De bergketen was net een litteken. Het had zich gevormd als een kronkelende slang doorheen het landschap. Het oppervlak was als een beschadigde huid door de grote kraters die zich lukraak over het geheel leken te hebben verspreid. De tand des tijds had zijn verhaal geschreven in steen. Toch lag het grote rode landschap er verlaten bij. Wind waaide hier niet, daarvoor had je immers een atmosfeer nodig. Als het een film was geweest dan zou er zachte muziek hebben geklonken. Muziek die zou vertellen dat nog niet alles verloren was, dat er nog hoop was.

Dat dit nog niet het einde van het verhaal is.