Kilka zdań o siodłach, bo w końcu istnieje wiele ich rodzajów. Zadaniem siodła jest równomierne rozłożenie ciężaru jeźdźca na grzbiecie konia. Aby dobrze leżało na nietypowo zbudowanym koniu, powinno być robione na miarę.
Bardzo często zdarza się, że siodło trzeba wymienić, bo zrobiło się za ciasne, bo jeździec urósł, bo koń schudł, albo po prostu było złe od samego początku. Jeśli chcecie urozmaicić swoje opowiadania, w jakimś momencie możecie, zamiast "rozmowy o niczym", wcisnąć narzekania bohatera na złe siodło. Przykład:
- Cześć, jak trening?
- Dobrze, tylko siodło będę musiała zmienić. Zupełnie nie sprawdza się na wyższych skokach.
Albo:
- Ależ Twój koń się obtarł na kłębie!
- Tak, muszę zmienić siodło. I tak już z niego wyrastam.
Nie wymienię wszystkich istniejących siodeł, gdyż musiałabym rozpisać się na kilka rozdziałów. Podam Wam tylko te najpopularniejsze wraz z ilustracjami, które stworzyła PuchatyRosomak  (jeszcze raz dziękuję!).

Siodło ujeżdżeniowe ma długie tybinki i głębsze siedzisko, ułatwiające jazdę w pełnym siadzie. Nie posiada za to tylnych klocków (poduszek, trzymających nogi), dzięki czemu nogi mają większą swobodę i mogą przekazywać precyzyjne sygnały. Używa się go głównie na ujeżdżeniu (zwykłym i WKKW).

Siodło skokowe ma znacznie krótsze tybinki oraz komplet klocków - kolanowe i tylne, mające za zadanie utrzymać nogi jeźdźca podczas skoku. Powinno być lekkie, by dodatkowo nie obciążać wierzchowca. Używają go przede wszystkim jeźdźcy trenujących skoki i WKKW.

Siodło wszechstronne jest połączeniem dwóch powyższych modeli. Zgodnie z zasadą "jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego", siodła wszechstronne nie przydają się ani na ujeżdżeniu, ani na skokach. Najczęściej używa się ich w szkółkach jeździeckich i w rekreacji. Siodło wszechstronne może mieć profil ujeżdżeniowy lub skokowy, czyli mieć zbliżoną budowę do jednego z tych siodeł.

Siodło westernowe zostało stworzone na potrzeby amerykańskich farmerów. Róg służył do przywiązywania liny. Głębokie siedzisko miało być wygodne dla jeźdźca, spędzającego na grzbiecie konia całe dnie. Można zapiąć je na dwa popręgi, z czego drugi zapobiega przesuwaniu się siodła przy gwałtownych skrętach. Używa się go w konkurencjach westernowych i turystyce konnej.

Siodło wyścigowe, używane podczas wyścigów konnych, jest płaskie i lekkie. Podczas wyścigu dżokej nie siedzi w nim, tylko staje w doczepionych do siodła strzemionach.

Siodło damskie zostało zaprojektowane dla bogatszych kobiet, które chciały jeździć konno. Trzymały one nogi po jednej (lewej) stronie, gdyż długie suknie uniemożliwiały damom siedzenie po męsku (okrakiem). Lewa noga spoczywała w strzemieniu, prawa zawieszona była na specjalnej wypustce. Obecnie wciąż używa się tych siodeł, jednak znacznie rzadziej.