Chapter Forty-Two: THE HELL FIRE AND THE RISE OF THE MANTICORE

Mula sa madilim na eskinita nagtipon-tipon ang ilang grupo ng mga kalalakihan. Marami ang kanilang bilang. Pursugido na hanapin ang kanilang pakay.

"Nahanap n'yo na ba sila?"

"Hindi pa, pero nakakatiyak akong nasa paligid lang sila nagtatago."

"Kung gano'n! Ano pang ginagawa ninyo? Spread out! Find them! Huwag kayong titigil sa paghahanap hanggang sa makita ninyo sila!" Kumalat silang lahat upang ipagpatuloy ang naudlot na paghahanap.

Dumungaw mula sa pinagtataguan sina Aki at Margarette. Nakahinga sila ng maluwag dahil wala na ang mga 'di kilalang grupong humahabol sa kanila. Hindi nila alam ang dahilan kung bakit sila pinaghahanap ng mga ito, subalit hindi sila papayag na basta na lamang magpahuli.

Matapos masuyod ni Akihiro ang paligid saka siya nagsalita. "The coast is clear. They're gone."

Lumabas sa likuran ng makitid na eskinita si Aki. Inalalayan niyang makatayo ang kaibigan.

"Those men..." Tiningnan ni Margarrette ang daang tinahak ng mga ito. "They are frightening. Why do you think they are chasing us?" Naroon ang pag-aalala sa tinig ng dalaga.

"It's for money, obviously." Ika ni Aki bago itinahaw ang kaniyang phone upang tawagan ang mga kaibigan but for some reason he can't get a hold of them.

[The person you tried to reach is out of ceverage area please-] Pinatay niya agad ng ang tawag .

"Okashii-naa (That's strange) sabay-sabay na out of reach silang lahat. That only mean one thing." Tiningnan ni Akihiro ang gubat. "The only place that don't have any receptors in this Island is the forest. But, what are they doing in there?"

"A-Aki." Marahan na hinigit ni Margarette ang laylayan ng damit ng binata upang kunin ang atensyon nito. "They are back."

Napapalatak si Aki sa isipan dahil tunay ang sinabi ng dalaga. Tatlong manong ang palapit sa kanila. They've been found by those men who's after them. Hinawakan niya ang kamay ni Margarette at sabay silang tumakbo patungo sa lugar kung saan siya nakakatiyak na mahahanap ang iba pa nilang kaibigan.

Mabilis silang hinabol ng tatlong manong. Walang balak na sila'y tigilan.

"Tigil!"

"Wala na kayong pupuntahan pa!"

"Huwag na kayong magpabebe at magpahuli na lamang kayo!"

"Urusai! (Annoying!)" Sinipa ni Aki ang isang trash bin na malapit sa kanila.

Tumilapon iyon sa ere. Naalis ang takip at parang confetti na tumilapon ang laman nitong mga basura na sumaboy sa katawan ng tatlong mama. Tumama rin sa mga ito ang metal bin. Parang bowling pin na sabay-sabay na natumba ang mga ito. Sumubsob pa ang mga mukha sa semento.

"Aray!" Daing ng unang manong.

"Takte! Ang taba-taba mo! Huwag mo akong dag-anan! Ano ba!" reklamo naman ng ikalawang manong matapos bumagsak sa kaniyang ibabaw ang mataba nilang kasamahan.

Nainis ang ikatlong manong sa pag-insulto sa kaniya. "Aba'y makataba ka dyan ah! Ano tingin mo sa sarili mo na ang payat-payat mo? Mas mataba ka sa 'kin! Tar.ntado 'to! Naghahanap ka ba ng away!"

"Hinahamon mo ba ako!"

"Oo! Suntukan na lang ano! Matira matibay!"

"Sandali! Huwag kayong mag-away!" Pilit pumagitna ng unang manong para pigilan ang mga kasamahan na mag-away.

"Tumahimik ka!" Sabay na sita ng dalawa bago sabay nagpakawala ng sabay na suntok sa mukha nito.

Nabuwal siya sa semento. Kumulo ang dugo."Ah ganito pala gusto n'yo ah! Sige suntukan tayo!"

