Hoofdstuk 33. Kanyé en Reve?!

Ik lig in mijn bed met een grote glimlach. Denken aan de momenten dat ik met Lerayz was. Het was super met z'n twee! We lijken ineens weer dichterbij elkaar te groeien. Het leek een beetje over te zijn nadat ik veranderde in een MOO. Gelukkig is dat niet gebeurt. Ik heb wel ontdekt dat ik nu een kloof heb gemaakt tussen de spionnen en ik zelf.

Persoonlijk vind ik dat best jammer. Ze hebben gezegd dat ik op moet passen dat mijn persoonlijkheid niet veranderd. Zou ik te veel nadenken over alles of denk ik juist te weinig na? Ik hoor geklop op mijn deur ergens in de nacht. Nou ja, het was net een uurtje geleden dat ik ging slapen. Het is ongeveer half één. Ik stap uit bed en loop naar de deur. Ik maak hem open met mijn vinger afdruk. Ik kijk naar de persoon voor mijn deur. 'Kanyé?' Vraag ik. Hij houd zijn vinger bij zijn lippen.

Het bekende teken dat ik stil moet zijn. 'Kom binnen.' Fluister ik en ik doe de deur achter hem dicht. Kanyé gaat op een stoel zitten en kijkt mij aan. 'Ik wilde je iets vragen maar na alle gedoe snap ik als je 'nee' gaat zeggen hierop.' Zegt Kanyé met een glimlach. Ik knik. 'Natuurlijk mag je iets vragen, wat is er dan?' Vraag ik en ik kijk Kanyé toch ook maar aan. Hij begint meer te lachen en hij kijkt mij zelfs niet meer aan.

'Nou dit ga je misschien wel heel raar vinden omdat jij mij natuurlijk nog niet heel lang kent maar zou je misschien één keer met mij uit willen?' Vraagt Kanyé. Oei! Dit gaat pijnlijk worden? Ik knik. 'Ik wil het wel een keer proberen maar je weet dat ik net uit een relatie met Elijah kom hé.' Zeg ik. Kanyé knikt en hij staat op. 'Kom maar mee, ik weet precies wat je wel leuk vind om te doen.' Zegt Kanyé en hij pakt mijn pols beet.

Hij neemt mij mee naar buiten. Vervolgens komen wij bij een bos. Het is niet het bos waar ik altijd kwam met Elijah want het zag er heel anders uit. Echt heel veel anders. Ik kijk rond bij het bos. Boven mij zijn de bomen niet te zien. We lopen op een pad. Een normaal zand pad met aan de zijkant allemaal van die kleine lichtjes die helaas niet aan staan.

Kanyé gaat voor mij staan en zorgt dat ik stop met lopen. Hij glimlacht. Ik begin er automatisch ook van te glimlachen. 'Kanyé, wat is er?' Vraag ik een beetje lachend. Hij knikt met zijn vingers en ineens zie ik alles verlicht worden. Ik kijk weer om mij heen en deze keer staan alle lichtjes aan met leuke verschillende kleurtjes. 'Kanyé, maar'....... Ik ben helemaal verbaasd.

'Hoe heb je dat gedaan?!' Mijn mond valt open. Kanyé slaat zijn arm om mij heen zonder dat ik het door heb. 'Ik zei toch dat je het wel leuk zou gaan vinden.' Zegt hij. Even later gaan wij op een bankje zitten terwijl onze handen verbonden zijn. Het voelt anders.... Heel anders..

Ik weet eerlijk gezegd nou niet of ik mij hier goed moet bij voelen. Ik zucht zachtjes en ik laat Kanyé zijn hand los. Hij kijkt mij onbegrijpelijk aan en trekt ook zijn hand terug. 'Gaat dit te snel of is er gewoon helemaal niks tussen ons?' Vraagt Kanyé voorzichtig. Ik haal mijn schouders op. 'Kanyé, ik weet het nog niet.' Zeg ik.

Hij knikt. 'Ik snap het wel maar toch bedankt voor de poging.' Zegt Kanyé en hij staat op. Ik pak zijn arm vast. 'Wacht nou.' Zeg ik snel. Hij kijkt mij verbaasd aan. Hij had dus kennelijk niet verwacht dat ik hem tegen zou gaan houden. 'Ik wil niet dat je weggaat.' Zeg ik en ik kijk hem diep aan in zijn ogen. Hij glimlacht. 'Dat is goed Reve, dan zal ik hier blijven met jou.' Zegt hij en hij slaat zijn arm weer om mij heen. Deze keer vind ik het niet erg.

Deze keer laat ik het gewoon toe. We gaan samen op het gras liggen en we staren naar de sterren in de lucht. Ik glimlach en ik kijk weer naar Kanyé. 'Ik ben toch wel blij dat ik je tegen heb gehouden, Kanyé.' Zeg ik en ik zie Kanyé ook al naar mij staren. Hij lacht zachtjes. 'Ik ben heel blij dat ik naar je geluisterd heb Reve.' Zegt Kanyé.

Ik kijk weer naar boven. 'Weetje, die tijd dat ik het heel moeilijk had als mens was jij er tenminste voor mij. Het was niet dat ik naar iedereen toe kon gaan zonder dat ze wat aan elkaar vertelde dus ik wilde maar alleen zijn.' Zeg ik zuchtend. Kanyé schudt zijn hoofd. 'Dat is dus wat ik al die tijd al zag.' Zegt hij.

Ik lach. 'Echt bedankt dat jij mij niet liet stikken.' Zeg ik zachtjes. Kanyé veegt door mijn haren heen. 'Ik zou je nooit zomaar in de steek laten, dat moet je wel weten.' Zegt hij. Ik begin zachtjes te lachen. 'Eigenlijk is het dus best wel een mooi en verdrietig verhaal hoe ik van mens naar een MOO veranderd ben.' Zeg ik.

Kanyé knikt. 'Het is zeker ook wel een mooi verhaal nu ik je zie lachen als MOO. Ik weet nu tenminste dat je het echt meent. Toen je nog een mens was kon ik steeds maar verdriet in je schitterende blauwe ogen zien.' Vertelt Kanyé. Ik kijk hem aan. 'Kan je nu ook verdriet zien?' Vraag ik aan hem. Hij kijkt mij even aan en even is het dus helemaal stil. Ik zie een glimlach en hij schudt zijn hoofd.

'Ik kan op het moment geen eens een klein beetje verdriet zien in jou ogen.' Zegt hij. Ik lach. 'En jij?' Vraag ik en ik kijk hem aan. Hij schudt zijn hoofd. 'Bij mij valt er niks te zien omdat ik weet dat ik blij ben, Reve.' Zegt hij. Beide beginnen wij te lachen. 'Deze avond is misschien nog leuker geworden dan ik verwacht had.' Zeg ik en ik ga rechtop zitten. Ook Kanyé doet hetzelfde.

Kanyé komt steeds dichterbij mij. Ik haal diep adem. Vergeet Elijah nu, Reve! Dwing ik mezelf. Ik sluit mijn ogen en ga ook naar Kanyé toe. Ik stop toch wanneer Kanyé een aantal centimeter van mij verwijderd is. Ik duw hem zachtjes achteruit. 'Te snel?' Vraagt hij. Ik kijk hem toch aan. Waarom stopte je nou Reve?! Ik vergeet mijn gedachtes gewoon. 'Te snel.' Zeg ik. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hey iedereen,

Eeeehmm ja......... Kiest Reve toch voor de MOO's?

Dat kan toch haast niet. Ze kent de MOO's nog niet zo lang en de spionnen minstens al een jaar...

-YinYangLaraa