Garette's POV

Habang patagal ng patagal ang paguusap namin ni Kuya, pabigat naman ng pabigat ang aking nararamdaman.

Kita ko kung paano umiwas ng tingin si kuya ng sabihin niya ang lahat ng iyon hindi rin ito mapakali, akmang tatayo na ito ng pigilan ko siya.

"I can handle it Kuya, please," puno ng pagmamakaawa kong sambit.

Kuya problematically sighed before settling down and face me, "Rette, Mom and Dad were dead due to the car incident, yes, but they're not the only one who's in that car, you were also there with your unborn child."

Kung kanina ay kinakaya ko pa ngayon ay hindi na. I thought losing your parents was the most devastating but losing my child bring terror in me. Tears roll down on my eyes, I grabbed Kuya's shirt and silently cry on his shoulder.

"We can stop this Rette, I know you're exhausted," I just shake my head and held his shirt tighter.

"Thok and you were supposed to be married after the baby comes out, but everything messed up when one of the last cases that Thok handled got worse. They targeted you to be able to break one of his wings."

Tulala akong tumayo habang walang patid ang pagbuhos ng aking mga luha. Naghihina kong sinubukang bumalik sa kwarto ko at magnilay-nilay sa lahat ng mga nalaman ko. Feeling ko mababaliw ako sa lahat ng nalaman ko. Sinubukan akong alalaayan ni Kuya ngunit hindi ko siya binigyan ng pagkakataon gawin iyon, gusto ko muna mapag-isa.

I don't know what to feel, am I suppose to break down? Or be strong? I felt like my head will break anytime soon with all the revelations I've heard. I tried to digest it all but my head keep on rejecting it unable for me to control myself and slowly let the darkness succumb me.

Nagising ako sa sakit ng ulo, hindi na ito ka-grabe katulad ng mga nagdaang araw. Puting kisame ang bumungad sa akin ng buksan ko ang mga mata ko, humalo pa ang amoy ng antiseptic na siyang nakadaragdag sa akin ng hilo. I tried to move my hand but struggled to do it until I accidentally touched something.

And there I find the man who's been bugging my mind and heart all this time. Thok-or Klaus was sleeping beside me; his disheveled hair covered most of his face. Namalayan ko na lamang ang mga kamay kong humahaplos mula sa matangos nitong ilong pababa sa mapupula nitong labi at kalaunan ay hinawi ang nakakalat niyang buhok upang mas makita ko kung gaano ka-gwapo ang lalaking minahal ko.

"Hey," it was all that I could say when he slowly lifted up his weary eyes.

"My vida!" nag-aala ko siyang tiningnan ng makitang ang namumula nitong mga mata.

"Why are you crying?" mahina ngunit puno ng pag-aalala kong wika at pilit pinupunasan ang mga luha nito.

"It just, I was worried, I thought. . . I thought-" my heart felt heavy at the same time happy. Seeing a man afraid to lose you is what we women love to see, but it hurts to see him hurting like this.

"You thought I will forget you again hmm?" malambing kong wika habang patuloy na tinutuyo ang mga luha nito. I was still laying at the hospital bed while Klaus was sitting beside the little space on my bed and holding my wrist tight but in a gentle way.

"You remember me now?" puno ng pag-asang wika nito na ikinangiti ko bago tumango.

"How could I forget my Thok?"

"Oh vida! I love you," hindi na ako nakapalag ng pugpugin ako ng halik sa mukha ko at iyon ang eksenang nadatnan ni kuya.

Masaya kong pinagmasdan kung paano takutin at ambaan ni Kuya si Klaus dahil sa nangyari kanina. Now that I remember everything, a fog of darkness and emptyness inside me has been lifted, and I feel really great right now. All I could wish is that this happiness will be able to last forever or so I thought.

It took me three days in the hospital to further monitor and examine me to know if there was no problem in my head anymore.

"What are you thinking, my vida?" I was standing on the balcony of our room when Klaus' calloused hand embraced me from behind and nuzzled my neck, tickling me.

"I was just reminiscing about those days that I was still chasing you, who would have thought that a prestige lieutenant like you would have ended up to a childish like me?" natatawang wika ko at ibinigay ang buong bigat ko kay sa kaniya na patuloy na hinahalikhalikan ang leeg ko. Hindi pa rin ako masanay-sanay sa gawain niyang iyon. Klaus hobby was to kiss my neck everytime he had the opportunity to do it.