Nagrambulan sa gitna ng daan ang tatlong kalalahikan na ikinangiwi nina Akihiro at Margarette. Hindi maiwasang mapasamo ni Akihiro sa isipan ng 'Aho!' na ang ibig sabihin ay idiot sa lenggwaheng ingles.

"That will slow them down. Let's go, Margarrette!"

Magkasama silang nagtungo sa daang papasok sa bungad ng madilim na gubat subalit agad din napahinto ang dalawa dahil sa malakas na pagyanig ng lupa. Napatakip sila ng mga mata dahil sa biglang paglakas ng ihip ng hangin. Tila naglabas ng pressure ang naganap na pagsabog. Napayad ang ilang mga dahon at gumewang ang ilang mga puno. Nabulabog ang ilang mga hayop. Nagsisitakbuhan palayo sa lugar na napinsala. Ramdam ang malaking panganib.

"What was that?" Kumapit si Margarrette sa braso ni Aki. "I hope that is not what I think it is." Napuno ng pag-aalala ang kalooban ng dalaga.

"Masaka! (No way!)" Tuon ang atensyon ng binata sa lumalaking ningas ng apoy. A large scorching fire engulped almost half of the forest area. Pataas nang pataas ang usok nito halos abutin na ang kalangitan. Nangilabot sila sa tanawin.

"A hell fire," samo ni Margarette hindi naalis ang mga mata sa malaking nagniningas na apoy.

...

Pinakalma ni Arthur ang sarili habang inaalisa ang mga kalaban. Napapaligiran sila ng pitong kalalakihan. Puro may tattoo ang naglalakihang pangangatawan ng mga ito. Isama pa na may bitbit silang mga armas.

Naglalakad lamang sila kanina para hanapin si Rossette pero hindi nila inaasahang papalibutan sila ng mga grupong ito. They looked ragged and cruel like gangster.

"Arthur, they boxex us in. What should we do?" Aniya ni Courtney.

Ngumisi si Arthur. "I'll talk to them." Tiningnan niya ang grupo bago nagsalita. "Pwede naman po siguro natin 'tong pag-usapan, 'di ba?" Panimula niya.

Dumura ang isa sa damuhan. "Pag-usapan? Mga pare narinig n'yo ba ang sinabi ng binatang ito? Nasa bingid na ng kapahamakan aba'y gusto pang makipag-usap. Pinapatawa mo naman kami bata." Sagot nito na ikinatawa ng sariling kasamahan.

"Kung gano'n po ay hindi kayo madadaan sa pakiusap? Tama po ba?"

"Hindi ba halata? Ang mahigpit na utos sa amin ay paglaruan kayo." Pasimpleng binalingan nito ang nagtatagong magandang dilag sa likuran ni Arthur bago ngumisi. Lumabas ang sira-sirang ngipin. "Siguro naman ayos lang na bugbugin ka namin tapos amin na lang ang kasama mo?"

Hindi naalis ang ngiti sa labi ni Arthur. His eyes twitch from anger. "Nakakatawa po ang sinabi ninyo, Manong. Iyon na po ata ang pinaka-nakakatawang birong narinig ko sa buong buhay ko."

Nag-ngitngit ang bagang ng lalake. "Naghahanap ka talaga ng sakit sa katawan!" Inihambalos niya ang bakal na tubo sa dereksyon ni Arthur.

Humakbang patagilid ang binata, kaya't ang nahampas ng malaking manong ay lupa. "Hinding-hindi ako papayag na hawakan ninyo si Courtney. Tandaan n'yo 'yan." Diin ni Arthur bago inihampas ang kanan kamay sa likurang batok nito na ikinabagsak nito sa damuhan. Nawalan ito ng malay.

Nanlaki ang mata ng grupo. Isang hampas lang sa batok at natumba na kaagad ito. 'Sino ba ang binatang ito?' Pinagpawisan sila ng malamig. Mapanganib ang binata.

"Huling paalala po. Ayaw ko sa dahas subalit kung hindi kayo titigil ay wala akong magagawa kundi ang gawin ang ayaw ko. Lalo na't hindi ko nagustuhan ang sinabi ng kasamahan n'yo tungkol sa babaeng mahal ko." Puwesto ng tuwid si Arthur habang nakamasid lamang sa kaniya si Courtney.

