Tulad nang nakasanayan. Maagang nagising si Felt. Nag-asikaso siya ng sarili para sa pagpasok. She took one hour bath. Pagkatapos magbabad ng isang oras sa paliligo, nagbihis na ang dalaga ng school uniform. Pinapatuyo ni Feltesia ang kaniyang crimson hair nang makarinig siya ng malakas na kalabog mula sa ibaba.

It was as if someone fell hard on the floor. Dahil sa kuryusidad ay mabilis na lumabas ng sariling silid ang dalaga at hinanap kung saan nanggaling ang ingay. She went downstairs. There a dim's light coming from the kitchen. Mga ganitong oras naghahanda ng pagkain si Zoien. Lumapit siya sa kusina ngunit agad din napatigil sa bukana nito dahil sa nadatnan. She saw Zoien lying down on the cold tiles. Nakapikit ang mga mata nito at mabilis ang paraan ng paghinga.

Nilapitan ni Felt ang kaniyang pinsan. "Hey! Why are you lying here? Get up!" She tried to wake her up but she just heard her groaned. Namumutla si Zoien habang pawisan.

Napakagat sa labi ang dalaga. "Ano ba kasing nararamdaman mo?" Kinapa niya ang leeg at noo ni Zoien. "Shizzling hot! Ang init mo! Sabi na nga ba mangyayari to eh! Ikaw kasi! Ano bang pumasok sa kukute para sumuong sa ulan!" Natataranta niyang pahayag. "My gosh! What to do?!" Napakagat sa kuko si Feltesia her mannerism whenever she's nervous.

She's bad at taking care of others lalo na kung may sakit. She never experienced handling someone with high fever before.

"Hospital! Right! I should call the ambulance." Balak na sanang niyang tumayo upang kunin ang phone niya sa kwarto when Zoien grasp her hand stopping her. Sobrang init ng kamay nito.

"D-Dont!" Feltesia stare at Zoien in disbelief. The girls face contorted in so much pain. Her eye lids wants to close but she force herself to speak just because she hates going to hospital. "Please, don't take me to the hospital. Whatever happens don't take me there," pagmamakaawa nito na ikinahabag ni Felt.

'Why does she hates going to the hospital? It's her life on the line!' Napapikit si Felt dahil sa pinaghalong pag-alala at inis.

"Gosh! Ngayon ka ba mag-iinarte! Look at you! Para ka nang mamatay! Ayaw mo pa ring dalhin kita sa hospital? Nababaliw ka na ba?"

Zoien bit her lower lip. "Then I p-prefer dying in here than going to the h-hospital."

Napamaang si Felt sa narinig. She let a deep sighed. Wala siyang nagawa kundi ang sundin ang nais nito. Ano nga bang dahilan kung bakit ayaw nito sa hospital? Subalit, wala siyang magagawa sa katigasan ng ulo nito. She gave in.

"Fine! I tell you Zoien! You will regret this. Come on, let's get you in your room." Inalalayan ni Felt si Zoien.

Kahit nakasuot ng damit si Felt ramdam niya ang kakaibang init na inilalabas ng katawan ni Zoien. She's worried for the girl 'cause she got higher fever and Felt doesn't know how to make it down. Ilang beses silang muntik mabuwal patungo sa ikalawang palapag ng bahay but eventually she successfully manage bringing Zoein in her room.

Inihiga niya ito sa malambot na kama. Pinagmasdan ni Felt ang itsura ni Zoien. Her raven hair sprawled on the surface of the bed. She's sweating badly. Her chest moving up and down faster than normal. Face flushed. Subalit kapansin-pansin ang nasasaktang ekspresyon ng mukha nito.

Mas lalong kinabahan si Felt. "Ano ba 'to! Normal pa ba 'tong klase ng lagnat!" Napahawak siya sa kaniyang sentido  Seriously hindi niya alam ang dapat gawin.

"Hmn." Zoien stirred on the bed. Tumatagaktak ang malamig na pawis akala mo may faucet sa loob ng katawan nito.

