De flitsen leken haar te verblinden en Keira besefte dat ze niet op haar gemak stond. Gelukkig was de deur niet ver, mocht het haar te veel worden, ze had deze plek met een reden uitgekozen. Voor haar stond een lange tafel waar de leiders en woordvoerders dadelijk plaats zouden nemen. De microfoons waren al geïnstalleerd en de pers had al plaatsgenomen op de banken. De zitplaatsen zagen er enorm ongemakkelijk uit en dus had Keira bedankt en blijven rechtstaan. Deze persconferentie was al gepland maar door de chaos naar voren geschoven. Keira negeerde de vragen die in haar richting werden gesteld, ze was niet bevoegd om te spreken. Ze merkte dat ze de zaal rondkeek om op zoek te gaan naar Joni maar die bleek gelukkig nergens te zien te zijn. Red was achtergebleven en ze had geen idee waar Anne naar toe was gegaan.

Keira wilde het uur controleren maar besefte dat ze haar telefoon in het commandocentrum had laten liggen. Een beginnersfout maar ze had hem lastig mee kunnen nemen toen ze naar het toilet ging. Daarna had ze er helemaal niet meer aan gedacht om deze eerst te gaan halen voordat ze naar hier vertrok. Achteraf gezien had ze tijd genoeg gehad, nu pas ging de deur open zodat de leiders en woordvoerders naar binnen kwamen. Ze namen hun tijd en nog meer camera's begonnen te flitsen, alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Alsof op een andere planeet vijf mensen inmiddels door begonnen te krijgen dat ze waarschijnlijk zouden sterven. Meneer Elstar, haar baas, zag haar staan en knikte kort voordat hij plaats nam achter de lange tafel.

Hij klopte enkele keren op de microfoon waardoor een scherp piepend geluid door de kamer ging. Keira merkte dat ze even in elkaar kromp maar meneer Elstar gaf geen kik. "Goedenavond allemaal", begon hij gewichtig met vertellen: "Hartelijk dank voor uw geduld en medewerking. Ten eerste wil ik eender van u op het hart drukken dat we ons bewust zijn van de vragen maar dat we voorzichtig willen zijn. Onze teams zijn druk bezig met onderzoek te doen naar wat er in hemelsnaam fout is gelopen. Daarnaast willen we ook de families beschermen waardoor het lastiger is om informatie aan u te kunnen voorzien." De leugens rolden met veel gemak over zijn lippen en Keira merkte dat ze het er lastig mee had.

"We willen dan ook ten zeerste vragen om op te letten met verhalen die de ronde gaan", ging meneer Elstar verder: "Dit om zowel jullie als deze families te beschermen die achterblijven met misschien nog meer vragen dan we ooit helemaal op kunnen antwoorden. Geen van onze geliefde astronauten verdiend dat." Hij knikte kort, Keira wist goed genoeg hoe sympathiek dit hem moest maken. Een sympathie die hij bij haar al maanden geleden verloren was toen ze voor het eerst te horen kreeg wat er nog allemaal achter project L.O.W.A. verscholen zat! Zelfs de initialen waren een leugen geweest.

Lokalisatie en Observatie van Wetenschappelijke Activiteit had altijd zo logisch geleken, totdat bleek dat de missie eigenlijk altijd al Lange-termijn Onderzoek naar Wezenlijk Aanpassingsvermogen. Keira had daardoor gevraagd of ze al vanaf het begin hadden geweten dat deze missie zou mislukken. Een antwoord had ze niet gehad, ze was buitengesmeten op die meeting. Alsof zij verkeerd was door te vragen of er meer zat achter het feit dat zelfs de naam niet klopte op de formulieren. Ze hoopte vurig dat Wezenlijk Aanpassingsvermogen niet stond voor de manier waarop de astronauten reageerden op het feit dat ze zouden sterven. Ze had dit idee zelfs niet met Joni gedeeld.

