"Sean, please."

Kanina pa ako ng mamaktol dito.

Hawak-hawak ni Sean ang kamay ko habang marahan niya akong hinihila. Paalis na kami sa Mount Zenda. Tahimik ang dalawa kong kasama samantala ako ay kanina pa nayayamot.

Uuwi ako. Iuuwi nila ako.

I never imagine this thing to happened. Wala sa plano ko ang umuwi sa mansyon namin. Kahit pilitin man ako ni Adam kanina ay hindii ko iyon gagawin.

But hell! Dumating lang si Sean ay nasira na ang plano. Alam kong wala na akong kawala ngayon sa lalaking ito. Tiyak ay galit ito ngayon sa akin dahil sa pagtakas ko noon sa Academy.

"Uhmm, Sean?"

Basag ko sa katahimikan.

"What?" mahinang tugon niya sa akin. Napatingin ako sa kamay naming dalawa noong marahang humigpit ang pagkakahawak nito sa akin.

"Paano mo ako nahanap?" tanong ko dito. It's been days since I left the Academy. Akala ko nga walang ibang taong maghahanap sa akin.

"I just know your whereabout," malamig na sagot nito sa akin. I looked at him. His freaking serious. Umiigting ang kanyang panga. Ramdam ko ang kamay niyang medyo mainit na nakahawak sa kamay ko. If this is a normal situation, malamang nasinghalan ko na ang isang to. I don't allow someone to touch me. Pero si Sean? I don't know. I feel safe with his touch.

"Sean."

Napalingon ako kay Adam noong magsalita siya.

Wait! Magkakilala sila?

Tiningnan kong muli si Sean. Natingin pa rin ito sa nilalakaran namin. He doesn't even bother answering Adam!

"Tsk! Still the old Sean, hah?" sambit ulit ni Adam.

"You know each other?" Takang tanong ko dito. Walang sumagot ni isa sa kanila. Come on! I'm just asking!

Lalo akong napasimangot.

Ayaw nilang magsalita, fine! Wag na wag nila akong kakausapin!

Panay lang ang lakad naming tatlo. Ni hindi pamilyar sa akin ang dinaraanan namin. Is this the route to our mansyon? Usually kasi, sa bayan ka talaga dadaan patungo sa mansyon ng mga Stone. Kaya naman wala akong ka ide-idea kung asang lupalop na kaming tatlo.

Pagkababa namin ng bundok ay agad na bumungad sa paningin ko ang isang sasakyan.

"Get in," utos ni Sean sa akin. Napairap na lang ako. So, bossy! Kung takasan kaya kita ngayon? I can do that, Sean!

Magrereklamo na sana ako pero bigla siyang nagsalitang muli.

"Papasok ka, Althea o bubuhatin pa kita para makapasok ka sa sasakyan," inip na wika nito.

Wala akong nagawa.

Padabog akong pumasok sa sasakyan. May lalaki itong nasa driver seat. Agad siya yumukod noong makita niya ako. Pumasok naman si Adam at doon sa may passenger siya umupo at itong masungit namang si Sean ay katabi ko.

Wala ni isa saamin ang nagsalita.

Sa totoo lang ay kinakabahan ako ngayon. After ten years, makakabalik na ako sa mansyon namin. Makakabalik na ako sa lugar kong saan inilayo ako.

I immediately closed my eyes.

I need to stop thinking this way. Too much emotion! I hate it!

Hindi ko alam kong anong gagawin ko. Anong gagawin ko pagmakita ko ulit ang mga magulang ko? Matutuwa? Magagalit? Hindi ko talaga alam! Naguguluhan pa rin ako hanggang ngayon. I'm still broken and I think I can't face them now. Not now.

Hindi ko namalayang nakatulog ako sa biyahe. At nang imulat ko ang mga mata ko, namataan ko ang isang pamilyar na gate.

Here I am. Again.

Stone Mansion.

Tahimik akong bumaba sa sasakyan noong tumigil na ito. Tahimik kong pinagmasdan paligid. Memories flashed immediately. Para akong nanunuod ng isang palabas kong saan ang batang ako ang bida. I composed myself and held back my tears. No more tears, Althea. Please.

