Song: Love is madness - Thirty seconds to mars feat. Halsey

Παρόλο που έφτασαν στην τραπεζαρία πριν κλείσουν οι πόρτες, όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω στην Άριελ, σαν σκηνοθετημένα. Η άφιξη της εμφανώς δεν πέρασε απαρατήρητη από την μικρή κοινότητα της Ακαδημίας Λίμπερτι. Ψίθυροι και αδιάκριτα βλέμματα έπεσαν πάνω της σαν πεινασμένοι λύκοι. Και, όπως είχε συνηθίσει να κάνει, τα αγνόησε.

Κοιτούσε μπροστά της, σαν να ήξερε προς τα πού πήγαινε. Στην πραγματικότητα, απλά ακολουθούσε τα βήματα των αγοριών στα δεξιά της. Διέκρινε από μακριά την Άλεξ, που γύρισε ξαφνικά προς το μέρος τους και χαμογέλασε πλατιά βλέποντας την να πλησιάζει.

"Τζίντζερ! Και πάνω που θα ερχόμουν να σε ψάξω. Βλέπω ήδη γνώρισες τα καμάρια αυτού του σχολείου" είπε η Άλεξ την στιγμή που έφτασαν δίπλα τους.

Τράβηξε την καρέκλα δίπλα της και έκανε νόημα στην Άριελ να καθίσει. Εκείνη υπάκουσε χαμογελώντας σιωπηλά και προσπάθησε να μην συνοφρυωθεί με το καινούριο της παρατσούκλι. Τα αγόρια κάθισαν και εκείνα στην ροτόντα, δίπλα σε άλλα δύο παιδιά. Το αγόρι είχε το χέρι του περασμένο πίσω από τη καρέκλα της ξανθιάς κοπέλας. Η Άριελ ένιωσε μία παράξενη αίσθηση οικειότητας να την διαπερνά. Κούνησε το κεφάλι της.

Το ζευγάρι. σκέφτηκε, κάνοντας ήδη εικόνα το πώς θα ήταν δομημένη αυτή η παρέα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είχαν το συνήθειο να είναι τρομερά διαφορετικές και ταυτόχρονα πανομοιότυπες. 

"Είμαι ο Λουκ Χόλαντ" συστήθηκε το αγόρι και άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της.

"Άριελ Έμπεργουϊνγκ" απάντησε η Άριελ και το έσφιξε.

Η κοπέλα βγήκε από την αγκαλιά του και έτεινε επίσης το χέρι της για χειραψία. Η Άριελ της χαμογέλασε και έπιασε το χέρι της. Ούτε ένας κάλος, ούτε ένα σπασμένο νύχι. Τα δάχτυλά της ήταν αλαβάστρινα, απόδειξη ότι δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν για τίποτα στην ζωή της.

"Μάργκαρετ Μέρφι. Αλλά όλοι με φωνάζουν Ρίτα" της είπε με το πιο ευγενικό χαμόγελο που είχε δει καιρό τώρα η Άριελ.

Η ελαφρότητα στις κινήσεις και η θετική αύρα της Ρίτα ήταν μεταδοτική. Η Άριελ χαμογέλασε έντονα πίσω, καθρεφτίζοντας την διάθεση της μικροκαμωμένης κοπέλας. Προφέροντας για ακόμα μία φορά το όνομά της, τραβήχτηκε πίσω στην θέση της. Το βλέμμα της πέρασε από τον Ραφ, ο οποίος ακόμα της χαμογελούσε και ανυπομονούσε εμφανώς για την στιγμή που θα μπορούσαν να συζητήσουν μεταξύ τους ειλικρινά.

Τέλος, τα μάτια της ταξίδεψαν από τον Νίκολας Φλέιμς, με το περίεργο βλέμμα και το τσαλακωμένο πουκάμισο, μέχρι την Άλεξ.

"Ανακαλύψαμε ότι η τζίντζερ," άρχισε ο Νίκολας και σε αυτό το σημείο κοίταξε την Άριελ, "ήξερε ήδη τον Ράφαελ" συμπλήρωσε παίρνοντας μόνο για μία στιγμή τα μάτια του από την παράξενη 'καινούρια άφιξη', για να κάνει νόημα στον Ραφ.

"Είναι αλήθεια. Ήμασταν κολλητοί από μωρά μέχρι τα δεκατέσσερα μας και έχουμε να μιλήσουμε από όταν μετακόμισα με τους δικούς μου στο Μπέρμιγχαμ" απάντησε ο Ραφ κοιτώντας με νόημα την Άριελ, η οποία κατένευσε και χαμογέλασε πλατιά.