Felt calm her nerves. Zoiens needs new set of clothes. Bago siya nagtungo sa closet upang kumuha ng panibagong damit para kay Zoien. Pumili siya ng maluwag na white T-shirt at short para palitan ang pantulog nito na basa ng pawis.

"I swear you will pay for this." Aniya ng dalaga, ipinatong sandali ang pampalit na damit sa side table bago pinagtuunan ng pansin ang damit na suot ni Zoien. Nasa kalagitnaan na siya ng pag-alis ng pagkakabutunes ng pang taas ni Zoien nang sunod-sunod na tumunog ang doorbell. She rolled her eyes in annoyance.

"Ugh! I'm busy right now!" Singhal niya subalit hindi tumigil ang pagtunog ng doorbell. "Gosh! Nakakainis na!"

Mabilis na bumaba si Feltesia handang awayin kung sino man ang nasa labas ng kaniyang bahay dahil ang laking istorbo sa pag-baby sit niya sa pinsan. Marahas niyang binuksan ang pinto.

"Balak n'yo bang sirain ang doorbell ko?" Singhal niya na halos ikatalon sa gulat ng magkakaibigan.

"Wew. At balak mo rin sirain ang pinto ng bahay mo Malds," puna ni Marco.

"Oh ow! Red alert! She's spreading her bad aura," segunda ni Rossette na natatawa pa dahil sa pagkasimangot ni Felt.

"Har. Har. Nakakatawa," tugon ni Feltesia.

"Umn. Why are you still not prepare cous?" Napansin ni Courtney na hindi pa tapos sa pagsusuot ng uniform ang pinsan-nawawala ang neck tie nito maging ang buhok hindi pa nasusuklay ng maayos.

"You seems in a bad mood, did something happened?" Nag aalalang tanong ni Margarette.

"Kanina pa kami naghihintay sa labas don't tell us na you forget we are all going to school together?" usisa ni Alisa.

"Something did happened. You're did not even apply your lipstick on," pukaw ni Jacob.

Alam nilang lahat kung paano mas pinapahalagahan ni Felt ang magandang appearance kaya naninibago sila sa itsura nito ngayon. Napabuga ng hangin ang dalaga tila pasan nito ang mundo subalit nabuhayan ang dalaga dahil sa wakas may tutulong na sa kaniya.

"Yes! Something did happened! Follow me! I really don't know what to do?" Sabay hila kay Marco. Nanlaki ang mata ng binata nang kaladkarin siya papasok ni Felt. Nagkatinginan ang mga naiwan.

Si Akihiro na ang unang nagsalita. "What are we waiting for? It's look urgent. Let's follow."

"What about Sahara, Teron and Riyo?" tanong ni Xenon

"Don't mind them. Ayos lang sa kanila ang maghintay. Tara na!" Unang pumasok Rossette kasunod ang mga kaibigan.

"Sandali Malds! Hinay-hinay sa paghila! Mapuputol na ang braso ko!" Reklamo ni Marco subalit hindi siya pinakinggan ni Felt.

"Tumahimik ka na lang bakulaw at sumunod pwede?! Life is at stake here!" Napabuga ng hangin ang binata at hinayaan niya si Felt na hilahin siya ni Felt patungo sa isang kulay puting pinto na nasa ikalawang palapag.

Pagkabukas nito ay walang pasabi siyang itinulak ni Felt. Nanlaki ang mata ni Marco. He stumble three times hanggang sa tumumba siya sa kama-sa mismong ibabaw ng natutulog na dalaga.

"Help me with her!" Felt begged.

Hindi na iyon napansin ni Marco dahil ang atensyon niya ay tuluyan nakuha ng babaeng nasa kaniyang ilalim. He gulped the lumped in his throat. Two inches-iyon ang natitirang pagitan sa kanilang mukha. Her soft breath caress his skin. He bit his lower lip as his eyes feasted on the beauty of the sleeping girl.

