<<LOCATION: METRONE CITY>>

"Kill the target then leave," the firm voice resounded through her earpiece.

Like a mantra she repeated these orders to herself as if her life depended on them. She won't forget the reason why she's been where she is right now. Although she hated hearing noises and those filthy smells entering through her nostrils. She had to finish what she already started and then she can go back to her safe house.

'That's right. Once I'm done. I'm outta here.' Nagpakawala sya nang malalim na buntong hininga habang iniwasan mapadait sa kaniyang katawan ang mga taong kaniyang nakasalubong sa daan. She hated being close to anyone.

Pilit nyang iniyuko ang kaniyang mukha habang nakapasak sa tigkabilang tenga ang earpods at nagpapatugtog ng isang classic music. Pero kahit na ganoon ay rinig pa rin niya ang ingay. She can heard laughter, different voices, passing cars, bird chirping, dogs . .  . and so on. She hated the city she just wish to stay inside her comfort zone aka her room and sleep through out the day but of course they won't let her enjoy her quiet day.

"Turn left. He's walking down the alleyway seeking for his prey. Hurry up." Another command that she needs to follow.

She strolled her way towards the tight alleyway. It was dark. Unusually dark. Something must be creeping out somewhere in this place. The narrow alleway can occupied only three people standing in a line and its irritating her so much. All she wanted was to get rid of people around her. She doesn't like them. She hated being sorrounded by some unknown strangers.

Muli, humugot sya nang malalim na hininga para pakalmahin ang sarili. Tinuon niya ang kaniyang atensyon sa kasalukuyang gawain.

"Turn right and walk straight and then cross the road towards the lounge bar near a dumster. He's there but be quick."

Binilisan nya ang paglalakad. An awful stench scent invaded her nostril making her groan from annoyance. Itinaas niya ang scarf na suot sa kaniyang ilong para takpan ang maalingasaw na amoy ng paligid dahil sa mga basurang nagkalat.

'Filthy human can't even clean their own garbage,' asik nya sa sarili bago sya tumawid sa kalsada patungo sa kabilang dereksyon kung saan maraming tao ang naroon upang bisitahin ang maraming bahay aliwan tuwing gabi.

Kahit gabi ay marami pa rin ang tao—walang kapagurang paroon at parito. Nakakasuya! Mas dumarami ang bilang nila kaya't halos lawakan nya ang hakbang para lamang mabilis syang makarating sa designadong lokasyon ng taong hinahanap nya.

'Paradise Bar' basa nya sa maliit na gusaling nasa kaniyang harapan. Hindi sya nagpatumpik-tumpik pa. Agad syang pumasok sa loob.

"Teka lang miss," pigil ng nagbabantay sa entrance ng bar.

"Bakit?" agaran niyang tugon dahil sa pagpigil sa kaniya ng mga ito. Unti-unting kumukulo ang kaniyang dugo. Ang ayaw nya sa lahat ang iniistorbo sya lalo na sa kasagsagan ng kaniyang ginagawang misyon.

"Calm down. Don't create any disturbances." Napaikot sya ng mga mata dahil sa paalala 'di naman nya kailangan.

"I got it," bulong nyang tugon saka pinagtuunan ng atensyon ang lalaking bouncer na kanina pa sya pinagmamasdan.

"Ilang taon ka na neng?"

Here we go again with her age. Napabuga sya ng hangin. Kinuha ang pekeng I.D. mula sa kaniyang bulsa at pinakita sa manong.

"Sapat na ba 'yan para papasukin ako?" Naiinis nyang turan.

"Pasensya na Miss. Mukha ka kasing estudyante e." Binalik nito ang kaniyang I.D. na agad niyang kinuha.

Walang imik siyang pumasok sya sa loob ng bahay aliwan. Nakakasulasok na amoy ng sigarilyo at alak ang bumungad sa kaniya. Maging ang pawisan mga tao at maingay na tugtog. Halos mandiri sya dahil sa pagdait ng ilan sa kaniyang katawan. Inilibot nya ang tingin sa may kadilimang paligid upang hanapin ang kaniyang target. Naasiwa sya sa mga nasa loob. Nagpapakasaya ang mga ito. Sumasayaw sa tugtog na akala mo wala nang bukas. Hatid ng nakalalasing na inumin maging ang paggamit ng pinagbabawal na gamot. 'Their way of lifestyle will be the death of themselves.'

"Did you see him?" agaw atensyon ng nasa kabilang linya.

