Sa ikasampung kaarawan ni Prinsipe Panav ay natanggap niya ang pinakamagandang regalo para sa kanya. Hindi lamang iyon ang pulseras na ibinigay ni Prinsipe Cynfal kundi si Prinsipe Cynfal mismo na nagbigay niyon. Marami siyang natutuhan mula sa kanya kasama na roon ang kusa niyang natutuhan at iyon ay kung paano umibig.

"Hihilahin mo lang, Prinsipe Panav, ang pisi nitong pana habang inaasinta mo ang iyong puntirya bago mo bitawan ang palaso kapag sigurado ka na."

Hindi nga niya nasapul ang mata ng tigpo dahil sa puno tumama ang binitawang palaso, ngunit sa ginawang pagtuturo na iyon ng kanyang kababata kung paanong humawak ng pana tila puso naman niya ang naasinta ni kupido.

"Aray!"

"Oh, bakit kaibigan?" Kaagad hinawakan ni Prinsipe Cynfal ang kamay ni Prinsipe Panav upang iyon ay hanapan ng sugat. Ngunit walang bahid ng kahit anong kulay pula ang nasa mga kamay ni Prinsipe Panav kundi ang mga pisngi ang namumula na animo'y pinigaan ng kamatis dahil sa paghawak na iyon na ginawa ng kaibigan sa kanyang mga kamay. "Wala naman akong nakikitang sugat sa iyong mga kamay? Sabihin mo kung bakit ka nasaktan?"

May pagkamaalalahanin si Prinsipe Cynfal na talaga namang lubos na nagugustuhan sa kanya ng kanyang kababata.

"Sa puso ko..." Wala sa isip na nabitawan ng bibig ang sinisigaw ng kanyang damdamin. Matapos mapagtanto ang pagkapasmado ng kanyang mga labi ay kaagad niyang nilinaw iyon upang hindi mauwi sa kahihiyan. "Ang ibig kong sabihin ay nasaktan ang puso ko para sa punong iyon."

Nawala na ang pag-aalala ni Prinsipe Cynfal na mababakas sa ginawang pagngiti. "Ikaw talaga para kang pasayo kung magbiro." Matapos ng paghahayag ng kanyang opinyon ay ginulo na naman ng kanyang kamay ang ginuntuang buhok ng kababata.

Sa tuwing ginugulo niya ang buhok ko, ang puso at isip ko ay nagtatalo. Ang nararamdaman ko para sa kanya ay maling-mali dahil pareho kaming lalaki!

***

Higit din sa pagsakay sa bisiro ang nalaman ni Prinsipe Panav kay Prinsipe Cynfal kundi kung paano ring titibok ang puso na parang hinahabol ng kabayo. Sa paghawak nito sa kanyang kanang kamay para siya ay alalayan upang siya rin ay makasakay, pakiramdam niya na sa kanyang katawan kaluluwa ay hihiwalay! Paano pa kung halos yakap na siya nito habang hawak ang tali ng pinapalakad na bisiro?

Parang ayaw ko na yatang matuto para palagi na lang ganito. Ano ka ba, Panav? Maaari bang iwaksi mo 'yang kahalayan na iyan sa iyong diwa!

***

Hindi lang sa lumilipad na guryon siya namangha kundi sa kagwapuhan ng kanyang mukha.

"Prinsipe Panav, huwag mong ibaling sa akin ang iyong tingin kundi sa guryon na narating na ang himpapawid!"

Tuwing sasapit naman ang dilim, hindi lamang mga bituin, mga tala at aurora borealis ang kanyang inaabangan kundi ang mga mata niyang kumikinang sa repleksyon ng kalawakan.

Hindi niya magawang mainip sa paghihintay na may mabingwit na isda ang kanyang pamingwit dahil sa kanyang mga makukulit na hirit.

Hindi lamang sa paglalaro ng espa-espadahan ang kanyang kinawilihan kundi pati ang kanilang hagikgikan. Pabiro ba naman nitong tutusukin ang alaga niya sa gitna ng kanyang mga hita, pero hindi siya papatalo! Hindi lang alaga niya ang nagalit kaya naman nauwi na ang larong iyon sa hulihan ng alaga.

Hindi niya rin magawang ginawin habang gumagawa ng taong niyebe tuwing sumasapit ang taglamig sapagkat pisngi niya ay umiinit sa kanyang mga titig.

