The sound of a gunshot filled the room, leaving me stunned and unable to move. My eyes were fixed on the closed door, my hand trembling, and sweat forming on my face.

Suddenly, the door burst open, and Klaus rushed in with other officers to assess the situation. Relief washed over Klaus's face as he saw I was unharmed.

"Oh god, I was so scared. I thought something had happened to you," Klaus hugged me tightly, easing my tension and bringing tears to my eyes.

Nang makalabas sa silid na iyon ay kaagad nanghina ang mga tuhod ko, maagap naman akong nasalo ni Klaus.

It turns out that Klaus father took the gun of one of the officer guarding the visiting room and commit suicide. Pilit kong kinakapa ang pagdadalamhati sa nangyari ngunit wala akong maramdaman kung hindi panghihinayang. Hindi sapat ang mabilis na kamatayan para sa taong kagaya niya.

Lumipas ang isang buwan at tuluyan na ngang naging tahimik ang buhay namin. Piniling iwanan ni Klaus ang kaniyang trabaho bilang tenyente at piniling pamahalaan ang kompanyang pinamana sa kaniya ng ina. Tutol ako noong una ngunit wala rin akong nagawa. "Being a Lieutenant is my dream but you're my priority, being able to hide and protect you from the dangers my work had is all I need. I don't care anymore of what work I could have as long as I have you beside me." That's what he said, so who am I to complain?

Sa muling pagsisimula ng pagsasama ni Klaus ay napagdesisyunan na naming magsama sa iisang bahay at bumalik sa kaniya-kaniyang trabaho. From then Klaus introduce me to his brothers na hindi na niya nagawa noon dahil sa aksidente.

I met Carlsinn and Devon. Napagaalamn kong panganay sa magkakapatid si Klaus. What shocked me the most was to see Hans together with one of Klaus brother Carlsinn, turns out Hans is Klaus niece.

Napagdesisyunan kong magtayo ng coffee shop na matagal ko ng pangarap wala na rin naman akong trabahong babalikan dahil halos hindi na ako nakapasok sa mga pangyayari.

"Vida, you don't have to do that." Napabuntong hininga na lamang ako ng sa pangatlong beses ay inagawan na naman ako nito ng gagawin.

"Klaus, ilang pirasong plato lang naman 'yan hindi naman ako mapapagod diyan," naiinis na wika ko dito.

"But you're pregnant the doctor said that you should avoid being tired," pangangatwiran pa nito. Imbes na lalong mainis ay hinayaan ko na lamang siya at linili g manood na lamang ng TV.

We found out that I'm three weeks pregnant.
Simula ng malaman niyang buntis ako noong nakaraan ay akala mo na ibalido kung ituring ako nito. Halos pagbaba ng hagdan ay nakaalalay ito. Wala pa naman akong baby bump at sa katunayan ay kaya ko pang kumilos ngunit hindi talaga ako mananalo sa kaniya.

Hindi lamang ang pagiging maalaga nito ang napapansin ko madalas ko din itong napapansing laging may kausap sa telepono at sa tuwing makikita ko ay agad nitong ibababa ang tawag. Minsan ko na rin itong nahuli patagong umaalis ng bahay.

Sa katunayan ay nagdududa na talaga ako ngunit hindi ko naman kayang ilagay sa kapahamakn ang magiging anak namin kung sakaling hindi ko magugustuhan ang aking matutuklasan.

Napabuntong hininga na lamang ako ng wala akong nagustuhan ni isang palabas sa telebisyon.

"What's wrong vida?"

"Sabihin mo nga sa akin Thosmadeus Klaus, ako ba niloloko mo?" ang inis ko na dapat sa telebisyon ko itutuon ay sa kaniya natuon.

"What?"

"Wag mo akong ma-what-what diyan, may ibang babae ka ba ha?"

"What are you saying vida? Of course I have none you're the only one for me," sinubukan ako nitong lapitan ngunit agad ding nabahag ang buntot ng samaan ko siya ng tingin.

"Siguraduhin mo lang dahil ikaw kapag nahuli ko at napatunayang tama lahat ng hinala ko sisiguraduhin kong hindi mo na ako makikita at mahahawakan pati na rin ang magiging anak natin. Naiintindihan mo?"

"Roger that Misis Lim!"

Kinagabihan pinili kong mag-tulug-tulugan para mawala na ang kung anong bumabagabag sa akin. Naramdaman ko ang dahang-dahang pag-alis nito sa tabi ko.

"When will it be done? I can't wait anymore she's also accusing me na nambababae ako," pabulong na wika nito. Bahagya kong iminulat ang isa kong mata at nakita itong nasa balcony at halatang problemado. Mabilis kong ipinikit ang mga mata ko ng bigla itong tumingin sa kinahihigaan ko.

"Just make sure that it was going smooth just like how we planned it alright?"

*****
Kinabukasan hindi ko ito pinansin. Hinayaan ko siya parang isang nawawalang tuta sa gilid ko at panay ang buntot sa kahit saang sulok ng bahay man ako pumunta.

Habang nanonood ng spongebob ay nahagip ng paningin ko ang dahang-dahang pagbukas nito ng pinto ng bahay. Lalong lumakas ang kutob kong may itinatago ito sa akin. Nang makalabas ito ay agad kong tinanaw ang papalayong sasakyan nito mula sa bintana.

Walang patumpik-tumpik ay agad kong binuhay ang sasakyan ko at sinundan ito. Ilang oras ang inaboy bago ito huminto sa isang fancy restaurant. Laking pasasalamat ko na lamang na transparent ang salamin ng restaurant dahilan upang makita ang mga taong kumakain sa loob nito.