Tumigil ang dalaga sa gitna ng dance floor. Inikot nya ang paningin upang hanapin ang kaniyang target. Namamatay-sindi ang iba't ibang uri ng ilaw sa madilim na paligid. Mas lumalakas ang nakakairitang tugtog. Pinilit nya ang sariling huwag pansinin ang 'di kaaya-ayang kapaligiran. Inisa-isa nyang tiningnan ang mukha ng mga taong nasa kaniyang paligid. Hanggang sa...

"Found him! He's leaving using the back door!"

Nagmadali syang naglakad upang puntahan ang pigurang lumabas mula sa back door ng bar. Hindi sya maaring magkamali. Ang lalaking iyon ang pakay nya. Amoy nya ang kakaibang alingasaw sa katawan nito na tanging sya lamang ang may kakayahang makaalam. Maging ang kulay pulang mga mata nito. She closed her fist.

He's changing—rapidly!

She need to act fast before he choose to create more difficult Situtation she would hate the most.

"Great! Get him! Don't let him escape! I'll send reinforcement to block the roads!"

Halos itulak na nya ang mga nakaharang sa kaniyang harapan. Kahit puro reklamo at mura ang natanggap nya sa mga ito ay hindi nya pinansin. Wala syang pakialam sa kanila. Iisa lang ang pakay nya. Iyon ang tapusin ang buhay ng lalaking infected bago pa ito makapinsala sa ibang tao.

Lumabas sya sa back door upang habulin ang lalaking nagsisimula nang magbago ng anyo.

Ramdam nya ang malamig na hanging humaplos sa kaniyang maputla nyang balat. Inayos nya ang suot na kulay itim na scarf sa  kaniyang leeg. She hated cold weather. She never felt warm before . . . that what makes her unique qualities.

Madilim ang kaniyang paligid dahil iilan lamang ang gumaganang street lights sa tabi ng daan. Pinigilan nyang masuka dahil sa kalunos-lunos na itsura ng paligid. Marumi at may masangsang na amoy. She scrunched her noise from annoyance. Nakakatakot ang eskinitang kaniyang nilalakaran. Sira ang mga pader. Well, anong aasahan nya sa isang isolated na lugar? Matagal na panahon ng inabanduna ito ng mga tao.

Isolated huh? Makes it more suited for hiding.

May mga daga syang nakita sa tambak ng mga basurahan, samahan pa ng marumi at mabahong kanal. Inalis nya ang tingin sa mga ito at tinuon sa kaniyang unahan.

Nasaan na ba kasi ito?

Gusto nya nang matapos ang pakay nya at nang makaalis na sya ng tuluyang sa mabaho at nakakapangilabot na lugar. May mga bumagsak na parte ng pader sa 'di kalayuan. Inayos nya ang pagkakahawak sa isang mahabang espadang nasa kaluban nito. Hinugot nya ang mapanganib na sandata mula sa scabbard nito.

Nagpakita rin sa wakas ang kaniyang target.

Marahan syang pumikit at pagmulat nya ay kitang-kita ang isang malaking halimaw. Pitong takampakan ang laki nito. Mahahaba at matatalim ang sungay, kuko at ngipin. Naglalabas ng mapanganib na asido ang malawak na bibig. Matigas na kulay itim ang balat nito habang walong kulay pula ang mga matang nakapalibot sa malaki nitong ulo.

“Kanina pa kita hinahanap. Dito ka lang pala nagtatago,” samo nya.

She know this monster won’t understand what she's saying  aside from one thing—

Mabilis itong tumalon upang siya'y sunggaban sa kaniyang kinatatayuan. Binuka nito ang ang malaking bibig. Ngumisi sya sa unang reflexes ng manticore.

—They eat human being.

Tumalon sya paatras upang iwasan ang nakamamatay na bunganga nito. Hwak! Bumaon ang malalaki at matalas nitong pangil sa semento.

Nakakatiyak sya na kung hindi sya mabilis kumilos, she's bloody dead by now.

Ang isiping iyon ay tunay ngang nakakapangilabot. Wala bang ibang magawa ang isang 'to kundi umatake?

Tumakbo ang dalaga palayo sa kaniyang kalaban nang humaba ang siyam nitong matutulis na galamay. Pumasok sya sa isang abandunadong warehouse.

Nagbabagsakan ang mga pader dahil sa pagtama ng marahas na pag-atake ng halimaw.

This suck. Bakit ba sya tumatakbo?