Makakapal ang pilik mata nito, manipis at natural ang kute ng mga kilay, her skin is white. Namumula dahil na rin sa sakit but in his eyes-she enchanted him. Her plump lips were parted. Sweats dripping from her forehead down to her innocent face. Bumaba ang tingin ni Marco at agad na napapikit matapos makita na bukas ang apat na butunes ng pantulog nito-exposing her hidden body. Her black bra-perfectly cupped her breast as sweat fell from her neck towards her chest. He gulped again. He is cussed nside his head. How the hell did he got in this position!

"Ehem! Ehem!" agaw atensyon ng tinig ni Rossette.

His salvation from dwelling from his mundane desire finally appeared-he averted his gaze towards his friends. The boys are outiside. Nakatalikod ang mga ito samantalang naniningkit naman ang mga mata ng mga babae niyang kaibigan, parang papatay. Sweat dropped. Mukhang mas malala pa ang sasapitin niya mula sa mga ito. Mga war freak niyang kaibigan. Lihim na napalunok si Marco dahil sa takot.

"You sure enjoying yourself I see?" Nakangiti nang matamis si Rossette but he knows what's underneath those sweet smile. "Wala kang balak umalis sa ibabaw ni Zoien?"

"A-Ah... kasi... this is not what you think it is." Pautal-utal na pahayag ni Marco.

He tried to stand up only to stepped on the end of the grey blanket cause him to tripped and ended up falling again on top of Zoien.

"Hmm." Zoien stirred a little as Marco's face buried in her chest.

"Shit!" Mabilis na lumayo si Marco-tila napaso. His back leaned againts the cabinet. His face is red as tomato. Napahawak siya sa mga labi. He accidentally kissed the skin between Zoien's breast. Ramdam niya ang pang-iinit ng kaniyang buong mukha. He was brought back to his other dilemma when he felt some dark aura emitting from the five girls. He's done for.

Nagsalubong ang dalawang kilay ni Feltesia. "I said help her! Not harrassed her!"

"Wait! Wait! It was accident! Aahh! Girls!!"

And that the start of his worst nightmare.

…

Marco sighed. Hindi mapigilan mapa-aray sa tuwing lalapat ang cold compress sa tigkabilang pisngi. He was slapped five times.

"Wow! You literally the definition of a red tomato. Masakit?" Natatawang pahayag ni Riyo.

Pansamantalang binaba ni Marco ang cold compress para lamang kumuha ng pillow sa kaniyang tabi at batuhin ito.

Riyo caught the pillow and he laughed hard. "Pikon!"

"Oh shut up! Ikaw kaya dyan ang sampalin ko ng limang beses! Tingnan lang natin kung hindi mamaga yang mukha mo!" Naiinis niyang pahayag at muling inilapat ang cold compress sa kaniyang pisngi. He hissed. He felt it sting.

"But Rossette told us you kissed Zoien's chest..." Binalingan pansamantala ni Akihiro ang kaibigan bago ngumisi. "...is that true?" This time mas lalong namula si Marco.

"Woah. Dude, I never thought you move that kind of way?! Ang bilis ah!" Natatawang tudyo ni Jacob.

"It was accident okay!" Depensa ng namumulang si Marco. "It's your girlfriend's fault for pushing me hard!"

Nagkibit balikat si Jacob. "At least you saw her half naked. How lewd dude!"

"I... I never wanted it to be like that! And please stop with the teasing already!"

"Listen to him guys or else he will collapse due to over embarrassment." Natatawang ani ni Arthur.

"Pasalamat ka Art dahil nagpapagaling ka pa kundi nabatukan na kita kanina pa."

"Where's Teron and Xenon?" Pag-iiba ng topic ni Akihiro.

Umayos ng upo si Arthur. "They are with Margarete in the kitchen. Cooking some porridge."

"I wonder what happened to Zoien, for her to catch high fever." Kumuha ng kendi si Jacob. Inalis ang wrapper bago iyon isinubo.

"No clue. I never thought someone amazing like her could get a cold." Nag-aalalang tanong ni Marco.

"That's because she's still human. It's normal." tugon ni Riyo

…

Kinapa ni Courtney ang noo ni Zoien. The moment her hand touches Zoien's skin. She felt its burning. Nagpakawala siya ng buntong hininga bago muling ibinalik ang basang towel sa noo nito.