Natanaw ko ang si Klaus na palinga-linga na tila may hinahanap sa loob hanggang sa may babaeng kumaway na tila tinatawag ito. Pinagmasdan kong mabuti ang paglapit ni Klaus sa babae na tila ba sabik itong makita ang isa't-isa. Ang pasensiyang pinipigilan ko ay hindi ko na napigilan pa ng makita kung gaano kasaya ang mga ito habang naguusap.

Mabibigat na yapak ang maririnig sa bawat hakbang ko papasok sa restaurant at patungo sa mesang kinauupuan ng mga ito. Walang pagdadalawang-isip kong kinuha ang isang baso ng tubig mula sa kalapit na mesa ng mga ito at agad itong isinaboy sa babae.

"Mga manloloko!"

"Vida it's not what you think," maagap na hinawakan ni Klaus ang kamay ko ng akmang susugod na naman ako sa babaeng kakalantari nito.

"Taksil ka! Ang sabi mo hindi mo ako lolokohin!" Puno ng galit kong wika habang walang tigil na pinaghahampas ang dibdib nito.

"It wasn't in the plan at all but I do not have any choice, come here vida I'll show you something," kahit na parang pinipilipit sa sakit ang nararamdaman ko ay wala akong nagawa ng bigla na lamang ako nito buhatin ng pa-bridal style. Sinubukan ko pumiglas pero sadyang malakas ito.

Maingat ako nitong ibinaba sa shotgun seat ng kotse bago kinabitan ng seatbelt. Nang maisara nito ang pinto ng sasakyan ay lalo akong nagpuyos sa galit ng makitang nakaabang sa entrada ng restaurant ang babae at may iniabot itong kahon kay Klaus. Gumawi ang paningin ng babae sa kinaroroonan ko at bahagyang ngumiti na ginantihan ko lamang ng irap.

Hindi maitatangging maganda ito, pero wala akong pake mas maganda pa rin ako.

Sinumulang paandarin ni Klaus ang sasakyan. Ramdam ko ang panaka-nakang sulyap nito sa akin pero hindi ako nagpatinag. Itinuon ko ang paningin sa labas ng bintana habang nakahalukipkip ang dalawang braso.

Mula sa peripheral vision ko ay nakita kong dinampot ni Klaus ang cellphone nito sa kaniyang bulsa at may tinawagan.

"Nico I'll do it today, I don't have a choice you have a tigress sister here," bahagya pang tumawa ang walanghiya.

Awang ang bibig na tinitigan ko siya matapos nitong ibaba ang tawag. Ako? Tigre? Aba't!

Handa ko na sana itong sakmalin kaso ang walanghiya kinindatan ako. Eh ako na babae marupok ayun tiklop. Kainis!

Ilang oras ang inabot ng biyahe namin hanggang sa bigla nitong itinigil ang sasakyan. Nang makababa ay agad kong pinalibot ang tingin sa paligid at huli ko na napagtanto kung nasaan kami ng bigla na lamang may puting tela ang tumakip sa mga mata ko.

"Klaus," mabilis akong naalarma ng mapuno ng dilim ang paningin ko.

"Don't worry vida I'm here, here take my hand I'll guide you," walang pagpipilian na hinanap ng mga kamay ko ang kamay nito. Nang maramdaman ang hawak nito ay kumalma ako pero ang nerbyos at pagtataka ay ramdam ko pa din.

Nakailang hakbang at liko kami ng walang bumabasag ng katahimikan sa pagitan naming dalawa, hanggang sa huminto ito dahilan ng paghinto ko.

"Vida, kapag sinabi kong pwede mo nang tanggalin ang piring doon mo palang tatanggalin okay?" Bago pa man ako makatango ay naramdaman ko ang pagkawala nito sa tabi ko. Nabalisa ako subalit wala akong magawa dahil hindi ko alam kung anong nangyayari.

Ilang segundo ang binilang ko bago ko narinig ang boses nito. Walang pagaalinlangan kong tinanggal ang piring na nasa mata ko. Nang makabawi ay halos malaglag ang panga ko sa lapag ng makita ang tanawin sa harapan ko. My eyes focused on the lights that surrounds the mountain we are in. The city lights was seen also here.

Napahawak ako sa aking bibig ng makita si Klaus na ubti-unti lumalapit sa kinaroroonan ko habang may hawak na punpon ng paborito kong bulaklak.

"A boquet of sunflower to the one who shine and lighten my darkest life," mangiyak-ngiyak kong tinaggap ang bulaklak sa mga kamay nito.

"I know I don't deserve you after everything that has happened because of me, but I promise to spend forever proving that I do. You might think I'm doing this because you're pregnant, but let me assure you, this is something I should have done long ago."

I gasped when suddenly Klaus kneel in his knee and open a blue box and revealed a diamond ring inside.

"Garette my vida, will you marry me? This time I'll make sure that it will not be hindered with anyone anymore."

"Yes! I'll mary you! Akala ko hindi mo na ako mahal, akala ko din wala ka na talagang balak na pakasalan ako. Alam mo ba ako dapat ang magpropropose kung sakaling hindi mo gagawin to eh," naluluha kong wika habang pinagmamasdan ang lalaking pinakamamahal ko habang unti-unting sinusuot nito ang singsing sa aking palasingsingan.

Nang maisuot at bigla ako nitong binuhat at hinalikan kasabay non ay ang pagliwanag ng buong paligid.

"Congratulations!" tuluyan na akong naiyak ng makita ang mga taong naging parte ng aking buhay. Si Kuya kasama ang girlfriend nitong si ate Gilz, ang mga naging kaibigan ko sa aking trabaho at ang dalawang kapatid na lalaki ni Klaus kasama si Hans na anak ng isang kapatid ni Klaus.

Who would've have thought that after all those calamities we encounter, a new ray of light will still shine easing the danger that the calamity provide and finally leaving us to be happy and be with the one we love.