Nanlaki ang kaniyang mata sa gulat dahil hindi nya inaasahan na lumusot ang isa sa galamay nito sa bandang kaliwa nya. Mabilis syang kumIlos upang umalis sa pader na sinasandalan nya. Napapikit sya dahil sa alikabok at pagbagsak ng sementong pader. Nasira ang iyon at niluwa nito ang Manticore.

She just rolled her eyes. Madumi na ang kaniyang kaniyang pangangatawan. Pinagpagan nya ang sarili gamit ang mga kamay nyang may itim na gloves. Naramdaman nyang muli ang hapdi sa kaliwa nyang pisngi.

No more running at this time . . . she'll kill this thing once and for all.

Mabilis nyang iginalaw ang katawan. Mahigpit ang kapit nya sa sandata. She knows how terrifying a manticore but she was not afraid. She was made for this. To kill every manticore existing in this world. Walang inaksyang oras ang halimaw, sinabayan nito ang bawat kilos ng dalaga—umatake ito nang paulit-ulit.

Pinagbigyan nya ito kanina. but now she'll cut it’s body to pieces. Wala syang ititirang pagkakakilanlan ng halimaw. She grinned mischievously, bago hinati ang mahaba nitong mga galamay. Lumikha ang nilalang ng isang nakakairitang ingay,

Maybe she hurted it too much.  Well, whatever.

Hinanap nya ang core. Where is it? Hmmn. Found it!

Inayos nya ang pagkakahawak sa kaniyang espada bago walang pag-aalinlangan na binato ito sa bandang noo ng halimaw. Pinuntirya nya ang bagay na nasa gitnang mata kung saan may dyamanteng nakatago. Ito ang greatness weakness ng manticore, like human heart they also have a heart they call it the core dahil once na nagkaroon ito nang damage — The manticore will die.

Isang metro ang kanilang distansya. Patuloy ang pagwawala nito hanggang sa ito’y malakas na bumagsak sa semento. Naging maputla ang kulay ng balat nito maikukumpara sa abo.

Nilapitan nya ang katawan nito lalo na ang parteng ulo. Tinuon nya ang dulo ng kaniyang sandata sa noo nito upang siguraduhin na sira na ang core hanggang sa hindi na ito muling gumagalaw pa. Nang makasiguradong hindi na ito humihinga saka nya lamang hinugot ang kaniyang espada na napuno ng kulay itim na delikadong likido.

She stayed just to watched the creature decomposed itself hanggang sa abo na lang ang natira.

Inayos nya muli ang nawala sa ayos scarf sa kaniyang leeg upang itago ang kaniyang voice maker sa anyong choker bago binalik sa ang kaniyang espada sa lagayan nito saka sya naglakad paalis mula sa abandunadong gusali.

“This is Chrome. Mission completed.”

Piling mga tao lamang ang may alam tungkol sa pag-iral ng Manticore. Iilan din lamang ang nakakaalam tungkol sa kaniyang pagkatao.

She is not ordinary human being. She was created to fix everything. Isa lang ang purpose nya at 'yon ay ang ubusin ang lahat ng malaking banta sa buong sangkatauhan.

Lumabas sya mula sa gusali nang isang pamilyar na amoy ang nalanghap nyang dala ng hangin. Napasimangot ang dalaga.

He is here, again.

Mula sa 'di kalayuan naghihintay sa kaniya ang isang lalaki. Nakapamulsa ito at nakangiti sa kaniya.

"Discreet as always, I see," puri nito. Grinning from ear to ear as if he was waiting for her to acknowledge his presence which she did. "Kaya hindi na ako nagtataka kung bakit popular ka sa buong circle. You have done another amazing job, Chromelia."

"Nandito ka ba para makipagbatian o baka para sa talim ng sandata ko?" tugon nya bago lampasan ang binata na mahinang tumawa pero sinundan sya nito palayo sa madilim na lugar.

"Binigay sa akin ni miss A ang bago mong target," paliwanag nya bago inilahad sa dalaga ang hawak nyang maliit na attache case. "Nasa loob na rin ang gamot mo para sa linggong ito," dagdag nya habang inalis ni Chrome ang suot na wig sa ulo. Lumantad ang maikli nyang buhok na kulay itim. Sumasabay sa hangin ang ilang hibla na may kaunti pang maliit na patak ng pawis.

Naamoy ng binata ang mabangong melon scent ni Chrome. Lihim syang napalunok.

