THREE WEEKS AGO

Breath. Calm down. Bear the pain it will be over soon.

All she felt were tremedious pain. Her brain pulsating inside her skull making her groan in silent scream. Who would have thought she's going to suffer all over again just like in the past.

She never imagine—nope. Alam ni Zoien na hangga't buhay ang WEB, wala siyang takas mula sa galamay ng mga ito. The only way she can attain her freedom is to destroy them from its very roots but for now. She needs to escape from her bounds and do something about that mad scientist.

Dripped of blood could be heard in the sealed room.

"How awful." A very soft voice interrupted her inner struggle.

Inangat ng dalaga ang nakayukong mukha upang tingnan kung sino ang nagsalita. Hindi nya maaninag ang mukha nito dahil nanlalabo pa rin ang kaniyang paningin dahil sa dugong nasa kaniyang mukha.

"They did this to you, huh? Sabagay anong aasahan sa mga halang ang kaluluwa." Lumapit ito sa kaniya. "You suffered so much. I'm really sorry."

Ilang beses kumurap si Zoien para lamang maaninag ang mukha ng taong nasa kaniyang harapan. Ang boses nito ay napakapamilyar. Kumakabog ang kaniyang dibdib. Naghahatid ng kakaibang kaba at gulat.

"Hmmn. Hindi ko inaasahan na sa ganitong klaseng pagkakataon tayo muling magkikita, 001. The last time I had seen you . . . you were still a baby inside the hyperchamber, but now..."

Zoien's vision cleared and she was flabbergasted to finally recognise the person in front of her. The woman was wearing a lab coat the same person in those photos. Mabilis napalitan ng pagkalito ang ekspresyon sa mukha ni Zoien.

'Paanong nandito sya? Imposible. Wasn't she already...' If she could just voice out her thought she could at least ask some inquisitive questions but unlucky of her—words are just stuck inside her throat. Curse Centipede for cutting her tounge.

The woman smiled. Amused to witness the girl's initial reactions.

"Good, looks like you remember who I am, right? Of course. Why wouldn't you recognise me. After all..." She lifted her hand and trailed the visible wound on the girl cheek using her delicate fingers. "...we have the same face. Gosh, I hate looking at you . . . bruise up like this. How dare them for ruining your gorgeous face. Tch!" She let out a deep sighed.

Lalong kumunot ang noo ni Zoien. Naguguluhan sa mga nangyayari. Punong-puno ng mga katanungan tungkol sa maraming bagay higit sa lahat na inaalala niya ang babaeng nasa kaniyang harapan.

Ngumiti itong muli. "So, 001. I am here to help you escape from this hell hound and of course, I'll fix you soon enough and you will accompany me to fulfill my goal. Everything will change henceforth." Kinuha niya ang isang sringe mula sa bulsa ng coat.

Nagulantang ang dalaga sa balak nitong gawin sa kaniya. Balak pa sanang pumalag ni Zoien pero hinawakan siya nang mabuti ng babae sa batok.

"Oh come on! I won't hurt you. I just need you to rest. That's all." Itinurok niya ito sa mismong batok ng dalaga na ikinangiwi nito. Napakagat sa labi si Zoien sa sakit na hatid ng karayom sa kaniyang laman at buto. Napasinghap siya ng hangin matapos hugutin ang panturok.

"Just bear with it. I promise, the pain will fade soon enough."

Walang siyang nagawa kundi ang kagatin ang kaniyang labi. Hindi niya inalis ang tingin sa babaeng nasa kaniyang harapan. Kung panaginip nga ba ang lahat ng ito, pero alam niyang hindi. Totoong nasa kaniyang harapan ang babaeng inaakala ng lahat na matagal nang patay. Dahan-dahan nagsara ang mga mata ni Zoien hanggang sa napayuko siyang tuluyan.

"There... just sleep. Pagmulat mo, babalik na ang lahat sa dati," samo niya habang haplos ang duguang pisngi ni Zoien.

