UWAGA! W tym rozdziale występują narkotyki (w zasadzie to osoby pod wpływem narkotyków) i pojawia się sporo przekleństw.

Bawcie się dobrze!

------------------------------------------------------------------------------------

Idziemy na miasto! Dziwne Ustronie gotuj się! Tunel śmieje się, a ja z nim. Ułożymy plan doskonały. Tak! A może od razu poszukamy Celiny. A co tam, zasadzimy się na samego Kaina! Nasz czarny niedźwiedź tropiący go znajdzie. To jest myśl. Patrzę na Romana, jego oczy błyszczą, tak jak i moje.

– Tunel! – Trzaskam piwem w stół. – Idziemy jej szukać! Celina, nie umkniesz nam.

Uśmiechamy się.

– Zaraz, Młody, ale nie mamy sprzętu...

– Jakiego sprzętu... A tak! – Gdzie ja mam głowę, szybkim ruchem ściągam kwiecisty obrus ze stolika. Puszki spadają i turlają się na podłogę. Bestia uskakuje i niepewnie kieruje się w stronę pokoju Chudej, by ostatecznie oddać się ulubionej rozrywce, polegającej na wylizywaniu piwka. I ja to szanuję. W tym czasie wiąże obrus na szyi. Peleryna musi być. Obracam się, a Tunel klaszcze. To jest to, klasa!

Drzwi z trzaskiem otwierają się, a w progu staje różowa panna, opromieniona sztucznym, żółtawym blaskiem lampy.

– O, najjaśniejsza. O, pani nasza! – wykrzykuję w ekstazie, a Tunel mi wtóruje. Jaką piękną jest w różowym dresie.

– Ja ci tu dam pani nasza! Czy wyście ocipieli? Kurwa! Weźcie się w garść.

– Nadszedł czas misji – szepcze konspiracyjnie mój partner. – Chodź z nami!

– Misji? Jesteście gamonie tak spizgani, że co najwyżej spać możecie iść. Mnie do tego nie mieszajcie! Nie jestem waszą pierdoloną niańką!

– Chuda, możesz jechać na niedźwiedziu. – Wskazuję na Romana, który ochoczo oczyszcza podłogę z resztek piwa. – Będziemy kwiatki przed tobą rzucać. Będziesz jak Jezus w niedzielę palmową. – I to jest pomysł z którego jestem niebywale dumny. Kto by to lepiej obmyślił. No kto?

– O to, to – dopowiada Tunel. – Będzie pięknie! – Klaszcze.

Monika w blasku lampy, Monika o pięknym spojrzeniu, Monika o silnych mięśniach; kładzie rękę na czoło w niezrozumiałym geście. Przecież wymyśliliśmy plan doskonały. Drżę w oczekiwaniu na jej odpowiedź. Tymczasem Chuda sięga ku swojej stopie. Może chce byśmy ją błagali. Spoglądam na Tunela. Nasze umysły są doskonale synchronizowane. Padamy do jej nóg i pełzniemy aby ucałować białe stopy, ozdobione ciemniejszymi wzorami po sandałach. Nabieram pewności, że jest w tym głęboki mistycyzm.

Nagle czuję coś na mojej głowie. To kapieć!

– Wy durnie popierdolone! W dupach się wam poprzewracało! Spierdalajcie! Nie chcę was widzieć póki nie wytrzeźwiejecie. Albo kurwa wcale!

Osłaniam głowę przed latającymi w naszą stronę przedmiotami i szybko wybiegam z domu. Za mną pędzą Tunel i Roman. Poczciwe cielę też jest gotowe na prawdziwą misję, a nie takie lelum polelum. Potem słyszę głośne trzaśnięcie drzwiami, a więc zdecydowała. Zawiodłem się na tobie, Chuda!

– Tunel, ale ty nie masz pelerynki... – Jestem zawiedziony, to może podkopać całą naszą ekspedycję.

– Eee, Młody zaraz coś załatwimy. Nie bój żaby. Ma się ten łeb. – Wymownie stuka się w skroń. Ja mu wierzę z całego serca, bo on zna wszystkie tajemnice. Uwielbiam go!

Rozglądam się, ale wszędzie są tylko liście. Suche liście. Powoli nadchodzi zmrok. Zmierzamy w kierunku centrum. Tunel sprawdza kosze na śmieci. I nagle! Mam! To jest to! Reklamówka z Biedronki, fruwająca na wietrze. Nieco pogięta, ale doskonale żółta i do tego ten perfekcyjny wzór uśmiechniętego czerwonego owada. Idealnie pasuje do mojego towarzysza. Nawet nie muszę na niego patrzeć, żeby wiedzieć, że myślimy tak samo.

Biegniemy w kierunku naszego celu. Roman za nami. Jednocześnie wyskakujemy w górę. Czuję jakbym mógł ulecieć w niebo. Jakże byłoby to cudowne! Niedźwiedź ładuje się pomiędzy nas i leci, leci, po czym zaciska szczęki na zdobyczy. Wiedziałem, że z tego psa będą jeszcze ludzie!

Upadam na tyłek, ale to nie szkodzi. Nic mnie nie boli, a my mamy to! Teraz to dopiero z nas ekipa! Patrzę na Tunela i jego obłędny uśmiech.

– Idziemy na księgarnię! – odpalam.

– Zawiniemy Greja dla naszej damy – dodaje Tunel.

– Nie, nie... – Kręcę głową, jednak czasem nasz kontakt telepatyczny zawodzi. No cóż, dopiero zaczynamy. – Celina. – Uśmiecham się chytrze.

Tunel wzrusza ramionami i zaczyna:

– „Jak hejnał brzmi jej głos, nie wytrzeźwiała od niedzieli..."

Daje się porwać melodii. Roman wtóruje nam swoim basem, a my ruszamy dziarskim krokiem. To musi być gdzieś blisko. Tu nie ma nic daleko. I pomyśleć tylko, że wystarcza nam krztyna magicznego proszku i już cała akcja biegnie do przodu. Rozglądam się, że też Dziwne Ustronie nie zainwestowało w więcej latarni. Jest zbyt ciemno, zbyt głucho. Czuję się jak ta dziewczynka ze Spirited Away. Idziemy środkiem ulicy, bo co nam szkodzi. Mijamy budy z kebabami i goframi.

– Stary, a z tą księgarnią to tak serio, serio? – pyta.

– Tak...

Nagle kudłata kula rusza naprzód, rozpychając się pomiędzy nami. Na chwilę tracimy równowagę, ale nie takie niedogodności potrafimy znieść. Pchani niewidzialną ręką przeznaczenia ruszamy w ślad za galopującym Romanem. Może trochę wolniej, pieseczku? A pamiętasz, że tu są krawężniki i nierówne chodniki?

– „Tak to Celiny, Celiny, Celiny duch" – nadziera się mój kompan. Jak on daje rade jeszcze śpiewać. Ja za moment padnę z wyczerpania, ale zaraz, zaraz... Co to za pisk? Co to za stworzenie prędko umyka na drzewo? Ale przede wszystkim, co to za dziewczyna i co to za chłopak, który jej towarzyszy? Czyżby?

Rosnę jak Mario po spożyciu grzybka i pędzę na spotkanie. Oto my, dzielni obrońcy Dziwnego Ustronia, zaraz rozwiążemy ten problem!