'Wil je even gaan wandelen?' Fluistert Thomas in mijn oor wanneer er een doodse stilte valt en ik knik opgelucht. Ik wil hier geen seconde langer meer zijn. Het is echt lief hoe Thomas er voor me probeert te zijn, ook al verdien ik het op dit moment niet echt. Ik ben diegene dat in fout is gegaan, maar gelukkig blijft hij wel aan mijn zijde staan. Thomas en ik staan op hetzelfde moment op van het bed en Ward kijkt ons fronsend aan. 'Wat doen jullie?' Vraagt hij verbaast en ik kijk Thomas aan als teken dat ik wil dat hij het woord neemt.

Hij heeft me door. 'Wij gaan even wandelen.' Legt hij uit. 'Het heeft geen zin om hier te blijven discussiëren over hetzelfde.' Plakt hij er nog achteraan ik zie de stoom bijna uit Ward zijn oren komen. 'Eerst ga je er met een animator vandoor, en nu met mijn beste vriend?' Vraagt hij kwaad en dat is het moment dat ik het beu ben. Dat mijn ouders kwaad zijn en zo reageerden begrijp ik, maar hij is helemaal niet in zijn recht. Ik begrijp ook dat het voor hem niet leuk moet geweest zijn dat hij niet wist waar ik was, ik vind het ook nooit leuk als hij niet thuiskomt na het uitgaan of op een ander moment maar ik moet daar ook mee leven. Nu weet hij ook eens hoe dat voelt.

Thomas schudt me wakker uit mijn gedachten door mijn arm vast te nemen en me mee de kamer uit te sleuren. Het laatste wat ik hoor is een gefrustreerde grom van Ward.

'Ik wil geen ruzie tussen jullie veroorzaken, Thomas. Je mag me wel alleen laten.' Zeg ik zacht en hoop dat het niet ondankbaar overkomt nadat hij me gered heeft van Ward. 'Daar is het een klein beetje te laat voor vrees ik.' Hoor ik hem antwoorden waardoor ik hem vragend aankijk. 'Het komt niet door jou.' Vertelt hij me waardoor ik opgelucht uitzucht. Ik zou het mezelf echt niet kunnen vergeven als ik een oorlog tussen de twee had uitgelokt. 'Wat is er dan gebeurt?' Vraag ik benieuwd en een tikkeltje bezorgd. Zoals in iedere vriendschap komt er bij hun ook weleens een discussie aan te pas, maar een echte ruzie tussen hun heb ik nog niet veel meegemaakt.

'Zijn vriendin had geprobeerd bij een andere jongen, dat had hij je verteld?' Gaat hij vanuit en wanneer ik knik praat hij verder. 'Ik was die jongen dus. Ik heb haar afgewezen en ze vertelde dat het een fout was. Ik wou Ward onnodige twijfels besparen dus heb ik ook maar mijn mond gehouden.' Legt hij uit en tegen het einde van zijn uitleg stappen we door de deuren om naar buiten te gaan. De warmte overvalt me even en zo te zien Thomas ook want hij wrijft even over zijn voorhoofd. 'Zullen we anders gewoon ergens in de schaduw gaan zitten?' Stelt hij voor en ik knik.

Ik volg hem naar de tafeltjes die in de schaduw staan en we zetten ons eraan. 'Je zou het hem moeten verteld hebben, denk ik.' Neem ik het op voor Ward en ik zie Thomas knikken. 'Dat besef ik nu ook. Maar op dat moment dacht ik dat wat ik was het beste was voor hem.' Mompelt hij en ik knik begrijpend. 'En voor de rest heeft ze niets meer geprobeerd bij je?' Vraag ik door en hij schudt zijn hoofd. Iemand van het hotel komt naar ons toe om te vragen of we wat willen eten of drinken en we bestellen beide een Fanta waarna ze weer wegwandelt.

'Eerlijk gezegd denk ik dat ze expres mij had aangesproken omdat ze dacht dat ik het meteen aan Ward zou vertellen. Hun relatie liep al een tijd niet zo soepel, maar volgens mij had ze het lef niet om het uit te maken.' Legt hij verder uit en ik knik. Zoiets had ik ook al in gedachten. Ik zie niet in waarom je vreemd zou gaan in een relatie wanneer je volledig gelukkig bent? Dikwijls worden er excuses aangehaald als dat ze dronken waren en niet beseften wat ze deden, maar spreekt een dronken persoon niet altijd de waarheid?

Ik besluit te stoppen met daarover na te denken omdat ik geen idee heb van wat ik allemaal vertelt heb gisteren. Wie weet heb ik wel flauwekul zitten roepen, en zeg ik nu dat alles wat je zegt dan de waarheid is.

'Dat kan wel zijn. Ik had ook al zo een scenario in mijn hoofd.' Geef ik toe en hij moet lachen. 'Wat?' Reageer ik lachend en hij schudt lachend zijn hoofd als teken dat het niets is. 'Jawel, vertel op. Hangt er iets op mijn gezicht?' Thomas schudt opnieuw zijn hoofd en ik kijk hem gespeeld boos aan waardoor hij zijn twee handen in de lucht steekt.

'Ik moest gewoon lachen om je gezichtsuitdrukking.' Mompelt hij en lacht nog een keer zacht. Verontwaardigd kijk ik hem aan. 'Wat is er mis met mijn gezichtsuitdrukking?' Vraag ik en haal mijn twee wenkbrauwen op. 'Niets, het was gewoon grappig.' Hierna valt er een stilte tussen ons waarin we beide even in onze eigen gedachten keren. Althans, dat is wat ik doe. Ik vind het jammer dat ze ruzie hebben om een meisje. Ik snap van Ward dat hij had gewild dat Thomas meteen zou vertelt hebben dat het om hem ging, maar langs de andere kant snap ik ook van Thomas dat hij dat detail voor zichzelf wou houden. Wanneer ik opkijk staar ik recht in de ogen van Thomas en komt er over mijn hele lichaam kippenvel.

'Wat?' Vraag ik zacht wanneer hij me aan blijft staren. 'Heb ik weer een grappige gezichtsuitdrukking?' Vraag ik lachend en hij schudt traag zijn hoofd. 'Nee, eerder een mooie.' Ik bijt op mijn lip nadat hij deze woorden uitgesproken heeft en ik weet niet naar waar ik moet kijken. Ik heb geen idee waar zijn opmerking vandaan komt en geen idee hoe ik erop moet reageren.

'Je kan niet echt omgaan met complimentjes, he?' Besluit hij en ik haal mijn schouder op waarna ik het lef vind om hem opnieuw aan te kijken. 'Ik ben het niet gewend om er te krijgen, denk ik.' Leg ik uit en haal een hand door mijn haar terwijl ik ons oogcontact weer verbreek.

-----

snorry!!!

Enorm kort hoofdstuk, maar ergens deze week zal ik proberen het vervolg van dit hoofdstuk te schrijven (daarmee in de titel deel 1)

En het is tijd om teams te kiezen!!!

#TeamEnzo

#TeamThomas

Laat achter voor wie je bent ;)