Keira wist niet meer wat ze moest voelen terwijl ze naar de schermen voor haar keek. De getallen erop deden er allemaal niet toe, alleen de personen die bij haar in het lokaal waren zouden deze ooit te zien krijgen. De buitenwereld zou er helemaal niets meer van te horen krijgen, voor hen was project L.O.W.A. een mislukking. Jarenlang was er aan gewerkt geweest en Keira wist dat er zelfs heuse bijeenkomsten werden georganiseerd om toe te kijken naar de landing van de vijf astronauten. Om vanop de aarde te kunnen toejuichen voor de prestatie die ze hadden weten klaar te spelen, een eerste stap om ook Mars te gaan bevolken. Wat ze niet hadden geweten was dat deze missie gedoemd was geweest om te mislukken, dat dit helemaal geen eerste stap zou worden.

Ze hadden nooit moeten doorzetten, wist Keira. Het zou niet uit moeten maken hoeveel geld dat er al in dit project gestoken was geweest, het ging immers over vijf onschuldige mensenlevens. Het waren beslissingen die door anderen gemaakt werden maar het zou haar kop zijn die zou gaan rollen. Er was haar gewaarschuwd dat als ze haar familie wilde beschermen, ze maar beter haar mond kon houden. De ruimtevaartmaatschappijen zouden zich niet kunnen veroorloven om sponsors en de steun van de overheid kwijt te raken. Daarnaast waren de overeenkomsten zo geschreven dat door een weigering, er mensen duur zouden moeten betalen. De enige manier om ervoor te zorgen dat ze niet failliet gingen, was door de raket naar Mars te sturen. Ook al was Mars niet levensvatbaar en had de tijd al laten zien dat het zuurstofsysteem niet kon functioneren met een andere zwaartekracht. Allemaal kennis die ze niet had kunnen delen, kennis was immers macht.

Keira had moeten liegen tegen alle vijf en ze wist dat de dood op haar geweten stond. Zij had de missie willen afblazen maar ze had geen enkele keus gehad. Afgelopen maanden tijdens de ruimtereis had Keira amper geslapen, ze wist dat dit moment ooit zou komen. Dan zou ze project L.O.W.A. zien landen en verliezen. Ze wist dat de landing zou lukken, daar hadden ze Tyrin voor te bedanken. Alleen zou bijna niemand dat weten, voor de buitenwereld was het beeld op zwart gesprongen. Ze zouden te horen krijgen dat het signaal verbroken was. Over enkele uren zou de NASA met een uitleg komen, de raket was neergestort. Keira had geweigerd het verslag te lezen met de verklaring waarom ze neergestort waren. Ze had het document al uitgereikt gekregen nog voor het vertrek meer dan acht maanden geleden. Ze waren toen op papier al dood verklaard terwijl ze nog in deze gangen rondliepen, terwijl Keira hen nog oppeppende toespraken diende te houden. Dat was het moment dat Keira haar beslissing had genomen.

Ze kon het niet, ze kon de vijf niet zomaar laten gaan. Ondanks alle consequenties was ze naar Joni gestapt en had haar alles verteld. Ze had aan Joni gesmeekt om een geheime boodschap voor te programmeren die Asya zou kunnen kraken. Om ze te vertellen wat er besloten was geweest, om ze die laatste waarheid nog te kunnen bieden. Keira wist dat het geen verschil zou maken, het was vooral haar geweten dat haar had laten doorzetten. Zelf kon ze niet maken om de boodschap zelf in te spreken, dat was immers veel te riskant. Joni had het haar verzekerd dat ze wist wat ze diende te doen en er waren daarna geen woorden meer gewisseld tussen beiden. Beiden zouden immers moeten doen alsof er helemaal niets gebeurd was, alsof Keira niet zonet haar geheimhouding had geschonden. Keira slaakte een diepe zucht, ze wist niet eens of de bemanning de boodschap zou vinden.

Joni had dienst op een andere afdeling, Keira wist niet goed waarom. Zou iemand door hebben gehad dat Joni meer wist dan ze hoorde te weten? Ze had er nog niet naar durven vragen. Om haar gedachten ergens anders op te richten, keek Keira rond in de bestuurskamer. Het voelde gewoon verkeerd dat degene die de keuze hadden gemaakt om ondanks alles de missie plaats te laten vinden, waren niet eens aanwezig. Waarschijnlijk zaten er ergens in een kantoor toe te kijken terwijl ze in vergadering waren. Het waren de topmannen die besloten over leven en dood en het was Keira die diende te luisteren. Voor haar zaten vooral de technische staf en vertrouwelingen die het project in goede banen hadden dienen te leiden. Er waren daarnet nog enkele bekende koppen aanwezig geweest toen ze opnamen hadden gemaakt voor de uitzendingen die wereldwijd werden uitgezonden. Uitzendingen die inmiddels allemaal op zwart waren gesprongen zoals het hoorde.