They learned some self defense. Kaya alam niyang kaya ni Arthur ang mga ito.

"B-Bata ka lang! At madami kami! Ano pang ginagawa n'yo! Sugurin natin siya!" Sabay-sabay na umatake ang anim na kalalakihan sa dereksyon ni Arthur.

He clenched his jaw. He really hate resorting to violence but he doesn't have a choice. They asked for it.

Iniwasan ng binata ang bawat hampas ng bagay na hawak ng mga ito. He also manage to counter attack. Kicking them and punching their faces hanggang sa tumuba na ang anim sq damuhan.

Napahawak sa kanang kamao ang binata. Nagdurugo iyon at masakit sa pakiramdam. Paglingon niya kay Courtney ay gano'n na lamang ang panlalaki ng kaniyang mga mata.

"Courtney!" Balak na sanang lapitan ni Arthur ang dalaga subalit ang lalakeng may hawak sa dalaga ay naglabas ng isang matalas na patalim.

The man's eyes are so dark with malice. At hindi nakakatulong ang madilim na kalangitan para masilayan niya ang itsura nito.

"Don't move, boy. Or, I will slice her pretty neck. You don't want that, right?" May halong tudyo ang tinig nito.

Huminto si Arthur. Napakuyom ng mga kamao sa inis at kaba. "Don't hurt her, please."

Ngumisi ang lalake. Nasiyahan sa ginawang pagsunod ng binata. He secretlty sneak in while his busy fighting his men. May ibubuga sa labanan ang binata kaya kailangan niyang gumawa ng paraan para patigilin ito.

"You've been very busy, kid. Hindi mo man lamang napansin na nasa panganib na ang babae mo?" Diniinan niya ang pagkakalapat ng kutsilyo sa malambot na balat sa leeg ni Courtney.

Napalunok si dalaga. Naroon ang takot sa kaniyang mga mata. Her gaze never leave Arthur.

Agad umalma ang binata. "Stop! Don't do that. I'm begging you please. Not her."

"You really love this girl, aye? Sabagay, sino nga ba naman ang hindi mahuhumaling sa isang magandang dilag na gaya niya?" Inamoy niya ang leeg ni dalaga.

Napasinghap si Courtney dahil sa pandidiri. She wanted to slap the man but the blade on her throat hinders her movement.

"Please leave her alone!" Sigaw ni Arthur. He was terrified. The thought of someone hurting his loveones made his heart tremble in fear.

"Festy, I love that pero hanggang kailan kaya tatagal ang angas mo bata? Boys!" tawag niya sa iba pang tauhan na nagtatago sa likuran ng malalagong damuhan at puno. Umaabot sa sampo bilang ng mga ito. "Unfurtunately, I hate guys like you. You sound pathetic. Kill him."

'Kill him?' Kinilabutan si Courtney. That word stirred her whole being.

"Stop! Stay away from him!" Pilit kumawala si Courtney mula sa pagkakahawak sa kaniya.

Agad na umaksyon ang lalake. He pinned her to the ground. Halos halikan na ni Courtney ang lupa. Parehong inilagay ng lalake ang dalawang braso ng dalaga sa likuran at agad iyon hinawakan. Tinuhod din niya ang likurang hita nito upang 'di makawala bago sinabunutan ang crimson hair at pilit na inangat ang mukha upang ipakita kung paano pagtulungang bugbugin ang pinakamamahal niya si Arthur. She's in so much pain but the thought of losing him was much more painful to her.

"Watch him very carefully." Hinigit niya ang pagkakahawak sa buhok ni Courtney. She hissed.

"Isn't it a pretty sight? Hmn? A guy is fighting for you. Actually he is so stupid. Getting beaten up because he can't focus."

Ilang ulit na natamaan sa iba't ibang parte ng katawan si Arthur. Ilang suntok ang tumama sa kaniyang katawan at mukha. Maging ang ilang sipa at hampas ng dalang bakal na tubo at kahoy. He's struggling to fight while keeping an eye on Courtney's welfare. Maraming sugat na siyang natamo. Nagdurugo na rin ang kaniyang ulo at putok ang kaniyang labi.

