Het lukte me om Tyler, Jack, Thomas en Rick te vriend te houden. Elke dag trokken we samen op. Ik heb er goed aan gedaan om mezelf aan te passen. Als ik niet de trends had gevolgd, was ik terug bij af. Ik heb ook populaire youtubers zoals Enzo Knol en StukTV gekeken. Vroeger keek ik vooral naar parodieën op films. Uren lag ik krom van het lachen op mijn zitzak. 'Als ik populair wil blijven, moet ik mijn kijkgedrag aanpassen.' dacht ik. Gelijk klikte ik op een video van StukTV. Ik kon niet geloven wat ik gemist had. Drie vrienden die iedereen pranken en lekker illegaal doen. Weg met de politie! Weg met gezag! De volgende dag keek ik in het leven van Enzo Knol. Ergens miste ik toch de Engelse parodieën waar ik zo gek op was. Maar ik deed het voor een beter leven.

Tot in november ging alles goed. Het ging mis tijdens de middagpauze. We mochten weer niet van het schoolplein af. Tyler had sigaretten meegenomen. Achter de school konden we ze roken. Op datzelfde stukje waren de eerstejaars aan het voetballen. Ze hadden uitval. Jack wenkte ons een schuurtje in. Daar konden we rustig roken. Naar mijn idee waren die eerstejaars van die basisschoolkindjes die alles verklikten aan de leraren. Als ze ons zagen, zouden ze gelijk alles verklikken. We hadden immers wel van dezelfde leraren les als hun. In het schuurtje haalde Thomas zijn aansteker tevoorschijn. Vanwege een ongeluk met vuur mochten we geen aansteker meer meenemen. Alleen maar omdat een paar kinderen met vuur aan het klooien waren. Ik nam een sigaretje aan. De geur was heerlijk. Ik voelde me allang niet meer schuldig. 'Nu ik nog jong ben, moet ik het ervan nemen.' dacht ik. Een leraar kwam kijken naar de eerstejaars. Hij zag er tevreden uit toen hij die jochies zag voetballen. 'Ik moet vet nodig zeiken.' zei Rick. 'Ga naar de WC dan!' zei ik. 'Wat denk jij dan? Als ik ga, heeft die leraar zo door dat wij hier zitten.' zei Rick. Toch nam hij het risico en verliet het schuurtje. Helaas zag een leraar het. Hij liet Rick gaan en liep naar het schuurtje. Voor we het wisten, was het te laat. We waren betrapt op roken. Ik wist dat het gevolgen ging hebben.

Na de les moesten we in gesprek met onze teamleider. Hij was erg boos. Thomas protesteerde. 'We mogen toch zelf bepalen of we roken!' riep hij. 'Hij heeft gelijk.' zei Jack. Ik vond dat ze er een punt mee hadden. We wisten dat het ongezond is, maar lekker was het wel. De teamleider ging verder met zijn verhaal. 'De regels zijn er voor jullie bestwil.' 'Dat zou me een worst wezen, maar ik blijf lekker roken.' riep Tyler. Wij knikten allemaal.  De teamleider sprak onze straf uit. 'Jullie moeten allemaal een werkstuk maken over de risico's van roken. Die wil ik volgende week woensdag allemaal zien. Verder wil ik jullie nooit meer zien roken. En nu mijn kamer uit.' Ik en mijn vrienden verlieten het kantoor van de teamleider. We hadden alleen nog rekenen en daarna waren we uit. Zenuwachtig stapte ik op mijn fiets. Ik had wel vaker meegemaakt dat ik niet wist wat ik tegen mijn moeder moest zeggen. Ze zou echt pissig op me worden. Onderweg kwam ik Maud en haar vriendinnen tegen. Mijn zusje stopte voor mijn neus. 'Wil je tegen mam zeggen dat ik vanavond bij Noura blijf eten?' vroeg ze. 'Vooruit dan?' zuchtte ik. Na een ongemakkelijk moment, scheidden we onze wegen. Toen ik thuiskwam, zette ik gelijk mijn fiets in de schuur. Ik wilde mam niet onder ogen komen. Zodra mijn telefoon op het WiFi-netwerk zat, kreeg ik een appje van Jack. Hij vertelde dat zijn moeder erg boos was. Ik leefde met hem mee. Ineens hoorde ik mijn moeders stem. 'Ben, wil je even komen?' Ik twijfelde of me moest verstoppen. Toch besloot ik om te komen.

Mijn ouders zaten op de bank. Allebei met een strenge blik in hun ogen. Ik ging op de bank tegenover ze zitten. 'Ik heb niet zo'n leuk telefoontje gehad.' begon mam. 'Die eikel heeft alle ouders gebeld.' dacht ik boos. 'De teamleider heeft gebeld. Hij vertelde dat jij en je vrienden zijn betrapt op roken.' Ik kreeg het ineens heel warm. Ze had het gehoord. Mam wist dat ik rookte. 'Je moet je niet zo laten leiden door die vrienden van je.' zei ze. 'Ze zijn niet de baas over je. Iedereen wil populair worden, maar daarvoor hoef je niet te gaan roken.' Zij had er helemaal geen inzicht in. Vroeger stelden ze hele andere eisen aan een populair iemand. Nu gaat het vooral om je kleding en je stoere houding. 'Ik herken mijn zoon niet meer terug.' zei pap. Ik kookte vanbinnen en wilde keihard schreeuwen of iets slopen. 'Jullie snappen er niks van.' riep ik. 'Ben, doe eens rustig.!' zei mam wanhopig. Meteen rende ik naar mijn kamer. Als een standbeeld zat ik op mijn bed. Mijn ouders hadden gelijk. Ik moest me niet laten leiden door mijn vrienden. Maar ik had eindelijk een prachtig leven opgebouwd. Ik had vier goede makkers en meer kans op een vriendin. Mijn moeder kwam mijn kamer in. Ze kwam naast mij op mijn bed zitten. 'Laat me.' zei ik. Mam knuffelde me als een klein kind. Zo snel mogelijk wurmde ik me los. 'Ik ben geen klein kind, mam.' zei ik boos. Mam staarde naar me alsof ik een vreemdeling was geworden. Dat was ik ook voor haar. Ik wilde niet meer gekend worden als de eenzame jongen die de hele dag voor de TV hing. Ten einde raad ging ik op mijn bed liggen. Rick appte me. Gelijk zette ik mijn telefoon uit. Ik wilde even niemand spreken. De rest van de dag dacht ik na. Als ik niet de populaire richting in was gegaan, was ik misschien goede vrienden geworden met Lise. Wat zou er in haar hoofd afspelen? Ik eist zeker dat ze zich heel eenzaam zou voelen. Alsof ze alleen op de wereld was en nergens heen kon, behalve naar de fantasiewereld. Zo voelde ik me vroeger ook. Eenzaam en vreemd. Vreemd voor alle mensen op deze wereld. Ik weet hoe het voelt om alleen tegenover al die jongeren te staan die de trends volgden. Ze had een vriend nodig. Iemand die haar begreep. Ik wilde die vriend zo graag zijn, maar ik durfde niet. Lise was voor mijn vrienden zoiets als een buitenaards wezen. Ik zou uit de groep worden gezet als ze mij met Lise ontdekten.