Het was bijna valentijnsdag. Ik vond het de vreselijkste dag van het jaar. Vooral als ik die dag naar school moest. Iedereen in mijn klas had wel verkering. Ik hoorde samen met nog een paar anderen. Ben viel daar ook onder. Hij praatte ook nooit over liefde. Sommige klasgenoten hadden een paar weken iemand en dan was het al uit. Ik heb mijn hele jeugd nog nooit echt verkering gehad. Nooit kreeg ik een keer een valentijnskaart of een doos chocola. In de tweede begonnen de meeste kinderen aan een relatie. Ik kon er gewoon niet tegen die kleffe stelletjes die op Valentijnsdag klef gingen doen. Na de ochtendpauze was ik het zo zat dat ik me ziek had gemeld. Ik kon al niet tegen dat romantische. Niet omdat ik kotsneigingen kreeg, maar omdat ik er ongelukkig van werd. Ik leek wel de enige op de wereld die geen relatie had. Waarom werd mij dit geluk niet gegund? Dat was een vraag die ik elke keer aan mezelf stelde. Was er dan helemaal geen jongen die mij leuk kon vinden. Elk jaar wenste ik dan 14 februari kwam te vervallen.

Dat geldde dit jaar ook. Een week voor Valentijn kwam ik op school. Overal in de hal hingen posters. Ik kwam dichterbij. Op de poster stond informatie over het valentijnsfeest dat elk jaar werd georganiseerd. Ik was er zeker van dat ik niet wilde gaan. Eigenlijk ging ik nooit naar schoolfeesten. Nadat ik uitgebreid de poster had gelezen, ging ik naar mijn kluisje om mijn gymtas te pakken. Ik haatte gym zo erg. Toen ik mijn gymkleren net had, ging de bel. Ik had mijn gymtas altijd op school. Dan hoefde ik er thuis niet aan te denken. In de vakanties nam ik hem wel altijd mee, zodat ik mijn gymkleren niet hoef te wassen. Ik dacht er weleens over na om expres mijn gymkleren te vergeten, zodat ik niet mee hoefde te gymmen. Helaas moet je gewoon meedoen op blote voeten, dus gymkleren vergeten was een slecht excuus.

Tijdens het omkleden begon ik tijd te rekken. Zo hadden we minder tijd voor de gymles. Ik hoorde de meiden praten over jongens. Ze beoordeelden ook Ben. De dingen die ze over hem zeiden, waren niet leuk. Ze durfden Ben echter niet te pesten omdat hij bij de populaire jongens hoorde. Ik was diep in gedachten toen Pien me aansprak. "Hey nerd, heb jij al een jongen ontmoet?" De andere meiden lachten hard. Ik vergat het tijdrekken. We liepen de zaal in. Meteen schrok ik van wat we gingen doen; de tipsalto. Die oefenden we al vanaf de basisschool. Ik ben nooit verder gekomen dan een koprol. Nadat de leraar de absentie had gedaan, verdeelde hij ons in twee rijen. Tot mijn schrik stond Jack achter me. Ik zag er nog daardoor nog meer tegenop om die aanloop naar de trampoline te nemen. Toch moest ik wel. Ik nam een flinke aanloop en maakte een koprol. De leraar vond het best. Jack kwam na mij en haalde me vol in. Hij pikte mijn plek in de rij in. Toen ik achter hem stond, gaf Jack me een vuile knipoog. "Ik ben niet gecharmeerd," zei ik. "Ik ook niet," zei Jack. "Maar denk je echt dat iemand uberhaupt met jou wil?" Jacks opmerking trok alle aandacht en natuurlijk stond ik weer voor schut. Dat deed veel met me. De hele dag dacht ik na over hoe ik aantrekkelijk kon worden.

Vier dagen daarna praatte ik weer met Ben. Het was duidelijk dat hij het zomaar ergens over wilde hebben. "Wat Jack zei, heeft jou vast tot wanhoop gedreven," zei hij. Ik knikte. "Ik maak me zo'n zorgen over het feit dat ik nog geen leuk vriendje heb. Mijn moeder zegt dat de ware vast nog een keer langsloopt." "Dat geldt ook voor mij," zei Ben. "Tyler, Rick en die andere twee hebben allemaal een date, behalve ik. Wat moet ik nu doen. Ik moet naar dat feest, maar niet zonder meisje." "Ik wil wel met je naar het feest," zei ik. Ben werd rood. "Maar je weet dat mijn vrienden hier achter komen." Ben klonk angstig. Ik moest hem gewoon goed advies geven, hoe moeilijk het ook is. "Ben, jouw vrienden zijn geen vrienden meer te noemen. Je voelt je niet fijn bij hen." Ben knikte zachtjes. Hij werd er bedroefd van. "Het is beter als je de vriendschap verbreekt. Je zult het niet leuk vinden, maar het is echt het beste voor je." Een traan liep over Bens wang. Ik omhelsde hem. "Je verstopt je eigen 'ik'. Daar wordt je alleen maar ongelukkig van." Ben liet me los. "Je hebt gelijk. Ik moet ze loslaten." Ik glimlachte. Ben maakte de juiste keuze. "Je bent echt een goede vriendin," zei hij. "De beste die ik ooit heb gekend." Dat was het beste compliment dat ik ooit kreeg.