Harry'ego obudziło słabe pukanie do drzwi. Ron nadal spał, więc wstał i otworzył.

- Gin?

- Och, nie śpisz.

- Nie. Potrzebujesz czegoś?

- Właściwie miałam nadzieję, że mogę z tobą porozmawiać.

- Kto...tam? - Ron wymamrotał z łóżka.

- To tylko Ginny. Śpij dalej, Ron - odparł cicho Harry, a potem wyszedł na korytarz. - Oczywiście, że możesz ze mną porozmawiać, Gin.

- Świetnie. - Ginny wzięła dłoń Harry'ego i zaprowadziła go do swojego pokoju. Hermiona nie spędzała nocy w Norze, więc pokój był pusty. Dziewczyna zamknęła drzwi i usiadła na łóżku, podczas gdy Harry wziął krzesło.

- Dobra, twoja mina mówi mi, że to będzie bardzo poważna rozmowa. Chcesz, żebym rzucił Zaklęcie Wyciszające? - zapytał Harry.

- Poproszę. - Harry mruknął zaklęcie z machnięciem różdżki.

- Już - skinął głową dziewczynie, wkładając różdżkę do rękawa — nawyk, który podejrzał u Toma.

- Słyszałam, jak George mówił Blaise'owi o Aurorze imieniem Tom, z którym spędzałeś większość czasu - zaczęła Ginny, od razu przechodząc do rzeczy. - Czy to jest Tom, o którym myślę? - Harry odchylił się na krześle i rzucił dziewczynie przenikliwe spojrzenie.

- A o jakim Tomie myślisz, Gin?

- No cóż, o Tomie Riddle'u.

- Ja i Voldemort? - zapytał cicho Harry poważnym głosem, a nie szyderczym tonem.

- Właśnie tak myślałam. Ale opis George'a sprawił, że on pierwszy wpadł mi do głowy.

- Opis?

- Blaise zapytał, jak wygląda, a George powiedział, że wyglądał podobnie do ciebie. - Ginny skinęła głową.

- Cudownie. - westchnął Harry. - Tak, to Tom Riddle.

- Dlaczego?

- Wpadliśmy na siebie na Ulicy Pokątnej i zaczęliśmy rozmawiać. Naprawdę nie jest taki zły, kiedy nie czyha na twoje życie, albo jest wkurzony na mnie.

- Wkurzony na ciebie?

- Mieliśmy kłótnię kilka dni temu. I wiesz, że on potrafi przesyłać mi koszmary, prawda?

- Dlatego wyglądałeś na tak zmęczonego!

- Dokładnie.

- Dzisiaj wyglądasz dobrze.

- Myślę, że dał mi przerwę, bo to były moje urodziny. - Harry przerwał i przyjrzał się jej uważnie. - Przyjmujesz to do wiadomości nad wyraz dobrze.

- Ufam twojemu osądowi. - Ginny westchnęła. - Zresztą, ja poznałam tego lepszego Toma.

- Wiem. Inaczej bym ci nie powiedział.

- Co wy dwaj robicie? - zapytała Ginny, odprężając się na łóżku.

- Rozmawiamy, obrażamy się nawzajem, ja odrabiam lekcje, a on rzuca klątwy na mugoli. - Harry uśmiechnął się. - Spotykamy się w małej mugolskiej kawiarni. Tom jest również powodem, dla którego mam takie dobre przebranie.

- Upewnił się, że żaden z jego popleczników cię nie rozpozna. - Ginny skinęła głową.

- Tak. - Harry westchnął. - Ale to dziwne. Czuję, że powinienem z nim walczyć, a zarazem, że nie powinienem.

- Lubisz go?

- Ech? - reakcja Harry'ego była nietypowa, jak na odpowiedź, bardziej brzmiała na niesprecyzowane pytanie.

- Harry, czy on ci się podoba?

- Dlaczego tak sądzisz? - odpowiedział pytaniem.

- Przez to spojrzenie w twoich oczach. Miałeś to z Cho dwa lata temu i z Seamusem w zeszłym roku.

- Cholera.

- Harry?

- Jeszcze o tym nie myślałem...

- On ci się podoba!

- Wcale nie!

- Na pewno! - Ginny uśmiechnęła się. - Kiedy mu powiesz?

- Nigdy.

- Harry...

- Jestem poważny. On mnie zabije.

- Jeśli ci się podoba, powiedz mu!

- Merlinie! Gin, on mnie zabije!

- Wtedy ja mu powiem!

- Nie... - Harry jęknął. - Nie możesz. Jeśli to zrobisz, to nie będę mógł spojrzeć mu więcej w oczy.

- A co, jeśli on też cię lubi, a może nawet jest coś więcej między wami?

- On jest cholernym Czarnym Panem, Gin! Nie lubi nikogo! Koniec. Kropka!

- Ginny! Harry! Ron! Czas wstać! - rozległ się głos Molly z dołu, przy schodach.

- Chodź. Śniadanie! - Ginny podskoczyła i wyszła z pokoju. Harry jęknął i schował twarz w dłonie.

- Jestem stracony.

-~*~-

- Idziesz do Dursley'ów? - zapytał Ron, gdy wszyscy jedli śniadanie.

- Tak. Mam tylko nadzieję, że uda mi się odzyskać swoje rzeczy. - Harry westchnął.