"A-Artur! No! Please! Stop hurting him!" She tried to free herself from the grasp of the man but he is just too strong for him. "Get off me! P-Please! Just please stop this! Ano bang ginagawa namin para gawin niyo ang bagay na 'to?" Tumulo na ang luhang kanina pa niya pinipigilang kumawala.

He husshed her. "Don't cry. It will end soon."

He signal one of his man. Tumango ito bago nagtahaw ng baril at nilapitan ang nakatalikod na binata. Walang kaalam-alam sa nagbabadyang kapahamakan.

Napansin iyon ni Courtney. "Arthur behind you! Pakiusap itigil n'yo na'to! Huwag si Art! Please! I'm begging you!" She cried much harder this time. Nanlalabo na ng kaniyang mga mata dahil sa kaniyang luha.

Isang malakas na hampas sa ulo ang nagpabagsak kay Arthur. Tila nagpantig ang pandinig ng binata. Bumigat ang mga matang bumagsak siya sa damuhan.  Punong-puno ng dugo ang kaniyang mukha. Any minute now, mawawalan siya ng malay.

"Art! Let me go!" Pili kumawala si Courtney."Arthurrr!! Stay awake. Don't leave me!"

'That voice' Inangat ni Art ang tingin at nagtama ang mga mata nila ni Courtney. Umiiyak ito . 'Why is she crying?' Unti-unting nawawalan ng malay ang binata hanggang sa tuluyan nag-sara ang mga kaniyang mga mata na ikinatangis ng dalaga.

"No! Arthur!"

Ngumisi ang leader ng Skull Gang. "Kill him already." Utos niyang muli.

Inilapat ng lalake ang dulo ng baril sa ulo ni Arthur. Walang nagawa si Courtney maliban sa panoorin ang kasunod na magaganap habang humagulhol ng iyak dahil wala siyang magawa upang tulungan si Art.

"Love is nothing but just a word. It won't make you strong but weak." The man spoke with great hatred.

"Shut up!"

"Why? Did I hit a nerve, right?"

"You don't know what love is! Maybe because you never experience it. You're so pathetic. Getting between us. As if it will make a difference." She clenched her jaw.

"Yeah but how will—" Natigilan siya sa pagsasalita dahil sa biglang paglitaw ng isang malaking galamay mula sa madilim na parte ng gubat. Napakabilis ng paglabas nito patungo sa likuran ng isa sa kaniyang mga tauhan.

"Bwaack!" Sumuka ng dugo ang lalaking may hawak na baril.

May kung anong bagay na matilos at mahaba ang tumusok sa dibdib nito. Umikot ang mga mata ng lalake. Halos mamuti na iyon.Hanggang sa nanghina na parang gelo ang katawan nito at nabitawan ang hawak na baril. Isang pruweba na patay na ito.

Ilang sandali may dalawa pang lumabas na galamay patungo sa walang buhay na katawan. Dalawang naglalakihan galamay na kulay itim. Gumapang iyon patungo sa katawan ng lalake. Pinalibutan ang katawan nito at dahan-dahan hinila patungo sa madilim na parte. Nag-iwan ng mantsa ng dugo sa damuhan. Nanghikatatakutan ang mga nakasaksi. Ang iba pa'y nagsisigaw sa takot.

"What the freaking hell is that thing!." Napatayo ang skull gang leader na si Xin pagkatapos bitawan ang dalaga.

Katulad ng iba, nakaramdam siya ng takot at pangamba. Hindi niya inaasahan ang sinapit ng kaniyang tauhan. Kung anuman ang bagay na umatake rito, nakakatiyak siyang hindi iyon normal.

Maging si Courtney ay napatakip ng bibig. It was not normal. What was that thing? No one know.  Mabilis na kaniyang inalis ang takot sa sistema bago tumayo at nilapitan ang walang malay na si Arthur.

"Art?" He's asleep.

