Rzucenie na pożarcie było jedną z najbardziej "wyróżniających" się metod torturowania i zabijania ofiar. Najczęściej, skazani (nazywani byli bestiarii) rzucani byli na pożarcie lwom na arenie ku uciesze widzów.
Początków stosowania tej praktyki zabijania doszukać się możemy już w Biblii w VI wieku p.n.e., która wspomina że prorok żydowski, Daniel został wrzucony do jaskini lwów. Ostatecznie jednak Bóg uratował mu życie. Naukowcy twierdzą, że rzucanie ludzi na pożarcie występowało już w Egipcie, Azji Środkowej, Libii oraz Kartaginie. Hamilkar Barkas, na przykład, w czasie wojny Kartagińczyków z najemnikami (wybuchła po klęsce w I wojnie punickiej) w 240 roku n.e. rzucił trzech więźniów na pożarcie bestiom. Hannibal z kolei, w czasie II wojny punickiej, kazał walczyć ze sobą wziętym do niewoli Rzymianom. Ci którzy przeżyli zmierzyć się musieli następnie ze słoniami.

Zjawisko damnatio ad bestias w Rzymie nie funkcjonowało w formie składania ofiar bóstwom. Za czasów monarchii lwy w ogóle nie były znane, a król Numa Pompiliusz w VII wieku p.n.e., zgodnie z legendą, zakazał praktyk rzucania ofiar na pożarcie. W Rzymie damnatio ad bestias stosowane zaczęło być dla zapewnienia rozrywki tłumowi. W tym celu sprowadzano najróżniejsze zwierzęta, z najodleglejszych zakątków państwa i spoza niego, m.in.: lwy, niedźwiedzie, leopardy, tygrysy kaspijskie, czarne pantery, byki. Damnatio ad bestias było widowiskiem, które przeplatało się z walkami gladiatorów i stanowiło podstawową atrakcje dla mas. Początkowo takie praktyki zobaczyć można było na Forum Romanum. Jednak, kiedy urzędnicy i późniejsi cesarze zaczęli inwestować w swoją popularność, widowiska zaczęły się odbywać w specjalnie dla tego celu zbudowanych amfiteatrach.

***

Źródło:
https://imperiumromanum.pl/ustroj/prawo-rzymskie/tortury-stosowane-przez-rzymian/