De lamp boven zijn hoofd knipperde en Tyrin haalde diep adem. Hij draaide de knop voor hem om zoals hij talloze malen had gedaan tijdens de simulaties. Het was alsof een rust op hem neerdaalde, ook al schoot hij tegen duizenden kilometers per uur door de ruimte. De banden van zijn stoel hielden hem stevig vast terwijl hij achter hem hoorde hoe Asya iedereen aanspoorde om plaats te nemen in de stoelen. Het was overbodig, iedereen van hen wist wat ze moesten doen. Toch kon Tyrin het haar niet kwalijk nemen, zenuwachtig waren ze allemaal. Naast hem nam Ethan plaats in de stoel die voor de tweede commandant gereserveerd was. Asya mocht dan officieel de leiding hebben over project L.O.W.A., dit was Tyrin zijn specialiteit. In zijn ooghoek zag hij Ethan kort naar hem knikken maar Tyrin keek niet om.

Zijn aandacht was gericht op de grote bol voor hem dat de afgelopen uren steeds groter en groter was geworden. Dadelijk zou de zwaartekracht van de planeet vat op hen krijgen en dan zou hij ervoor moeten zorgen dat de landing vlekkeloos zou verlopen. De kalmte dat als een golf over hem heen spoelde was eentje dat hij al eerder had meegemaakt tijdens vorige testen maar toch was hij ergens zenuwachtig. Het was immers geen simulatie en ondanks dat een deel van de navigatie zich op aarde afspeelt, waren de onvoorspelbare elementen aan hem te overwinnen.

De zwaartekracht kreeg vat op het ruimtetuig en bijna voelde het alsof het aan Tyrin zelf trok. Zonder gordel zouden ze alle vijf door het tuig gesmeten worden, wist hij. Tyrin hoorde niemand gillen en dus ging hij ervan uit dat de anderen zich op tijd hadden weten in te snoeren. De snelheid van het ruimtetuig werd kwadratisch minder terwijl ze de strijd met de zwaartekracht verloren. Toch voelde het minder trekkend dan op aarde, de terugvlucht zou dan ook veel riskanter zijn. Maar ze zouden als helden worden onthaald. Allemaal beelden die Tyrin nu nog uit zijn hoofd zette, eerst zou hij de anderen veilig op Mars moeten krijgen. Om te doen wat nog niemand hen voor had gedaan.

De zwaartekracht leek ook met de tijd te spelen. Tyrin wist niet of de landing slechts enkele seconden had geduurd of dat hij urenlang vast had gezeten in zijn hyperconcentratie. In werkelijkheid was het slechts enkele minuten geweest en had Ethan alle timing bijgehouden. Een schok ging door het tuig heen toen hun raket enkel de ondergrond raakte na een ruimtereis van maanden. Een zucht weerklonk van rechtsachter Tyrin, de plek waar Lian hoorde te zitten. Het was pas daardoor dat Tyrin door had dat ook hij zijn adem in had gehouden.

Door de grote ruit voor hen was het oppervlak van Mars eindelijk zichtbaar. Het was niet zoals in de talloze prentenboeken die Tyrins ouders vroeger hadden voorgelezen. De grote okerkleurige vlakte was verlaten en leek verder te reiken dan Tyrin kon zien. Toch wist hij dat de planeet maar half zo groot was als de aarde die hij gewend was. Rotsblokken en gesteente was overal te zien terwijl de lichten in de cabine aangingen. Naast hem klikte Ethan zichzelf los.

"Moeten we nu ook klappen zoals wanneer een vliegtuig landt?" Het was Jesper zijn stem die als eerste de stilte wist te gaan verbreken. Asya haar gelach vulde de ruimte en ook Tyrin voelde hoe hij een glimlach niet kon bedwingen. Hij klikte zichzelf los en ging recht staan, daardoor zag hij nog net hoe Lian met haar hoofd schudde. Voorzichtig zette de man een stap, onwennig na de lange ruimtereis. Ze hadden allemaal hun conditie zo goed als mogelijk proberen behouden tijdens de 264 dagen durende reis maar hij wist dat het effect op aarde mogelijk nog erger zou zijn. Ze zouden immers niet meteen terugkeren, pas nadat een nieuwe crew hen kwam aflossen.

Project L.O.W.A. was eentje van een jarenlange samenwerking tussen verschillende grote machten in de ruimtevaart. Gedurende de jaren hadden ze al vaker onbemande vluchten naar Mars gestuurd om genoeg materiaal er te kunnen verzamelen. Robots hadden informatie doorgestuurd en begonnen met de bouw van een ruimte verblijf op Mars. Het eerste voor een nieuw tijdperk in de ruimtevaartgeschiedenis. Toch zouden de mensen de namen kennen van de vijf die de eersten waren geweest. Elk bedrijf had een afgevaardigde gestuurd als symbool van samenwerking. Er waren nog redenen die in de speech voor hun vertrek allemaal in de verf werden gezet, maar Tyrin was de meeste ervan al lang weer vergeten. Hij wist ook dat het maar schone schijn was, als ze echt wilden samenwerken dan zouden niet alle maatschappijen erop hebben gestaan dat elke astronaut zou vertrekken onder hun eigen logo.

