Halos di na makagalaw si Titus.

Bugbog-sarado na rin ang katawan ko ngunit dahil sa spell na meron ako ngayon, ni hindi ko maramdaman ang sakit nito.

Matalim kong tiningnan si Titus. He's drained, too. Mukhang nailabas na nito ang halos lahat ng attribute na mayroon siya. At kung maubos ito, mamamatay na siya. This will be the end for you, Titus.

Napaubo ako bigla at agad kong inalagay ang kamay ko sa bibig ko. Hindi na ako nagulat pa noong makakita ako ng dugo rito. This must be the result of my reckless attacks.

I sighed.

Tiningnan kong muli si Titus. Nakahandusay na to sa sahig. Ni hindi na ito gumagalaw ngayon. Lumapit ako at lumuhod sa tabi niya.

"F-finish me, A-althea. Do it," mariing utos niya sa akin. Tila naghahamon kung kaya ko bang tapusin siya o hindi.

"You wan't the Destruction, right?" I asked him. This will be the end. "I'll give it to you, Titus," mariing wika ko.

Tumayo ako at itinutok ang dalawang kamay ko sa nakahandusay na si Titus.

I'll do it. For the first and last time. Gagamitin ko ang cursed magic na ito. Destruction. Dito nagsimula ang lahat. Dahil dito nagkagulo ang lahat. Dahil dito kailangan kong mawalay sa magulang ko. At dahil dito nawala ang memorya ko!

I don't want this cursed magic. Hindi ko inasam ang magkaroon nito!

I closed my eyes.

Destruction will only happened if the user itself wanted it to happened. I wanted it! I'll used it! Now!

Pagkabukas ko ng mga mata ko ay nasilaw ako sa tindi ng liwanag na nanggagaling sa dalawang kamay ko. This is it. The cursed magic. Destruction.

Narinig ko ang malakas na sigaw ni Titus.

"S-stop!" he shouted with pain but I ignored him.

"You want this right! Now take it, Titus! Suffer the pain that this cursed magic will give you!" I shouted back at him.

"No!" Iyon ang huling sigaw na narinig ko mula sa kanya.

Unti-unti na rin akong nanghina. I've already used too much attribute. Napaluhod muli ako sa tabi ng wala nang buhay na si Titus. I looked at his body. Unti-unti itong nagiging abo.

I win. I win a fight against him. Against Eiwerds.

I took a deep breathe and calm myself. Unti-unting nanlalabo ang paningin ko. Shit! I need to get out of here. I need to find Lolo Carlos.

Akmang tatayo na ako nang makaramdam ako ng matinding pagkahilo. Damn this! Bumibigay na ang katawan ko! Unti-unti na ring nawawala ang spell na inalagay ko sa katawan ko kanina. Pain. Nararamdaman ko na ito ngayon.

I closed my eyes intently. Hinayaan ko na lang mahiga ang katawan ko sa malamig na sahig nang silid na ito. I'm tired and I don't know if I can move a muscle now.

A small smile escape from my lips. It's done. It's over now.

"Dad?"

"Hmmm?"

"I want to be strong, dad."

"You are strong princess."

"No, I'm not! My friends are stronger than me."

"Listen, princess. You are strong. Extraordinary powerful. One day, you'll be one of the best Zheprian."

"Am I?"

"Yes. You are."

"But, I can't even hit my target. I'm afraid they might got hurt."

"Just because you have a good heart doesn't mean you are weak, princess. Believe me, one day, if that day comes, you, Sophia Stone, Princess of Zhepria, will save the whole Kingdom."

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko.

Where am I?

Puro kulay puti ang nakikita ko ngayon sa paligid ko. Nakahiga ako sa isang malambot na kama. Nasaan na naman ba ako?

Base on my memory, nakipaglaban ako kay Titus, leader ng mga rebelde, the Eiwerds. He lost. I won. I finished him using my cursed magic, the Destruction. After that, I passed out. Mawalan na ako nang malay.

Agad akong napalingon ako sa pinto ng silid. Someone's coming.

Footsteps.

Malayo-layo pa ito ngayon sa akin pero rinig na rinig ko ang mga yapak nila.