"What's so suprising about it? The first time I saw you I already fell for your childishness. Nagpakipot lang talaga ako no'n kasi alam kong mapapatay ako ng Kuya mo. Lahat kamingmagkakaibigan siya lang talaga ang kinatatakutan kapag galit 'yon, nambabaril ba naman," I was surprised by what he said, especially the part about how they feared Kuya. Come to think of it, I still don't see how my Kuya getting mad.

"Nga pala as far as I know you are a Lieutenant, how come you become a priest? Wag mong sabihin tinotoo mo 'yung pangako mo dati na magpapari ka kung sakaling hindi magiging tayo?!"

May times kasi na binibiro ko siya noon na what if hindi ako ang babaeng para sa kaniya aba kasagot-sagot ba naman eh magpapari na lang daw siya kung sakaling hindi maging kami.

"Silly, I would do it of course but I'm confident that you would still fell for me despite you having an amnesia," puno ng kahanginan wika nito na kinairap ko. Yabang!

"Kidding aside, I was on a mission that time one of a wanted criminal was hiding inside the church in Batangas. Madali lang naman sana siyang mahuhuli ngunit hindi pumayag ang pari na nakadestino doon dahil nga sagrado iyon kaya napilitan akong magpanggap bilang pari."

"Wow!" 'yon na lamang ang nasabi ko na ikinatawa nito. Ano pa ba kasing dapat kong sabihin? Detalyadong-detalyado eh, but I dont mind this is one of his traits that I love the most. He would always make sure to explain everything kahit hindi ko naman tinatanong kasi I respect his privacy pa rin.

Sa buong maghapon ay wala kaming ginawa ni Klaus kung hindi mag-inisan habang inaayos ang bahay namin. Yes, before the accident ay may bahay kaming binili at nagpasyang doon na manirahan dahil may blessing na rin naman ng parents ko at ikakasal naman na rin kami bago mangyari ang aksidente.

Ngayong nakakaalala na ako may isang taong hindi ko makakalimutan noong mangyari ang aksidenteng iyon. Hindi ko lang masabi dahil blurry pa ang image nito noong una pero kanina habang nakatulala basta na lang nag-appear sa utak ko 'yung scene na iyon ng malinaw.

"Klaus I have something to tell you about that accident," kinakabahang wika ko habang nakayakap sa kaniya at parehas na nakahiga sa malambot na kama.

Sinubukan niya akong silipin pero mas lalo akong nagsumiksik sa kaniya, "Bago ako mawalan ng malay no'n may naaninag akong papalapit sa amin and that's your father, Klaus," puno ng kasiguraduhang wika ko dito. That's true kaya ko pa naman sanang maka-alis ng sasakyan noon at iligtas ang sarili ko ngunit pinigilan ako ng ama niya at may kung anong pinukpok sa ulo ko.

Hindi naman lingid sa kaalamaan ko na tutol ang tatay ni Klaus sa relasyon naming dalawa ngunit hindi ito alintana ni Klaus. Ayon dito hindi namin kailangan ng pahintulot ng kaniyang ama sapagkat matagal na siyang walang kinikilalang ama simula ng malaman nila kung sino ang dahilan ng pagkamatay ng kanilang ina.

Ramdam ko ang paghigit ng yakap sa akin ni Klaus. Hinayaan ko na muna ito at piniling matulog na lamang, ayaw ko ng makialam sa bagay na iyon may tiwala naman ako kay Klaus, hahayaan ko na siya kung ano man ang magiging desisyon niya.

Kinabukasan ay maaga akong nagising at wala na si Klaus ng magising ako. Naghilamos lamang ako at saglit na kumain. Busy ako sa panunuod ng biglang nag-ring ang dorbell sa labas, kahit tinatamad ay agad akong tumayo upang pagbuksan kung sino man iyon. Hindi ko naman pwedeng iasa sa kasambahay dahil day-off ang mga ito ngayon, wala rin si Klaus dahil bumalik na ito sa kaniyang duty base sa note na iniwan nito sa bedside table.

Nang buksan ko ang gate, hindi agad nag-function ang utak ko sa mga nangyayari ng makabawi sa gulat ay doon ko nakita ang sampung mga lalaki pulos naka-itim at natatabunan ang mga mukha habang pinalilibutan ako, tanging mga mata na lamang ang kita sa mga ito. Sinubukan kong pumiglas sa pagkakahaeak sa akin ng isa sa mga ito ngunit sa dami nila ay hindi ko makayang makatakas, huli na ng mapagtanto kong may panyong itinakip ang mga ito sa mukha ko dahilan upang malanghap ko ang matapang na amoy ng chlorine at unti-unti ay tinangay ako ng hilo.