Hoofdstuk 10

Om mijn humeur nog meer naar beneden te brengen bots ik in de lobby tegen iemand aan omdat ik niet aan het opletten ben waar ik loop. In eerste instantie wil ik gewoon doorlopen zonder mijn verontschuldigingen aan te bieden, ondanks dat ik het niet fijn vind wanneer andere mensen dit doen. Maar wanneer ik iemand mijn naam hoor zeggen kijk ik verschrikt om en kom oog in oog te staan met Maarten, de jongen van de dans. Ik zucht gefrustreerd uit en kijk hem daarna verontschuldigend aan. 'Sorry, ik keek niet uit.' Glimlach ik dan en probeer meteen weer verder te wandelen maar hij reageert te snel waardoor ik moet blijven staan.

'Geen probleem. Nu staan we gelijk.' Glimlacht hij vriendelijk terug en ik knik lachend, terwijl ik het eigenlijk niet zo grappig vind. Niet dat Maarten geen leuke, vriendelijke jongen is, maar ik heb nu gewoon geen behoefte aan contact met andere mensen. Maarten lijkt dit op te merken en zet een stap achteruit als teken dat ik vrij ben om te gaan. Ik schaam me een klein beetje maar kijk hem dankbaar aan. 'Ik zie je wel nog.' Mompel ik en maak meteen daarna mijn weg naar de lift. Wachtend op de lift voel ik iemand een tikje geven op mijn schouder en ik knijp mijn ogen dicht uit frustratie. Hoe is het mogelijk dat ik zo veel lastig word gevallen op zo een korte tijd, en dat terwijl ik op vakantie ben.

Wanneer ik me omdraai kijk in recht in de mooie sparkelende ogen van Enzo en krijg ik een droge keel. 'H-hey.' Breng ik uit en probeer hopeloos met mijn handen mijn haar beter te leggen.

'Ik heb vrij vandaag, lijkt het je wat dat ik je rondleid in dit stadje?' Zonder te beseffen wat ik doe, knik ik en vormt er zich een glimlach rond mijn lippen. Ben ik gek geworden? Ik ga toch niet in Italië rondlopen met een wildvreemde? Je zou denken dat ik meer zou nadenken na wat er gisterenavond gebeurd is, maar ik neem mijn woorden niet terug. Ik zou niets liever doen dan met Enzo de stad te gaan verkennen. 'Je moet je niet verplicht voelen, hé!' Glimlacht hij waardoor zijn prachtige glimlach weer tevoorschijn komt en ik schud opnieuw snel mijn hoofd.

'Ik weet je naam niet eens.' Mompelt hij dan en ik knik. Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan. 'Mijn naam is Jade.' Ik zeg het op z'n Belgisch omdat het in het Engels zo hard klinkt naar mijn mening. Hij herhaalt mijn naam met een glimlach en ik knik.

'Mijn naam is trouwens Enzo.' Ik knik, bijna wil ik opmerken dat ik dat al wist maar dat zou misschien verkeerd kunnen overkomen dus hou ik wijselijk mijn mond. 'Nog steeds zeker dat je mee wil gaan met me?'

Ik slik en open mijn mond. 'Het lijkt me superleuk!' Meteen voel ik mezelf opwarmen en rood worden. 'Ik bedoel: Ja cool, ik wil wel.' Herpak ik mezelf waardoor ik hem laat grinniken. Ik hoop dat ik niet te hard aan het blozen ben.

'Cool.' Zegt hij me na waardoor ik ongemakkelijk moet glimlachen. 'Heb je nog iets nodig misschien?' Vraagt hij en ik knik. 'Ik moet mijn gsm nog gaan halen, om praktische redenen.' Ik heb geen idee waarom ik dat laatste zei, en ik kan mezelf wel slaan maar doe het toch maar niet om hem niet nog meer af te schrikken. 'Dan doen we dat.' De lift opent net en we stappen er beide in, waarna ik op het juiste knopje duw. In stilte blijven we naast elkaar staan. Waarschijnlijk is hij aan het denken waarom hij mij in hemelsnaam mee gevraagd heeft en probeert hij een excuus te bedenken waardoor het toch niet door zou gaan.

