Het was definitief. We gingen verhuizen naar Vliedam. Pap heeft een nieuwe baan gekregen. Hij wordt manager van de supermarkt. Een paar weken van tevoren heeft hij het verteld. Mijn moeder, Maud en ik waren heel blij voor hem. Ter informatie, Maud is mijn zusje. Ze begon gelijk te janken toen ze hoorde dat we gingen verhuizen. 'Maar mijn vriendinnen dan?' vroeg ze snikkend. 'Je vind daar vast wel nieuwe.' zei mam. Maud ging toch al naar de middelbare school. Mam heeft haar aangemeld bij een school in de buurt van Vliedam. Ik hoopte echt dat ik niet op dezelfde school kwam als haar. Het is was augustus, dus ik dacht er nog niet echt over na.

In tegenstelling tot Maud vond ik het echt leuk dat we gaan verhuizen. Een nieuwe start is precies wat ik nodig had. Maud gaat haar vriendinnen en zo missen. Ik heb niemand die ik ga missen. Vrienden heb ik de laatste tijd nooit gehad. Op school vinden ze me maar raar. Mijn klasgenoten dachten dat ik uit een andere tijd kwam. Zij gingen af op wat in de mode was. Van mij hoefde dat niet. Ik kon genoegen nemen met The Beatles en Michael Jackson. Daarom werd ik veel gepest door mijn klasgenoten. Elke week werd ik bij gym als laatste gekozen. En als we voetbal of iets speelde, kreeg ik nooit de bal. Ze vonden dat ik niks met sport kon. Ik sportte wel op de Wii, maar dat vonden ze niet genoeg. Wat mij het meeste is bijgebleven is dat voorval met die oordopjes. Toen één van de jongens doorkreeg dat ik Michael Jackson luisterde, trokken ze gelijk mijn oortjes uit mijn telefoon. Sindsdien heb ik er geen onderdeel van teruggezien.

Een paar dagen voor de verhuizing werd mijn kamer leeggehaald. Mijn dierbare spullen deed ik in een aparte verhuisdoos. Als eerste mijn Star Wars DVD'S. Ik had de hele serie van episode 1 tot een met de meeste recente film. Daarna kwamen mijn LP's en videospellen. Ik had bijna geen ruimte meer in de doos. Gelukkig had ik nog een tweede liggen. In de loop der jaren heb ik veel verzameld. Bijvoorbeeld film series, games, boeken, platen en zelfs bankbiljetten. Al deze spullen waren mij dierbaar. Ze maakten mij de persoon die ik was.

Toch besloot ik dat het in Vliedam anders moest. Ik zou een nieuw tijdperk ingaan. Een tijdperk waarin ik wel geaccepteerd zou worden door mijn klasgenoten. Waarin ik me ook met de hypes zou bemoeien. Mijn oude interesses zou ik achter me laten. Het was een grote prijs die ik moest betalen voor een beter sociaal leven. Daar was ik tot bereid. Hoe moeilijk het ook zou zijn.

De verhuizing brak aan. Het huis waar ik mijn hele leven heb gewoond, moest ik achterlaten. Ik en Maud zijn hier ook geboren. Mam had het er maar moeilijk mee. Ineens dacht ze aan al het lief en leed dat we in dit huis hebben gedeeld. Mauds vriendinnen kwamen ook afscheid nemen van ons. Nou ja, niet van mij. Ik zat daar maar in de auto. Wachtend tot we gingen rijden. Na een hele lange tijd stapten ze ook in de auto. Mam en Maud hadden het er maar moeilijk mee. De hele autorit bleven ze stil. 'Als we bij elkaar willen blijven, moeten jullie mee.' zei pap. 'Ik geloof dat alleen Ben enthousiast is.' Dat klopte. Die dag reed ik mijn nieuwe toekomst tegemoet. Een toekomst waarin ik ervoor zou zorgen dat ik wel een leven had. Dat was wat ik toen dacht.