Het signaal dat de raket veilig was geland kwam binnen bij het communicatiekanaal maar niemand reageerde erop. Er zou de komende uren ook niemand meer op reageren totdat alles volledig stil zou vallen. Hun bevelen was om het voor de astronauten te doen voelen alsof het systeem faalde, iets wat verkeerd voelde voor Keira. Ze kende het vijftal en ze wist dat ze waarschijnlijk naar oplossingen zouden blijven zoeken totdat het te laat zou zijn. Dat was niet het einde dat ze aan hen wou wensen, daarom hoopte ze dat ze Joni haar boodschap zouden vinden. Dan konden ze zelf kiezen wat ze zouden doen met de tijd die hen nog restte.

Over haar schouder keek Keira naar de deur, liefst van al wilde ze dit niet meer aanzien. Echter stond er een grote man dat de doorgang versperde, niemand diende het commandocentrum te verlaten. De journalisten zouden immers niet meteen vertrekken en het zou een verkeerd beeld geven wanneer zij als commandant rond liep in plaats van op haar post te zijn. Ergens vreesde Keira ook dat het een manier was om haar in de gaten te kunnen houden. Ze had nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze het niet eens was met het bevel om de ruimtereis toch voort te zetten. Hadden ze de raket niet gewoon kunnen laten terugkeren? Terug laten landen en vertellen dat er problemen waren?

Het bestuur had haar suggesties weggewuifd en haar naar buiten gestuurd, alsof ze niet begreep wat er op het spel stond. Keira had willen schreeuwen, ze had willen vertellen dat er mensenlevens op het spel stonden. Levens die zoveel waardevoller waren dan de wetenschap of het geld dat hen had laten doorzetten. Ze had het niet gedaan en het schuldgevoel had meester van haar gemaakt. Keira wist dat ze het uit haar hoofd diende te zetten, ze had het bestuur nooit van mening doen veranderen. Dat deed zoveel meer pijn.

Voor haar ging een van de medewerkers naar achteren zitten, Keira wist dat hij verantwoordelijk was voor de communicatie. Het voelde verkeerd om hem hier te houden, hem was immers verteld dat hij zijn baan niet mocht uitvoeren. Ze besloot dat ze het niet wilde zien en ging op de trappen zitten. Ze wist dat ze eigenlijk hoorde recht te blijven staan en het overzicht diende te behouden. Maar voor wie moest ze dat doen? De camera's waren naar buiten verbannen en iedereen die aanwezig was, was deel van het complot. Of ze nu wilde of niet, ze had nog steeds de leiding over het zooitje ongeregeld. Gelukkig bleek er niemand naar haar toe te komen, Keira had immers geen antwoorden. Wat moest ze zeggen? Zit en doe niets? Het waren de richtlijnen die ze allemaal te horen hadden gekregen.

"Commandant Appels?" Het leek alsof er geen tijd was verstreken, maar toen Kiera opkeek zag ze dat er al enkele minuten voorbij waren gevlogen. Hoeveel langer dienden ze hier nog binnen te blijven? "Commandant?" De stem trok haar aandacht, het bleek Red te zijn die had gesproken. "Wat is er?" reageerde Keira, ze voelde nu pas hoe vermoeid ze klonk. Reds glimlach was kleintjes: "Ze zijn begonnen met uitleg geven, wellicht dat u ook wilt zien welke informatie er naar buiten komt?" Ze dienden immers allemaal dezelfde verklaring te hebben, wist Keira, ieder van hen zou later ondervraagd worden door een beroepscommissie. En ze wist niet of de beroepscommissie ook in het complot zat. Het deed er niet toe, ze zou moeten liegen. "Ja doe maar Red", besloot Keira.

