Leżałam na łóżku, czekają na Brendana. Ten wstał do płaczącej Nike. Początkowo ja zamierzałam wstać do córki jednak Brendana uparł się, że to on pójdzie. Niestety ja już się obudziłem i chciałam poruszyć z narzeczonym jeden temat. Dlatego teraz leżałam rozłożona na łóżku, czekając aż ten w końcu przyjdzie. I przyznam, że nieco się stresowałam. Co ostatni czasy działo się chyba zbyt często. W końcu wykituję przez ten stres.

Na reszcie drzwi do sypialni się otworzyły. Brendan od razu podszedł do łóżka i się na nim położył. Widziałam po nim, że jest zmęczony. Wstawanie do małej, która budziła się regularnie co dwie godziny, było naprawdę uciążliwe. I pomału nam obu zaczynało brakować na to sił.

- Jesteś ze mną szczęśliwy? - Spytałam nagle, co spotkało się z jego zdziwionym spojrzeniem.

- Co to w ogóle za pytanie? - Dopytał, obracając się przodem do mnie.

- Normalne więc odpowiedź. - Poprosiłam, czując wzrastający we mnie stres. Nie mam pojęcia, dlaczego się stresowałam. Jednak nie mogłam nic na to poradzić.

- Oczywiście, że jestem z tobą szczęśliwy. - Zapewnił, przymykając oczy. - To znaczy, zdarza się, że mnie wkurwiasz. Czasem zachowujesz się tak, jakbyś chciała rozjebać ten związek. Bywa, że jesteś nadmiernie dominującą. Jednak kocham cię i jestem przy tobie szczęśliwy.

- Więc chcesz ze mną spędzić resztę życia? - Dopytałam, podnosząc się do siadu.

- Z nikim innym nie wyobrażam sobie spędzić reszty życia. - Zapewnił, również podnosząc się do siadu. - Czy ty chcesz mi o czymś powiedzieć? - Spytał widocznie zdenerwowany.

Odwróciłam się do niego plecami i otworzyłam szufladę w swojej szafce nocnej. Zaczęłam ją przeszukiwać w poszukiwaniu jednej rzeczy. I już musiałam się wkurwić. Gdzie ja to kurwa dałam? Przecież to na stówę jest tutaj. O! Jest! Kurwa no nareszcie... Zdecydowanie za dużo przeklinam. Czas to ograniczyć.

Otworzyłam nieduże pudełko i wyjęłam z niego sygnet. Obróciłam się przodem do bruneta i przez chwilę przyglądałam się jego zaskoczonej minie. Wyglądał serio zabawnie, dlatego chciałam się napatrzyć. Nie szybko znowu będzie miał taką minę.

- Wiesz... Pomyślałam, że skoro wszystko jest już u nas takie pogmatwane. I wszystko robimy na odwrót to... No po prostu chciałam spytać, czy za mnie wyjdziesz? - Spytałam po chwili miotania się we własnych myślach. - To znaczy, no ja wiem, że Ty już mi się oświadczyłeś. Jednak ja stwierdziłam, że cię o to spytam i zaproponuje ci, żebyśmy wreszcie zaczniemy coś ustalać. No wiesz, zamówili sale, kupili sukienkę i garnitur... No sam wiesz. - Rzuciłam czując, że czas przerwać tą żałosna imitacje oświadczyn.

Teraz już wiem, dlaczego powinniśmy zostać przy jego oświadczynach. Inni piszą wielkie przemowy, które wygłaszają kilkanaście minut. Mówią o tym, jak na zabój są w tej drugiej osobie zakochani. I inne takie pierdoły. A mi ledwo udało się sklecić jakieś sensowne zdanie. Dobrze, że Brendan właśnie taką mnie kocha.

- Nigdy w życiu jeszcze nie przyznałaś tyle razy, że coś wiem co teraz. - Oświadczył rozbawiony, na co ja sama się zaśmiałam. - Skąd go masz? - Spytał, wskazując na sygnet.

- To rodzinny sygnet. Wszyscy mężczyźni w naszej rodzinie po ukończeniu osiemnastego roku życia takie dostają. Taka tradycja. - Wyjaśniłam, obracając przedmiot w dłoni. - Dlatego załatwiłam go dla ciebie od dziadków. Dobrze, że jesteś, jaki jesteś i masz trochę pierścionków. Inaczej ni chuja nie wiem, skąd wzięłabym rozmiar.