Inalisa ni Courtney ang nakuha nitong sugat. Nagtahaw siya ng panyo at inilagay iyon sa ulo ng binata. They should get away from the forest. Kung sakali mang manatili sila mas malaki ang kapahamakang sa kanila'y nakaabang. Ipinalibot ng dalaga ang braso ni Arthur sa kaniyang balikat at inalalayan ang bewang nito upang itayo. But he was too heavy for her. She tried her best but her petite body can't take the weight that is two times bigger than her.

"Gosh, maybe I should do some weightlifting next time. Ang bigat mo, Arthur!" Reklamo ni Courtney subalit hindi siya sumuko, kahit paunti-unti nabubuhat niya ang kasintahan.

"Ano bang ginagawa n'yo! Check that out! Move!" May awtoridad na utos ni Xin.

Kahit takot man ay walang nagawa ang natitirang mga tauhan kundi ang sumunod. Dahan-dahan nilang pinuntahan ang madilim na parte. May bitbit silang mga baril. Habang palapit sila, hindi nalingid sa kanilang pandinig ang tila nadudurog na buto at mga laman. Akala mo'y may kung anong mabangis na hayop ang nasa dilim at kasalukuyang nanginginain.

Napalunok sila. Itinutok ng unang lalake ang kaniyang baril. Nanginginig ang mga kamay. Tumatagaktak ang sariling pawis. Ikinasa niya ang baril, biglang tumahimik ang kapaligiran. Subalit ramdam nila ang kaguluhan sa kanilang kalooban. Puno ng takot sa anumang 'bagay' ang naghihintay sa kanila.

"P-Pagkain." Isang paos na boses ng lalake. "N-Nais ko ng pagkain."

May kung anong gumulong sa damuhan. Sabay-sabay silang napatingin duon. At halos bumaliktad ang kanilang sikmura sa nakita. Pugot na ulo iyon ng kanilang kasamahan. Nawawala ang mata nito. Balak pa sanang tumakbo ng isa sa kanila pero mas mabilis ang pagpulupot ng galamay ng halimaw. Isa-isang silang pinalibutan. Umalingawngaw ang kanilang mga sigaw sa tahimik na gubat.

"Put.! Bitawan mo kaming hay.p ka!" Binaril niya ang galamay na nakapulupot sa kaniyang katawan subalit walang nangyari. Bumaon lamang iyon sa laman nito at muling naghilom ang butas.

Nagtagis ang kanilang mga bagang. Nagsusumigaw man upang humihingi ng tulong ay wala iyong nagawa. The tentacles muffled their screams afterwards break their necks. Isa-isa silang dinala patungo sa dilim. Ang kaninang maingay ay napunong muli ng katahimikan. Isang nakakatakot na katahimikan. Maging ang huni ng mga insekto ay nahiyang mag-ingay sa kadiliman.

Nanghihinang napaupo si Xin. Hindi makapaniwala sa nasaksihan. Ang mga tauhan niya, lahat sila ay nawala. Nanginginig ang kamay na kinuha niya ang baril sa holester nito. Napansin niya ang palalayong pigura ni Courtney habang inaalalayan ang walang malay na si Arthur.

"T-Tigil!" Sita niya.

"What?" Pagtataray ni Courtney. She sneered.  "Afraid?"

"Shut up! Dyan ka lang. 'Di pa tayo tapos." Tumayo si Xin, tiningnan ang dereksyon ng halimaw bago ibinalik ang atensyon kay Courtney. May ideyang pumasok sa kaniyang isipan. Ngumisi si Xin.

"How about you help me kill that thing."

Nanlaki ang mata ng dalaga. "What? Are you out of your mind? 'Di mo ba nakita kung ano ang ginawi niya sa tauhan mo? Nababaliw ka na ba?"

"Stop speaking and just do what I told you to do!"

"Tunay nga tinakasan ka ng bait."

"Ano ngayon! Hindi ako aalis hangga't 'di ko napapatay ang kung sinumang nilalang ang umubos sa mga kasamahan ko! Kaya tulungan mo ako sa ayaw at gusto mo kung ayaw mong..." Hinigit niya mula kay Courtney si Arthur. "Patayin ko to." Sabay tutok ng baril sa sentido ng walang malay na binata. "Now, girl, do we have a deal?"

Courtney bit her lips. She doesn't know if she wanted to laugh or cry. "I swear to God. I'm on my limit because of coward man like you."

