Hoofdstuk 12

De zon verlaat onze zijde gedurende de hele dag niet, en je hoort mij niet klagen. Er wordt veel gepraat, maar vooral veel gelachen. En daar ben ik heel erg blij om. Het is lang geleden dat ik een hele dag heb moeten lachen. Mijn slechte ochtend ben ik in de tussentijd wel vergeten en van die kater is een geen sprake meer. Tegen een uur of vier besluit ik even een kijkje op mijn gsm te kijken en krijg grote ogen wanneer ik zie dat ik enorm veel berichtjes en gemiste telefoontjes heb. Ik bijt op mijn lip terwijl ik door ze scrol. Zowel van mijn ouders, als Ward en Thomas hebben me allemaal gebombardeerd dus ik besluit maar even snel één van hun terug te bellen. 'Ik ga eventjes bellen om te vertellen waar ik ben.' Meld ik aan Enzo waarna hij me fronsend aankijkt. 'Je hebt aan niemand vertelt dat je weg was?' Vraagt hij verbaast en ik schud mijn hoofd terwijl ik mijn schouders ophaal. 'Bel maar snel dan.' Ik weet niet waarom, maar de manier waarop hij me aankijkt, een tikkeltje bezorgd, zorgt ervoor dat ik me enorm blij voel.

'Hey Thomas.' Mompel ik wanneer er opgenomen wordt na drie maar bellen. 'Jade! Iedereen is hier doodongerust. Waar hang je uit?' Ik belde expres naar Thomas en niet naar mijn ouders of Ward omdat zij ook op deze manier gingen reageren, maar ergens hoopte ik dat Thomas zich rustiger zou houden en zich beter zou kunnen beheersen. 'Ik ben oké,' Mompel ik snel. 'Ik ben in Viena samen met Enzo.' Leg ik uit en bijt op mijn lip. 'Enzo? Wie is Enzo?' Reageert hij meteen.

'Enzo is een monitor van in het hotel, alles is goed. Echt. We waren toch al van plan om stilletjes aan terug te keren.' Probeer ik hem gerust te stellen, maar ik blijf zijn gehaaste ademhaling aan de andere kant van de lijn horen. 'Ik wil inderdaad dat je nu terug keert, Jade.' Sist hij en ik verbaas me door de vijandigheid in zijn stem en voel mijn hart een beetje samenknijpen. 'Het spijt me.' Mompel ik stilletjes en leg meteen daarna af. Ik voel woede, maar ik weet niet naar wie. Misschien zowel naar Thomas als naar mezelf. Ik voel tranen opkomen, maar weet ze te verbijten. Dit is geen moment om te wenen, zo zwak ben ik niet. Ik heb helemaal geen reden om te huilen. En ik wil al helemaal niet huilen in het bijzijn van Enzo.

Ik steek mijn gsm opnieuw weg en schud even met mijn hoofd. 'Ik heb niet verstaan wat je gezegd hebt, maar het gesprek liep niet erg positief denk ik?' Vraagt Enzo waardoor ik uit mijn gedachten word getrokken en hem aankijk. Ik haal mijn schouders op waarna ik een glimlach op mijn gezicht tover. Ik weet niet waar ik hem heb gevonden, want ik voel me momenteel echt helemaal niet prettig en wil het liefst van al nu in mijn bed kruipen. Het is verschrikkelijk hoe zwak ik ben, hoe één stom telefoontje me helemaal van slag kan brengen zonder dat er echt iets gezegd is. 'Thomas reageerde nogal boos, denk ik. Ik had ook moeten laten weten of vragen dat ik weg ging.' Zeg ik allemaal snel achter elkaar en Enzo fronst even.

Het is even stil tussen ons waarna Enzo weer begint te praten. 'Het was inderdaad slimmer geweest om iets te laten weten, maar daar is het nu te laat voor. Wil je graag terugkeren nu?' Ik knik lichtjes en kijk hem verontschuldigend aan. Het is natuurlijk weer aan mij om onze gezellige dag op zo een domme manier te laten aflopen. Waarom moest ik zo koppig zijn en kon ik niet gewoon laten weten wat ik ging doen? Al zou er dan gezegd worden dat ik niet mocht, kon ik alsnog gaan. Ze konden me moeilijk opsluiten in mijn hotelkamer.

Een twintig minuten later zitten we opnieuw naast elkaar in de taxi, deze dag heeft me toch wel vermoeid en ik kan een geeuw niet tegenhouden. 'Ben je moe?' Vraagt hij en ik knik met een slappe glimlach. 'Het was een leuke dag, maar wel vermoeiend.' Glimlach ik en leg mijn hoofd tegen de hoofdsteun achter me. 'Fijn dat je het leuk hebt gehad.' Merkt hij op waarna ik mijn ogen even sluit. 'Jij gaat goed slapen vannacht, denk ik.' Grinnikt hij waarna ik één oog open en hem aankijk. Als hij in mijn dromen voorkomt zal ik inderdaad goed slapen. 'Dat denk ik ook.' Moest hij eens weten wat er altijd in mijn hoofd rondgaat over hem, zou hij al lang zijn weggelopen en nooit meer teruggekeerd. 'Echt bedankt om me mee te nemen,' Zeg ik nog een keer. 'Nu kan ik slim doen wanneer ik met mijn familie kom.' Grinnik ik en sluit mijn oog opnieuw.