Opnieuw opent de lift zich en stappen we uit. Enzo volgt me naar mijn kamer aangezien hij niet weet waar hij verblijft. Dat hij vanaf nu zal weten in welke kamer ik zit, laat me een beetje raar voelen. Langs de ene kant is het leuk. Maar langs de andere kant een beetje vreemd, ik bedoel, eigenlijk ken ik deze jongen helemaal niet en heb ik geen idee wat zijn bedoelingen zijn. Mijn hart begint een beetje sneller te kloppen en een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik zo snel mogelijk moet weglopen nu het nog kan. Maar wanneer ik oogcontact maak met Enzo wordt alles weer rustig en voel ik me op een roze wolk. Het zal wel goed zijn. Ik open mijn kamerdeur en ga naar binnen, tot mijn verbazing blijft hij mooi buiten staan waardoor ik hem aankijk. 'Je kan wel binnenkomen, hoor.' Zeg ik zachtjes en hij knikt waarna hij naar binnenkomt. Hij is gewoon de perfecte jongen.

Ik haal mijn gsm van het nachtkastje en zwaai ermee als teken dat ik het heb. 'Heb je je al ingesmeerd? Je benen zien namelijk enorm rood.' Merkt hij op en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Eerlijk gezegd was ik al helemaal vergeten dat ik me gisteren lelijk verbrand had. Ik glimlach naar hem. 'Zal ik nu snel even doen, bedankt.' Mijn stem klinkt schor, maar hij lijkt er niets van op te merken en neemt plaats op mijn bed. Even zie ik beelden voor me van mezelf in dit bed, met een jongen. Ik schud meteen mijn hoofd, geen idee waar dat vandaan kwam. Misschien zijn dat gewoon mijn dromen, dat ik een vriendje zou hebben dat mee met is op vakantie. Ik lach mezelf eventjes uit waarna ik me begin in te smeren, er zeker van zijn dat er een dikke laag op zit zodat de geschiedenis zich niet herhaalt.

Na enkele minuten zet ik de zonnebrand weer weg, zet mijn zonnebril op mijn hoofd en doe teken dat ik klaar ben. 'Ik ben er klaar voor.' Glimlach ik opgetogen en schaam mezelf weer voor mijn woordkeuze. Waarom blijf ik zo een rare dingen uitkramen? Ik had toch ook gewoon kunnen zeggen dat we konden vertrekken. Of misschien moet ik stoppen met elke zin dat ik zeg te overdenken. Ik besluit voor het laatste te gaan, al zal dat niet zo gemakkelijk gaan als het klinkt.

Even bedenk ik me dat ik misschien mijn ouders of broer moet inlichten van mijn plannen maar wanneer ik terugdenk aan het moment waarop ik aankondigde dat ik naar de dansles zou gaan besluit ik het toch maar niet te doen. Ik zorg er wel voor dat ik op tijd terug zal zijn zodat ze niets merken, en daarbij ben ik achttien en dus vrij om te gaan en staan waar ik wil. Ongeveer dan toch. Enzo begeleidt me naar buiten en meteen voel ik de plakkende warmte en zucht eventjes uit. Ik probeer me voor te stellen dat het in België ook vaker zo een weer zou zijn en lach meteen daarna, dat zou gek zijn.

'Je bent hier nog niet geweest, of wel?' Vraagt hij en roept een taxi die voor de deuren van het hotel stoppen om vakantiegangers op te pikken. We stappen achteraan in de taxi en hij vertelt in het Italiaans iets aan de chauffeur, maar ik heb geen idee wat hij zegt. Het enige wat ik zou verstaan zijn woorden als pizza en lasagne. 'Nee, dit is de eerste keer.' Beantwoord ik zijn vraag en hij knikt. 'Jij kent het hier vast zo goed als je broekzak?' Vraag ik hem om de conversatie op gang te houden. Tot mijn verbazing begint hij luid te lachen, geen idee waarom.

'Like my pocket?'* Herhaalt hij wat ik zei waardoor ik zelf ook begin te lachen. 'Sorry.' Lach ik. 'Zo zeggen we dat in België.' Probeer ik mezelf te verklaren maar hij blijft gewoon lachen, en het enige wat ik kan doen is staren naar zijn gezicht terwijl hij lacht.

'Je bent zo schattig.' Merkt hij op en pas op dat moment ben ik me ervan bewust hij dicht we bij elkaar zitten. Ik glimlach, niet wetend wat te moeten antwoorden. Is dat een compliment? Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan.

Dit gaat nog een speciale dag worden.

@@@@@-

Oké, het wordt tijd dat de Italiaanse God een naam krijgt!!!! nog een laatste smeekbede voor namen en dan kies ik

Ik ben trouwens ziek *snif* en lig al drie dagen in bed, ik wil niet eens denken aan al die lessen dat ik nog in moet halen. Daarom dus mede ook dat de update een dag te laat is. PLEAS VERGEEF ME

Nog een leuke meme die wel toepassing heeft op iedereen z'n leven:

(PS: LOVE HANNAH MONTANA)

Liefs,

Laura