"I'll take that as a yes. Then catch." Inihagis niya ang isang hand granade na mabilis nasambot ng dalaga.

Nagulat si Courtney matapos malaman na granada pala ang inihagis nito. "Seriously? Nag-iisip ka ba ng matino?"

"Oo. Seryoso ako. Ngayon, ano pang hinihintay mo. Lapitan mo na siya at ihagis ang granada." Pagtataboy ni Xin sa babae.

"Why don't you do it yourself!"

"Ayaw kong madumihan ang kamay ko."

Pinakalma ng dalaga ang sarili. Tiningnan niya si Arthur bago binalingan ang nakakasulasok na mukha ni Xin.  "Fine. I'll do it but if you hurt Art again. I'll swear sa 'yo ko i
'to ibabato."

"Oh, really! I like to see you try, girl!" Pang-aasar ni Xin.

Sinamaan siya ng tingin ni Courtney. She took a deep breath before turned around and took action.

Ngumisi si Xin. "Just make sure to pull the pin before you throw it. You know, baka makalimutan mo."

"I hate that man." She said mentally. She stood in the middle of the open space. Courtney looked at the hand granade. It actually heavy on her grasp.

'Just pull the pin then throw, right?' Aniya. Do'n niya lang napansin na nanginginig ang kamay niya. Of course, after witnessing many deaths with her own eyes. Sino ba ang hindi kikilabutan at matatakot. She's not a robot. She have emotions too. She scared.

"Ano pang tinutunganga mo! Ihahagis mo lang iyan!"

"Easier said than done," Samo niya bago humugot ng hininga para pakalmahin ang sarili.

"Just get on with it!" Sigaw ni Xin.

"Oh my gosh! He's so annoying!" Kinalma ni Courtney ang sarili bago itinaas ang granada. She hold the pin. Ready to pull it when one of tentacles shot through her direction knocking her out.

Nabitawan ng dalaga ang hawak bago siya tumalsik sa katawan ng isang puno. Napadaing sa sakit si Courtney. Nanghihinang tumingin sa kaniyang unahan. At halos manlaki ang kaniyang mata dahil sa gimbal.

The 'thing' that hid in the dark decided to show itself. Parang maihahalintulad sa mga horror na kaniyang napapanood. Dahan-dahan ang paglabas nito. It was hedious man with pointy teeth, sharp claws, red eyes, thin body. Tentacles grow behind its back, twelve of them. May kagat-kagat pa itong putol na braso.

Halos masuka si Courtney sa nakita. She doesn't believe with science fiction about monsters like this but right now isa lang ang nasa isip ng dalaga.

"Monster." She murmured in terror.

Tila narinig ng nilalang ang sinambit ng dalaga dahil napadako sa kaniya ang atensyon ng halimaw. Iniluwa ang brasong nasa bibig. Puno ng dugo at laman ang matalas nitong ngipin.

"Pagkain." Ika nito. Parang zombie na walang ibang inisip kundi ang pagkain.

Nilingon ni Courtney ang paligid nagbabakasakaling tulungan siya ni Xin pero nagkamali siya dahil ang walanghiya ay hindi na niya nakita. Iniwan siya nito. He even left Arthur unattended near a tree.

"T-That despicable man. I hope karmahin siya!" Naiiyak sa kaniyang pwesto si Courtney. 'What to do?'

"Pagkain, gusto ko ng makakain."

Dahan-dahan nung una ang lakad ng lalake subalit naging mabilis iyon. Kumabog ang dibdib ng dalaga sa sobrang kaba at pangamba. He will devour her. Napatili ang dalaga sa sobrang takot. Iniharang ang mga braso sa mukha.

She doesn't want to see the creature. Isang malakas na tunog nang tila nabitak na lupa ang nakakuha sa atensyon ni Courtney kaya't nagmulat siya ng mga mata. Sa halip na ang halimaw ang dapat makita ay isang pamilyar na likuran ng isang tao ang tumambad sa paningin ni Courtney. Hinding-hindi niya makakalimutan ang likurang nito. Ganitong-ganito rin ang mangyari noon. Nung nasa bingid sila ng kapahamakan bigla itong lumitaw upang sila'y tulungan at ngayon ay nakita niya itong muli. She suddenly felt safe.

