'Focus, Sophia. Concentrate.'

Hingal na hingal ako. I feel like I'm about to passed out any minute. Kanina pa ako nag eensayo kasama si Master Sheprid. He told me that I need an extra training compare to my friends, Sean, Sydney and Joseph. Malakas na silang tatlo. Compare sa akin, well, mas mahina ang level ko. Ni hindi ko kayang masaktan ang target ko.

'Your emotion can drag you down, Sophia. Wag na wag mong hahayaang mamayani yan sayo.' sambit ni Master saakin.

'But Master, how can I hit a... a cat?'

Wika ko sabay turo sa pusang kulay puti na nakamasid sa akin ngayon. Ang cute pa naman ng pusang iyon! Now tell me, pano ko sasaktan iyon?

Kita kong napailing si Master sa sinabi ko. I gasped when I saw the cat dissappeared. Nagpalinga-linga ako. Nasan na yun?

'That cat is not true, Sophia. It's just a hologram I created for your training."

Napatango ako sa sinabi ni Master. Sayang. Hihingin ko sana iyon after the training. Ang cute kasi!

'Sophia.' Tawag ni Master Sheprid sa akin.

'You can't win a single battle if you always think about your opponent's welfare. You need to be strong. You need to set aside your emotions whenever you face an enemy. Remember this, Sophia. You are special. Sooner, things will be fucked up as hell. You need to be ready before that time comes.'

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko.

Panaginip.

I sighed. I know it's not really a dream, it's a part of my lost memory. Ngayon ko lang naintindihan lahat na sinabi ni Master Sheprid sa akin noon. Things will be fucked up as hell! I was so innocent that time. Wala sa isip ko noon ang makipaglaban. Though, I trained myself but fighting against someone was not my thing. I don't like the idea of fighting. I don't like hurting someone.

Napalingon ako sa kanan ko noong may narinig akong tumikhim.

Nanlaki ang mga mata ko at nagulat sa presensya niya. Di ko man lang naramdaman na nandito pala siya sa silid ko. Kanina pa ba ang isang to dito?

"What are you doing here?" agarang tanong ko sabay upo sa kama ko. And all of sudden, I feel so uncomfortable. I suddenly wanted to run to the bathroom to check what I looked like. For petesake! Kagigising ko lang!

Mataman akong tiningnan ni Sean. His stares were intense. It's not his usual cold stares, though.

"Kumusta? Kumusta pakiramdam mo?" tanong nito sa akin.

"Good?" nag-aalangang sagot ko. I saw him tsked then he started walking towards my direction. Oh, shit! Stay away from me Sean! Kinakabahan ako sa presensya niya ngayon!

"Nasaan sila?" tanong ko dito. God, Althea! Chill, okay? Si Sean lang yan!

"Room. Sleeping," maikling sagot nito. Agad akong napatingin sa orasang nasa kwarto ko. It's already nine o'clock in the evening. Ilang oras ba ako nakatulog?

Naramdaman kong gumalaw ang kamang kinauupuan ko. Sean sat beside me. I held my breathe, damn!

Walang nagsalita sa aming dalawa. Gusto kong magsalita pero wala akong lakas na buksan ang bibig ko. What's happening to me?

"Althea."

Halos mapatalon ako noong banggitin niya ang pangalan ko.

"Hmm?" yun lang ang naging tugon ko sa kanya. Calm. Down. Althea!

"I'm really glad that you're back."

Panimula niya. His expression change. Now, I can see the old Sean. The Sean I used to know when I was still the long lost Sophia.

"That day, at the center of your town, Zhepria. The moment I laid my eyes on you, I know it was you," sambit nito habang deretso lang ang tingin nito sa kawalan. Napakagat ako ng labi ko. Hindi ko maalis ang mga mata sa kanya. "Alam kong ikaw iyon. Naramdaman ko agad iyon."

"Really?" I asked him without breaking my sight on him.

Naalala ko pa noong nagpakitang gilas ako noon sa sentro ng bayan, he was bored as hell that's why he fell asleep. Pero dahil sadyang malikot ang pag-iisip ko, ginising ko siya at agad sumalubong sa akin ang kunot na noo niya.

