Ik lig wakker in de ondergrondse kamer, waar ik in gezet ben. Om mij heen wordt er zwaar geademd. Ik weet niet of ik hier ook nog weg kom, maar een ding wat ik wel weet is dat ik iniedergeval moet uit kijken met Jason. Zijn ogen, die zijn zo donker en kil, alsof ze ieder mens doorboren en naar de grond duwen. Ik ben de baas. Ik ben de baas, van mijn eigen zoektocht naar de plek waar ik wraak kan nemen op de mensen die mij pijn hebben gedaan. Mij weg gehaalt uit een thuis, die mij nooit liefde gegund hebben, alleen een hart vol haat en pijn. Ik slik maar zet de gedachtes maar gewoon van mij af en schudt mijn hoofd.  Ik haat ze allemaal! Het kan mij niks schelen wat ze doen.

En zo geschiet het dat ik een week later het lef heb om, tijdens het ontbijt, aan Jason te vragen waar neer ik weg kan uit deze ondergrondse tunnel. Hij kijkt me zwijgend aan. Met een nadenkende frons eet hij zijn broodje op. Het is verraderlijk stil aan de tafel, en ondanks dat ik vrijwel zeker weet dat deze mensen mij niets zouden doen, voel ik me ongemakkelijker dan ooit. "Weet je wat het is jongen." Ik kijk hem afwachtend aan. Mijn handen trillen. Waardoor weet ik niet, want angstig ben ik nooit. Ik geef de schuld aan de vochtige lucht die hier ondergrond is. "Je zult nooit weten wanneer ze je vinden."

"Wie zouden mij in hemels naam moeten vinden? Ik ben geen misdadiger of zo!" Roep ik ontzet uit. Om mij heen kijken mensen me ontzet aan. Woede, verdriet, een mengeling van beide zie ik.  "En wie denk jij wel niet dat wij zijn? Hoe denk je dat wij hier met een grote groep onder de grond aan het schuilen zijn, ons amper boven de grond vertonen? Wij zijn.."

Ik zou de woorden nooit weten die hij me had willen zeggen. Want met dat hij sprak, ging het luik open. Klonk er een klik.

En barste er een vuurgevecht los in de ondergrondse gangen waar deze mensen zich al tijden opgesloten hielden.

--------------------

En hier een nieuw hoofdstuk naar al die tijd!

Veel lees plezier,

Groetjes,

Wattwolfers lid,

~Survalio10