"Her fever is still the same. Maybe we should get her to the hospital." Pagbibigay alam ni Courtney. Because that is the right thing to do. Napakataas ng lagnat nito. Hindi pangkaraniwan. Baka mapano si Zoien.

"I agree. It's not a simple fever. My God! 45°?! Is that even possible!" Hysterical na pahayag ni Rossette. "We need to send her to the hospital. Hindi ba kayo naaawa sa lagay ni Zoien."

"I will talk with Butler John. Dadalhin natin si Zoien sa hospital." Tumayo na si Sahara at balak na sanang buksan ang pinto when Felt grabbed her arm. Stopping her from leaving.

"No," diin niya. Hindi man maintindihan ni Feltesia ang rason kung bakit ayaw nito sa hospital. Pero sa tuwing sumasagi sa isip niya ang mga mata nitong nagmamakaawa. She can't shake that off her system.

Samara frowned. "She need help, Felt. We don't know how to make her high temperature down. Anong gusto mo? Hintayin na magka-pneumonia si Zoien."

Napabuntong hininga si Feltesia. "Believe me, Sahara. Iyan din ang gusto kong gawin."

"Then what's holding you back? We need to act now, Felt!"

Tiningnan niya ang mukha ng kaniyang pinsan. Nagdedeliryo na ito dahil sa taas ng lagnat. "Zoien hate hospital. Mas gugustuhin pa niyang mamatay kaysa dalhin siya hospital. She begged a while ago not to send her there. What am I suppose to do against that. You do understand what I mean, right?" Binalik niya ang atensyon kay Sahara.

Nagpakawala ito ng marahas na hangin bago hinaplos ng mahabang buhok. "Does she hate hospital that much? Mas pipiliin pa niyang mamatay? This is crazy." Walang nagawa si Sahara kundi ang sumandal sa may pader at nagpahalukipkip. "She's in pain Felt. Hindi naman niya siguro mararamdaman kung dalhin natin siya roon 'di ba?"

"Maybe she doesn't have good memories with hospitals so, that must be the reason. We may damage her mental health if we force her to go somewhere she doesn't like," sabi ni Alisa

Nanaig ang katahimikan sa loob ng silid ni Zoien-only her ragged breathing and groaning from unknown pain could be heard.

"That's it! Stay here I'm just going to call someone!" Nagmadaling lumabas ng silid ni Zoien si Felt upang magtungo sa sarili niyang kwarto.

She get her phone which is above her study table. Hinanap niya ang numero ng taong mas nakakakilala kay Zoien bago iyon tinawagan. Hinintay niyang sagutin nito ang tawag.

"Feltesia Haines Torres--" Agad na pinutol niya ang pagsasalita nito.

"I don't have time for arguments, Flare. I need your help right now." Malumanay na pahayag ni Felt na kaagad naintindihan ng kapatid.

"What is it? You sound serious."

Nagpakawala ng buntong hininga si Felt. "It's about Zoien she's--"

"What happened? What is her condition? Tell me maayos lang siya 'di ba?!" Sunod-sunod nitong tanong na akala mo isang ina nag-aalala sa anak.

"Shut it, Flare! Kung pinapatapos mo kaya muna ako 'di ba? Hindi 'yong eepal ka dyan!"

"Ouch! You don't have to shout! Nag-aalala lang okay! So ano?"

Napahilot sa sentido si Feltesia. "She got fever. Pinainom na namin siya ng gamot and made everything to lessen her high tempearture but it doesn't work. Maybe we should bring her to the hospital-"

"NO! DON'T EVEN BRING HER THERE!" Natigilan si Felt dahil sa biglang pagsigaw ni Flare.

"Kahit na anong mangyari huwag na huwag n'yo siyang dadalhin sa hospital. Just let her. Nangyari na yan dati. She got 50° degree fever. Hayaan n'yo na muna siya. Magiging maayos din ang kaniyang kalagayan."

