500 jaar geleden lag hier een landgoed met een kasteel. Daar woonde de graaf van Zwolle met zijn dochter Priscilla. De gravin, haar moeder dus, was overleden bij haar geboorte. Na haar dood spookte ze nog steeds rond in het kasteel. Soms bracht ze een bezoekje aan haar man. Priscilla was niet erg knap. Ze was erg blank en haar ogen waren pikzwart. Maar de jongens uit het dorp waren gek op haar. Niet vanwege haar schoonheid, maar vanwege haar status als toekomstige gravin.

Op de dag dat Priscilla 18 werd, kwam de graaf thuis met een nieuwe bediende. De jongeman kwam duidelijk uit het buitenland. Hij werd voorgesteld aan Priscilla, die met haar hond Darwin aan het spelen was. "Priscilla, dit is Nibian. Hij komt voor ons werken." Nibian schudde Priscilla de hand.
"Leuke hond heb jij." Darwin blaft opgewonden naar de nieuwe bediende. Priscilla zag Nibian wel zitten. Hij had de mooiste ogen van de hele wereld. Ineens voelde ze zich ontzettend lelijk. De meeste jongens hielden van haar, maar wie van hen wilde de vader zijn van een kind met pikzwarte ogen? Helemaal niemand.

In de avond begon het feest. Er waren allerlei hoge heren uitgenodigd en nog een handjevol jongemannen. Priscilla had alleen oog voor Nibian. Ze dansden tot diep in de nacht. Toen het feest ten einde liep zaten de geliefden in de tuin. Nibian lachte romantisch naar Priscilla. Hierdoor zag ze zijn scherpe hoektanden. Priscilla schrok ervan en wilde wegrennen. Nibian, die een vampier bleek te zijn, rende achter haar aan. Bij het fonteintje kreeg hij haar te pakken. Nibian zette zijn tanden in haar nek. Priscilla wist zich los te rukken en vluchtte het kasteel in.  Haar vader praatte met een paar gasten die op het punt stonden om te vertrekken. "Papa, help me!", smeekte Priscilla. De graaf negeerde haar en zette het gesprek voort. Ondertussen kwam de vampier dichterbij. Doodsbang rende Priscilla naar binnen.

Ze wist niet waar ze heen moest. Alleen in de berging kon ze veilig zijn. Die deur zit altijd goed op slot. Priscilla rende zo hard als ze kon naar boven. Op de trappen ging ze door haar enkel. Ze probeerde de pijn uit alle macht te negeren en haar vlucht voort te zetten. Langzaam verscheen de deur in het zicht. De deur naar de veiligheid. Priscilla haalde de steutel uit zijn verstopplaats en opende de deur. Eenmaal binnen gooide ze de deur op slot en gooide de sleutel weg. Voor de zekerheid ging ze tegen de deur zitten. Bang dat ze hier zou sterven door honger en dorst. Uit het niets verscheen er een geest in de berging. Priscilla gilde de longen uit haar lijf. Ze had al genoeg enge dingen meegemaakt.
"Gefeliciteerd met je verjaardag, lieverd", zegt de geest op een vriendelijke toon.
"Wat moet je", snikt Priscilla.
"Ik snap dat je bang bent", zegt de geest, "ik stierf vrijwel meteen na jouw geboorte."
"Ben jij mijn.." Priscilla kon haar zin niet afmaken.
"Ja schatje, ik ben je moeder." Priscilla begreep het niet meer.
"Dat is niet waar!", riep ze, "Dat is onmogelijk!"
"Doorzoek je gevoelens, Pris. Diep vanbinnen weet je dat het waar is."
"Nee!", schreeuwde Priscilla. Hopend dat ze wakker werd uit deze nachtmerrie. Ze staarde in de vriendelijke ogen van haar dode moeder. Ineens werd er keihard op de deur gebonsd. Dat is hem, denkt Priscilla. Er volgden een paar harde klappen en toen stond Nibian in de berging. "Mama, blijf alsjeblieft bij me", smeekt Priscilla. De geest van haar moeder vervaagde. Priscilla bleef alleen achter in de berging. De vampier kwam steeds dichterbij. Niemand kon haar helpen. Priscilla kon niks anders doen dan toegeven aan deze griezelige jongen. Zijn huid was niet meer donker, maar net zo wit als haar eigen huid. Nibian zette zijn tanden in Priscilla's nek. Priscilla voelde dat ze niet meer kon ademen. Langzaam zoog de vampier al het bloed uit haar weg en liet haar levenloos achter op de harde vloer.

De volgende middag vindt een dienstmeisje het lichaam van Priscilla in de berging. De graaf is erg verdrietig en voelt zich schuldig aan de dood van zijn dochter. Hij organiseerde de mooiste begrafenis aller tijden. Iedereen in het graafschap was in de rouw. Priscilla werd begraven in een kleine grafkelder in de kapel bij het kasteel. Ze zal nu altijd rust vinden. Of toch niet......