Chapter Thirty-Six:  PEACE BEFORE THE STORM

Tahimik na binagtas ni Luther ang mahabang pasilyo ng isang pribadong hospital. Bitbit niya ang isang bungkos ng mga bulaklak. Kulay dilaw ang mga ito na may iba't ibang laki. It was called Dhalia, a special flower's for lovers. Araw-araw, walang humpay sa pagbisita sa hospital si Luther sapagkat nais niyang masilayanan ang mukha ng kaniyang pinakamamahal na si 'Dhalia'. Sa mundong ito, ang siya ang tinutukoy niya nag-iisang rason at nagsisilbing tahanan ni Luther. Ang nag iisang taong nagbibigay liwanag sa madilim niyang buhay.

Panandalian siyang tumigil sa harapan ng isang VIP room. Humigpit ang kapit sa hawak na mga bulaklak. His eyes stared at the closed door. Eyes that is full of longing and loneliness. Sa loob ng silid na ito ay muli niyang makikita ang taong kaniyang mahal.

Nagpakawala siya nang malalim na buntong hininga bago maingat na binuksan ang pinto. Bumungad sa kaniya ang isang tahimik na silid. Malumanay ang paghagod ng hanging pumapasok mula sa nakabukas na bintana, tinatangay ang kulay asul na kurtina habang malayang nasisilayan ang kulay kahel na kalangitan. Ang magandang tanawin ng papalubog na araw tumatama ang liwanag nito sa buong silid. Ang gandang pagmasdan.

He let the window's opened dahil iyon ang nais ni Dhalia. Sinarado ni Luther ang pinto, lumapit siya sa natutulog na pigura. Pinagmasdan ni Luther ang natutulog na mukha ng kaniyang asawa. Kahit ilang taon na itong natutulog hindi nabawasan ang taglay nitong kagandahan. Naupo si Luther, marahan na hinawakan ang palad ng babae. Hinagkan iyon.

"Hi, my love." Panimula niya, tuon ang mga matang punong-puno ng pagmamahal at pangungulila sa babaeng kaniyang iniibig.

"Pasensya na kung hindi kita nadalaw kaninang umaga. Patawarin mo sana ang asawa mo, ha? I know I'm such a jerk. Mas naging busy na naman ako sa trabaho pero huwag kang mag-alala, dahil sa bandang huli."

Ngumiti si Luther, inilapit niya sa kaniyang pisngi ang kamay ni Dhalia.

"Sa iyo at sa iyo pa rin ako babalik. Pangako, kahit ilang taon pa ang hintayin ko. Hindi kita iiwan. Kaya pakiusap, huwag kang susuko. Ginagawa ko ang lahat para mapagaling ka. Sa kahit anong paraan, ibabalik kita sa dati. Pangako ko na magsasama tayong muli, mahal ko."

Masuyo niyang hinagkan ang likod ng palad ni Dhalia. Nanatiling nakasara ang mga mata ng babae.Tanging ang ingay mula sa aparatos na nakakabit dito ang kaniyang narinig. Kalmado ang mga iyon sa ngayon. Hindi magtatagal darating ang panahon na maging ang mga ito ay titigil. Iyon ang hinding-hindi papayagang mangyari ni Luther. He will save her at all cost.

"Oo nga pala, muntik ko nang makalimutan dala ko ang paborito mong bulaklak."

Ngumiti si Luther, tumayo siya at inilagay ang bagong bulaklak sa vase sa ibabaw ng side table.

"Dumaan ako sa flower shop na paborito mo para bumili nito. It was a nice shop. Mababait ang mga employee they even gave me a coupon." He continue talking while arranging the flower.

"Next time, sana magkasama na tayo." Ngumiti si Luther. A sad smile. "Hindi na ako makapaghintay na dumating ang araw na 'yun." Humigpit ang kaniyang kapit sa mababasagin na vase.

"Gustong-gusto ko ng marinig ang boses mo. Namimiss ko nang masilayan ang iyong malatsokolateng mga mata." Kumawala ang mga luhang matagal na niyang pinigilan.

Ang bigat-bigat ng kaniyang pakiramdam. Mahirap makita na nasa malubhang kalagayan ang kaniyang asawa. They we're happy before this all happened. His wife is suffering from a deathly disease; a brain cancer. There is no cure. Kahit ilang chemotheraphy ang natanggap ni Dhalia huli na ang lahat. She even went to a surgery but then after that, she went to comatose state.

His phone vibrated. Mabilis na pinahid ni Luther ang luhang tumatabing sa kaniyang paningin. Inilabas niya ang phone at binuksan ang mensahe.

<The cargoes are prepared. Waiting for your order, Arachnid.> His eyes twitched. Mabilis siyang nagtype ng reply.

<I'll be there.> Iyon lamang ang laman ng kaniyang mensahe bago itinagong muli ang phone sa bulsa ng pantalon. Humugot siya ng malalim na buntong hininga.

"I already forgotten what's right from wrong. How ironic... despite being a lawyer myself, I became a law breaker. But you know what matters to me. The most important thing that is clear to me, is that I'm doing these stuff for you. Gagawin ko ang lahat para sayo." He looked at Dahlia's sleeping face.

"You are my life, my light. Without you, everything else is nothing. They don't make sense. I don't care about them. I don't care if I'm hurting someone. As long as I save you." Hinalikan niya ang noo ni Dhalia. Walang mababasang emosyon sa mga mata ni Luther.

"When you wake up, please don't hate me, my love." He stared at her for the last time bago lumabas.

He need to go somewhere. To do something that is against all laws of mankind just for her sake.