"We betreuren wat er gebeurd is." Het was de stem van de vrouw naast meneer Elstar die Keira terugbracht naar het heden en de persconferentie die vlak voor haar neus aan het gebeuren was. "We beloven dan ook dat weldra u alle informatie zult verkrijgen", ging ook zij verder: "Iedereen staat hier als een team achter project L.O.W.A. en ook na deze mislukking zullen we samen blijven werken. Laten we het zien als een extra drijfveer om het in de toekomst te verbeteren en deze samenwerking te blijven stimuleren." Er was nog steeds een kans dat ze leefden op Mars en ze waren al bezig over de toekomst en nieuwe missies, Keira merkte dat ze weg wilde lopen van de persconferentie. "We hebben dan ook besloten om toch begrafenissen te houden die door ons zullen worden geregeld", ging de vrouw verder: "Dit met de traditionele kenmerken uit elk van hun culturen maar toch tesamen om de verbondenheid te blijven symboliseren. Alle vijf zijn ze helden, maar bovendien vooral mensen zoals we hen de afgelopen tijd beter hebben leren kennen."

Een herdenkingsplek bouwen op de Nasa? Het voelde verkeerd, alsof Lians familie geen eer verdiende om zelf een begrafenis te organiseren op een plek waar ze later nog naar toe raakten. Of Asya die dichter bij huis zou worden herdacht. Hadden ze hier niet langer over kunnen denken? Tot Keira's opluchting, bleek dit ook een vraag van een journalist te zijn, eerder had meneer Elstar immers gesproken over de families eer aan doen. De vrouw bleek niet meteen een antwoord klaar te hebben waardoor meneer Elstar meteen insprong. "Op elke plek zullen er gedenktekens worden aangebracht", bevestigde de man: "Maar de ceremonie willen we liefst gezamenlijk houden zodat die last niet op de familie terechtkomt in deze lastige tijd voor hen."

Een andere journalist riep nu om aandacht, waardoor het onderwerp werd afgesloten. Keira besefte dat ze niet wist wat ze zou doen. Doorheen de maanden was zij waarschijnlijk de persoon geweest die het vijftal het beste had leren kennen. Kon ze het maken om te verschijnen op de begrafenis als ze wist dat de kisten leeg zouden zijn? Het was een grote mediastunt, ze zou niet verbaasd zijn als ook hiervan de rechten zouden worden verkocht, liefst nog per opbod! Aan de andere kant voelde het ook alsof het haar plek was om daar te zijn, om hen nog een laatste eer te kunnen bewijzen.

"Hoe kan het materiaal falen?" Een nieuwe vraag klonk luid door de kamer: "Dient niet alles al grondig op voorhand te zijn nagekeken en veilig te zijn verklaard? Zijn er fouten gebeurd en dienen mensen daarvoor gestraft te worden?" Heel even leek het alsof alles stilviel en Keira haar oren begonnen te fluiten. Had er iemand zijn mond voorbij gepraat? Wisten ze dat er meer achter zat? Meneer Elstar leek even rond te zoeken in het kamer om te zien wie er had gesproken, maar de journalist sprak niet meer op. Waarschijnlijk maar beter ook bedacht Keira zich, de kans was groot dat deze journalist diens baan had geriskeerd met de vraag. Echter waren er zoveel anderen aanwezig dat meneer Elstar wel moest antwoorden op die vraag. "Nogmaals", begon de man. Al leek hij een stuk minder op zijn gemakt maar iemand die hem niet kende zou het niet hebben opgemerkt. "We weten nog niet alle details en onze onderzoeken zijn in volle gang."

Er klonk wat rumoer en meneer Elstar leek nog steeds de kamer rond te kijken. "Ik kan u verzekeren", ging hij verder, stiller als eerder: "Dat als er fouten gemaakt zijn die voor het falen van deze missie hebben gezorgd, ik persoonlijk erop zal toekijken dat er consequenties zullen volgen." Heel even leek het alsof zijn ogen net wat langer op Keira blijven rusten, zo kort dat ze achteraf bedacht of het wel echt zo was geweest en niet gewoon haar schuldgevoel dat haar dat soort zaken liet zien. "Nog vragen?" ging meneer Elstar echter verder alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Een andere journaliste die meer van voren zat, stak haar hand op: "Op welke manier zullen de families worden ondersteund?"