"Baka ako ang maunang matunaw kaysa ang taong niyebe, Prinsipe Cynfal." Napaiwas ng tingin ang nailang na si Prinsipe Panav. Muli sana niyang sisilipin kung ano ang ginagawa ng kalaro nang batuhin siya nito ng bolang niyebe.

Wala na siya ngayong takot lumabas tuwing taglamig o kahit ano mang panahon dahil nasa kaharian lang naman ng kalaro ang gamot kung sakaling bumalik muli ang kanyang sakit.

Maging mga puno ay nagagawa nang akyatin pati mga bunga ay kaya nang pitasin dahil alam niyang kung sakaling siya ay mahulog siya ay kaya niyang saluhin.

At wala ring pangamba na magkampo sa gitna ng kagubatan dahil alam niyang hindi siya nito pababayaan.

***

Ganado ring magbahagi ng kaalaman si Prinsipe Panav lalo interesadong matuto ang kanyang kababata ng kanyang mga talento. Gaya na lamang kung paano gumagawa ng garlands mula sa mga bulaklak, magpatugtog ng mga instrumento tulad ng lira, gitara at plauta, gumawa ng tsaa, magpinta, magluto ng tinapay o kahit pabo gamit ang pugon, magsulat ng tula at kanta, sumayaw sa saliw ng musika, at magtanim ng mga iba't ibang klaseng buto ng mga halamang namumulaklak. Wala nga lang tiyaga ang kanyang estudyante sa mga gawaing iyon na sabi nga nito ay 'pang-prinsesa' kaya kalimitan kapag naiinip na ay kanya rin sinusukuan ang mga iyon.

***

"Prinsipe Panav, hindi ba naiinitan ang iyong pakiramdam sa maalinsangang panahon? Tila tinutukso ako ng bughaw na dagat sa ating harapan na sa kanya'y lumublob panandalian."

Natigilan si Prinsipe Panav sa pangunguha ng kabibe dahil sa tanong ng kababata na sa wari niya'y naiinip na sa paghihintay sa kanya. Pagkaangat niya ng ulo mula sa pagkakayuko para sana sagutin ito ay napalunok siya ng laway sa kanyang lalamunan matapos niyang masaksihan ang pagtatanggal nito ng pang-itaas na nagpalitaw sa mga guhit na naghihimutok sa tiyan at sa malusog nitong dibdib na nababalot ng mga balahibong kulay tsokolate. Naengganyo na rin tuloy ang nainitang si Prinsipe Panav na maghubad na rin ng kanyang baro para samahan itong magpatianod sa mga alon.

Hindi nga dagat ang lumunod sa kanya kundi ang pagpapatansya sa binatilyo na ring kaibigan.

Ano ka ba naman, Panav? Bakit ang iyong ari ay tumutuwid? Mayroon ka rin ng mga bagay na mayroon sa kanyang katawan! Pero bakit nasisiyahan kang makita ang kanyang kakisigan?

Bulong na lang sa diwa ang tangi niyang magagawa na hinihiniling niya na sana ay tangayin na lang din ng mga alon upang malimot na rin sa paglipas ng panahon.

Pero paano nga bang makakaiwas si Prinsipe Panav sa kanyang namumuong pagtingin sa kanyang kababata kung hindi na rin ito sanay na hindi siya kasama? Maging ang kani-kaniyang kaarawan ay kulang na kung wala sa mga iyon ang isa't isa. Paano niyang hindi tatanggapin nang malugod sa damdamin ang mga regalo nitong mga libro kung ang mga iyon ay talaga naman nakukuha ang kanyang interes? At paano niya matatanggihan na ito ay ipinta sa tuwing nalalapit na naman ang kaaarawan nito kung ito na ang nagprepresinta?

At pagkatapos pa na magdiwang ni Prinsipe Cynfal ng kanyang kaarawan sa kaharian ng Toplandian ay sasama na siya kila Prinsipe Panav na babalik sa kaharian ng Bottomocco para naman paghandaan ang nalalapit naman nitong kaarawan pagkatapos ng isang buwan. Palilipasin nila nang magkasama ang anim na buwan sa kaharian ng Bottomocco saka naman sila lilipat sa kaharian ng Toplandian para doon palipasin ang natitirang mga buwan. Sa ganoong paraan lumipas ang mga taon na hindi namamalayan pero makikita naman sa laki ng nadagdag sa tangkad at sa unti-unti ring kumakapal na balbas, bigote at mga buhok sa katawan ng magkaibigan na naging brusko rin ang mga katawan.