Hoofdstuk 15

Mijn hoofd blijft draaien. Heb ik goed gehandeld? Heb ik het juiste gedaan? Moest ik echt op date willen met Thomas zou ik meteen ja geroepen hebben, dus ik heb het goed gedaan. Maar waarom voel ik me dan zo slecht over de situatie. Mijn buik begint ook te draaien en ik zucht luid uit, met als gevolg dat ik verschillende blikken van mensen op me geworpen krijg. Meteen voel ik me weer het rare kleine meisje dat ik vroeger altijd was. Het meisje dat alleen zit en waar niemand bij wou gaan zitten. Toch blijf ik zitten en slurp langzaam mijn Fanta op. En wanneer deze op is, neem ik ook die van Thomas en drink die ook op.

Terwijl ik teken doe naar de ober sta ik al op en zeg haar dat ze het wisselgeld mag houden. Ik wacht niet op een reactie maar verlaat het tafeltje en maak mijn weg naar het restaurant voor avondeten. De tijd is sneller gegaan dan ik in de gaten had.

Ik kijk er tegenop om iedereen onder ogen te komen. Ik weet niet of Thomas kwaad op me is of niet aangezien hij zich zo snel uit de voeten maakte na mijn afwijzing. Het voelt raar om te zeggen dat ik iemand afgewezen heb, zoiets heb ik nog nooit moeten doen. Nog nooit eerder heeft een jongen me de vraag gesteld of ik wou afspreken met hem. Zelfs niet wanneer we een groepswerk moesten maken. Dan deed mijn partner altijd zijn helft zonder me te spreken en ik de mijne, en als ik een slechte partner had deed ik gewoon alles in mijn eentje. Wat haat ik groepswerken, er is altijd iemand dat veel meer doet dan de ander, maar toch krijgt ieder hetzelfde punt.

Genoeg daarover. Ik wacht voor de deuren van het restaurant op de rest en na enkele minuten komen mijn ouders naar beneden met Ward achter hun aan. Thomas loopt er niet bij. Heb ik de vakantie nu voor hem verpest? Een schuldgevoel neemt me over. 'Is Thomas er niet bij?' Vraag ik zo onverschillig mogelijk en ze schudden alle drie hun hoofd. 'Hij voelde zich niet zo goed.' Vertelt papa me en ik knik. Ik ben boos op mezelf voor hoe ik het heb aangepakt. Ik heb niet eens echt gereageerd op zijn vraag, ik ben zo egoïstisch. We wandelen met ons vieren het restaurant binnen en Ward komt naast me lopen. 'Wie ga je vandaag nog van streek maken? Je kan toch op z'n minst op één date gaan. Eerst was ik er ook op tegen, maar één afspraakje kan toch geen kwaad. Als je dat kan met die Italiaanse animator, toch ook met Thomas.' Fluistert hij me allemaal toe en ik durf hem niet aan te kijken. Hoort hij zijn kleine zusje niet te beschermen tegen jongens? Ik weet het niet, mijn hoofd is één grote warboel.

'Ik zie, denk ik, niet echt iets in hem. Dan moet ik toch niet ja zeggen als ik eigenlijk nee wil zeggen?' Fluister ik terug en Ward haalt een hand door zijn haar. 'Jezus, het is niet dat je meteen zou trouwen, Jade. Gun je anderen dan niet een klein beetje geluk?' Zijn woorden doen me pijn, veel pijn. Ik gun anderen net wel veel. Ik doe alles altijd mis. Wanneer ik niet meer reageer en we plaats nemen aan een tafel stuurt Ward me nog een blik die zegt dat we nog niet uitgesproken zijn.

'Misschien is het goed dat Thomas er vanavond niet bij is. Zo kunnen we even ongestoord over je gedrag praten. Je gedraagt je al de hele vakantie zo vreemd. Je wordt kwaad om het minste en luistert totaal niet naar ons. Wil je nu eindelijk vertellen wat er aan de hand is?' Mijn moeder neemt het woord en ik rol mijn ogen waardoor ik een tik tegen mijn arm krijg. 'Er is niets met me, jullie irriteren me gewoon allemaal. Niets meer.' Zeg ik eerlijk en weet niet waar mijn grofheid vandaan komt.

