Ik heet Eve.
Voluit, Evening.
Dat is mijn naam.
Een woord dat bestaat uit zeven letters.

Zeven letters.
Ooit, in die volgorde, bepaald door mijn ouders.
Zeven letters
waar mijn oren van spitsen als ik ze ergens hoor vallen.
Zeven letters
waarnaar ik luister.
Zeven letters
waarop ik reageer.

Zeven letters
die, vanaf dat ze uit je mond rolden, mijn aandacht trokken.

En vanaf dat moment werden die
Zeven letters
er drie.

Drie letters
die alleen jij in je mond nam.
Drie letters
die alleen jij in je mond mocht nemen. Van mij.
Drie letters
waar ik alleen nog maar aandacht aan besteedde.
Drie letters
waarnaar ik verlangde ze te horen uit jouw mond.

Ik ben een perfectionist.
Dat zeggen ze.
En dat weet ik.

En ik ben normaal.
Dat wilden ze.
En dat hoopte ik.

Maar wat is normaal?
Wanneer je bij een groep hoort?
Een vriendje hebt?
Drinkt?
Elke vrijdag naar de cinema gaat?
Overal en op elk moment bereikbaar bent via social media?

De druk ligt hoog.
Bij iedereen.
En daar ben ik me van bewust.
Want we zijn kuddedieren.

En we hebben allemaal dat ene instinct.
Hebzucht.
Of we het nu ontkennen of niet.
We weten dat het er is.

Maar toch dacht ik.
Verwachtte ik.
Hoopte ik.

Dat het bij jou anders was.
Het was een gevoel.

En ik deed mijn best.
Om normaal te zijn.

Alleen bleek dat alles wat ik deed niet genoeg was voor jou.

Ik was er kapot van.
Ik was gebroken.
Ik had zoveel voor je opgeofferd.

En toch.
En toch wees je me op het allerlaatste af.

Het kwam onverwacht.
Ik had het allesinds niet verwacht.
Niemand had het verwacht.

Want ik was NU normaal.

Ik had me aangepast.
Ik was veranderd.
Ik had zo hard mijn best gedaan.

En toch.
En toch wees je me op het allerlaatste af.

Ik was gebroken.
Voor altijd.

Maar ooit
wordt
een altijd
een toen.
En vergeet je wat er is gebeurd.
Zijn de wonden geheeld.

Zelfs sommige littekens vergaan.
Maar niet allemaal.
Dat hadden we gehoopt.

Dat had ik gehoopt.

Nadat ik het ergste verdriet te boven was.
Heb ik me herpakt.
Ben ik sterker geworden.
En heb ik vooral geleerd.

Ik heb veel geleerd.
Van jou.
Van de groep.
Van de mensen.

Dat ik me nooit,
maar dan ook nooit meer
zou veranderen voor iemand anders.

Want ik had geleerd.
Ik wist nu wel beter.

En uiteindelijk
ben ik ze er dankbaar voor.

Ze hebben mij voorbereid.
Sterker gemaakt.

Op wat nog zou komen.

En dat.
Dat.
Zou nog vele malen erger zijn.