Dat meneer Elstar zijn glimlach alleen maar breder werd, baarde Keira zorgen. "Wel", begon hij met vertellen: "Ik ben erg blij dat u dat vraagt want daar zal voor gezorgd worden. Iets dat vooral te danken is aan het harde werk van onze commandant. Mevrouw Appels? Zou u anders deze juffrouw hier te woord kunnen staan?" Het was alsof de vloer onder Keira haar voeten was verdwenen. Meerdere journalisten draaide zich nu haar kant op nu ze wisten dat zij commandant was van deze missie. "Commandant Keira is de drijfveer achter ons programma om de familie van de slachtoffers tegemoet te komen", ging meneer Elstar verder terwijl Keira een microfoon in haar handen gedrukt kreeg. Ze had geweten dat ze ooit ook zou moeten spreken, maar Keira besefte nu pas dat ze echt voor de leeuwen werd gegooid. Het was nu aan haar om te bewijzen dat ze met de stress en de druk om zou kunnen gaan. Daarnaast zou het haar ook als medeplichtige aan de zaak en de geheimhouding binden. Haar woorden zouden worden opgeschreven en als de zaak ooit uitkwam was ze een van de eerste die zou gaan hangen. Ze wist zeker dat dit de reden was waarom ze had moeten komen, zo durfde ze er ook geld op in te zetten dat de journaliste die ernaar vroeg ingehuurd was geweest door hem. Het kwam net iets te goed uit na de gevaarlijke vorige vraag.

"Euhm", begon Keira met spreken. Ze was gewoon dat ze veel ogen op haar had als commandant maar journalisten waren van een heel ander kaliber als je het haar vroeg. "Als eerste wil ik ook via deze weg nogmaals mijn steun betuigen aan de families en iedereen die geraakt is geweest door het nieuws van het ongeval", begon Keira met vertellen. Ze besloot dat ze het verhaal niet tegen de journalisten zou vertellen maar tegen de mensen die zaten te kijken. Mensen zoals haar moeder die waarschijnlijk kapot van verdriet zou zijn en familieleden van de slachtoffers. "We zijn er ons ten zeerste van bewust dat geen enkel woord van ons, geen enkele steunbetuiging ooit genoeg zal zijn", ging ze verder: "Het is een immens verdriet dat ons allemaal nalaat en een schokgolf dat door een ieder is gegaan op het moment dat het beeld op zwart sprong." Keira besefte dat de woorden steeds sneller en eenvoudiger bleken te stromen. Alsof dit de woorden waren die ze hoorde te zeggen, zonder alle leugens die erbij kwamen kijken.

"Ik zou dan ook ieder van jullie liefst persoonlijk willen spreken, jullie verdriet aanhoren om jullie te helpen dit een plaats te geven", ging ze verder: "We horen ze niet te vergeten, zeker niet na alles wat ze voor ons en de wetenschap hebben gedaan. Zeker niet door de mensen die ze waren en het talent dat elk van hen bezit. Stuk voor stuk waren ze getalenteerd en uitblinkers in hun vak." Ze slikte even: "Asya Petrovna Sobko, Tyrin Duma, Jesper Andreasen, Lian Sima en Ethan Morris. Ja, ze zijn astronauten, maar bovendien zijn het prachtige mensen." Keira besefte dat ze niet in de richting van meneer Elstar durfde te kijken, bang voor wat ze zou zeggen als ze zijn gezicht nogmaals zou zien. "We hebben daarom ook besloten om elke familie te ondersteunen op alle vlakken mogelijk. Dit houdt in dat we financieel trachten te compenseren maar ook inzetten op de herdenkingen van deze mensen." Ze weigerde het woord helden te gebruiken, dat zou immers een soort mythische figuren van hen maken.

"We willen ook mentaal ondersteunen en elk van hen is ten alle tijden welkom mochten we iets voor hen kunnen betekenen", ging ze verder: "Daarnaast hebben we een contactpunt voor anderen die het lastig hebben of boodschappen voor een van de gevallen sterren willen achterlaten. Uiteraard zullen alle verdere stappen eerst met de familieleden zelf besproken worden zodat ook zij inspraak hebben hierin. Hun welzijn is onze prioriteit in deze tijd." Ze glimlachte kleintjes en drukte de microfoon snel in de handen van iemand die dichtbij stond. Ze wilde niet meer verder spreken, als ze echt wat had willen doen dan was het de raket tegenhouden. Woorden waren mooi maar de familieleden zouden nooit meer hun geliefde kunnen omarmen, hun stem horen en met hun nieuwe herinneringen creëren. Een hand werd op haar schouder gelegd en er werd zachtjes in haar schouder geknepen. Het bleek Suus te zijn die naast haar was komen te staan. "Goed gesproken", fluisterde de vrouw zachtjes waardoor Keira haar een kleine glimlach terug schonk. "Dankjewel", fluisterde Keira terug.