"Another one, aye," asik ng dalaga bago tumigil para itapon sa loob ng metal trash bin ang blondie na wig. Kaniyang itonh ginamit na disguise para habulin ang naging target nya sa gabing ito. Kumuha sya ng lighter para silaban ito kasama ang ilang mga basura.

"He's the 260th. Anong klaseng paraan ang ginagawa nila para lunasan ang mga naging infected ng manticore?" tanong ni Chorme.

Kumuha sya ng malinis na panyo para punasan ang nadumihan niyang mukha. Ang sugat sa kaniyang pisngi ay naghilom subalit naging peklat iyon sa kaniyang balat. Tatlong araw pa ang itatagal bago tuluyang mawala ang peklat sa kaniyang katawan.

Nagkibit balikat ang lalaki pasimple nyang pinagmasdan ang dalaga. Kahit hindi kumikibo ang mga labi nito ay nagagawa nyang makapagsalita sa tulong na rin ng voice maker. Sayang nga lamang dahil hindi nya narinig ang tunay na boses nito. Nakakatiyak syang boses anghel iyon dahil na rin sa maamong mukha ni Chrome.

"Stop staring at me, Gael." May halong pagbabanta na sita ng dalaga matapos maramdaman ang nakakapasong tingin mula sa lalaki.

Ito ang ayaw nya sa lahat ang titigan sya na para ba syang isang "monkey in the zoo". She knows how unique she is and the people around her wants to look at her as if she was a fine specimen for them to dissect. As if she will let them get their hands on her. No way. Tama na ang ginawa nilang eksperimento sa kaniyang katawan matapos nyang magising mula sa matagal na pagka-coma sa loob ng hyberchamber na iyon.

Nagkamot sa ulo ang binata. "Sorry, can't help it. I'm attracted to someone who's just unique as you." Umubo sya ng tatlong beses matapos makita ang seryosong tingin ni Chrome. "That aside, stay low for three to four days sa safe house mo. Sige, alis na ako."

Pinagmasdan ng dalaga ang mabilis na paglisan ni Gael. He is too obvious for her comfort. Nakakatiyak syang magkukrus muli ang kanilang landas. Chrome can't say they are friend but she could call her as a colleague. Subalit minsan na rin nagkrus ang talim ng kanilang sandata noon. He was good and skilled but she was way more talented.

Nakakayamot, isip nya bago inayos ang pagkakapasak ng ear pods sa kaniyang tenga at nagpatugtog muli ng music. Naglakad sya sa daan kung saan walang sasakyang dumaraan.

Tahimik na ang kaniyang isipan katulad nang madalas na lagay ng kaniyang pag-iisip at ang tanging inaalala nya kung anong kakainin maging ang maalingasaw na amoy ng bayan kung nasaan sya ngayon.

Isa lamang itong maliit na bayan na halos isang daang metro ang layo mula sa kaniyang pansamantalang tirahan.

Wala syang problema kung maglakad lang sya pauwi pero nakakatiyak syang magrereklamo ang kaniyang tiyan.

Nagpakawala sya ng buntong hininga habang patungo sa isang conveniece store na malapit sa daan pero bago sya pumasok ay nagtungo muna sya sa bathroom stall para magpalit ng marumi nyang damit.

Pagkaapak nya sa loob ay sumalubong sa kaniya ang mga 'di kaaya-ayang mga tingin at masamang amoy sa hangin na naging sanhi para muntikan na syang masuka. Nagtiim bagang sya at pilit na pinakalma ang sarili.

Isang grupo iyon na binubuo ng limang babaeng mukhang gangster ang malapit sa sink habang humihithit ng sigarilyo na batay sa amoy ay alam nyang mula ito sa marijuana. Napuno ng usok ang loob ng banyo. Nakakasulasok ang amoy nito para kay Chrome.

Ang isang babaeng kasalukuyang may hawak ng sigarilyo sa pagitan ng daliri nito ang tumingin kay Chrome. Isang tinging may nais ipahiwatig. Tumaas pa ang gilid ng labi nito matapos makita ang maruming damit sa katawan nya.

Matinding pakiramdam na nais nyang saksakin ang mga ito ay halos magwala sa kalooban nya pero sa huli ay ipinagsawalang-bahala nya ang mga ito. Pumasok sya sa loob ng isang empty cubicle kahit pa nandidiri sya dahil napakadumi nito.

Why does all public comfort rooms are always untidy and unsanitary for any one to use?

