Όταν είχα ξεκινήσει το λύκειο εδώ στο Bradford κάθε φορά που γινόταν ένα παρόμοιο περιστατικό μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Η κατάσταση στο σπίτι ήταν πολύ χειρότερη από ότι τώρα και τα χτυπήματα στο σχολείο ήταν απανωτά. Το κάθε ένα έκανε μια μικρή ρωγμή στην καρδιά μου. Δεν ήξερα γιατί κανείς δεν με αποδεχόταν, ποιο ήταν το πρόβλημα όλων. Δεν τραβούσα τα βλέμματα πάνω μου, όχι μόνο επειδή δεν είχα κάτι ξεχωριστό αλλά επειδή δεν ήθελα κιόλας. Κάποιες φορές έπνιγα τα δάκρυα μου και τους λυγμούς μου και κάποιες άλλες τα άφηνα ελεύθερα. Ποτέ μπροστά σε άλλους. Με θυμάμαι να τρέχω στην τουαλέτα και να κλείνομαι πίσω από μια πόρτα μέχρι να φύγουν όλοι. Αφουγκραζόμουν για να ακούσω αν κάποιος ήταν στον χώρο και όταν δεν άκουγα τίποτα , έβγαινα. Το μόνο που έκανα ήταν να παίρνω χαρτί και να σκουπίζω απαλά τα μάτια μου. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και αναρωτιόμουν πόσα κακά πράγματα πρέπει να είχα κάνει για να τα περνώ όλα αυτά.

Σηκώνομαι παίρνοντας τα βιβλία μου από κάτω και αρχίζω να προχωρώ στην τάξη. Δεν θέλω να ακούω τα σχόλια των άλλων, απλά γιατί ξέρω ότι είναι αρνητικά ή εχθρικά. Λες και τους έχω κάνει κάτι. Την τελευταία φορά που κοίταξα ήμουν το αθώο περιστεράκι σε ένα δωμάτιο γεμάτο καρακάξες. Μεγάλα κατάμαυρα πουλιά με κοφτερό ράμφος έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Ακούω το κουδούνι να χτυπά όταν αφήνω την τσάντα μου δίπλα από το θρανίο μου. Όταν έφτασα για πρώτη φορά σε μια τάξη έκανα το λάθος να κάτσω σε ένα από τα πίσω θρανία μη θέλοντας να γίνω στόχος. Μεγάλο λάθος. Τα παιδιά που κάθονταν πίσω δεν είχαν και την καλύτερη φήμη και εγώ να κάθομαι κοντά τους τούς έδινε την ευκαιρία να με παρατηρούν. Την επόμενη μέρα η θέση μου ήταν αρκετά πιο μπροστά. Και αυτό μεγάλο λάθος. Τα σχόλια περί σπασίκλα και ξενέρωτης δεν άργησαν. Στην αρχή δεν με πείραζαν, πίστευα ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαν. Αλλά όχι. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη δυσκολία στα μαθήματα και σαν φυσιολογικός άνθρωπος δεν μου άρεσαν όλα. Αλλά προσπαθούσα. Ίσως αυτό ήταν το πρόβλημα των υπολοίπων. Το ότι προσπαθούσα ενώ εκείνοι όχι.

''Δεν πιστεύω να σου άφησε καρούμπαλο Skyler!'', ακούω από πίσω μου και συγκρατιέμαι να μην γυρίσω. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά πειράγματα γυρνούσα και απαντούσα. Ένας ακόμη λόγος που ίσως το συνέχιζαν. Αλλά αν απλά καθόμουν και τα υπέμενα, θα έπεφτα σε κατάθλιψη. Έχεις πέσει ήδη σε κατάθλιψη, χαρακώνεις τους καρπούς σου!, φωνάζει το υποσυνείδητο μου. Ίσως λίγο. Αφού η τάξη γεμίζει, ο καθηγητής μπαίνει και αφήνει τον χαρτοφύλακα του στην έδρα. Το πρώτο μάθημα για σήμερα είναι ιστορία. Αν και πολλοί μπερδεύονται με τις χρονολογίες, εγώ δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Μου αρέσουν τα βιβλία του 19ου και 20ου αιώνα. Οπότε ανάλογα με την χρονολογία που εκδόθηκε το βιβλίο ή και τις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή για την κάθε εποχή απλά συνδέω τις χρονολογίες.

Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και όταν το κουδούνι χτύπησε σημάνοντας την λήξη των μαθημάτων πετάχτηκα έτοιμη να φύγω. Η διαδρομή για το σπίτι ήταν ήρεμη, σχεδόν όπως όλες τις φορές. Απλά βάζω τα ακουστικά μου και περπατάω.

I'm setting fire to the life that I know Let's start a fire everywhere that we go... We're starting fires, we're starting fires 'Til our lives are burning gold, 'Til our lives are burning gold...

Σιγοτραγουδαώ καθώς σταματώ σε ένα φανάρι για να περάσω απέναντι. Το φανάρι δείχνει κόκκινο και δεν βλέπω κανένα αμάξι, οπότε προχωράω συνεχίζοντας να ακούω μουσική. Το πεζοδρόμιο είναι 2 μέτρα μακριά μου όταν ακούω το δυνατό γρύλισμα μιας μηχανής, η οποία έρχεται κατά πάνω μου και πέφτω κάτω. Νιώθω τα γόνατα μου να πονάνε από την σύγκρουση με το σκληρό τσιμέντο και βλέπω τα ακουστικά και το κινητό μου λίγο πιο πέρα.

''Καλά, δεν προσέχεις καθόλου;!'', ακούω και βλέπω τον αναβάτη της μηχανής να με κοιτάει αλλά δεν μπορώ να τον δω καλά γιατί βλέπω θολά. Ακούω τον ήχο του γκαζιού και την μηχανή να ξεκινά ξανά και καταλαβαίνω ότι έχει φύγει. Αναίσθητος... Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά το βρίσκω δύσκολο. Έχω σοκαριστεί και πονάω ακόμη. Νιώθω δυο δυνατά χέρια να ακουμπούν του ώμους μου και μετά τα μπράτσα μου καθώς με σηκώνουν.

''Είσαι καλά;'', ακούω μια γλυκιά φωνή να μου λέει και σηκώνω το βλέμμα μου. Βλέπω ένα αγόρι αρκετά ψηλότερο από εμένα με κοντοκουρεμένα καστανά μαλλιά να με κρατάει και να με κοιτά με ανήσυχο βλέμμα. Δεν μπορώ να διακρίνω το χρώμα των ματιών μου, ακόμη βλέπω θολά.

''Έτσι νομίζω. Ευχαριστώ'', του απαντά αλλά όταν πάω να ελευθερωθώ νιώθω τα πόδια μου να με εγκαταλείπουν και την στιγμή που πάω να πέσω νιώθω τα ίδια δυνατά χέρια να με συγκρατούν. Με πιάνουν και με αγκαλιάζουν και το αγόρι με αγκαλιάζει σφικτά.

''Δεν φαίνεται πάντως'', λέει και χαμογελάω ελαφριά. Μένουμε έτσι για κανένα δίλεπτο όταν τον αφήνω νιώθοντας καλύτερα. Βλέπω ευτυχώς καλύτερα κι έτσι έχω την δυνατότητα να τον παρατηρήσω καλύτερα. Έκτος από τα καστανά του μαλλιά έχει και ένα ζευγάρι υπέροχα ζεστά καστανά μάτια. Κοιτάω προς τα κάτω και βλέπω ότι στο ένα χέρι κρατά το κινητό με τα ακουστικά μου ενώ με το άλλο ακόμη με κρατάει από την μέση.

''Σε ευχαριστώ'', του λέω και παίρνω απαλά το κινητό και τα ακουστικά μου από την παλάμη του. Το χέρι του αφήνει την μέση μου και τεντώνεται για χειραψία.