Sinigurado niya munang nakatulog na ito bago ibulsa ang hawak. Matapos itago ang panturok. Tinahaw niya ang kaniyang phone. She dialed someone.

"I'm done here. We better leave before the battle begin. Detonate the explosive as soon as possible. I don't want to be caught between the wars of raging tigers. After all, I still have a plan to fulfill."

Iyon lamang ang sinabi niya bago pinatay ang tawag. Tiningnan niya ang pigurang nasa kaniyang harapan. Parang piniga ang kaniyang puso pero mabilis niyang pinawi ang pag-aalinlangan at awa sa kaniyang kalooban. Mas matimbang sa kaniya ang isakatuparan ang kaniyang plano.

"I'll be borrowing you again. I hope you will forgive me this time around."

...

PRESENT TIME

"Are you sure that you want to get involve, Ania?"

Nakamasid lamang ang babae sa nagaganap na funeral sa kanilang harapan. Marami ang dumalo sa okasyong ito subalit pribadong mga tao lamang ang imbitado.

"I've done waiting. How many already died because of this unfinish business, Ruhen. Do you think I will just going to hide forever?" Pinaglaruan niya ang tangkay ng pulang rosas sa kaniyang kamay bago niya binalingan  ang lalaking nasa kaniyang tabi.

"I don't care about this certain business, Ania. What I care about is you. Hiding is not wrong because that will keep you safe."

Umiling si Ania. "Hindi na mabilang ang mga nasangkot sa gulong ito. Sa tingin mo, hanggang kailan ako maghihintay at hindi kikilos? This is also my war."

"We just want to protect you."

"I don't need protection." She interjected. "I've been protected all my life, Ruhen. This time, I'll fight as well." Makikita ang determinasyon sa abuhin niyang mga mata.

Walang nagawa si Ruhen kundi ang tanggapin ang pasiya ni Ania.

"Fine. Just always tell me what to do. We are willing to help you."

Sa wakas namutawi ang purong ngiti sa labi ni Ania. "Good to hear that. Although, 'di ka pumayag, gagawin ko pa rin ang plano ko."

Nagpakawala si Ruhen ng buntong hininga. "Iyon nga ang nais kong iwasan. Ang hayaan kang kumilos mag-isa. Katulad nang ginawa mo dalawang linggo na ang nakaraan. If Tobias hadn't told me, hindi ko pa malalaman na pumunta ka sa territoryo ng mga kalaban."

"Well, I have to be there personally to achieve my goal." Tumingin siya sa kalangitan na unti-unting natatabunan ng itim na mga ulap.

Looks like it's going to rain.

"What goal are you preferring to?"kunot noong tanong ni Ruhen sa babaeng katabi ngunit ngumiti lamang si Ania bago inalis ang tingin para saksihan ang paglagay ng puting kabaong sa ilalim ng lupa.

Marami ang naghagis ng puting rosas sa butas na lupa bago iyon tinabunan. Dahan-dahang pumatak ang ulan sanhi para magsipag-alisan ang ibang mga bisita sa sementeryo. Kapamilya at kaibigan ng namatay ang tanging natira. Hayag ang sobrang lungkot, paghihinagpis at pangungulila sa mga mata ng mga ito.

"Let's go, Ania," aya ni Ruhen habang pinapayungan ang babae.

"No, we will stay here." Pagmamatigas niya.

"Alright suit yourself. Anyway, why are we attending this burial ceremony? Kilala mo ba ang namatay?" usisa ni Ruhen.

Sumilay ang kakaibang ngiti sa labi ni Ania. "I do. Kilalang-kilala ko siya. So, I have to atleast see her tomb. Tutal malapit na matapos."

Hindi na nag-usisa pang muli si Ruhen. Hinintay nilang matapos ang puntod. Ilang sandali pang nanatili ang mga kamag-anak at kaibigan ng namatay nag-alay muli ng mga bulaklak sa ibabaw ng puntod ngunit hindi na sila nagtagal pa.