'Jade, genoeg! Het is niet omdat je nu volwassen bent voor de wet dat je je zo mag gedragen.' Neemt mijn vader het over van mijn moeder en ik staar naar de lege tafel voor me. 'Waarom krijg ik deze preek, en heeft Ward dat nooit gekregen? Hij gedroeg zich altijd al zo losbandig en houdt zich nooit aan de regeltjes, en ik doe nu één dag iets wat jullie niet goed vinden en meteen worden jullie kwaad! Ik haat het!' Ik probeer zo stil mogelijk te praten zodat we niet de aandacht van andere tafels trekken, want daar heb ik al zeker geen nood aan op dit moment.

'We zijn nu over jou bezig, Jade. Niet over Ward.' Zegt mijn moeder waardoor ik haar een dodelijke blik stuur. 'Nu gaat het wel opeens over mij? Het werd dan misschien weleens tijd na achttien jaar. Jullie hebben geen enkel idee wat ik, jullie dochter, allemaal heb moeten doormaken in mijn leven. Ik heb nooit, maar dan ook nooit, vrienden gehad en het enige wat andere kinderen deden was me uitlachen. God mag weten waarom, want ik maakte me altijd zo klein mogelijk. Jullie hebben daar helemaal nooit iets van gemerkt. Maar nu ik dingen doe dat jullie niet aanstaan, ben ik wel de moeite waard om naar te kijken. Wel, rot maar een eind op!' En opnieuw storm ik weg uit het restaurant. Net zoals de avond voordien. Ik schaam me voor mijn vertoning en voor alle aandacht die nu waarschijnlijk wel getrokken was. Wat is er mis met mij?

Tegen mijn eigen verwachtingen in, hou ik mijn tranen binnen en loop door naar de lift om naar boven te gaan. En opnieuw tegen mijn verwachtingen in loop ik niet naar mijn eigen kamer, maar naar die van Thomas. Ik klop driemaal aan op de deur en een verwarde Thomas doet open. 'Het spijt me, echt. Ik weet totaal niet hoe ik me moet gedragen in zo een situaties en ik weet dat ik me gedroeg als een complete trut. Normaal ben ik zo echt niet, en jij bent super lief. Ik weet niet waarom ik niet meteen toehapte toen je het vroeg want je bent echt een leuke jongen.' De woorden blijven maar komen en ik ben buitenadem wanneer ik klaar ben met praten en ik laat mezelf binnen en sluit de deur opnieuw achter ons.

Thomas weet duidelijk even niet wat hij moet zeggen en neemt mijn handen vast. 'Je ziet er overstuur uit. Wat is er gebeurd?' Vraagt hij bezorgd waardoor er een kleine glimlach doorbreekt op mijn gezicht. 'Ik heb gewoon weer een uitbarsting gehad, misschien moet ik er een gewoonte van maken.' Lach ik en hij lacht met me mee. 'Wil je erover praten?' Ik schud mijn hoofd. 'Misschien later.'

Plots voel ik zijn vingers over mijn hele lichaam en gier ik het uit van het lachen. 'Niet doen, nee! Thomas.' Gil ik lachend en probeer hem hopeloos weg te duwen, wat na even proberen lukt. Ik probeer op adem te komen, maar kan het niet laten nog even te lachen. 'Waar kwam dat vandaan?' Vraag ik nog half giechelend en hij haalt nonchalant zijn schouders op. 'Om je te zien lachen, zoals nu.' Het wordt helemaal stil nadat hij deze woorden heeft uitgesproken en ik voel zijn vingers over mijn wang strijken waarna hij een plukje haar achter mijn oor steekt.

Thomas laat zijn hand op mijn wang liggen. Zijn hand voelt warm aan, en enkele tintelingen trekken door mijn lichaam. Er ontstaat kippenvel, en het enige wat we doen is elkaar aankijken. 'Ik zie jou graag lachen.' Fluistert hij dan zacht en wrijft met zijn duim heen en weer over mijn wang. Ik glimlach klein en zijn hoofd komt langzaamaan korter bij, totdat ik zijn adem tegen mijn gezicht kan voelen. De situatie beangstigd me niet, sterker nog, ik geniet van ons moment.

Als een van ons zich een klein beetje naar voor zou buigen, wordt dit naar een ander niveau getrokken. Ik weet niet of ik het wil. Jawel, ik wil het. Nee, ik weet het niet.

En dan gebeurt het, zijn lippen belanden op de mijne, en ik trek me niet terug.

Team Thomas fans: tijd om een shipnaam te zoeken!!!

En stem en reageer wat je van het verhaal vindt!! <3

Liefs,

Laura