Voor het eerst sinds de pers het lokaal had verlaten, klonk er opnieuw getokkel op een toetsenbord en het beeld veranderde. Het was niet langer zwart maar het bleek het beeld te zijn van buiten. Aan de ingang van het ruimtevaartsgebouw stonden rijen vol journalisten die allemaal riepen om aandacht. Verschillende vragen werden er geroepen naar de woordvoerders en Keira kreeg een brok in haar keel. Zou zij ook zo een massa moeten aankunnen? Zouden ze haar later ook nog overrompelen met vragen? Keira wist dat haar naam op dit project stond. De woordvoerders waren in verschillende talen aan het babbelen met de pers, enkel de hoofden van alle ruimtevaartorganisaties zouden bepalen welke informatie er naar buiten kwam. In deftige pakken en een flair waardoor ze waren aangenomen, leken ze geen enkele last te hebben van de massahysterie.

Beveiliging probeerde orde in de chaos te scheppen en Keira schudde haar hoofd. De mensen hadden zo meegeleefd met de vijf astronauten, voor sommigen leek het alsof ze kennissen waren verloren. "Wat is er gebeurd!" werd er geroepen. "Hoe kon dit gebeuren?" wilde dan weer een andere weten. Eindelijk ging de camera naar de woordvoerders van de NASA en de Roskosmos, de twee grootste ruimtevaartbedrijven en de drijvende krachten achter project L.O.W.A. Tot Keira haar grote verbazing viel de menigte niet stil om te kunnen luisteren naar wat er allemaal verteld zou worden, ze wilde vooral het antwoord op hun eigen vragen te weten komen. Ze had geen idee hoe de woordvoerder noemde die het woord nam ùaar ze wist dat hij van de Nasa een deel uitmaakte.

"Gelieve zo rustig mogelijk te blijven allemaal", begon hij met vertellen: "Alle informatie die we tot onze beschikking hebben zullen we zo snel mogelijk met jullie delen. Echter willen we graag zelf ook eerst duidelijkheid verkrijgen en de familieleden op de hoogte stellen. Het is voor hun privacy en veiligheid dat we besloten hebben om nog geen extra informatie vrij te geven aan de pers." Zijn glimlach was hagelwit en liefst van al had Keira met haar ogen gedraaid. Naast haar hoorde ze ook hoe Red diens neus ophaalde door de woorden van de woordvoerder. Als de families er echt toe hadden gedaan, dan hadden ze nooit de missie laten vertrekken als je het aan haar vroeg. Ze wist dat de familie Morris zich ergens in het gebouw bevond, maar Keira wist niet of dit ook voor de andere families het geval was. Waarschijnlijk waren de meesten thuis met de volledige familie om in feeststemming naar de landing te kunnen kijken.

"We zullen jullie spoedig te woord staan", ging de woordvoerder verder. Keira wist dat ze niet met antwoorden zou komen maar met verzinsels om de bevolking tevreden te stellen. Ze wist dat ze nooit had moeten toestemmen dat het hele trainingsprogramma zou worden uitgezonden. Op die manier had zowat de hele wereld kennis gemaakt met de astronauten en ze echt leren kennen. Zo was zelfs haar moeder er helemaal fan van geworden, iemand die Keira nu echt niet onder de ogen wilde komen. Speciaal daarvoor had ze haar telefoon niet bij de hand, enkel haar werk telefoon lag naast haar. Er was echter niemand die haar erop moest bereiken, iedereen wist wat er zou gebeuren. Anderen zouden informatie krijgen via de persconferentie waar de woordvoerder op de televisie over aan het vertellen was.

"Helaas is het tragische nieuws dat de bemanning hoogstwaarschijnlijk is neergestort", kondigde de woordvoerder aan. "Zelf hebben we alle communicatie verloren op het moment dat de landing plaatsgevonden zou moeten hebben. Daardoor gaan we uit van een technische fout of storing die grondig onderzocht zal worden. Op dit moment houden we de opties voor een implosie nog open als voordeligste voor onze astronauten." De spijt dat in het gezicht van de woordvoerder te lezen viel, leek bijna oprecht. Wisten deze dan ook echt van niets? Keira kon het haar bijna niet voorstellen dat zij niet op de hoogte waren gebracht en dit verhaal hadden moeten instuderen. "Het zou de minst pijnlijke manier zijn voor deze bemanning", vervolgde de man: "Een implosie zou immers onmiddellijk fataal hebben moeten zijn." Het was geen implosie en Keira wist ze het, liefst van alles wilde ze dat tegen alle journalisten buiten schreeuwen. Wilde ze schreeuwen dat hun zogenaamd geliefde astronauten aan hun lot waren overgelaten en langzaam zouden stikken. Nog geen drie uur, dat was alles wat ze van de grote bazen kregen.

