Mira:

De houten kist neemt bijna de halve kamer in beslag. Wat een rare accessoire voor een hotelkamer. Ik doe de deur verder open en sleep mijn koffer naar binnen.  Ik kijk om me heen: stenen vloer, een nis in de muur dat functioneert als kledingkast en een stenen nachtkastje. Ik strijk met mijn vingers over het koude materiaal. Maar waar is het bed?  Fronsend kijk ik nog eens om me heen, om zeker te weten dat ik het echt niet heb gemist. 'Vreemd', mompel ik. Ik loop dan door een boog die in de muur is gemaakt en kom bij een badkamertje. Op de zwart wit geblokte tegels staat een badkuip op leeuwenpootjes. Geen douche. Wel een wasbak. Geen spiegel. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Geen spiegel?' vraag ik hardop. Ik loop de badkamer weer uit en sta abrupt stil. Geen spiegel, niks van hout, geen bed en een doodskist midden in de kamer.... Ik krijg kippenvel het bloed trekt uit mijn gezicht. Behoedzaam loop ik naar de kist. Ik steek mijn hand uit. Langzaam til ik de deksel van de kist op......

5 uur eerder

Ik loop door de draaideuren naar buiten. De zon in. Ik slaak een diepe zucht. Eindelijk na de lange vlucht. Ik trek de zware koffer achter me aan en sein een taxi. De taxichauffeur legt mijn koffer in de achterbak terwijl ik neerplof in de lekkere stoelen. De airco blaast in mijn gezicht.Ik kijk naar de weerspiegeling in het raam. Mijn knot zit vol losse zwarte plukjes en er zitten donkere wallen onder mijn groene ogen.

De auto begint te rijden en ik vestig mijn aandacht op het uitzicht. We rijden langs een glooiend landschap vol groene heuvels en bomen. In de verte doemt een middeleeuws kasteelop. Gelijk begint mijn fantasierijke hoofd te fantaseren over de ridders en prinsessen die daar vroeger rondliepen. Nog even en ik kan 3 weken doen alsof ik een middeleeuwse prinses ben!

Dat brengt mijn brein weer naar de heerlijke vakantie die voor me ligt. Ik heb een hotel geboekt, nou ja hotel. Eigenlijk is het een kasteel. Maar je kan er een kamer boeken en dat lijkt me echt geweldig! Slapen in een middeleeuws kasteel! daar kan je je fantasie pas echt de vrije loop laten!

Ik pak een boek uit mijn tas en begin te lezen. Na een uur gaan we van de asfaltweg af. We rijden over een zandweg door het bos. Het bos is magisch het lijkt alsof er onder elke paddenstoel een kabouter leeft. Het soort magie dat in sprookjes wordt verteld. Lieve sprookjes, zonder grote boze wolf. We rijden verder en de bomen gaan steeds dichter op elkaar staan. Het wordt donkerder, het bos krijgt langzaam maar zeker iets duisters. Alsof de schaduwen je willen meenemen. Alsof de prinses is ontvoerd en er geen prins is om haar te redden. Ik keer mijn hoofd van het raam. Ik moet niet te veel geloven in mijn fantasieën. Het is gewoon een bos.

Ik wil net weer mijn boek pakken als ineens de zandweg plaatsmaakte voor een lange oprit. We rijden over een grote ophaalbrug die over een gracht vol met water ligt. Voor me doemt een gigantisch groot kasteel op. Het kasteel is gemaakt van zwart steen en staat op een heuveltop. Voor de grote trap die naar de donkere eikenhouten deur leid, staat een fontein. Ik open de deur en stap uit. Ik betaal de chauffeur en kijk omhoog. Naar het slot. Ik loop naar de trap maar blijf staan bij de fontein. De fontein is droog, geen water. Er staat een stenen beeld in van een vrouw met een spiegel in haar hand. Ze kijkt bang, verschrikt, naar de stenen spiegel. Het is prachtig. Aan elk detail is gedacht. Het vakmanschap is uitzonderlijk. Verwonderd draai ik me om. 

Ik schrik. Het geluid lijkt zo hard als een kanonschot. Verwonderd kijk in naar mijn voeten. Mijn voetstappen klinken zo luid in deze doodse stilte. Ik draai mijn hoofd. De taxi is weg, ik heb de auto helemaal niet horen wegrijden. Ik haal mijn schouders op en loop zo zachtjes mogelijk de trap op. ik sleep mijn koffer moeizaam achter me aan.