Nanatili akong nakatingin sa pinto hanggang dahan-dahan itong bukas. Bumungad sa akin ang matamlay kong ina at ang aking ama. Kasama nila Lolo at Lola!

Biglang umaliwalas ang mukha ni mommy. Tumakbo ito patungo sa akin.

"Oh my God. You're finally awake!" bulalas niya. Niyakap niya ako sabay hagulhol sa harapan ko. Kahit bahagyang nanghihina pa ako, gumanti ako ng yakap kay mommy. Mayamaya pa'y nakisali si Daddy sa yakapan naming dalawa.

"I'm glad you're awake, Princess," ani daddy. Tumango lang ako sa kanya. I'm glad too, dad. I thought it was my end there. Fighting someone like Titus was like fighting your own death. I'm just freaking glad na natalo ko siya.

"Lola Carmen. Lolo Carlos."

Tawag ko sa dalawang taong kanina pang tahimik na nakamasid sa amin ng mga magulang ko. They both bowed towards me. I smiled.

"I'm so happy na gising ka na, Althea." Masayang wika ni Lola Carmen. I missed them. So much.

"Lolo, Lola. Can I have a hug?" I asked. Kita ko ang pagkabigla ng dalawa. Tumungo sila sa akin at mahigpit akong niyakap gaya ng ginawa ng mga magulang ko. Gusto kong umiyak ngunit walang luha ang lumabas sa mga mata ko. Maybe because I'm too weak right now and even crying, my body can't do it.

"We were sorry, Althea. Tinago namin ang lahat sayo."

Panimula ni Lola Carmen noong mapagdesisyunan naming mag-usap usap. Nakaupo pa rin ako sa kamang kinalalagyan ko. Nasa mahabang sofa naman at prenteng nakaupo si mommy at lola samantala si daddy at lolo Carlos ay nakatayo malapit sa kama ko

"Don't say sorry, please. Infact, dapat nga ay magpasalamat pa ako sa inyo. Kung di dahil sa inyo, tiyak ay ako pa rin ang Sophiang mahina at walang tiwala sa sarili."

Tahimik silang nakikinig saakin.

"I became different person because of you two. Napatawad ko na sila mommy at daddy sa nawala kong memorya. And I already forgave you for not telling me the truth. For ten years, I was completely alone yet happy and carefree. Alam ko kasing nariyan kayo para sa akin. I'm glad you took care of me."

Tiningnan ko silang apat. They're my family. They made me who am I today.

"Thank you."

I said while smiling.

Umiyak na naman si mommy, maging si Lola Carmen din. Bumaling ang atensyon ko kay Lolo Carlos. I still need to asked him something.

"Lo," tawag pansin ko sa kanya.

"Anong ginagawa mo po sa base ng mga Eiwerds? And for petesake, you even blocked my attribute po."

Mahinang tumawa si Lolo Carlos. Ngumiti naman si Daddy dahil naka-nguso na ako ngayon. Lumapit si Lolo Carlos sa akin at umupo sa kama.

"I was there because I was one of the spy inside the Eiwerds. Nagpanggap akong rebelde din. I need to know everything about them. I need to do something that will save you from their evil plan," paliwanag ni Lolo sa akin.

"But you blocked my attribute," ani ko, nagtatampo sa ginawa nito sa akin.

"Yes, Althea. I need you to take a rest that time, apo. You were beaten up. At ang mapunta sa chamber nila ang tanging paraan noon para gumaling ka. I know you enough. Nakita kitang lumaki at hindi ako nangamba noong gamitan ka nila ng kung ano-anong magic spell. Lalo na nang black magic ni Titus."

"You were there all the time na may pinaggagagawa sila sa akin?" Di makapaniwalang tanong ko. Tumango si Lolo. I knew it. Di maaaring maging rebelde si Lolo Carlos. He was there because he was a spy! But still, I can't forget that he blocked my attribute!

Agad akong napalingon sa pinto.

Footsteps. Again.

And this time, I can feel them. Their power.

"What is it, Althea?" tanong ni mommy sabay tingin din sa pinto ng silid.

I just smiled at her.

They're coming. My friends. They're here.

A/N: Last chapter na po ang susunod. Wala na pong Epilogue. HAHAHA MARAMING SALAMAT SA PAGBABASA! Hugs. ♡♡♡

-LadyAries ツ