Het onderzoek van de marsbasis had geen andere nieuwe verrassingen met zich meegebracht. Asya had haar eigen vleugel geëist en geen van de mannen was van plan om Lian met iemand van het andere geslacht een vleugel te laten delen. Haar verloofde wachtte immers op aarde op haar. Met Ethan als tweede in commando zouden Jesper en Tyrin de overige vleugel onder hun hoede krijgen. Zolang ze maar niet ook met een bed opgescheept zouden zijn, had Jesper er geen probleem mee. Tyrin had slechts gelachen door zijn opmerking en dat ze nog wel een oplossing zouden vinden. Ze waren hier immers voor onderzoeken.

Ethan zou terugkeren naar het ruimteschip samen met Tyrin, zo konden ze Lian ophalen. Het protocol had immers voorgeschreven dat geen van de teamleden zich alleen mocht verplaatsen. Pas later wanneer de eerste onderzoeksresultaten bekend waren, zou van deze regel afgeweken kunnen worden. Jesper zou niet blijven afwachten tot het trio terug was, maar met Asya een eerste echte onderzoeksmissie uitvoeren. Hoe sneller ze de nodige info verzamelden, hoe beter het zou zijn voor het verdere verloop van de missie. "De marsbasis heeft al die tijd onbewoond geweest, die extra paar uur zal het vast ook wel aankunnen", waren Aysa haar laatste woorden geweest voordat ze samen met Jesper was vertrokken.

Ethan en Tyrin waren de andere kant op gegaan terwijl Lian voor de updates zorgde. Ze zaten op dat moment met een vertraging van bijna twintig minuten in het communicatiesysteem dus weldra zou ook Lian het antwoord van de aarde terug ontvangen hebben. De landschappen voor Jesper waren uitgestreken en de okergloed was bevreemdend. Toch besefte Jesper dat hij op een manier teleurgesteld was, al kon hij er niet goed de vinger op leggen over waarom hij nu net zich zo voelde. Hij was een van de eerste mensen ooit op Mars maar toch leek alles exact te zijn zoals tijdens de simulaties op aarde. Die waren opgezet op basis van de robot gegevens die de ruimtevaartmaatschappijen jarenlang hadden weten te verzamelen. Daarvoor voelde het helemaal niet nieuw, ondanks dat het indrukwekkend was.

Het waren gedachten die hij besloot om niet met Asya te delen. Gesproken werd er niet tussen beiden terwijl ze door het landschap liepen. Jesper maakte de notities die nodig waren voor het werk dat hij later terug op de basis zou kunnen verrichten. De eerste stalen zou hij dan ook bekijken en dagelijks terugkeren om de veranderende parameters vast te kunnen stellen. Voorzichtig sprong hij van een bergje, op aarde was dat hem nooit geluk. Op de maan zou hij vast nog hoger kunnen springen! Jesper draaide zich om zodat hij Asya kon helpen, maar de vrouw leek zelfs nog verder te kunnen belanden dan hij had gedaan. Zachtjes grinnikte Jesper en hij hoorde aan de communicatie dat ook Asya in de lach was geschoten. "Kom, laten we verder gaan Andreasen", klonk er maar Jesper meende toch haar glimlach in de woorden te kunnen horen.

Toch liep hij niet verder, maar draaide hij zich om naar hetgeen dat op een bergje had geleken. De kant waar ze vanaf waren gesprongen leek te zijn afgebrokkeld door de tijd, het was aan hem om te ontdekken waarom. Voorzichtig knielde hij neer bij de wand die daardoor was ontstaan en liet zijn hand over het oppervlak glijden. Asya was verder van hem weg ook een scheur in de wand aan het bekijken. "Andreasen?" Zijn achternaam deed Jesper opkijken, Asya was bijna half verdwenen! De plek die op het eerste zicht op een scheur had geleken, bleek nog een heuse ruimte te verbergen. Hij liep naar haar toe en Asya maakte ruimte voor hem. "Jouw expertise", knikte de vrouw.

Jesper wurmde zich door de opening naar binnen en knipte zijn zaklamp aan. Het licht verlichtte de grot en Jesper probeerde de grot in zich op te nemen. Een gil klonk over de intercom en het duurde even totdat Jesper doorhad dat hij het zelf was geweest. Geen robot was hier ooit binnengeraakt, maar iemand anders scheen dat wel te hebben gedaan. Een hoopje botten leken op te lichten door de zaklamp en anders deed de witte ruimtezak dat wel. "Jesper?" klonk Asya haar stem waardoor Jesper naar achteren stapte, weg uit de grot! Hier kon hij niet naar binnen! Er hoorde geen leven te zijn op deze planeet, hoe kwamen die botten er dan?

Een hand op zijn schouder deed hem opspringen, het was echter Asya die zijn aandacht probeerde te trekken. "Wat is er? Heb je een marsmannetje gezien?", de woorden waren lachend uitgesproken, maar nu ze zo voor hem stond, leken haar ogen ongerust. "Jesper zet je even neer, kom op adem", drong ze hem aan: "Wat is er aan de hand?" Jesper stak zijn hand op om teken te geven dat het wel ging met hem, hij wist dat hij zich aanstelde maar toch leek het alsof zijn hoofd in alarm was geslagen. "Sima?" Asya had de algemene communicatie weer open gezet: "Informeer je even Morris en Duma, we hebben nieuwe onthullingen." Ze kneep kort in Jesper zijn schouder: "Vanaf je in staat bent voor verslag Andreasen."

Hij glimlachte kleintjes: "Ik verstuur zo snel mogelijk mijn eerste resultaten door, maar dit ga je met je eigen moeten zien."