"Tara." Hinila ni Ania si Ruhen patungo sa puntod.

Pagkalapit ay agad siyang mupo para ipatong ang hawak na pulang bulaklak sa puntod. Sinalat niya ang pangalang nakaukit. It's very strange feeling to seen this tomb.

"I'm sorry you have to abandoned everything." Iyon lamang ang kaniyang sinabi bago humarap kay Ruhen.

"Let's go home. I want to drink hot choco!"

Ngumiti ang binata bago ginulo ang buhok ng dalaga. "Tara. Siguradong naghihintay na sina Mom and Dad sa atin."

Sabay na lumisan ang magkapatid. Patuloy pa rin ang pag-daloy ng malakas na ulan.

"By the way, what the named of the deceased person?"

Binalingan sandali ni Ania ang labas ng sementeryo.

"Zoien . . . Zoeinelle Ashwell Mondragon. That was her name."

"I see. A mondragon, huh? I hadn't hear that name before."

Pumasok na silang dalawa sa kanilang sasakyan.

"Of course you don't. You are not interested with anyone"

Nagkibit-balikat si Ruhen. "Malay ko ba. I'm not sociable."

Umandar na ang kanilang sasakyan pauwi sa kanilang tahanan. Habang nasa byahe nakatanggap ng mensahe si Ania. Ngumiti siya pagkatapos mabasa iyon.

"Sino 'yan?" usisa ni Ruhen sa kapatid.

"Oh, txt galing kay Nicole."

"Something about what? Hindi mahilig magsend ng message si Nics nang walang mahalagang dahilan."

"Mag-drive ka na lang kuya. It's a girl thing. You won't understand."

"Sungit mo talaga," reklamo niya pero sa huli sinunod niya ang sinabi ng kaniyang kapatid.

Nagtipa sa keyboard ng phone si Ania para replayan ang kaibigan.

Wait for me. I'll be there.

Iyon lamang ang kaniyang mensahe bago iyon i-sinend.

...

TRIOS SECRET FACILITY
8:09 P.M.

Sa isang madilim na laboratoryo, makikita ang isang malaking machine sa pinakasentro nito. Isang advance na hyberchamber. Nasa loob nito ang katawan ng isang dalaga. Tila isa lamang siyang sanggol sa loob ng tubig. Nakapikit ang kaniyang mga mata habang maraming aparatos ang nakadikit sa payat nitong katawan.

"What is her status?" tanong ni Ania sa kaibigan.

"She's doing just fine. We already injected the elixir that you made. Unti-unting nagiging dormant pansamantala ang U-cell sa kaniyang katawan. I guess she'll survive but I'm afraid I can't get her fingers and tounge back," paliwang ni Nicole.

Nag-isip sandali si Ania. "That's alright. Pwede naman tayong gumawa ng prototype fingers and voice maker para sa kaniya. Ang mahalaga buhay siya. How about her memories?"

"Ow? About that . . . are you sure we will tamper her memories?"

"I am."

"But we just can't invade her private—"

"She doesn't need her old memories anymore, Nics. So, erased it permanently."

Panandaliang nagulat si Nicole sa sinabi ng kaniyang kaibigan. Ngunit sa huli ay pumayag na rin siya nais nito. Kilala niya ito, palagi itong may dahilan.

"I'll get it done." Nagtungo si Nicole sa kaniyang desk para simulan ang pinapagawa sa kaniya.

Pinagmasdan ni Ania ang mukha ng dalagang nakalutang sa loob ng hyberchamber. Payapa itong natutulog kumpara sa itsura nito noong una nilang pagkikita.

"I help you and you will do the same. Like phoenix you'll be reborn from ashes and this time you will have your new identity . . . Zoien."

FIN

...

See you in the sequel.
Thank you very much!