Hoofdstuk 13

'Waar heb jij uitgehangen? Wat dacht je, ik ga even met een vreemde jongen naar Siena? Zo dom had ik je niet ingeschat!' Het moment dat ik de deur van de kamer van mijn ouders open hoor ik geschreeuw op me afkomen en ik sla mijn ogen neer. Ik wist dat het ging komen, maar dat betekent niet dat ik het minder kut vind.

'Het spijt me, ik had iets moeten laten weten.' Mompel ik stil en staar naar de punten van mijn schoenen om geen oogcontact te moeten maken met mijn moeder. Mijn vader anderzijds staat er maar gewoon voor spek en bonen bij. Als het aan hem lag was hij nu aan het genieten van het zonnetje aan het zwembad. 'Je had inderdaad iets moeten laten weten. Alsjeblieft zeg. Je kent die jongen helemaal niet, Jade! Wie weet ontvoerde en verkrachtte hij je wel!' Deze keer kijk ik op maar heb al meteen spijt van mijn beslissing. Haar ogen spuwen vuur, en moesten blikken kunnen doden lag ik nu al lang neer op de grond.

Ik kijk naar mijn vader voor hulp maar hij haalt zijn schouders op als teken dat hij niet echt iets in te brengen heeft. Het is wel duidelijk wie er de broek aan heeft bij hun twee. 'Het spijt me, oké. Ik zal in het vervolg iets laten weten.' Verontschuldig ik me nog een keer en staar weer naar beneden. 'Dat is je geraden, ja! Dan krijg je zo veel vrijheid op vakantie en maak je er misbruik van. Je zou je moeten schamen!' Alles wat ze zegt komt er het éne oor in, en het andere weer uit. Ik ben het niet gewoon om zo een uitbrander te krijgen. Ik ben altijd het perfecte kind geweest. Als ik al eens ergens naartoe ging kwam ik altijd op tijd weer thuis. Als ik niet op school was, was ik bijna altijd achter mijn boeken te vinden en dat was ook te zien aan mijn resultaten. Dus daarover hebben ze ook nooit kunnen klagen. In tegenstelling tot Ward, die het niet zo erg vond om zo nu en dan eens een onvoldoende binnen te schepen.

'Wanneer we terug thuis zijn blijf je voor de rest van de vakantie thuis.' Mijn hoofd schiet omhoog en mijn mond valt open. Eén keer in mijn leven doe ik iets wat hun niet aanstaat en meteen krijg ik zo een straf? Ward had dagen dat hij niet thuiskwam, en mijn ouders hadden nooit een idee waar hij dan uit hing. En wanneer hij uit ging was hij nooit, maar dan ook nooit, op het afgesproken uur thuis. Maar hij heeft nooit straf gekregen. Waarom ik nu dan wel?

'Ik denk dat dat wat overdreven is, schat.' Probeert mijn vader zich dan toch te moeien maar hij lijkt niet zo zeker van zijn zaak. 'Overdreven? Voor hetzelfde geld had je je dochter nooit meer teruggezien nadat ze was vetrokken met een vreemde.' Roept mijn moeder, deze keer gericht op mijn vader. Ik voel me schuldig dat ik een ruzie tussen mijn ouders heb veroorzaakt maar ik heb geen idee wat ik moet zeggen om hen terug te kalmeren. 'Ik weet het. Jade heeft een fout gemaakt en vanaf nu aan zal ze leren van haar fouten. Laat haar nu maar even.' Dankbaar kijk ik hem aan maar hij beantwoordt mijn blik niet waaruit ik opmaak dat hij ook wel boos is op me. Wat ik hem overigens niet kwalijk kan nemen.

Na dat hij deze woorden uitgesproken heeft draai ik me om en wil de deur opnieuw openen om te vertrekken maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. 'Ik heb wel één voorwaarde.' Hoor ik mijn vader zeggen waardoor ik zachtjes zucht en me weer omdraai en hem zo lief mogelijk aankijk. 'Natuurlijk, zeg maar.' Zeg ik zoet en glimlach een klein beetje. Mijn moeder lijkt alleen maar bozer en bozer te worden naarmate de tijd voorbij tikt.

Ik besluit maar snel weer naar mijn vader te kijken. 'Ik wil niet dat je nog met die jongen omgaat.' Mijn mond valt open bij het horen van zijn woorden en ik begin verwoed mijn hoofd te schudden. Dit moet een grapje zijn. Enzo is de eerste jongen die me mooi laat voelen, nog maar gewoon de eerste jongen dat me niet met walging aankijkt. Dat kunnen ze niet van me wegnemen, toch? Als ik ze uitleg dat hij me gelukkig maakt zullen ze het wel begrijpen.

