De bergketen was net een litteken. Het had zich gevormd als een kronkelende slang doorheen het landschap. Het oppervlak was als een beschadigde huid door de grote kraters die zich lukraak over het geheel leken te hebben verspreid. De tand des tijds had zijn verhaal geschreven in steen. Toch lag het grote rode landschap er verlaten bij. Wind waaide hier niet, daarvoor had je immers een atmosfeer nodig. Als het een film was geweest dan zou er zachte muziek hebben geklonken. Muziek die zou vertellen dat nog niet alles verloren was, dat er nog hoop was. Dat dit nog niet het einde van het verhaal was.

Al decennia lang hield deze rode planeet ons in bedwang. Beloftes werden ervoor gemaakt, een tweede kans of een back-up plan. Mars sprak tot de verbeelding en we begonnen te dromen. Het leven zou daar opnieuw kunnen beginnen, het zou van ons zijn. Binnenkort zouden we erop kunnen lopen en de geheimen van het oppervlak blootleggen.

We waren niet de eersten die naar boven keken. De Babyloniërs waren de eerste die een naam gaven aan de planeet. Een woeste planeet van vuur. Ook de Grieken volgden die logica die dan weer door de Romeinen werd overgenomen. Israëlieten, Oosterse culturen, biologie en alchemie leken het er allemaal over eens te zijn. De planeet straalde een kracht uit en de macht ervan zou niet ontkend mogen worden.

De warmte van het vuurrode oppervlak, het bleek niets minder waard te zijn. Het is de koude die Mars omringt. Venijnige temperaturen met grote schommelingen. De gevormde ijskappen stonden haaks met het idee van warmte.

Er kwamen nieuwe verhalen, over marsmannetjes en het buitenaardse leven dat zich daar zou bevinden. Terwijl de wetenschap grondiger werd, kwamen verzinsels tot leven. Het intrigeerde mensen dat er mogelijk nog denkende wezens waren zoals ons. Want zo hoog ingenomen zijn we wel, alsof ze op een andere planeet op ons stonden te wachten.

De ijskoude woestijn leek te wachten. Het was net alsof er helemaal niets gebeurd was. Alsof slechts de tijd zijn nadruk had kunnen nalaten en voor de rest de planeet ongemoeid was gebleven. De stenen zouden niet kunnen vertellen wat ze hadden gezien en de kraters konden niet fluisteren over wat ze hadden gehoord.

Velen zouden het waarschijnlijk ook niet willen weten, anderen zouden het niet willen geloven. Maar wie kan mensen daarvoor nu kwalijk nemen? We krijgen zoveel valse verhalen te horen en valse beelden te zien. Wat er echt gebeurt hoeft al lang niet meer de waarheid te zijn. Het was geld dat het stilzwijgen zou kunnen kopen. Al zou het nooit zo stil blijven als hier op de rode planeet.

Wist je dat zelfs dit een leugen is? Mars is immers niet rood maar oker.