Όμως πότε ήρθε εδώ; αναρωτήθηκε από μέσα της.

"Ήταν τόσο ενθουσιασμένοι που ξανασυναντήθηκαν, ώστε ένιωσα σχεδόν άβολα και μόνο που στεκόμουν δίπλα τους" σχολίασε περιπαικτικά ο Νίκολας, γέρνοντας πίσω την καρέκλα του με ένα χαμόγελο που έκανε μικρές ζάρες να εμφανιστούν στις άκρες των ματιών του.

Η Άριελ δεν τις παρατήρησε, γιατί γελούσε κρατώντας τα μάτια της πάνω στον αδερφό της. Ήξερε ότι ο Ραφ αποφάσισε να απαντήσει στον Νίκολας, επειδή η ίδια ήταν αισχρή στα ψέματα. Της το είχαν πει ήδη από όταν ήταν ακόμα στον Παράδεισο: έγλειφε τα χείλη της και έπαιζε μανιακά με το νύχι του του αριστερού της αντίχειρα κι αφού ήταν τόσο εμφανές, σπάνια έλεγε ψέματα. Σπάνια.

"Πώς πάει με τον καινούριο σου θνητό;" ρώτησε η Αρέλα, καθώς μάζευε τα τελευταία λουλούδια.

"Καλά, μια χαρά. Θα είναι, νομίζω, από τους καλύτερους που ανέλαβα μέχρι τώρα" απάντησε η Άριελ βοηθώντας την.

"Και ο δαίμονας; Ενοχλητικός; Ο δικός μου είναι ότι χειρότερο" είπε και της έδωσε το βάζο.

"Αμφιβάλλω αν είναι χειρότερος από τον δικό μου. Αν μπορούσα θα τον σκότωνα" απάντησε τρίβοντας ασυναίσθητα τον αντίχειρά της πίσω από το βάζο και δαγκώνοντας τα χείλη της, για να κρύψει ένα χαμόγελο πριν εμφανιστεί και την προδώσει.

"Άριελ;" η φωνή δεν ανήκε στην Αρέλα και η Άριελ αναπήδησε.

Κούνησε το κεφάλι της, αφήνοντας πίσω την ανάμνησή της και το βλέμμα της συνάντησε την πηγή της φωνής. Η Άλεξ την κοιτούσε χαμογελώντας και την ρώτησε τι θα ήθελε να φάει, από την στιγμή που πλέον υπήρχαν ένα μπολ με σαλάτα, ένα με σούπα και μία πιατέλα με φιλέτα κοτόπουλου στο κέντρο της ροτόντας.

Σε τι είδους σχολείου είχε έρθει; Πόσα πλήρωναν οι γονείς της για να είναι άνετα; Ή, μάλλον, πόσα πλήρωναν για να την ξεφορτωθούν;

"Δώσε μου ένα κομμάτι κοτόπουλο σε παρακαλώ, από τα άλλα θα βάλω μόνη μου" απάντησε και η Άλεξ, αφού την σέρβιρε, ρώτησε τον Λουκ στα αριστερά της.

Η Άριελ έκατσε πίσω στην καρέκλα της κοιτώντας το φιλέτο, απορροφημένη από τις σκέψεις που πυροδότησε η προηγούμενη ανάμνησή της. Η Αρέλα ήταν η αγαπημένη της αδερφή αμέσως μετά τον Ραφαήλ και κάθε φορά που την σκεφτόταν το στήθος της πονούσε από την μελαγχολία. Ο Ραφ την είχε επισκεφτεί μερικές φορές παλαιότερα, γιατί η θέση του στους αρχαγγέλους του επέτρεπε να κάνει μικρά ταξίδια στην γη. Όμως, η Αρέλα δεν ήταν παρά μία ακόμα φύλακας άγγελος και η Άριελ είχε -σχεδόν- αποδεχτεί ότι δεν θα την ξαναέβλεπε.

"Δεν είναι το καλύτερο φιλέτο που θα φας ποτέ σου, αλλά δεν νομίζω να του αξίζει να το κοιτάς με τέτοιο πόνο" άκουσε την φωνή του Νίκολας στα δεξιά της.

Η Άριελ βγαίνοντας για ακόμα μία φορά ξαφνιασμένη από τις σκέψεις της γύρισε να τον κοιτάξει και όταν συνειδητοποίησε πόσο σοβαρά και εχθρικά κοιτούσε το κοτόπουλο, γέλασε τόσο δυνατά, ώστε ρουθούνισε.