Het beeld versprong en keerde terug naar een televisiestudio. Het journaalanker Isis bleek te laat op de hoogte te zijn gebracht waardoor Keira haar nog snel in haar papieren zag rommelen. Uitzendingen die waren opgezet om de geslaagde missie te vieren, waren allemaal geschrapt. Keira had zelfs mensen gezien die shirts hadden laten bedrukken met de hoofden van de astronauten op, alsof ze een stel bekende artiesten waren. En weldra zouden ze er allemaal niet zijn, het klonk als een vrede grap. Isis bleek haar juiste kaartje te hebben gevonden en begon te vertellen over hoe er later een persconferentie zou volgen met meer uitleg. Keira wist dat ze daarbij aanwezig diende te zijn maar ze wou niet.

"We hebben echter nog ander nieuws", ging Isis verder: "In Roosvelde blijkt er immers een trein in brand te zijn gestoken. Hierdoor ligt het treinverkeer inmiddels al enkele uren stil, naar een dader wordt er nog volop gezocht. Meer informatie over deze za-" Red zette de nieuwsuitzending uit en Isis verdween van het scherm. Een brandende trein voelde zo nutteloos nieuws naast het feit dat enkele machtige mannen zo net vijf onschuldige mensen hadden vermoord. Moorden waar ze waarschijnlijk nooit of te nimmer terecht voor zouden komen te staan. Alles zou gewoon een grote doofpotoperatie worden. Het scherm was terug zwart geworden en Keira wist dat ze het niet meer kon blijven. Ze draaide zich weg van het scherm en liep de trappen op naar de gesloten deur toe. Daar week de beveiliger niet uit en Keira slaakte een diepe zucht.

"Ik moet naar het toilet", glimlachte ze. De beveiliger waarvan ze de naam niet kende, reageerde niet meteen. Keira besefte dat ze gefrustreerd begon te worden. "Ik weet dat niemand deze ruimte dient te verlaten maar het toilet is aan de andere kant van de gang en ik ga niet hier op de grond plassen." De beveiliger stapte aan de kant en knikte kort: "Snel dan." Triomfantelijk glimlachte Keira terug terwijl ze met opgeheven hoofd de deur uitliep. Ze hoopte vooral dat er geen andere werknemers dringend moesten plassen want ze was niet van plan om nog terug te keren naar het commandocentrum. Omdat ze de ogen van de beveiliger op haar rug voelde branden, ging ze wel eerst nog de toiletten binnen. Daar liet ze het koude water over haar polsen stromen om terug rustig te worden. Haar hartslag was de afgelopen uren alleen maar de hoogte in geschoten en ze was blij dat ze geen fitbit droeg. Een alarm laten afgaan in een commandopost was niet bepaald een ideaal moment.

Zodra ze wat meer tot rust was gekomen, droogde ze snel haar handen af. Haar ogen ontweken de spiegels terwijl ze probeerde te bedenken wat ze nu diende te gaan doen. Keira wist dat haar ronde appelwangen waarschijnlijk vuurrood waren gekleurd. Ze weigerde terug te keren en af te wachten totdat ze de toestemming kregen om naar huis te gaan. Keira kon nog niet naar huis, daar waren ze inmiddels allemaal op de hoogte van de crash. Ze wilde nog niet over de levens van de astronauten liegen, ze verdienden allemaal beter dan deze leugens. Aan de andere kant besefte ze ook dat het voor de families pijnlijker zou zijn als ze te horen kregen dat deze missie er eentje was geweest waar niemand van terugkeerde. Dat was de reden geweest waarom Keira niet met de waarheid naar buiten wilde stappen, het zou zo al pijnlijk genoeg zijn voor de nabestaanden.

Keira haalde diep adem en draaide zich weg van het toilet. Waarschijnlijk had ze beter gewacht totdat ze deze verlaten had voordat ze diep adem haalde. Kort haalde ze haar neus op en liep de gang op. Ze keerde niet terug naar het commandocentrum, gelukkig was de deur inmiddels alweer gesloten. Ze konden immers niet riskeren dat er een onbevoegd iemand zou passeren en naar binnen slaagde te kijken. Dan waren alle voorzorgsmaatregelen voor niets geweest en zou het allemaal haar fout zijn. Zij hoorde binnen alles in de gaten te houden, ook al was er helemaal niets onder controle. Ze wilde gewoon niet zien hoe de getallen zouden worden verstoord, hoe de communicatie oproepen zouden worden genegeerd en hoe op het laatste alles stil zou vallen. Ze wilde dat de astronauten kwaad op haar waren, boos omdat ze hen aan hun lot overliet.

