Het boek schuif ik voorzichtig in mijn tas en ik controleer of mijn Poké Balls er nog in zitten. Als ik ze voel, zucht ik opgelucht. Ik kijk om me heen en ik zie dat ik in mijn slaapkamer sta. Dit is niet de Pokémonwereld, bedenk ik mij. Ik zoek een plek om te zitten en ik zie mijn bed. Voorzichtig leg ik mijn tas op mijn bed en ik neem plaats. Ik leg mijn voeten op een krukje en ik sla mijn armen om mijn knieën. Mijn kin leg ik op mijn armen en ik begin na te denken. Hoezo heb ik mijn ouders achtergelaten? Daniel gaat vast en zeker slechte dingen doen. Hij had het op mijn vrienden gemunt en nu op mijn ouders? Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Waarom heb ik überhaupt dat boek gevonden. Als dat nooit gebeurd was, was mijn familie nooit in gevaar geweest. Ik zou dan ook geen nieuwe vrienden hebben gemaakt...
Ik hoor zachte voetstappen mijn kant op komen. Snel pak ik mijn tas en ik prop hem tussen mijn buik en mijn benen.
'Wie is daar?' vraag ik. Mijn stem lijkt te bibberen. Een rilling glijdt over mijn rug als ik meerdere stemmen uit de gang hoor komen. Dan wordt het lawaai minder en ik zie de deurklink naar beneden gaan. Ik schrik en ik deins terug.
'Hou je een theekransje?' vraagt een stem. 'En waar staat de koffie?'
'Merel?' vraag ik als een bang lammetje.
'Natuurlijk ben ik het! Ik ben de enige die zoveel van koffie houd!' zegt ze tegen mij.
'Wat ben ik blij om jou te zien!' zeg ik super enthousiast.
'Jongens, Julia is hier ook!' schreeuwt Merel door het huis heen. Ik zie Safira, Tyler en Professor Pavél mijn kamer binnenstormen en ze bedanken mij gelijk, omdat ik ze gered had.
'Zullen wij dan maar weer teruggaan naar onze wereld, Julia?' vraagt professor Pavél.
'Niet zonder Aaron!' zegt Safira net iets te hard.
'Hij is al in de Pokémon wereld,' zeg ik met een kalmerende toon.
'Dan moeten we maar gauw gaan,' zegt Tyler te vrolijk.
'Ja... Ja,' mompel ik, terwijl ik denk aan mijn ouders.
'Wat is er, Julia?' vraagt Merel met een bezorgde toon.
'Teveel..Maar dat doet er nu niet toe' zeg ik op een toon die de rest gerust lijkt te stellen.
'Kom, we gaan nu naar Adriaan, Hugo en mijn opa!' beveel ik mijn vrienden.
Ik open mijn boek. Ik zorg ervoor dat het portaal ons dit keer wel naar de Pokémonwereld stuurt en het portaal verschijnt gelijk.
'Daar gaan we dan, jongens! De Pokémonwereld weer in.' zeg ik.

Eenmaal weer in de Pokémonwereld zie ik gelijk dat Aaron zich al stukken beter voelt.
'Gelukkig, je bent terug, Julia,' krijg ik te horen van Adriaan. 'En je hebt je vrienden ook gelijk meegenomen. Het wordt hier langzamerhand steeds drukker,' voegt hij er nog aan toe.
Mijn opa merkt gelijk dat er iets met mij is. 'Julia, heb je even?' vraagt hij.
'Voor u heb ik altijd tijd, opa,' zeg ik terwijl het lijkt alsof ik het niet meen. Mijn opa en ik lopen naar een plek, waar wij even alleen kunnen zijn.
'Is er iets, Julia?' vraagt hij, terwijl hij mij doordringend aankijkt.
Ik kijk om mij heen en ik zie dat mijn vrienden plezier aan het maken zijn. 'Ja, maar daar wil ik jullie niet mee opschepen,' zeg ik.
'Je kan bij mij alles zeggen, Julia,' zegt mijn opa troostend. Ik begin zachtjes te huilen. Niemand merkt het, behalve mijn opa. 'Ach meisje, het is ook niet niks om boek één te bezitten,' zegt mijn opa. 'Het komt allemaal goed.' Hij kijkt mij bemoedigend aan.
Snikkend zeg ik tegen mijn opa wat er is gebeurd in de echte wereld. 'Dit is slecht nieuws, maar ik snap je beslissing volkomen, Julia,' zegt mijn opa, terwijl hij troostend heen en weer over mijn rug gaat met zijn hand.
'Waarom is dit slecht nieuws dan?' vraag ik, nog steeds snikkend.
'Je ouders kunnen boek één ook besturen. Daniel zal ze vast dwingen om het boek bij jouw weg te halen.'
In een reflex grijp in naar mijn tas en open ik het. Ik zie mijn boek gelukkig nog zitten.
'Het boek is er nog,' zeg ik tegen mijn opa en terwijl ik dat zeg, verdwijnt het boek. 'Hij is weg!' schreeuw ik.
'Concentreer je. Jij hebt meer krachten dan dat je ouders nu nog hebben. Het zou je daarom moeten lukken om hem terug te krijgen,' zegt mijn opa op een kalme en wijze toon. Ik concentreer mij en het boek komt in mijn handen terecht. 'Wij moeten je ouders nu eerst redden, Julia. Anders kunnen wij nooit deze oorlog winnen.' Mijn opa roept iedereen naar ons toe en hij legt uit dat we nu eerst mijn ouders moeten gaan redden.
'Julia, wij gaan je helpen,' klinkt het door de ruimte.
'We moeten snel zijn! We hebben namelijk geen tijd te verliezen!' zegt mijn opa op een bazige toon.
Leuk, weer mensen redden. Dat heb ik nog niet genoeg gedaan, denk ik.    

Het einde komt inzicht nog maar een paar hoofdstukken spannend!!!
Sorry dat ik een klein tijdje niks had gepubliceerd ben erg druk met school en was het dus vergeten maar heb het gisteren aardig goed gemaakt denk ik😀