- Co zrobisz ze swoimi książkami? Będziesz miał teraz dwa zestawy - zauważył Artur.

- Ginny może mieć nowsze, których potrzebuje, pozostałe mogę oddać do księgarni - odparł.

- Naprawdę?! - Ginny spojrzała na niego.

- Oczywiście. - Harry skinął głową.

- Wow. Jesteś najlepszy, Harry.

- Tylko jeśli odzyskam swoje rzeczy. Zabezpieczyłem je, żeby w większości nie mogli ich uszkodzić, ale znając ich, znaleźli jakiś sposób, by to obejść. - Harry westchnął smutno.

- Jestem pewien, że odzyskasz swoje rzeczy. - Ron uśmiechnął się. Pozostali Weasley'owie wokół niego skinęli głowami.

- Dzięki. - Harry uśmiechnął się lekko. - Z wami wszystkimi nie ma mowy, żebym ich nie odzyskał! - Każdy się zaśmiał.

-~*~-

Harry zapukał do drzwi numeru cztery na Privet Drive, z irytacją. Samochód wuja Vernona na podjeździe, a Harry z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że był to piątek. Tego dnia Vernon zaczynał pracę późno, co oznaczało, że nie mógł po prostu nakazać ciotce, by oddała wszystko. Nie. Musiał poradzić sobie z wujem. Drzwi się otworzyły i Dudley wydał z siebie pisk strachu, zanim spróbował zatrzasnąć drzwi przed twarzą Harry'ego. Stopa Harry'ego zablokowała drzwi, a na jego twarzy pojawił się zimny uśmiech.

- Dudley, czy nikt nigdy cię nie nauczył, żeby sprawdzać, kto stoi po drugiej stronie drzwi, zanim je otworzysz?

- Kto to? - zawołał Vernon z salonu.

- Och, to tylko ja, wujku Vernonie! Przyszedłem po moje rzeczy!

- Wyjdź z mojego domu! - warknął Vernon, gdy skręcił za róg i wyjrzał na korytarz. Harry lekko potrząsnął palcem, jakby rozmawiał z małym dzieckiem.

- Tak się nie wita gości, wuju Vernonie. Co pomyślą sąsiedzi? Oj nie ładnie, nie ładnie. - Vernon zamarł, potem zaczerwienił się ze złości, a jego oczy zwęziły się.

- Dudley, wpuść go. - Harry wszedł do domu, gdy Dudley cofnął się szybko, by go wpuścić. Czarodziej cicho zamknął za sobą drzwi, po czym odwrócił się do wściekłego wuja, a Dudley już zdołał uciec do jadalni.

- Moje rzeczy, wujku Vernonie. Chciałbym je z powrotem. Proszę.

- Nie. - Różdżka Harry'ego pojawiła się w jego dłoni, a on dotknął jej z miłością. Kolejny nawyk, który prawdopodobnie podejrzał u Toma.

- Gdybym był tobą, nie odmówiłbym mi czegoś tak prostego. Teraz mogę używać magii - głos Harry'ego był niski i niebezpieczny, dający ostrzeżenie przed tym, co czeka tego, który sprzeciwi się młodzieńcowi. Vernon zbladł.

- Są w komórce - powiedział tylko.

- Idealnie - mruknął Harry, mijając grubego mężczyznę, by stanąć twarzą do drzwi. - Alohomora. - mruknął do zamka, który kliknął. Otworzył drzwi, ignorując Vernona, który gorączkowo rozglądał się za sową z Ministerstwa. Harry wycelował różdżkę w swój kufer. - Minuta Tabula. - Włożył swój miniaturowy kufer do kieszeni i odwrócił się z uśmieszkiem do wuja. - Moje rzeczy wciąż są w moim pokoju, prawda?

- Tak - wycedził już purpurowy mężczyzna.

- Cudownie. - Harry minął Vernona i wszedł po schodach do najmniejszej sypialni. Kolejną Alohomorę później znalazł się w swoim pokoju, chodząc po nim i zbierając swoje rzeczy. Szybkie zaklęcie uwolniło Hedwigę. - Zatrzymałem się w Londynie, w pobliżu Dziurawego Kotła. Jestem pewien, że będziesz umiała mnie tam odnaleźć, prawda? - Lekkie skinienie ptaka wywołało uśmiech na ustach Harry'ego. - Świetnie. Baw się dobrze. Do zobaczenia później. - Hedwiga zaskrzeczała cicho, zanim wyleciała przez otwarte okno. Harry zminiaturyzował klatkę i włożył ją do kieszeni wraz ze wszystkim innym.

- Skończyłeś, chłopcze? - warknął Vernon, gdy Harry schodził po schodach z jasnym uśmiechem.

- Och, nie całkiem.

- Pospiesz się! - Petunia wrzasnęła zza męża. Harry upuścił kilka słodyczy na podłogę, po czym rzucił dwa zaklęcia i aportował się z głośnym trzaskiem. Dudley wyjrzał na korytarz.

- Mamo? Tato? - Zamrugał, gdy zobaczył cukierki, które leżały obok pary myszy, jednej fioletowej i dość pulchnej, drugiej białej i przeraźliwie chudej. - Oooh... - Wsunął cukierki do ust i nadal szukał rodziców, przypadkowo nadepnąwszy na fioletową mysz. Potem Dudley zamienił się w świnię i zapomniał o swoich rodzicach.