'Jij bedankt dat je mee wou komen.' Reageert hij en legt zijn rechterhand op mijn been. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en sper mijn ogen meteen open. Zijn hand lijkt door mijn broek te branden, maar ik probeer de tintelingen te negeren en me normaal te blijven gedragen.

'Wie was die jongen trouwens, Thomas?' Polst Enzo waardoor ik hem aankijk.

Hij kijkt me niet aan en focust zich op alles wat we voorbijrijden. 'De beste vriend van mijn broer, hij is eigenlijk een stuk van de familie.' Even denk ik terug aan het jaar waar ik hoteldebotel verliefd op hem was. Ik was net veertien jaar oud en mijn hormonen begonnen op te komen. Iedere keer dat ik hem op school tegenkwam, of dat hij bij ons thuis over de vloer kwam kon ik mijn ogen niet van hem af krijgen. De manier waarop zijn ogen wat samentrekken wanneer hij lacht kon me urenlang in fascinatie houden. Mijn hart was dan ook gebroken toen ik hem op een zekere dag zag zoenen met een ander meisje op de gang. Ondanks dat ik wist dat iemand als hij nooit iets voor mij zou voelen, deed het toch enorm veel pijn. Maar dat was nog niet het ergste moment van mijn verliefdheid. Dat was namelijk de dag dat Thomas zijn vriendin had meengenomen naar ons thuis om Ward nog beter te leren kennen.

Gelukkig is die verliefdheid nu al lang over.

'Oh.' Mompelt hij en kijkt me weer aan. 'Dus je hebt geen relatie?' Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes en mijn keel wordt een stuk droger waardoor ik een keer ongemakkelijk moet hoesten en dan mijn hoofd begin te schudden. 'N-nee, single as a pringle.' Mompel ik en voel mijn wangen nog roder worden als dat nog mogelijk is. Plots voel ik zijn hand weer door mijn broek branden en nu ben ik degene dat naar buiten kijkt. Wanneer het even stil is kijk ik toch opnieuw om naar hem om te zien dat hij al naar mij aan het kijken was. 'En jij?' Vraag ik zacht om het minder ongemakkelijk te maken dan het al is.

'Ik ben net uit een relatie,' Antwoordt hij en ik sla mijn ogen neer. 'Dus geniet ik nu van het single leven.' Hij haalt zijn hand van mijn been af en de sfeer tussen ons is in een klap verandert. Waarom gedraagt hij zich dan zo tegenover mij? Heb ik mij het allemaal ingebeeld?

De rest van de rit verloopt in stilte, beide opgeslokt in onze eigen gedachten en ik ben blij dat hij zwijgt. Het voelt alsof ik net ben afgewezen, hard. Maar ik ben niet verliefd op hem, dus dan kan ik me toch ook niet afgewezen voelen? Ik hou me vast aan die gedachte om de pijn in mijn hart te kunnen verdringen.

Eens aangekomen stap ik snel uit en denk aan het begin van onze dag waar hij de deur kwam openen voor mij. Dat hoort erbij als je op stap gaat met een mooi meisje. Dat doe en zeg je toch niet tegen eender wie? Misschien hij wel. Misschien is dat wel hoe elke jongen zich gedraagt in het bijzijn van een meisje maar weet ik dat niet aangezien ik nooit omga met jongens. Zelfs niet met meisjes. Ik heb geen vrienden. Zo zal het wel zijn, vandaag waren allemaal normale gedragingen tussen jongens en meisjes van deze leeftijd en ik had er niets meer achter moeten zoeken.

'Ik ga maar eens naar mijn familie.' Mompel ik ongemakkelijk wanneer we tegenover elkaar blijven staan. Enzo kijkt me aan met zijn prachtige ogen, waar ik keer op keer in kan verdwalen, en knikt. 'Vertel ze maar dat ik je ontvoerd had, maar je bent kunnen ontsnappen.' Stelt hij lachend voor en ik voel de ongemakkelijkheid tussen ons een beetje verdwijnen.

'Zal ik doen.' Lach ik ook maar voel me vanbinnen toch nog steeds niet zo blij als dat ik laat blijken. Nu moet ik iedereen onder ogen komen en uitleggen waarom ik weg was. Ik had moeten liegen tegen Thomas en gewoon zeggen dat ik me niet goed voelde en op mijn kamer was, maar waarschijnlijk waren ze wel al op mijn kamer gaan kijken met de tweede sleutel.

Ik wandel de deuren van het hotel binnen en draai me nog eens om snel te zwaaien naar Enzo maar hij is al verdwenen.

MEGA SUPER SNELLE UPDATE omdat ik er zin in had. Verdient dat geen vote? :))))))

Ik heb trouwens opnieuw een nieuwe cover gemaakt *kijkt schuldig*

Wat vinden jullie ervan?

Ik heb ook deze gemaakt:

Welke is de leukste?

En ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe oud jullie zijn? (als je dat wilt zeggen natuurlijk)

En hoe oud denken jullie dat ik ben? Me niet beledigen he ;)

Liefs,

Laura