Η αλλαγή στην ατμόσφαιρα φάνηκε σχεδόν αμέσως λες και το γέλιο της είχε δώσει μόλις την άδεια σε όλους στην παρέα να αναπνεύσουν. Ο Λουκ άρχισε να μιλάει πιο δυνατά και η Ρίτα να γελάει λιγότερο συγκρατημένα. Η Άλεξ χτυπούσε κομψά αν και δυνατά την παλάμη της στο τραπέζι, ενώ ο Ραφ σχολίαζε την ανάρμοστη συμπεριφορά της στην τάξη του Γουόλκερ την δική του πρώτη μέρα στην Ακαδημία.

"Λες να παρεξηγήθηκε;" ρώτησε τον Νίκολας παίρνοντας μία αστεία έκφραση στην προσπάθειά της να σπάσει τον πάγο.

Ο Νίκολας άφησε αμέσως μία διακριτική ανάσα που έμοιαζε να κρατάει ώρα.

"Θα πρέπει να απολογηθείς πριν το φας. Το φαΐ είναι ιερό και ό,τι γεύση κι αν έχει δεν το προσβάλλουμε" απάντησε σε δήθεν σοβαρό ύφος και εκείνη κούνησε το κεφάλι της σαν να είχε πει κάτι το δεδομένο.

Και οι δύο γέλασαν ταυτόχρονα και τράβηξαν την προσοχή του Λουκ που παρακολουθούσε την συζήτησή τους.

"Γουάου Φλέιμς, ήξερα ότι οι ικανότητές σου στο φλερτ δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες, αλλά η συζήτηση για το κοτόπουλο είναι ένα εντελώς καινούριο επίπεδο" σχολίασε ειρωνικά το καστανόξανθο αγόρι με ένα στραβό χαμόγελο που έκανε λακκάκια να εμφανιστούν στις άκρες των χειλιών του.

Οι ικανότητές του στο τι;

"Έχεις δίκιο, Χόλαντ. Θα έπρεπε να συζητήσουμε για την αποτυχημένη επιλογή κουρέματος σου" ανταπάντησε ο Νίκολας, ενώ η βρετανική του προφορά χρωμάτισε όμορφα τα λόγια του.

"Πες μου, Άριελ, μοιάζει ή δεν μοιάζει με πουντλ;" της απευθύνθηκε και ένα αυτάρεσκο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του, επανεμφανίζοντας τις ρυτίδες στις άκρες των ματιών του -αυτήν την φορά, η Άριελ τις πρόσεξε.

"Μοιάζω ειλικρινά για άνθρωπο που θα μπορούσε να κρίνει το κούρεμα του οποιουδήποτε;" απάντησε η Άριελ, αγνοώντας το σχόλιο του Λουκ και αγγίζοντας τις άκρες των μαλλιών της.

"Γιατί μοιάζει ο Νίκολας για τέτοιον άνθρωπο;" μπήκε στην συζήτηση η Άλεξ και, αφού σηκώθηκε όρθια και έφτασε πίσω του, μπέρδεψε τις μπούκλες του που έφταναν μέχρι τους κροτάφους του.

"Μάλλον όχι" συνέχισε η Άριελ γελώντας.

"Δεν πιστεύω να υπονοείς κάτι για το μαλλί μου" αναφώνησε εκείνος, δήθεν έκπληκτος και τοποθέτησε το χέρι του πάνω στην καρδιά του.

"Εγώ; Αποκλείεται. Σε διαβεβαιώ πως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος" απάντησε εμφανώς σαρκαστικά η Άριελ και χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον, καθώς η Άλεξ επέστρεφε γελώντας στην θέση της.

Χρειάστηκε μόνο μία ματιά της Άριελ στο βλέμμα του Ράφαελ για να καταλάβει τις σκέψεις του. Τα φρύδια του ήταν ελαφρώς συνοφρυωμένα και τα χείλη του χαμογελούσαν αβέβαια στην σκηνή που προηγήθηκε. Ήταν τουλάχιστον έκπληκτος, ίσως σοκαρισμένος θα έλεγε κανείς, μα ο Ραφαήλ σπάνια ένιωθε -πόσο μάλλον έδειχνε- οποιαδήποτε μορφή αναστάτωσης.

Το χαμόγελο της Άριελ δεν έσβησε, αλλά υποχώρησε. Ήξερε σίγουρα από που θα άρχιζε η συζήτησή τους' δεν χρειαζόταν και πολλή φαντασία για να υποθέσει ποιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του αδερφού της. Και πλέον δεν ανυπομονούσε τόσο να μιλήσουν μόνοι τους.