De letters CNES prijkten op zijn borst en Tyrin wist dat ze ook op zijn rug net iets te groot waren afgebeeld. Meermaals had Tyrin zich gelukkig geprijst dat hij niet bij de debatten had hoeven zijn die de hoge top van alle bedrijven hadden moeten doormaken. Dat was immers waar de echte macht werd beslist en wie welke onderdelen op zich zou gaan nemen. Het was inmiddels alweer jaren geleden dat hij en de rest van het team samen waren begonnen met trainen voor project L.O.W.A. Tyrin ging nogmaals alle gegevens voor hem over en vanaf hij zeker was dat het veilig was, stuurde hij het signaal door naar de aarde. Commandant Keira zou pas later bevestiging krijgen. Hoe verder ze van de aarde verwijderd waren, hoe meer vertraging er op de communicatiesystemen was komen te zitten.

Door de controle was Tyrin de laatste die zijn ruimtehelm op zijn hoofd zette. Zolang ze binnen de cabine bleven was de zuurstofregeling actief. Echter zouden de anderen nu voor het eerst voet zetten op Mars en zou deze regulatie worden uitgeschakeld. Hij stak een duim op naar Lian om haar te vertellen dat alles in orde was. De stem van het meisje klonk in zijn oor dankzij de microfonen die in hun helmen waren aangebracht. "Opgelet, zuurstof wordt momenteel uitgeschakeld en de druk zal gelijk worden gesteld als die buiten." Het protocol dat volgde was er een die elk van hen inmiddels kon dromen. Het was dan ook alsof de volgende handelingen volgden zonder dat Tyrin erover moest nadenken.

Lian haar handen leken over het toetsenbord voor haar te vliegen terwijl de cijfers bijna te snel gingen voor Tyrin om ze te kunnen lezen. Lian Sima was niet de luidruchtigste van het stel maar toch verantwoordelijk voor de communicatie, zowel tussen hen als met de aarde. Waar robotica en luchtvaarttechniek tot zijn domein behoorde, blonk Lian uit in zowel ruimtefysica als energiebeheer. Elementen die soms zelfs Tyrin zijn petje te boven gingen waardoor hij maar al te blij was dat zij het onderhoud ook op zich nam. De CNSA was immers ook de grootste drijfveer achter de mechanieken in het ruimteschip.

Het logo op Ethan Morris zijn arm trok Tyrin zijn aandacht. Ethan had zich al bij de deur geïnstalleerd met Asya Petrovna Sobko vlak achter hem. Beiden zouden de eerste zijn om Mars te betreden. Jesper had al eerder tegen Tyrin gezegd dat het geen toeval was dat twee astronauten van de NASA en de Roskosmos de eersten zouden zijn. Zelf had Tyrin zijn schouders opgehaald door die woorden, Mars was groot genoeg voor hen alleen. En als hun ruimtevaartmaatschappijen het meeste betaald hadden aan de missie, wie was hij om er een probleem van te maken. Lian zou voor deze eerste verkenningstocht achterblijven bij de raket.

De deur ging open en Tyrin merkte dat hij diep adem haalde. Het was stom aangezien de lucht dat hij inademde dezelfde gefilterde lucht was als dat hij al de hele reis inademde. De techniek om van koolstofdioxide terug zuurstof te maken was een uitvinding die deze reis veel eerder mogelijk had gemaakt dan oorspronkelijk gepland was geweest. Toch snakte Tyrin naar een wandeling in het bos om echte zuurstof tot zich te kunnen nemen en de zon op zijn huid te kunnen voelen zonder alle beschermlagen tegen de straling. Aangezien de temperatuur op Mars flink onder het vriespunt lag, zouden ze het waarschijnlijk nooit zonder extra beschermlagen kunnen aanschouwen. Als hij er niet echt stond, dan had alles als een film aangevoeld.

De ladder werd door Lian uitgeschoven en Ethan was de eerste die aan de afdeling begon. De NASA had de space race naar de maan gewonnen en nu zouden ook zij de eer krijgen om de eerste astronaut op Mars te laten staan. Jesper had hem al eerder gevraagd naar wat de man zijn eerste woorden zouden zijn maar Ethan had geen antwoord willen geven. Ook Asya was aan de afdeling begonnen terwijl Ethan de onderkant van de ladder bereikte. Tyrin keek nog even opzij naar Jesper voordat de man de onderkant van de ladder losliet en naar het oppervlak toe sprong. Door de mindere zwaartekracht leek het net alsof hij vertraagd sprong. "Die Neil Armstrong nam dan kleine stappen, de mijne zullen groot zijn!" De woorden van Ethan Morris vulden Tyrin zijn oren waardoor hij met zijn hoofd schudde.

Ook het getik van Lian achter hen leek even te stoppen. Tyrin hoefde niet naar Jesper te kijken om te weten dat de Deen waarschijnlijk aan het glimlachen was. "Acht maanden bedenktijd en dan kom je daarmee?" reageerde Asya en Tyrin besefte dat hij haar toon moeilijk kon inschatten. Ze klonk lachend maar ook teleurgesteld. Toen ook zij de bodem van de ladder had bereikt, volgde Jesper haar. Tyrin was de laatste die aansloot voordat de deur achter hem sloot. Het voelde vreemd, er was immers niemand anders op Mars die naar binnen zou kunnen gaan. Al nam hij aan dat Lian liever niet bleef wachten in haar ruimtehelm. Hij daalde de ladder af en ging bij de drie anderen staan.

Net als hen keek hij om zich heen om de omgeving in zichzelf op te kunnen nemen. Ze waren op Mars aangekomen.