'For Dhalia...' He whispered to himself like a mantra.  'Never judge a man's love. They can sacrifice anything for the woman they love even if it means risking everything. Even their own humanity.'

...

Malayang nakamasid si Zoien sa tahimik na kalangitan habang nililinisan ang kaniyang mga baril na gagamitin sa kanilang misyon.

'It's too peaceful,' aniya sa isipan. 'Peace before the storm, ha? dugtong niya bago ipinagpatuloy ang ginagawang paglilinis.

"Why are you still awake?"

Tinunghayan ni Zoien ang nagsalita. bahagya siyang nagulat dahil si Friore iyon.

"Ikaw pala iyan, Friore." Ngumiti si Zoien. "Nakaugalian ko nang maglinis ng mga gagamitin ko bago ang araw ng misyon."

Sandali siyang pinagmasdan ni Friore bago umiwas ito ng tingin sa kaniya at lumapit sa railings ng tarrace. Sumandal siya roon at muling ibinalik ang tingin kay zoien habang nakapahalukipkip.

"You seem calm. Hindi ka ba kinakabahan para bukas?"

Natigilan sandali si Zoien. "Kalmado?"

Napailing si Friore. Zoien always have this calm temperament. Mahirap buwagin. Why would she asked an S-class Agent about being calm before a mission? Of course, Phoenix already done many mission. Adding another won't make a different to her, especially, even if she'll indulge fighting the WEB. Someone like Phoenix already got use to it.

"Silly me. Asking stupid question to the wrong person. Huwag mo na lang akong pansinin—" Zoien interrupted her monologue.

"Maybe because killing is something I'm best at."

Napatahimik si Friore. For the first time, she can see something else in her eyes. An emotion that she's waiting to see. A pair of eyes that showed loneliness.

"I need to remain calm or else I won't do my job right." Tiningnan ni Zoien ang kaniyang mga kamay. "Emotions are crucial in our part. It was bad or good. We need emotion to symphatise with the people we need to protect and also we need to suppressed it order to protect them." Kinuyom ng dalaga ang mga palad bago hinarap si Friore na taimtim na nakamasid lamang.

"Calm composure can give you inner peace. Do you get me?"

Tumango si Friore. "We need clear minds and calm heart, for us to think wisely and to be brave."

Ngumiti si Zoein na ikinagulat ni Friore. Her smile was the same one she had seen before. Mas lumalim ang dimples nito sa tigkabilang gilid ng pisngi. She sighed. Typical nerd.

"Can I ask you why did you became an agent?"

"Hmn..." Nag-isip sandali si Zoien. "To protect." She trailed off. 'And for the atonement for those innocent lives I taken just to stay alive.'She murmured to herself, to reminds her reason for staying alive. "I also want to destroy the root of all despair in this world and I'm really good at 'destroying' things."

Zoien said those words while a smile lingers on her lips.

Napaisip sandali si Friore. She pursed her lips. 'Is this the same person before? Why would she says those things? Why would would someone admitted they are good with destroying things?' Friore knows what Zoien refers with destroying. After all, killing is not an easy task.

And that what scared her. Madudungisan ang kaniyang kamay. The other Xtherion might hide their own discomfort about killing but despite that, they won't back down. They will loss their puspose if ever this sort of thing will make them coward in fear.

"W-What does your first kill felt like?"

Zoien was caugh off guard at hindi iyon nalingid paningin ni Friore. Naglaho ang maaliwalas na ngiti sa labi niya kasabay ang pagdilim ng abuhing mga mata.

"It was terrifying." Her eyes became unreadable. Ito ang kinakainisan ni Friore, Zoien is hard to read again. "I could still remember everything." Hinawakan ng dalaga ang sariling kamay. She felt cold. "I won't forget the loud beating of my heart. I won't forget my trembling hands as I hold a gun and point it towards my target's head."

Dahan-dahan na itinaas ni Zoien ang kanan kamay. Ipinuwesto ang kamay sa anyong baril at itinutok iyon kay Friore. In a split of second, naglaho ang paligid napalitan ng kaniyang memoryang 'di makakalimutan kailanman. She saw the same kid again. Tila bumalik siya sa nakaraan. She's holding a gun in her hands.

"I pulled the trigger despite hating to hurt someone but I still did." She pulled the trigger. The bullet penetrated the kids head. Bumagsak ang katawan nito sa lupa. "I won't forget how his eyes stares at me. Hanggang ngayon it still hunts me. His eyes is full of hatred and lifeless."

Binaba na ni Zoien ang mga kamay. Muling inalis ang masakit na alaala ng kaniyang nakaraan. Her clogged mind became clear again. She looked at her comrades. Bahagyang ngumiti.

"Everyone feels different with their first time. Just make sure to not forget the reason for taking his life tomorrow. He is a terrorist. Think as if you're cleaning dirt of the earth, after all we are cleansing the world." Tumayo na si Zoien. "It's already late, we need to get some nice sleep before the mission."

"You are right." Naunang lumapit si Friore sa may pintuan subalit agad ding tumigil. "By the way, before I forgot. I'm sorry for doing 'that' to you. I had only done that because of clique pressure and maybe a little bit of envy. Good night." Nagmadali siyang umalis.

Naiwan si Zoien, ngumiwi bago nagpakawala ng buntong hininga. She pouted. "At least she could have waited for my reply not just took off like flash. Geez!" Napailing na lamang ang dalaga bago pumasok sa loob upang magpahinga.

'Bukas na ang araw na kanilang hinihintay. Ang araw ng kanilang misyon.'