Kahit kinakabahan, inihakbang ko ang mga paa ko patungo sa main door ng mansyon. Agad itong nagbukas at bumungad sa akin ang malawak na receiving hall namin.

Nothing's change.

Ganitong-ganito parin ang itsura nito base sa alaalang meron ako. I scanned the hall place. Dumako ako paningin ko to our grand staircase. There. I saw them. My parents. My mom is crying and my dad just stare at me.

"Sophia."

Marahang sambit ni mommy. Napailing ako sa kanya. Wala na si Sophia. Wala na.

"It's Althea," sagot ko dito. "Mom."

Kita kong mas lalong umiyak ang aking ina. It hurts seeing her cry but I want them to know that I am not their Sophia anymore. I don't live for her anymore!

"Althea, anak," tawag ni daddy sa akin. I can see sadness unto his eyes. Hindi ako napagsalita. I just stare back at them.

"Mr. Stone."

Rinig kong wika ni Sean sa likod ko. Nandito pa rin pala sila ni Adam? I thought hindi sila sumunod sa akin pagpasok ko. I don't feel their presence earlier? Or I was just too focused with my parents presence kaya naman ay hindi ko na sila inalala pa?

"Aalis po muna kami ni Adam. We'll be back tomorrow," turan nito na siyang ikinalingon ko sa kanya. He's leaving me here?

No! He can't just leave me here. No, Sean. Aapila na sana ako noong nagtagpo ang mga mata namin. His expression is soft. Wala doon ang cold na personality niya.

Sean.

"Talk to them, woman. I'll be back. I promise," wika niya sa akin at marahang tumango. Umiling ako dito. No.

"Don't leave."

Yun lang ang lumabas sa mga bibig ko. I don't want him to leave me here! I don't know what to do if he leaves me here. Wala akong kontrol sa sarili ko. I might run and escape again. Siya lang ang kayang patigilin ako!

"Woman, listen. You need to talk to them. Your parents will explain everything. And please don't run away again," masinsinang sabi nito. He knows me. Ang laki talaga ng possibilidad na aalis ako ngayon. Kung hindi niya ako pipigilan, walang ibang taong magpapanatili sa akin sa lugar na ito! "Joseph and Sydney will be here, too. Nagpapaalam lang sila sa Academy."

Hindi ako nakapagsalita. Nakatingin lang ako kanya.

"Please, stay here. Babalik ako."

Wala na akong nagawa pa. Tanging tango lang ang naisagot ko sa kanya. Sana nga Sean. I'm afraid I might do something stupid and reckless again. Napatingin ako kay Adam. He just smile at me. Tumalikod na ito at nagsimulang maglakad palayo.

I looked again at Sean. And he smile. He once again nod then held my hands. Marahan nitong pinisil ang kamay ko at muling nginitian ako. Binitawan na niya ako at muling nagpaalam sa mga magulang ko. Mayamaya pa'y tumalikod na ito at nagsimula nang maglakad palabas ng mansyon.

I took a deep breathe.

Now, I'm all alone.

I faced my parents.

"Let's talk," I firmly said.

Shocked was written all over there face. Lalo na si mommy.

Agad akong umupo sa may sala ng mansyon namin. Nakasunod naman sila mommy at daddy sa akin. Pagkaupo nila ay agad na nagsalita si mommy.

"Sophia, no, uhmm. Atlhea, anak. Can I hug you, please," umiiyak na pakiusap ni mommy sa akin.

I felt pain in my chest. I maybe tough and hardheaded but I can't stand seeing my mom crying ang begging a hug from me.

I nodded then in just a second, I felt a warm embrace coming from my mom. I tear escape my eyes then the next thing I know, I'm crying too. Really hard.

Maybe I'm not Althea Magnus right now. Sophia is taking over me now.

"Oh my God. My baby."

Impit na iyak ni mommy.

Ilang minuto kaming naging ganoon ni mommy. Medyo umiiyak pa siya noong maghiwalay kami mula sa pagkakayakap.

I saw dad wipe his own tears. He cried too.

Noong makakalma na ako, saka ako nagsimulang magsalita.

"Dad, mom. I need answers now."

Panimula ko.

"My memories. Why?"