"Dankjewel commandant Keira," bedankte meneer Elstar waardoor Keira hem wel aan moest kijken. Ze kon echter zijn gelaatsuitdrukking niet goed lezen waardoor ze geen flauw idee had waaraan hij allemaal dacht. Was ze te ver gegaan? Keira besefte dat ze zelf niet goed meer wist wat ze allemaal had gezegd, ze had alleen maar aan haar eigen moeder gedacht. Het zou hopelijk niet lang meer duren en dan kon ze ook naar huis. "Geen zorgen", fluisterde Suus in haar oor: "Nog even en dan kunnen we hier weg." Het was alsof de vrouw haar gedachten had gelezen. Liefst van al wilde Keira antwoordden dat ze ergere zorgen had dan een persconferentie te overleven maar ze kon het niet. Suus wist immers van niets en ze wist dat de vrouw haar hart zou breken als ze te horen kreeg dat Keira hiervan op de hoogste was geweest. Suus zou de missie hebben tegengehouden waarschijnlijk, zij zou er alles aan hebben gedaan om het tegen te houden. Red ook besefte Keira, Joni waarschijnlijk ook. Waarschijnlijk zou zelfs Anne haar toekomst hebben weggegooid om de anderen te kunnen redden.

De gedachten moesten stoppen, ze zou alleen haarzelf er gek door maken. Toch wist ze dat ze er bij niemand terecht zou kunnen, enkel haar bazen en collega's waren op de hoogte. Misschien dat ze er later nog bij Red terecht kunnen om erover te kunnen spreken, maar er was altijd de kans dat iemand hen zou kunnen horen. Keira wist het niet meer. Ze besloot haar aandacht weer te richten op wat meneer Elstar allemaal aan het vertellen was. Het bleek te gaan over de toekomst van project L.O.W.A., een onderwerp met de zure nasmaak van een mousse appel. Zo eentje waarin je beet en er meteen spijt van had maar niet meer weg kon leggen. Zouden haar appelwangen nog altijd rood zien? Keira ging er vanuit van wel maar ze zou wel kunnen zeggen dat het door de camera's kwam of dat ze zelf nog aangedaan was van het nieuws. Volgens de aanwezige pers wist ze het immers ook zelf nog maar net en moest het nieuws nog binnenkomen.

"We willen dan ook graag zeker benadrukken dat we besloten hebben om project L.O.W.A. nog niet compleet af te sluiten", ging meneer Elstar verder: "Deze samenwerking was te grootschalig om niet meer verder te kunnen zetten. Daarnaast is het in de eer van onze gevallen astronauten dat we alleen maar verder kunnen zetten om de volgende missie wel succesvol te laten verlopen. Echter wil ik ook graag met jullie delen dat we herbegonnen zijn met gesprekken maar groot eerst de rust willen laten om te kunnen rouwen zoals het hoort." Een andere leugen, de gesprekken waren al herbegonnen nog voordat de raket überhaupt was geland. Zelfs toen waren ze op papier al lang doodverklaard.

"We zullen ook niet verder gaan onder de naam project L.O.W.A.", ging meneer Elstar verder: "Niet om opnieuw te starten maar om geen schaduw op nieuwe evoluties te werpen. Tevens willen we ook de eer laten aan de groep die daarnet door Keira als gevallen sterren werden omschreven. Een omschrijving die ik ten zeerste zou willen toejuichen om te beginnen gebruiken voor onze sterren die zoveel voor ons hebben opgeofferd." Hadden ze dat ook vrijwillig gedaan? Het was een vraag die Keira zich voor het eerst stelde. Wat als de astronauten zouden geweten hebben wat er zou gebeuren, zouden ze begrepen hebben welke beslissingen ze hadden moeten nemen? Een andere vraag waarop Keira besefte dat ze het antwoord schuldig moest blijven.