Keira wist dat ze aan andere dingen moest denken. Ze had ervoor gezorgd dat de families niets te kort zouden komen. Deze zouden opgevangen worden en betaald worden voor hun verlies. Niets zou de prijs van hun verlies kunnen volbrengen maar het was een gebaar. Keira's hart was gebroken toen Lians vriend vlak voor haar vertrek op zijn knie was gegaan. Het was een bruiloft die nooit zou plaatsvinden, wist ze en ze haatte dat ze dat al wist. Asya was ook getrouwd en ook Ethan had zijn vrouw voor een allerlaatste keer vaarwel gekust. Tyrin zijn vriend was achtergebleven in Parijs en zover ze wist was Jesper single. Iets dat velen hadden opgemerkt, ze wist dat hij snel tot een van de meest begeerlijke vrijgezellen was uitgeroepen. Het deed er allemaal niet meer toe, ze zou niet daaraan moeten denken, wist ze.

De gang waarin ze stond was leeg, ze waren er dus echt in geslaagd om iedereen buiten te houden. Liefst van al wilde Keira naar de familie van Ethan toe maar ze ging ervan uit dat ze niet bepaald op haar komst stonden te springen. Als ze niet had geweten dat haar moeder haar zou overvallen met vragen, dan zou ze naar haar ouderlijk huis zijn gekeerd. Keira wilde ook niet naar huis om daar alleen te zitten. Ondanks dat haar hart schreeuwde dat ze het niet moest doen, besloot ze maar terug naar binnen te gaan in het commandocentrum. Daar zou ze samen met Red kunnen wachten, om te zien wat er nog allemaal diende te gebeuren.

"Commandant Appels?" weer klonk haar naam. Keira besefte dat ze helemaal geen voetstappen had horen aankomen. Waar zat ze allemaal met haar gedachten? Ze zette probeerde snel een glimlach te forceren terwijl ze zich naar het meisje draaide. Het was Anne, een van de stagiairs die er rondliep. Ondanks dat ze tegen iedereen die zich niet in het commandocentrum bevond voorzichtig moest doen, was ze bij Anne zeker dat zij niet op de hoogte was. "Wat is er?" vroeg Keira tegen het meisje dat buiten adem leek te zijn. Was ze naar hier komen lopen? "Ze willen dat je toch bij de persconferentie bent", ging Anne verder: "Ik moest je onmiddellijk komen halen." Keira knikte, tegen het meisje ingaan zou alleen maar meer vragen oproepen. Daarnaast bracht zij ook alleen maar een boodschap over.

"Ik kom er dadelijk aan", beloofde Keira: "Ik moet alleen nog snel langs mijn bureau om wat op te halen en dan kom ik eraan." Anne wipte wat van de ene voet op de andere, alsof ze ongeduldig wachtte tot Keira wat ging zeggen. Zelf trok Keira gewoon een wenkbrauw op: "Is er iets mis, Anne?" Anne schudde haar hoofd: "Nee, maar ze zeiden dat je onmiddellijk diende te komen, zo snel als mogelijk!" Keira slaakte een diepe zucht: "Ik kom onmiddellijk ook, alleen moet ik eerst dit echt nog regelen. Zeg maar dat het niet kan wachten." Anne knikte dat ze het begreep en draaide zich om zodat ze Kiera haar boodschap kon bezorgen. Ook hier klonken er amper voetstappen, dus het lag niet aan Keira dat ze haar niet had horen aankomen.

Keira's kantoor was gelukkig niet veel verder op dezelfde gang gelegen. Ze had er haar spullen heen verhuisd om dichterbij te kunnen zijn tijdens het regelen van de missie. Binnen was alles de afgelopen week een verschrikkelijke rommel geweest totdat ze vlak voordat ze naar binnen was geroepen, alles eindelijk had opgeruimd. De dozen waren al ingepakt met haar spullen en de mappen waren netjes gesorteerd. Zelfs haar prullenbak die gisteren nog bomvol had gezeten, was helemaal leeg. Zelf schonk Keira er geen oog aan en liet rechtstreeks naar haar bureau. Daar nam ze de de appelgroene enveloppe van haar bureau en stak hem in haar jas. Voor de zekerheid draaide Keira de deur van haar kantoor op slot en hing de sleutel aan haar ketting.

Nu was het echt tijd om naar de persconferentie te vertrekken.