Ibinaling ni Courtney ng pansin ang halimaw na dapat ay aatake sa kaniya kanina. Nagulat pa siya sa nakita. Ang halimaw, para itong lantang gulay na nakadapa sa lupa. Nakabaon pa ang buo nitong ulo sa malalim na bitak ng lupa. Habang ang talampakan ng suot na combat boots ng savior niya ay nakalapat sa batok ng kawawang nilalang.

Kung paano nangyari malalim na nakabaon ang ulo ng halimaw sa lupa ay hindi na nais pang malaman ng dalaga. As long as the creature stop moving. That's whats important. She's safe for now. Nagpakawala siya ng maluwag na buntong hininga. Isa na namang near death experience ang kaniyang naranasan.

"That will restrain its movement but for a short period of time only. So, you need to get out of here before the 'manticore' regain it's conciousness." Malamig ang boses nito.

Napaangat ng tingin si Courtney. Nakaharap na ang taong sumagip sa kaniyang buhay kaya malaya niyang napagmamasdan sa malapitan ang kabuuan nito. That same pysique, black outfit, blue eyes and that same mask with lotus flower symbol. Hindi siya maaring magkamali. Ang taong ito ay walang iba kundi si...

"Phoenix." Mahinang bigkas ni Courtney sa ngalan ng babaeng nasa kaniyang harapan. Matagal na rin magmula nang huli silang nagkita. Niligtas sila nito mula sa isang serial killer tapos ngayon naman sa isang halimaw. Kahit pa coincidence o hindi ang pagkikita nilang muli ay masiya siy dahil niligtas siyang muli nito.

"Can you stand?" Agaran nitong tanong matapos makita ang kalagayan ni Courtney. Nakasandal siya sa katawan ng puno halatang may iniindang sakit sa pangangatawan. Puro galos at madungis.

"Y-Yes, I can manage." Dahan-dahan na tumayo ang dalaga habang nakahawak sa katawan ng puno upang ibalanse ang sarili. Her back is pounding painfully. Napakasakit ng pagtama ng kaniyang likuran sa matigas na katawan ng puno. It will surely leave bruises.

Inalalayan siya ni Phoenix sa pagtayo. Maingat siya nitong hinawakan na tila natatakot na siya'y masaktan. Lihim na pinagmasdan ni Courtney ang babae. Nakasuot ito ng cap na itim. Nakatago ang buhok sa sombrero. Balot na balot sa suot nitong turtle neck black longsleeve, black pants, combat boots at may gloves din ang dalawang kamay.

She wonder who is behind the mask. Why would she even wore mask? Is it a fetish?

"Let's get out of here." Agaw atensyon nito.

Mabilis na iniiwas ni Courtney ang tingin sa mukha ni Phoenix. Tiyak napansin nito ang kaniyang mapag-obserbang mga mata.

"Y-You are right but I'm not alone. My boyfriend. He is injured can you please, help him." Nabalik ang pangamba at pag-aalala sa boses ni Courtney.

"Lead the way."

Mabilis silang nagtungo sa kinalalagyan ni Arthur. He is still unconcious.

Phoenix tended Arthur's wounds. Lihim na namangha si Courtney dahil may kaalaman pala ang babae sa panggagamot. May dala rin ito na kung anong espesyal na wound cream na pinahid sa sugat ni Art napigilan nito ang dugo bago binalutan ng benda.

"All I did is a first aid mas mabuti kung madadala siya kaagad sa hospital." Itinago na ni Phoenix ang maliit na medicine pouch sa likuran ng belt nito.

"Thanks I don't know what else to do."

"Don't worry he'll be fine. I apply the herbal cream on his wound. Let's leave—" Nagulat si Courtney sa mabilis na paggalaw ni Phoenix.

Binuhat sila nito bago mataas tumalon upang iwasan ang pag-atake ng Manticore. Courtney was speechless. They were on the ground a while ago but now they are up in the branch of a large tree. Nakakapit sa kaniyang bewang ang kaliwang kamay nito habang nasa kanang balikat naman nito si Arthur.

