Ik kijk ze allen één voor één aan. Mijn ouders? Die zijn hier? 'Waar zijn ze?' vraag ik nagelbijtend.
Daniel knipt één keer met zijn vingers en twee grote wezens komen tevoorschijn vanachter de bomen. De Tyranitar en Dragonite hebben allebei mijn ouders vast.
'Julia,' zegt mijn moeder verbaasd. Ik kijk geschrokken. Daniel lacht en Jordy en Lisa doen mee. Ik loop naar mijn ouders toe.
'Mam? Pap?' zeg ik. 'Wat is er gebeurd?'
'Dat wilden wij al aan jou vragen,' zegt mijn vader. 'Julia, wat is dit allemaal voor ongein? Wat zijn deze dingen?' Mijn vader knikt met zijn hoofd omhoog, waarmee hij de Dragonite die hem vast heeft bedoelt.
'Dat is een lang verhaal...' zeg ik twijfelend.
'Lang verhaal? Wat een onzin!' Mijn moeders ogen lijken vuur te spuwen. Waarom is ze zo boos? 'Julia, vertel ons wat er nu aan de hand is. Dit zijn geen leuke grappen meer. Eerst doe je zo geheimzinnig op je eigen verjaardag en smeer je hem de hele avond. Vervolgens doe je weken raar. Je lijkt jezelf niet meer.' Mijn moeder neemt een hap lucht om weer verder kritiek te geven. 'Je bent hele uren afwezig en dan zit je in je kamer waar je geeneens antwoord geeft als je vader of ik aan de deur kloppen. Je mentor heeft mij laatst nog gebeld dat je hele dagen school mist.'
'Ik mis helemaal geen school!' roep ik verbaasd. Ik frons mijn wenkbrauwen.
'Hoe verklaar je dan die afwezige dagen? Ik hoorde net al dat je vaak genoeg in de "Pokémonwereld" of hoe dat ook heet, zit. Is dat boek van de schoolbibliotheek daarvoor? Om van wereld te wisselen? Je kraamt de laatste tijd zoveel onzin uit, dat je niet meer geloofwaardig overkomt.'
'Ik kraam al mijn hele leven onzin uit, dat weet je,' mompel ik. Ik sla mijn ogen neer en kijk naar de punten van mijn schoenen.
'Julia, je moet gewoon eerlijk tegen ons wezen en geen onzin op gaan lopen hangen.'
Ik kijk mijn moeder boos aan. 'Je begrijpt het niet,' zeg ik met mijn kiezen stevig op elkaar gedrukt.
'Ik begrijp het goed genoeg en niet zo mompelen. Je weet dat ik daar een hekel aan heb,' zegt mijn moeder verontwaardigd.
'Deze discussie tussen moeder en dochter is wel leuk om aan te horen, maar daar zijn we nu natuurlijk niet voor.' Jordy komt tussen ons beide. 'Dit mogen jullie thuis wel uitvechten en dus niet hier om de pret niet te bederven.' Jordy legt ons het zwijgen op als we weer wat willen zeggen. Ik hou wijselijk mijn mond dicht en kijk mijn moeder boos aan.
'Julia, je hebt nu twee keuzes,' begint Daniel.
'Wat komt me dat bekend voor,' mompel ik expres om mijn moeder te irriteren. Ze slaakt een diepe zucht.
'De eerste keuze is dat je met ons meekomt, geheel vrijwillig. Je ouders zullen wij met rust laten en hun geheugen van vandaag zal ook definitief gewist worden,' begint Daniel, mijn opmerking negerend.
'Geheugen wissen?' Mijn vader kijkt Daniel met grote ogen aan. 'Hoezo gewist worden?' Daniel legt mijn vader zonder antwoord te geven het zwijgen op.
'Je kan ook kiezen uit optie twee. Je stribbelt tegen waardoor wij verplicht zijn jouw lichaam over te nemen om het boek naar ons toe te brengen. Dit is een pijnlijke optie en je ouders zullen dan ook niet zo snel van ons af komen.' Daniel kijkt mij waarschuwend aan.
'Hoe kun je mijn lichaam overnemen?' vraag ik. Ik kijk Daniel schuin aan en zie dat Lisa iets uit haar tas haalt.
'Met dit handige flesje,' zegt ze. Ze houdt een klein, wit flesje omhoog. Het etiket is lichtblauw en de dop ook. Daniel loopt naar Lisa toe en pakt het uit haar handen. Hij komt weer naar mij toegelopen en laat mij het flesje duidelijk zien.
'In dit flesje zit een serum. Als wij dit jou op laten drinken, komt het vrijwel direct jouw lichaam binnen. De stofjes in dit serum trekken zich naar jouw zenuwen en in je bloedbaan wordt het over je hele lichaam verspreid. Hiermee is het dus mogelijk om jouw lichaam te besturen, waardoor je er zelf geen controle meer over hebt.' Daniel zet een geniepig lachje op en gooit het flesje terug naar Lisa. Ze vangt het op en stopt het terug in haar tas.
'Waarom vertel je mij dit?' vraag ik verbaasd.
'Om je alvast voor te bereiden op keuze twee van wat je te wachten zal staan,' zegt Daniel. Hij kijkt me met samengeknepen ogen aan. 'Stiekem hoop ik dus eigenlijk dat jij slim genoeg bent om voor de eerste keuze te gaan, waarbij je vrijwillig met ons meegaat en je ouders verder dus niks zal overkomen.'
'Hun geheugen wordt gewist,' zeg ik.
'Dat klopt, maar dat is dan ook het enige. Zou je niet willen dat ze nooit hebben geweten van dit hele gebeuren? Zou je niet willen dat de ruzie tussen jou en je moeder nooit heeft plaatsgevonden?' Daniel kijkt mij vragend aan.
Ik overweeg de twee opties. Zal ik vrijwillig meegaan? Mijn ouders overkomen dan niks. Alleen hun geheugen wordt gewist, dus de ruzie zal nooit hebben plaatsgevonden. En als ik tegenstribbel, heb ik na het innemen van dat serum geen controle meer over mijn eigen lichaam. Mijn ouders zullen dan ook gevaar lopen.
'Dus? Wat kies je?' Daniel kijkt mij vragend aan. Ik kijk naar mijn ouders. Mijn moeder kijkt met een spijtig gezicht en mijn vader kijkt hoopvol. Ik vernauw mijn ogen en kijk een beetje boos naar allebei mijn ouders. Dan kijk ik naar Daniel. Hij kijkt mij aan met één wenkbrauw opgetrokken. 'Keuze één of twee? Wat kies je?'
Ik blijf hem strak aankijken. Ik probeer geen spier te verrekken en wend mijn blik niet van Daniel zijn gezicht af. Dan houd ik mijn handen een stukje omhoog met mijn palmen omhoog gericht. Ik probeer mijn boek naar mij toe te teleporteren samen met mijn tas. Het boek belandt op mijn handen en ik open het zonder ernaar te kijken. Met mijn gedachten en het boek in mijn handen probeer ik het portaal te openen. Ik voel de energie achter mij opkomen en mijn ouders kijken geschrokken.
'Veel plezier met mijn ouders,' zeg ik en ik stap naar achteren.