Aarzelend blijf ik voor de deuren staan. Ik moet mijn hoofd in mijn nek leggen om de bovenkant van de deuren te zien. Ik til mijn hand op en klop. Nog voordat ik drie keer heb geklopt zwaaien de deuren open. Een gevoel van opwinding vervult me als ik de grote hal in loop. Het donkerrode tapijt dempt mijn voetstappen. Aan de muur hangen wandkleden en langs de muur staan rijen harnassen. Het is net alsof ik in de middeleeuwen ben gestapt. Aan het einde van de hal staat een groot eikenhouten bureau. Er ligt een gastenboek op. Ik kijk om me heen, op zoek naar iets van een belletje. Er ligt niks. Geen mensen die me welkom heten, die me naar mijn kamer begeleiden. Helemaal niemand. 

'Eh, Hallo?. Is daar iemand?!' Naast me gaat een deur open. Ik maak een sprongetje van schrik. De deur is me eerder niet opgevallen. Er loopt een jonge man naar me toe. Hij is lang en heeft een bordeauxrood overhemd aan met daaroverheen een chique zwart jasje, met een zwarte broek. Hij heeft een strakke kaaklijn, spitse neus en zwart golvend haar. Maar het zijn zijn ogen die me het meest opvallen, ze zijn grijs. Niet het lichtblauwe grijs wat lijkt op de zee op een stormachtige dag. Nee, het zijn eerder de donkere donderwolken boven de zee. Donker en duister. 'Mijn naam is Kieran Basarab. Ik ben de eigenaar van kasteel Bran.' Ik draai nog een keer verwonderd om me heen. 'Het is prachtig hier.' Ik glunder. 'Vind u het ook niet prachtig? de avondzon door de lichtgroene bladeren van het bos?' 'Ik geloof dat het schitterend kan zijn, al geef ik voorkeur aan de maan. Zal ik u naar uw kamer brengen?'

 Verbaasd om zijn antwoord loop ik achter hem aan. We lopen de wenteltrap op die verlicht is door olielampen. We lopen een gang in, rechtdoor, links, rechts, door een deur, onder een boog. Dit kasteel is net een doolhof. Net voordat ik wil vragen hoe ver het nog is, blijft Kieran staan. Op de deur staat een sierlijke 13. 'Dit is je kamer, morgen is er vanaf half 8 ontbijt.' Dat is alles wat hij zegt. Kieran loopt met ferme passen weg. Aarzelend duw ik de deur op een kier.....

Geen spiegel, niks van hout, geen bed en een doodskist midden in de kamer.... Ik krijg kippenvel en het bloed trekt uit mijn gezicht. Behoedzaam loop ik naar de kist. Ik steek mijn hand uit. Langzaam til ik de deksel van de kist op...... 

Kussens. Kussens en een matras. Ik lach en kan niet meer ophouden. Wat dacht ik wel?! Ik fantaseer echt te veel! Ik doe de kist, nou ja, bed, weer dicht. Dam loop ik naar het bureau dat voor het grote raam staat. Langs het raam hangen zware zwartfluwelen gordijnen. Op het bureau ligt een brochure:

Welkom, welkom, in kasteel Bran.

De plek waar je ergste nachtmerries waarheid worden! Het hele kasteel is in Dracula style! Dus kom vooral lekker griezelen. Slapen in een doodskist, geen spiegels, en nog veel meer. Kom 's nachts tot leven. Alle activiteiten worden 's nachts gehouden, dus kom leven als een echte vampier!

Meer dan de intro lees ik niet. Ik frons mijnwenkbrauwen, dit stond niet op de website. Oké, m'n week gaat er misschien iets anders uitzien dan ik had verwacht, maar het komt goed, ik kan me aanpassen. Toch? Ik adem even rustig in en uit, misschien is het wel heel leuk, creepy,maar leuk. En het is middeleeuws. Dat is toch precies wat ik wil? Ik overtuig mezelf ervan dat dit toch een leuke vakantie gaat worden. Nu herinner ik het weer. Kasteel Bran, dat is de naam van het kasteel van Dracula. Ik had het kunnen weten.

Ik zucht en kijk door het raam. Het uitzicht is donker. Ik had me nog niet gerealiseerd dat het al zo laat was. Ik til mijn koffer op het bureau en begin uit te pakken. Als ik alles heb opgeruimd, kijk ik naar het bed. No way dat ik in een doodskist ga liggen. Full experience zou mijn moeder zeggen, maar dit geeft me echt een claustrofobisch gevoel. Ik til de deksel weer op, Half verwachtend dat er nu ineens een lijk inligt. Ik haal het kussen eruit. "mmm, het matras.." mompel ik in mezelf. Ik haak mijn vingers onder de randen en wrik het omhoog. Ik trek het uit de kist en met een plof valt het op de koude stenen vloer. Het valt me nu pas op dat er helemaal geen deken bij zit. Vreemd. Ik leg het matras recht en leg er het kussen op, zodat ik niet tegen de doodskist aankijk. Ik schrik op door een bonk op de deur. Snel sta ik op. Voor mijn deur staat Kieran.