"Maar mag ik ons alsjeblieft verontschuldigen", ging meneer Elstar verder: "We willen bij deze de vragenronde graag afronden zodat we verder kunnen met onze onderzoeken. Verdere informatie zal uiteraard ten alle tijden met jullie gecommuniceerd worden." Zijn glimlach had wat weg van een vos, bedacht Keira. "We hebben ervoor gekozen om door de omvang en de invloed van dit project ten alle tijden open te zijn over ons proces", ging meneer Elstar verder: "Dit willen we ook blijven doen na deze tragische gebeurtenis. Dankuwel." Met die woorden gingen alle leiders en woordvoerders bijna tegelijk rechtop staan, alsof ze erop hadden gerepeteerd. Er werden nog enkele vragen naar hen toe geroepen maar beveiliging kwam tussen beiden om iedereen van macht naar buiten te begeleiden.

Keira zelf werd meegetrokken door Suus terug naar de gangen van het NASA om de pers vloed te kunnen ontlopen. "Ik neem aan dat je niet nog meer interviewvragen wilt", glimlachte Suus waardoor Keira dankbaar knikte. Als er iets was waar ze niet op zat te wachten, dan was het dat wel. "Ga jij maar alvast door, ik moet nog wat bespreken", verklaarde ze. Ze moest Suus nageven dat de vrouw geen vragen stelde, waarschijnlijk uit bezorgdheid maar over het verkeerde. Keira besloot om te lopen naar de gang waar normaal gezien de mensen van de persconferentie door waren vertrokken. Tot haar opluchting bleek meneer Elstar daar nog aanwezig te zijn, waarschijnlijk om dezelfde reden als waarom zij naar hier was gekomen. "Commandant Appels", knikte de man: "Ik verwachtte je hier al."

Keira slaagde er niet in om te glimlachen als antwoord, ze deed ook niet bepaald haar best daarvoor. "Meneer Elstar", begroette ze hem echter wel beleefd terwijl ze de appelgroene uit haar jas haalde. "Ik moet zeggen Keira, een erg speciale speeche heb je daar gehouden", ging meneer Elstar verder met spreken: "Niet bepaald eentje die ik geschreven zou hebben, maar ik ben er zeker van dat hij binnenkwam bij de kijkers thuis. Dat stuk over gevallen ster was een die ik ook verzonnen zou kunnen hebben!" Zijn ogen vielen op de enveloppe die ze vast had: "Ik gok dat ik deze al had kunnen zien aankomen."

Het stak Keira meer dat ze hem niet echt kon verrassen dan zijn compliment over haar woordkeus. Ze was immers helemaal niet voorbereid geweest. "Ik zou graag mijn ontslag willen indienen", bevestigde ze: "Alle papieren zitten hierin, normaal heb ik genoeg vakantie om thuis te zitten deze laatste periode." Zonder nog een woord te zeggen draaide ze zich om en vertrok richting de uitgang. Meneer Elstar riep haar niet na en daar was Keira blij mee. Ze was niet van plan om nog een voet binnen NASA te zetten na vandaag. De meeste van haar spullen had ze eerder al meegenomen, haar dossiers waren voor haar opvolger. Ze kon dit niet meer aan.

Ergens besefte ze dat Suus waarschijnlijk op haar wachte, maar Keira had niet de energie om de vrouw onder ogen te zien. Later zou ze haar nog een bericht sturen waarin ze alles uitlegde, of toch alles dat ze kon uitleggen. Ergens voelde Keira zich verdoofd, alsof ze net had staan huilen. Toch wist ze dat ze geen tranen meer over had, iets waar ze nu wel nog gelukkig mee was. Ze zou zich sterk moeten houden totdat ze thuis was en dat was ze nog lang niet. Ze liep terug naar de gang waar haar kantoor was en draaide de deur weer van het slot. Binnen stond de laatste doos nog op haar te wachten, als ze die had meegenomen had iedereen meteen doorgehad dat ze van plan was geweest om haar ontslag in te dienen. Het waren foto's en herinneringen die ze weigerde achter te laten.