'Papa,' Zucht ik. 'Enzo is echt een hele lieve jongen. Hij heeft me gewoon meegenomen naar Siena en ik heb een hele leuke dag gehad.' Zonder dat ik het zelf echt besef verlaten enkele tranen mijn ogen. Ik wil het gevoel dat ik vandaag voor het eerst ervaren heb, niet zomaar laten varen. De kans is groot dat ik nooit meer een jongen zal vinden die normaal met me omgaat. Alsof ik een mooi meisje ben.

Mijn tranen doen duidelijk wat met mijn vader en hij slaat zijn ogen neer. 'Kom eens even hier.' Mompelt hij en ik doe wat hij zegt door plaats te nemen op het bed. 'Je begrijpt toch dat we vandaag enorm ongerust waren? Ward en Thomas hadden ons verteld dat je een kater had vanmorgen, en dat baart ons ook zorgen. Wat is er aan de hand dat je je plots zo vreemd gedraagt?' Mijn mond valt voor de tweede keer open. Waarom hebben ze dat verteld aan hun? Ik heb toch ook nooit geklikt wanneer Ward dronken thuis kwam. Wat een naaistreek. 'Er is helemaal niets. Ik had amper iets gedronken, maar ik ben drank niet gewoon. Meer was er niet aan de hand.' Probeer ik mijn hegje te redden. Ze lijken voor nu genoegen te nemen met dit antwoord en laten me gaan.

Ik loop in één keer door naar de kamer van Ward en Thomas in de hoop dat ze daar te vinden zijn en dat ze niet aan het zwembad of ergens anders zitten. Ik begin te kloppen op de deur en houdt pas op wanneer ik Ward hoor roepen dat hij eraan komt. 'What the hell Jade? Eerst verdwijn je spoorloos om vervolgens kom je op de deur kloppen als een fucking holbewoner!'

Pets.

Voor ik goed en wel door heb wat ik net heb gedaan valt er een doodse stilte. Ward brengt zijn hand naar zijn wang en wrijft erover. Ik bijt op mijn lip en heb geen idee wat ik moet zeggen. 'Het spijt me.' Piep ik en enkele seconden later komt Thomas tevoorschijn van achter Ward. 'Wat is er hier aan de hand?' Vraagt hij. 'Jade!' Roept hij vervolgens opgelucht en zet nog enkele stappen in mijn richting waarna hij me in een knuffel trekt. Ik ben verbaasd door zijn actie, maar knuffel hem toch terug. Zijn gespierde armen om me heen geven me een beschermend gevoel. Door zijn toon in het telefoongesprek van daarnet had ik verwacht dat hij net zo boos zou reageren als mijn familie, maar ik ben erg opgelucht dat hij dat niet doet. Het doet goed om te merken dat hij blij is dat ik terug ben. Thomas trekt een beetje terug uit de knuffel waardoor we oogcontact kunnen maken. Mijn hart begint sneller te kloppen, maar nog voordat ik kan ontdekken wat er aan het gebeuren is worden we gestoord door ene kuch van Ward.

'Dat is ook wel weer genoeg.' Merkt hij op waarna Thomas me meteen loslaat en een stap naar achteren zet. Er zit meer achter Ward zijn toon, maar ik kan niet ontrafelen wat.

'Waarom sloeg je me, Jade?' Vraagt Ward vervolgens en ik haal mijn schouders op. 'Een beetje een impulsieve actie.' Biecht ik op. 'Maar je hebt aan mama en papa verteld dat ik een kater had!' Mijn toon wordt luider naarmate het einde van mijn zin en hij zucht.

Achter ons loopt een man voorbij die ons geïrriteerd aankijkt. Ik herken hem als dezelfde man die ons ook verveeld aankijk wanneer Ward hier als een hopeloos gevalletje op de grond zat wanneer zijn vriendin het uitgemaakt had. Ook vandaag besluiten we op dit moment naar binnen te gaan om daar ons gesprek verder te zetten.

Ik zet me meteen neer op het bed omdat ik toch wel vermoeid ben van de uitstap vandaag. Thomas volgt mijn voorbeeld en neemt plaats naast mij op bed. Ward anderzijds blijft rechtstaan en kijkt ons fronsend aan. 'Impulsief? Was het ook een impulsieve actie om met een animator weg te lopen?' Ik besluit niets te zeggen over zijn woordgebruik en haal mijn schouders op. Het antwoord was eigenlijk ja, maar ik had geen zin om dat toe te geven.

Ik voel Thomas zijn hand op mijn onderrug waardoor ik hem glimlachend aankijk. Het is lief hoe hij er alles aan doet dat ik me gerustgesteld zou voelen.

De oplettende onder jullie hebben wel al door dat maandag niet meer de update dag is. Oeps. het wordt nu gewoon minstens 1 update per week :)

Wat vinden jullie van het verhaal tot nu toe? eerlijkheid is toegelaten!

Shawn brengt morgen een liedje uit!!!!!!!!!!! *happy dance*

Liefs,

Laura