How did she manage to carry them both and jumped 10 ft in just split of second while carrying two persons? She got some incredible strength. Just... who is this person?

Phoenix clicked her tounge. "He's awake." Tukoy nito sa manticore.

Unlike the persian legendary man eating monster, the creature in front of them was a man with many tentacles, claws, spiky teeth and the same man eating monster another defected invention of the WEB.

"Hold on tight!" Napakapit si Courtney sa leeg ni Phoenix dahil muli na naman silang inatake ng tentacles ng halimaw.

Tumalon muli si Phoenix sa bawat sanga ng puno evading the manticore wild attacks. Its tentacles are like sharp blades, destroying tress after tress, it was cutted half.

"Gosh! He won't leave us and I can't fight when I'm holding the both of you."

"Sorry for being a burden." Yukong-yulo si Courtney dahil nakaramdam siya ng hiya.

Nahabag si Phoenix. She sighed. "Well I can't just leave you two behind but since I can't move a muscle. Can you help me out?"

"Help you out?"

"Yup. Get one ball inside my right pocket." Intructed ni Phoenix na sinunod ni Courtney.She pulled out a small sphere.

"That's a small plutonium. The only way to kill a manticore is with that sphere you are holding right now."

"You know what exactly is that creature?"

"I already killed many of them."

Napatango si Courtney. "That explain why you have deep knowledge about it. So, what do I need to do with this?"

"Throw it at him. Can you do that?"

Ngumiwi ang dalaga. "I guess I can do that. But, can you move a little slower."

"Sure if you are ready to throw it just push the button."

Courtney took a deep breath. Umikot siya upang pagmasdan ang kanilang likuran kung saan makikita ang mabilis na paglapit ng manticore.

"He's getting nearer."

"That is because I slow down so you could take your aim." Paliwanag ni Phoenix. "They have extreme regenaration power. Even if we cutted its limbs it will just heal itself as if nothing happen."

"So, you resort to blow him up?"

"Yes. That's the only way it could be kill."

"But, pluntonium can damage the whole forest?"

"I know. Then, will you let him wander around? The council can take care of the damage but they can't bring back the lives the manticore will devour. What will you choose?" Seryosong saad ng dalaga.

Courtney looked at the sphere on her hand. "I'll just push the button, right?"

"Yes. I handle everything else."

"Alright. Let's do this. Don't let Arthur fall."

"He's safe."

Buwelo si Courtney. Inalalayan siya ni Phoenix upang hindi mahulog.

"Seven meters."

"Five meters."

Palapit nang palapit ang manticore. It opened its pointy mouth. Eliciting an earful growl then it's twelve tentacles shoot straight at them like an arrow. Courthey pushed the button. The sphere created a strange sound. The countdown.

"Throw it now!"

Mabilis na hinagis ni Courtney ang plutonium sa paparating na mga tentacles. The sphere collided with the flesh.

"Hold on!" Binigatan ni Phoenix ang mga binti.

She flinched when her eyes change it's color. She needs a lot of power in order to get them out from the range of the explosion or else they are done for. Napapikit ng mga mata si Courtney dahil sa pagliwanag ng kapaligiran sanhi ng plutonium. Buong lakas na tumalon si Phoenix upang makatakas sa pagsabog.

Malakas ang naganap na pagsabog. Shaking the whole forest because it let a strong pressure. Raging fire engulfed the dark sky. Ash fell, smokes reached the clouds causing it to rain. Bumagsak ang malakas na ulan, unti-unti nitong inapula ang malaking apoy.

Phoenix landed fifty meters away from the explosion. She immediately put the two unconcous companion on the ground. Napaluhod ang dalaga dahil sa pananakit ng kaniyang ulo. She even vomitted some bloods. The strain of her power is taking a toll on her body. Umangat ang tingin ni Phoenix sa dalawang taong kaniyang iniligtas.

"Thank goodness. I made it just in time."

Kahit nanghihina pa ang katawan, pinilit pa rin niyang makatayo dahil hindi pa tapos ang lahat. The rise of the Manticore is the WEB's main fault that also means whoever plotted this in this Island have connections with the evil organization. A default experimentation on human is a great crime. She need to stop them.