Liefst van al wilde ze meteen naar huis, maar ze moest nog achter haar werktelefoon die in het commandocentrum lag. Die zou ze best gewoon op haar bureau achterlaten zodat die op de juiste plek terecht kon komen. Keira besloot om de doos nog te laten staan terwijl ze de lege ruimte opnieuw betrad. Haar voetstappen leken te echoën waardoor de haren in haar nek overeind gingen staan. Tot haar grote verbazing was haar werk telefoon echter verdwenen, ze was er zeker van dat ze deze op haar plek in het centrum had achter gelaten! Keira fronste, waar kon dat ding naar toe zijn? Ze besloot terug te keren naar haar bureau maar ook daar was het pokkeding nergens meer te vinden.

Met een zwaar hart schakelde Keira haar eigen telefoon ook weer in. Zoals ze wel had verwacht, stroomden de berichtjes en de gemiste oproepen meteen binnen. Allemaal mensen die ze voor nu zou negeren, tot haar verbazing zaten er zelfs mensen tussen die ze al maandenlang niet meer had gehoord. Mensen die zelfs niet eens wisten dat ze voor project L.O.W.A. was aangesteld destijds. Maar haar naam was vermeld geweest op het nieuws en nu ineens wilden mensen weer contact met haar opnemen. De voicemails zou ze later wel beluisteren, al was de kans groter dat ze deze gewoon allemaal zou verwijderen. De kans dat er mensen van de pers aan haar nummer waren gekomen bestond immers ook nog steeds.

Er was slechts een bericht dat ze wel besloot te openen, dat was dat van Red. Hey Keira! Ik heb je werktelefoon mee, hoorde dat je was weggeroepen. Laat het ding hier liever niet liggen. Groetjes Red. stond er geschreven waardoor Keira opgelucht adem haalde. Ze besloot om snel een bedankje terug te sturen maar wachtte nog even met het bericht te versturen. Hoeveel eenvoudiger zou het zijn als Red de telefoon gewoon voor haar zou kunnen inleveren? Het zou haar een hoop uitleg besparen en ze wist dat ze Red sowieso graag zelf op de hoogste van haar ontslag zou willen stellen. Zonder al te veel extra uitleg besloot ze er nog bij te zetten dat ze die niet meer nodig had en of die het op de personeelsdienst binnen zou kunnen brengen. Het was altijd al een van haar minst favoriete diensten geweest, maar ze wist dat ze die mening met vele anderen deelden.

Nu de telefoon niet lang haar probleem was, besloot Keira haar eigen telefoon weer op te bergen. Thuis met wat koffie of chocolademelk was er genoeg tijd om alles na te gaan en te kijken op wie ze wel wilde antwoorden. Ze haalde de ketting met sleutel weer van rond haar nek, die zou ze alvast niet meer nodig hebben. Keira had al besloten dat het slimmer was om de deur gewoon open te laten in plaats van de sleutel door te geven. Er was immers dan nog altijd een kans dat ze de sleutel zou verliezen. Keira slaakte een diepe zucht terwijl ze de doos nu echt opnam om hem mee te nemen uit haar bureau. Met haar voet probeerde ze de deur tegenaan te zetten om hem dan met haar heup dicht te duwen. Gelukkig wisten de meeste medewerkers wel dat ze hier niet zomaar naar binnen konden stormen.

Met die laatste gedachte en de doos in haar handen, vertrok ze nu echt richting de deur. Het treinverkeer was verschrikkelijk verstoord doordat er eerder die dag een trein in brand werd gestoken en een taxi weigerde Keira te bellen. De kans dat de taxichauffeur naar het nieuws luisterde was immers kroog, en dat kon ze nu missen als kiespijn. Ze zou al blij mogen zijn als ze zonder al te veel problemen naar huis kon gaan, zonder dat daar journalisten op haar al stonden te wachten. Doorheen de gangen knikte ze kort naar de collega's die ze passeerde, maar Keira sprak geen woord tegen hen. Buiten zette ze de doos weer op de grond, zodat ze haar handen vrij had om het nummer te bellen dat ze al de hele avond wilde bellen. Tot haar grote geluk sprong de telefoon na slecht een keer overgaan al aan, de kans dat de andere persoon op haar telefoon zat te wachten was dus erg groot. "Keira? Oh wat ben ik blij dat je eindelijk belt!" klonk de stem opgewekt. Keira merkte dat ze moest glimlachen: "Mam? Zou je het zien zitten om me te komen halen? De treinen rijden allemaal niet meer en mijn auto staat nog thuis."