Sygnet był srebrny i przedstawiał warczącego wilka gotowego do ataku. Moja rodzina od pokoleń słynie z bycia świetnymi wojownikami. I właśnie do tego nawiązuje obraz na sygnecie.

- To jedna z bardziej romantycznych rzeczy, jakie dla mnie zrobiłaś. - Stwierdził, odbierając ode mnie sygnet. - Wyjdę za ciebie Toni.

- O to zajebiście. Bo po tych oświadczynach to zaczęłam się zastanawiać czy nie będę musiała ci oddać swojego pierścionka. - Rzuciłam, kładąc się z powrotem. - Ulga, że weź.

- Ty jesteś niemożliwa. - Stwierdził brunet, zakładając sygnet na palec. Przez chwilę wstrzymałam oddech i na szczęście okazało się, że pasuje. Po prostu to mój szczęśliwy dzień. - Jak mógłby z tobą, zerwać. Przecież wiem, że jesteś uososobieniem braku romantyzmu. I szczerze to nawet podejrzewałem, że mi się oświadczysz.

- Serio? Aż tak mi się nie udało. - Spytałam krzyżując ramiona za głową.

- Mimo wszystko dalej jesteś tą Toni, przez którą zemdlałem w klubie. I tą, która przerzuciła mnie sobie przez ramię i przeszła tak przez dom watahy. - Zauważył, kładąc się bokiem obok mnie.

- Dalej będziesz mi to wypominać? - Spytałam, przewracając oczami. - To było dziesięć lat temu.

- Kobieta pamięta rzeczy, które jeszcze się nie wydarzyły a mężczyzna nigdy nie zapomina, najbardziej upokarzających chwil w swoim życiu. - Zapewnił, opierając policzek na dłoni.

- Czyli do końca życia. - Mruknęłam, przymykając oczy.

Między nami nastała chwilą ciszy. Liczyłam na to, że w końcu pójdę spać. Jednak czułam jak Brendan, zaczyna się wiercić. I tyle było z mojego snu.

- O co chodzi? - Spytałam, otwierając oczy.

- Powiedziałaś do końca życia. - Oświadczył, tak jakby to było coś odkrywczego. - Tylko tu pojawia się problem. - Stwierdził, na co ja zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc, o co mu chodzi. - No bo Ty jesteś nieśmiertelną hybrydą. A ja jestem tylko zwykłym śmiertelnikiem. Umrę nim ty zdążysz w ogóle się postarzeć. - Zauważył, na co ja spojrzałam na niego zmartwiona.

Szczerze nigdy o tym nie myślałam. Może dlatego, że nigdy jeszcze nie brałam tak serio perspektywy spędzenia razem reszty życia. Jednak teraz kiedy o tym pomyślałam, to był wielki problem. Przerażała mnie myśl o tym, że on się zestarzeje i umrze, kiedy ja nadal będę wyglądała młodo. Czas był dla takich jak on mało łaskawy. A mnie w zasadzie nie sięgał.

- Nigdy o tym nie myślałam. - Przyznałam zgodnie z prawdą. - Jednak to naprawdę przerażające.

Spojrzałam na biały sufit, który w tym momencie wydawał się najpiękniejszym dziełem sztuki. Picasso wymięka. A po chwili niepewnie przeniosłam wzrok na Brendana nie bardzo wiedząc co powinnam mu teraz powiedzieć. A było tak zabawnie.

- To twoja decyzja jednak. - Zaczęłam nieco niepewnie przygryzając dolną wargę. - Jednak możesz przemienić się w wampira. Jeśli tego właśnie zapragniesz, ja będę szczęśliwa. A jeśli będziesz wolał się zestarzeć i umrzeć to uszanuje twoją decyzję. - Zapewniłam, chociaż było to dla mnie trudne.

- Będę musiał to przemyśleć. Jednak nie myślmy o tym teraz. - Oświadczył, a ja skinęłam głową.

Brendan zbliżył się do mnie i położył się na moim biuście. Objęłam go ramieniem i lekko przytuliłam do siebie. Naprawdę nie mogłam sobie wyobrazić, że teraz mogłoby go nie być. I liczyłam, że mimo wszystko zgodzi się zostać jednym z nas.