"Hayaan? Are you serious? Uulitin ko Flare. Inaapoy siya ng lagnat! She's in so much pain, Flare! You can't just tell me na hayaan siya sa ganoong estado!"

Then suddenly her twin chuckled at her sudden outburst. "So my twin sister do care?"

Nag-init ang pisngi ni Felt dahil sa kahihiyan. "Ugh! Flare! Hindi ka nakakatuwa. Tao rin ako. Hindi ba ako pwedeng mag-alala?"

"Fine. Fine. I call Auntie Hannah to go there. She'll know what to do. Now, I have to hang up--"

"W-Wait."

"Hmn? Do you need something else?"

"I just want to ask something. Bakit hindi siya pwedeng dalhin sa hospital?"

"..."

"Flare?"

"Curious about her?"

"Of course! She is staying with me! So I have to know about it!"

"Calm down, Sissy. I can only say that she's forbidden to go to the hospital. That's all. No one can heal her but herself."

Napakunot ng noo si Felt-naguguluhan. "What do you mean, exactly?"

"You'll know soon enough. Auntie Hannah will be there in no time so take care of Zoien! Good bye." Namatay na ang tawag.

Mas naguluhan si Felt sa nalaman. Bakit mahigpit na pinagbawal ang pagdala kay Zoien sa hospital? Ngayon mas nakakasiguro siyang may sekreto sa pagkatao ni Zoien. Just who the hell is she?

…

'Darkness' That was what welcomed her as she opened her eyes. She felt cold in the darkness. Wala siyang nagawa kundi ang yakapin ang mga tuhod at ibaon ang mukha sa mga bisig. It always been like this. Whenever she closed her eyes, darkness is always waiting for her. She felt empty. Her grey eyes staring at nothingness. She tried to grasp the remaining warmth inside her but found nothing.

'It's starting again,' She murmured as a TV appeared in front of her. She looked at the screen. Walang kabuhay-buhay ang mga matang nakatitig siya sa dito. Iba't ibang emahe ang lumabas sa munting TV. It was her family. Her father-Rafael, her mother-Zeiraphine, her brother-Angelo and Shon-their dog. Paulit-ulit pinalabas ang masasayang mukha ng mga ito. It made her chest tighten in grief. A single tear escape from her eyes.

'They were happy in it not until it change.'

Napalitan ng isang kalunos-lunos na tanawin. It was him again. Napakuyom siya ng kamao dulot ng matinding galit sa kaniyang kalooban. Hindi niya inalis ang tingin sa bulto ng lalake. Ito ang pumatay sa kaniyang pamilya. Hinding-hindi niya makakalimutan ang itsuta nito. Ang prominenteng mukha. Ang itim na buhok. Ang maskuladong pangangatawan. Ang abo nitong mga matang walang kabuhay-buhay. Lalong-lalo na ang sapot na tatto sa may leeg nito. Siya ang may pakana ng pagpatay sa kaniyang pamilya.

Napapikit si Zoien. Umalingawngaw ang mga sigawan-kasama ang putok ng baril na kahit takpan niya ang kaniyang mga tenga hindi pa rin sapat dahil rinig niya pa rin ang mga ingay ng pagmamakaawa, ang ingay ng walang-awang pagpaslang sa kaniyang pamilya. Someone gripped her neck. Mabilis siyang nagmulat ng mga mata. It was him. His grey eyes boring at her. Nagbago ang itsura ng paligid. They are inside the battle arena. Inilibot niya ang paningin sa paligid. Nanlaki ang mata matapos makita ang kalagayan ng ilang mga batang tulad niya-they we're dead.

"Friends? Nais mo silang tulungan dahil kaibigan mo sila?" Napasinghap si Zoien dahil humigpit ang kapit nito sa kaniyang leeg.

"Isang kahangalan. Isang katangahan. Bakit pilit mong pinu-protektahan ang mga mahihina? They will just bring you down. Pahihinain ka lang nila."

She's gasping for air. Napapikit siya nang maramdaman ang pagbaon ng kuko ng lalake sa kaniyang balat. "Love the pain. Conquer it. Human emotions is nothing but weakness. Your love for your family, friends, even your morality as human being. Forget all of that."