"Palagi ka kayang galit sa akin the whole time I was at the Academy," wika ko pa sa kanya.

I heared him chuckled.

"Believe me or not, I wanted to burn my ass off whenever I do stupid things to you."

Napatanga ako noong tumingin siya sa akin. God! Mukhang si Sophia ako ngayon!

"I don't want you to freak out, Althea. Alam mo ba kung gaano ako nagtiis wag ka lang mayakap?" Natigilan ako. I saw pain in his eyes.

Sean.

Nag-iwas siya muli ng tingin sa akin. He looked blankly again at nothing.

"I was devasted when your parents told us you're gone. Sydney and Joseph, too. We know you too well. Hindi ka basta-bastang mawawala. Hindi ka pwedeng mawala."

I wanted to stop him from talking. Alam ko kung pasaan ang usapan namin ngayon. He's in pain. And I can't stand it. Stop, Sean. Please.

"They only said that you're gone, not died. That's why I did everything to find you. Nakakabaliw ang maghanap sa taong di mo alam ang tunay na sanhi kung bakit ito nawala na lang bigla. I did everything, Althea. But I failed. Hindi kita nakita. Years later, sumuko na ako kakahanap sa'yo."

I saw tears on his face! His freaking crying infront of me. Shit! Ano bang nagawa kong mali? Bakit umiiyak sa harapan ko ang mga taong mahalaga sa akin? Bakit?

"Stop it, Sean," sambit ko dito. He looked at me again. Now I can clearly see his face, his pain.

"I'm sorry I was gone," panimula ko. I even manage to touch his face and wipe his tears. "Stop crying please." Pakiusap ko sa kanya. I sighed then decided to speak again. "Sean, my parents did that because they don't have any other choice. They erased my memories for my safety, for me to live longer."

Kita kong natigilan ito sa sinabi ko. I frozed.

"What do you mean by that?" takang tanong nito saakin.

Biglang umurong ang dila ko. Damn!No! Stop, Althea! Hindi ko pwedeng sabihin kay Sean ang premonition ni mommy. He doesn't know! Wala sa mga kaibigan ko ang nakakaalam sa tunay na dahilan ng mga magulang ko. Hindi ko maaring sabihin sa kanila. Lalo na sa kanya! Hindi ko kayang makita siya masaktan dahil doon!

Umiling ako sa kanya.

"I'm back Sean," ani ko. Hindi ko pinansin ang tanong niya. "But I'm not your Sophia, Sean." Kita kong natigilan siya sa sinabi ko. "When my memories gone, so is Sophia. I'm not her anymore," mahinang wika ko sa kanya.

Napapikit ako noong hawakan ni Sean ang kamay kong nasa mukha niya.

"Listen, woman. You are Sophia. And you are Althea. Hindi na magbabago iyon. You're still mine."

Napatigil ako sa sinabi niya.

Oh, great God!

This is not good. Napapikit ako noong maalala ko ang sinabi saakin ni Master Sheprid.

'Your emotion can drag you down, Sophia.'

Not now Sean. Not now. Magulo pa ang mundong ginagalawan nating dalawa. Marami pa akong dapat gawin. I need to face them now. Hindi ko na pwede silang takasan. I need to face them and finish this mess. And the premonition. Hell! I'll do everything para di mangyari iyon!

"Sean."

Yun lang ang nasambit ko at agad akong napapikit noong maramdaman ko ang malambot na labi niya sa labi ko.

Oh great! I just hope I'm just dreaming right now. Please, let it be a dream now.

A/N:

Hey dears!

May sasabihin ako ngayon. Please, let me. Hahaha. Una, thanks for reading Sophia/Athea's story. Hindi ko ineexpect na may magtyatyagang basahin to. Second, regarding sa Sean and Athea's tandem. Pinigilan ko ang sarili kong wag silang magkiss. Pramis. HAHAHA But seriously, part yun ng story so, hayaan niyo na. Third, thanks sa votes! Nagpaparty ang tenga ko pag nakakakita ako sa notif ko regarding sa votes ninyo. Thank you guys! Fourth, YOU GUYS ARE AWESOME!

Enjoy reading !

-Ladyaries