''Λίαμ'', μου λέει χαμογελώντας. Πιάνω απαλά την παλάμη του και την σφίγγω.

''Skyler'', του απαντώ και του χαμογελώ αχνά. Αφήνουμε τα χέρια μας να πέσουν στο κενό και ο Λίαμ κοιτά ανήσυχος την κατεύθυνση που είχε πάρει η μηχανή.

''Ο ηλίθιος πάλι πήγε να πατήσει κόσμο. Είναι η τρίτη φορά αυτήν την εβδομάδα. Δεν προσέχει καθόλου!'', λέει αγανακτισμένα.

''Τον ξέρεις;'', ρωτάω παραξενεμένη.

''Δυστυχώς!'', απαντά με τον ίδιο τόνο και ακουμπά την παλάμη του στο μέτωπο του. ''Συγκατοικούμε μαζί με τον ηλίθιο! Ουφ, καλά που είσαι σώα γιατί ειλικρινά θα τον σκότωνα!''

''Μπορώ να ρωτήσω γιατί συγκατοικεί κάποιος σαν κι εσένα με έναν επικίνδυνο και απρόσεκτο μοτοσικλετιστή;'', ρωτάω μισό-αστεία και φαίνεται να το πιάνει γιατί οι άκρες των χειλιών του τεντώνονται και περνάει την παλάμη του από την κορυφή των μαλλιών του.

''Είμαστε φίλοι από μικροί. Τα αντίθετα έλκονται, έτσι δεν λένε;'', λέει και γελάει. Χαμογελάω και συνειδητοποιώ ότι είναι το δεύτερο άτομο, μετά από τον Νάιαλ που με κάνει να γελάω. Κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου και βλέπω ότι έχει πάει τρεις. Κοιτάω ξανά τον Λίαμ που με παρατηρεί.

''Πρέπει να φύγω. Σε ευχαριστώ για όλα Λίαμ, πραγματικά!'', του λέω και χαμογελά ακόμη παραπάνω.

''Τίποτα. Μόνο να προσέχεις γιατί όπως βλέπεις μανιακοί υπάρχουν πολλοί!'', λέει και γελάω.

''Μάλλον'', λέω και βάζω το κινητό και τα ακουστικά μου στην τσέπη της τσάντας μου έτοιμη να φύγω.

''Χάρηκα που σε γνώρισα Skyler, εύχομαι να τα ξαναπούμε.'', λέει και με αγκαλιάζει ελαφριά.

''Κι εγώ. Τα λέμε'', λέω χαιρετώντας τον και στρίβωστο επόμενο στενό για το σπίτι.

***Το ξέρω ότι παει καιρός που δεν ανέβασα αλλά μετακόμισα και μέχρι να μας συνδεσουν το ιντερνετ θέλουν 2 μήνες. Κυριολεκτικά. 1. Τελικά η Lucy Hale δεν θα είναι για τον ρόλο της Sky, λόγω το ότι θα παίξει την Ρόουζ στην άλλη ιστορία μου, Μind Games: The Ruby Circle. Τσεκάρετε κι εκεί, θα μπουν κι εκεί κι άλλα παρτς. 2. Λοιπόν κύριοι πρωταγωνιστές θα είναι τα αγόρια (1D) και ο Zayn <3

Είχα αρχίσει την ιστορία στην ομάδα αλλά επειδή δεν προλάβαινα να ανεβάζω σταμάτησα για λίγο. Φυσικά και θα συνεχιστεί απλά δεν είναι κατάλληλες ακόμη οι συνθήκες και επίσης γράφω πολλές ιστορίες ταυτόχρονα οπότε δεν μπορώ να είμαι σε όλα.  Τσεκάρετε και τις υπόλοιπες μου που έχουν πιο πολλά παρτ. Θα μπουν καινούργια παρτ σε ΟΛΕΣ, απλά υπομονή :)

Lots of love, xxx