Ik open mijn boek en kijk mijn opa en Adriaan even aan. Er wordt niet meteen een portaal geopend en dat verbaast mij.
'Jij bent nu zo sterk dat je zelf kunt bepalen om het portaal te openen als je het boek opent,' legt mijn opa uit. Ik knik en ik grijp mijn Poké Balls. Nog even kijk ik de twee mannen aan voor ik het portaal weet te openen. Het verschijnt achter mijn opa en ik sta op. Klaar om er doorheen te lopen.
'Wacht, Julia.' Adriaan staat gehaast op. Hij komt naar mij toe gesneld en drukt iets in mijn handen. 'Dit moet je niet vergeten.'
'Wat is het?' vraag ik. Ik kijk naar het sieraad. Het is een armband en heeft een klokje in het midden zitten. 'Een horloge? Wat moet ik daarmee? De tijd in de gaten houden?'
'Het is geen gewoon horloge, Julia,' legt Adriaan uit. 'Dat klokje loopt niet op tijd. Het is een speciaal klokje die alleen loopt als je in de buurt komt van hetgeen dat je zoekt. Het wijst als het ware naar de richting dat je heen moet. Zoals een kompas. Als je aan dat knopje draait, moet je per hele slag een letter in je hoofd nemen. Dus dat betekent dat de letter A één slag is en bijvoorbeeld de letter O heeft 15 slagen. Dus als je je opa zoekt,' Adriaan pakt het horloge terug en draait er wat mee. 15 slagen, 16 slagen, 1 slag. 'Je draait wat en vervolgens ligt het op als hij in de buurt is.'
'Moet je dan steeds tellen?' vraag ik. Ik zie er nu al tegenop.
'Helaas wel, ja,' zegt Adriaan. 'Maar daar zijn ze nog mee bezig. Dit is ook nog maar een prototype. Doe hem maar gauw om, dan kun je door het portaal.' Ik doe wat Adriaan zegt en schuif het horloge om mijn pols. 'Julia, nog één ding dat heb ik je nog niet over het horloge verteld. Steeds als je een bepaald aantal slagen hebt gemaakt, wacht je een paar seconden. Als je een zachte klik hoort, kun je weer het volgend aantal slagen maken.' Ik knik dat ik het begrijp en vervolgens zeg ik mijn opa en Adriaan allebei gedag. Dan stap ik met het boek en mijn Pokémon door het portaal.

Als ik weer uit het portaal stap, verdwijnt het meteen. Ik kijk om me heen en ik zie dat ik in mijn opa zijn huis ben. Hij is er echter niet. Dat kan ook niet, want hij stapte niet mee het portaal in. Ik open snel de kamerdeur en loop de trap af. Voor ik door de voordeur loop, blijf ik nog even stil staan. Ik kijk naar het horloge. Zou het ook bij mij werken? denk ik. Ik leg mijn vingers om het knopje en begin er aan te draaien. 1 slag, 1 slag, 18 slagen, 15 slagen, 14 slagen. Aaron. Ik wacht op het moment dat het klokje begint op te lichten. Helaas doet die het niet. Zou het kapot zijn, omdat ik ermee door het portaal liep? Adriaan zei dat het nog maar een prototype is en dat betekent dus dat het nog niet optimaal hoeft te werken. Misschien werkt die alleen in de Pokémonwereld en niet in deze wereld. Ik kijk er teleurgesteld naar. Dan begint een wijzer ineens te draaien. Ik wacht geduldig af en de wijzer stopt met draaien. Dan begint de kleine wijzer te draaien en het stopt ook. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en kijk naar de tijd. Kwart voor drie. Het horloge geeft iets anders aan. Ik draai een kwartslag en de wijzers van het klokje herstellen zich door weer in een andere richting te wijzen. Als een kompas, bedenk ik me. De wijzers wijzen samen richting het noordoosten. Ik stap het huis uit en sluit de voordeur achter mij. Tijdens het lopen, blijf ik naar het klokje kijken. Volgens het klokje loop ik richting het noordoosten. Dan stoppen de wijzers met richting aangeven en draaien ze terug naar de twaalf. Ik sta perplex. Ik blijf stilstaan en wacht tot de wijzers weer beginnen te draaien. Maar ze blijven allebei naar de twaalf wijzen. Ik kijk om me heen en zie dat ik aan de rand van het bos ben. Tot mijn verbazing begint het klokje op te lichten en ik kijk gauw zoekend om me heen.
'Aaron!' roep ik. Geen antwoord. 'Aaron!' Ik roep nogmaals, maar krijg wederom geen antwoord. Dan besluit ik om het bos in te lopen. Ik krijg een naar gevoel en het klokje lijkt steeds feller op te lichten. De wijzers blijven op twaalf uur staan. Zou dat betekenen dat ik rechtdoor moet lopen? Ik besluit om een andere kant te nemen en ineens draaien de wijzers weer. Deze keer naar het noordwesten. Het licht van het klokje dimt als ik rechtdoor blijf lopen, dus ik besluit om de wijzers weer te volgen. Het licht wordt weer feller en de wijzers draaien weer allebei naar de twaalf. Dat betekent dus dat als de wijzers allebei naar de twaalf wijzen, ik rechtdoor moet blijven lopen. 'Duidelijk,' zeg ik tegen mezelf. Ik blijf rechtdoor lopen. Dan zie ik een bergje opdoemen. Als ik eromheen loop, zie ik dat het geen bergje is. Het is eerder een grot. Wat doet een grot hier in het bos? Ik haal mijn schouders op en besluit om naar binnen te lopen. Het is erg donker. Het enige licht dat ik krijg is dat van het horloge. Het klokje begint steeds weer feller te schijnen. Ik tast met mijn handen de stenen muur van de grot af. Met het licht van het horloge kijk ik of er niets voor mijn voeten ligt, zodat ik niet kan struikelen. Dan opeens springt er een lamp aan. Ik zie een gedaante een meter voor mijn voeten op de grond liggen. Het gezicht herken ik.
'Aaron!' Ik wil naar hem toe lopen, maar mijn armen worden stevig vastgepakt.
'Daar zijn we dan weer,' hoor ik iemand achter mij zeggen. Die stem herken ik...