She stared back at him. Anger flushed in her system as she remember how this man killed her friends and her family.

"I w-will k-kill you." She said between sobs and ragged breathing. "I promise! I will find you myself!"

His lips formed a devilish grin. "Then find me girl, do everything to reach me or else your words will be just a simple threat without fulfilling it. Catch me. I'll be waiting." Inilapit nito ang bibig sa tenga niya. "Show me, how will someone like you stop the most wanted criminal in the world. I'll be waiting." His eyes showed nothing but an endless darkness.

"Zoien..."

…

Marahas na napasinghap ng hangin si Zoien. Nagmulat siya ng mga mata. Ramdam niya ang panlalamig ng buong katawan. Punong-puno ng malamig ng pawis. Tears fell from her eyes. It's been a while since the last time she cried.

"At last you finally opened your eyes." Nilingon ni Zoien ang nagsalita. The woman is smiling at her. "Hey there, it's been a while hasn't it?"

Mabilis na umupo si Zoien and lunged her body to her. Zoien embrace her as if her life depends on it. "Auntie." Her voice cracked.

Hannah hugged her back. She kissed her head."Husshed child, I'm here."

"I saw him again," samo ni Zoien.

Hinaplos ni Hannah ang buhok ng dalaga at hinayaan itong magsalita.

"The same scenario played inside my mind as if it happened yesterday. Sawang-sawang na po ako Auntie. Paulit-ulit ko silang nakikitang nahihirapan, ang paulit-ulit na paghihingalo nila. It hurts seeing them in pain. I want to forget. I want the memories go away. I don't want to stay in the past."

"Listen to me, Ashwell. You have to face your fear. You have to, iyon lamang ang tanging paraan upang makaalis ka sa nakaraan mo. Do you understand me iha?"

"Their death is my greatest fear is that right?" Unti-unti nagsasara ang mga talukap ng mga mata ng dalaga.

"Yes, it might hurt you but you need to overcome it. face them head on. Walang ibang tutulong sayo kundi ang sarili mo mismo."

Dahan-dahan na pumikit si Zoien.  "I have to... get stronger. T...t-hat's the only way I could reach him." Then she fell asleep.

"Sleep tight. Always remember we are here for you. Always."  Inayos ni Hannah ang pagkakahiga ni Zoien. She kissed the girl's forehead bago kinumutan ito. Pinagmasdan niya sa huling pagkakataon ang pamangkin bago tumayo upang lumabas ng silid.

"May inililihim po ba kayo?" Agad na bungad ni Feltesia pagkasara ni Hannah ng pinto. Nanatiling nakasandal sa may pintuan si Felt. She heard it all. Ang mga sinabi ni Zoien na nagpagulo sa kaniyang isipan.

Ngumiti si Hannah.  "May mga bagay na kailangan ilihim para sa ikabubuti ng lahat."

"You sound like Flare, Auntie."

Hinawakan ni Hannah ang buhok ni Felt. "You never change, Felt. Napaka-matanong mo pa rin."

"Dahil ang ayaw ko sa lahat na may hindi ako alam. Hindi ko po gusto na ang mga tao sa paligid ko ay may tinatagong lihim."

"Well, let's just say na mahalaga sa aming lahat si Zoien. Salamat sa pag-aalaga sa kaniya. If something happen again just call me. Don't take her to the hospital." Hannah playfully grin at Felt bago tuluyang umalis.

"Auntie! You didin't answer my question!"

"Malalaman mo rin ang lahat, matuto ka lamang maghintay! Bye my pretty niece!" Kumindat si Hannah bago tuluyang lumabas ng bahay ni Felt at sumakay sa kotse nito.

Felt watch the woman drove away-bago binalingan ang nakasarang pintuan kung nasaan si Zoien-mas lalong nadaragdagan ang kuryusidad niya sa pagkatao ng kinikilalang pinsan.

"Sino ka ba talaga, Zoien? Anong lihim ang itinatago mo?"