Nagpalit na sya ng damit pero napatiim bagang syang muli nang malanghap ang usok ng sigarilyo. It was an addicted smell of drug. She rolled her eyes from her empending annoyance. Kailangan na nyang makaalis mula sa lugar na ito bago pa nya 'di makontrol ang sarili. Baka makapatay pa sya nang wala sa oras.

Lumabas na sya matapos makapagpalit ng simpleng t-shirt na grey at maikling short. Itinaas nya sa may ilong ang itim na scarf. Sinakbit nya ang bagpack kung saan naroon ang kaniyang mga gamit.

Ang babaeng tumingin sa kaniya kanina ay ngumisi sa kaniya bago ipinakita ang sigarilyong hawak na pawang inuudyok syang tumikim din. Sinamaan nya ng tingin ang mga ito bago tuluyang umalis ng comfort room para pumasok sa convenience store.

Isa lamang itong maliit na negosyo kung tutuusin. Walang masyadong customer. Nagtungo sya sa hilera ng mga pagkain. Mabilis nyang kinuha ang isang sandwich at strawberry milk bago nagtungo sa counter para magbayad habang nasa kaniyang unahan ang isang matipunong lalaking balot na balot ang katawan.

Hinintay nyang matapos ang werdong lalaki nang 'di inaasahan nagtahaw ito ng baril at itinutok sa kawawang matandang babaeng cashier.

"Akina na lahat ng pera mo! Bilis!"

Naglilikot ang mga mata ng babaeng cashier — bakas ang takot hanggang sa tumigil iyon sa mismong dereksyon ni Chrome.

As if she's asking for help.

Ilang segundo ang lumipas bago lumingon ang lalaking holdaper kay Chrome dahil napansin nito ang tingin ipinupukol ng matandang babae.

Mabilis na tinuhod ni Chrome ang tyan ng lalake. Halos mamilipit ito dahil sa sakit pero hindi pa tapos ang dalaga dahil kinuha nya ang kamay nitong may hawak na baril pinilipit nya iyon. Umalpas ang marahas na pagsinghap sa bibig nito matapos maramdaman ang pagkabali ng buto sa kamay. Bumagsak ang delikadong armas sa tiles saka nya pinalo ang batok ng manong holdaper para tuluyan nang mawalan ito ng malay.

That happened in a split second. Halos umawang ang bibig ng cashier dahil sa kaniyang nasaksihan. Nakakabilib ang dalaga. Dahil kahit na maliit at mapayat ang pangangatawan ay nagawang napatulog nya ang mamang holdaper.

Umayos ng tayo si Chrome bago hinarap ang cashier. Ipinilig nya pakanan ang ulo bago inayos ang scarf sa kaniyang leeg. Hinakbangan nya ang nakahandusay na katawan para makalapit sa cashier. Inilapag nya sa ibabaw ng counter ang biniling produkto. Balak na sana nyang magbayad.

"H'wag ka nang magbayad, iha. Libre ko na 'yan. Salamat." Sandali lamang na tiningnan ni Chrome ito bago kinuha ang kaniyang binili at lumabas na.

She never ask for anyone's gratitude she's just doing what she were taught to do. Which is to eliminate threats.

Nagpatuloy sya sa kaniyang paglalakad pabalik sa safe house habang kumakain. Nakasalubong pa nya ang mabilis na paglapit ng isang police car hanggang sa nilampasan sya nito. She ignored it and continue munching her sandwich and drinking her strawberry milk until she felt her tummy is content.

Isang oras na mahigit ang lumipas at mas lumalalim na ang gabi. Lumalamig na ang simoy ng hangin. Narinig nya ang pagsara ng mga pinto at bintana ng mga tahanang nadaanan nya. It already passed supper. She already had her fills so she just shrugged the thought of eating at her household — alone.

Ramdam nya ang pananakit ng kaniyang talampakan buhat nang matagal na oras at malayong milya nyang paglalakad para lamang makauwi.

She looked up the dark sky. Maaliwalas ang kalangitan — walang buwan ngunit maraming mga bituin.

She wasn't fascinated by its beauty. She never felt any ounce of emotion from it. She just gaze with her indiferrence.

Why does they love looking at the night sky?

She doesn't understand what so interesting about some patches of thousands ball of lights scattered above them.

She sighed deeply resuming her walk towards home. Yup, her home. She has important things to do. She can't be idle. She can't act like some normal human — pretending to be like them when the truth was . . . she was beyond different.

Way way distinct living organism and she got a duty to fulfill. That's what matter the most — nothing else.

She walks through the silent town towards the place she consider her home without anyone paying attention to her existence.

...