'Natuurlijk wil ik mee,' zeg ik met volle overtuiging.

'Leuk,' zegt Aaron tegen mij.

Opeens zie ik een vos mijn kant opkomen. 'Aaron, kijk is wat een schatje dat is,' zeg ik.

'Dat is een Fennekin,' zegt Aaron. De Fennekin staat nu voor mijn neus. Ik twijfel geen seconde en ik begin haar te aaien.

'Ah, wat ben je lief,' zeg ik.

'Ik denk dat ze jouw Pokémon wilt zijn,' concludeert Aaron, gezien het gedrag van de Fennekin.

'Is dat zo Fennekin?' vraag ik aan Fennekin. De Fennekin knikt naar mij. 'Kom dan maar mee met ons,' zeg ik super blij.

'Zullen we nu mijn beginpokémon halen?' vraagt Aaron.

'Dat is goed,' antwoord ik.

Na een paar minuten zijn we aangekomen bij een groot, wit gebouw. 'Daar is het lab van de professor,' zegt Aaron.

'Oh gelukkig, Fennekin en ik beginnen moe te worden,' antwoord ik. Aaron klopt op de deur.

'Hé, jij bent vast Aaron,' hoor ik een lage stem zeggen tegen Aaron.

'Ja, dan bent u zeker de professor?' vraagt Aaron.

'Dat klopt inderdaad. Kom maar naar binnen,' zegt de stem, oftewel de professor.

Aaron loopt door de deuropening en ik ga maar achter hem aan.

'O, sorry, ik had jou niet gezien,' verontschuldigt de professor zich. 'Ik ben professor Pavél.' De professor steekt zijn hand uit en komt tevoorschijn met zijn gezicht. Ik schud verlegen zijn hand.

'Ik ben Julia,' stel ik me onzeker voor.

'Wat een mooie Fennekin heb je daar,' zegt professor Pavél tegen mij.

'Klopt, dat vind ik ook,' zeg ik, met een opkomende glimlach op mijn gezicht.

'Heb je hem van een andere professor gekregen?' vraagt professor Pavél.

'Nee, ik vond hem hier op straat,' zeg ik schouderophalend.

'Zijn mijn Pokémon dan ontsnapt?' vraagt professor Pavél geschrokken aan mij. Ik haal niet-wetend mijn schouders op.

'Nee, daar zijn ze,' zegt Aaron, wijzend naar een tafel.

'O, gelukkig,' zucht professor Pavél opgelucht. 'Nou, ik zou dan niet weten van wie die Fennekin was.' Professor Pavél kijkt ons één voor één nadenkend aan. 'Anders kijken we of ze in een Poké Ball kan,' stelt professor Pavél voor.

Ik begin te twijfelen. Wil ik Fennekin wel in een Poké Ball hebben? En wilt zij dat?

'Fennekin? Wil jij wel in een Poké Ball?' vraag ik aan Fennekin. Fennekin knikt en dus heb ik mijn keuze ook gemaakt. 'Oké, professor, haal de Poké Ball maar,' zeg ik beslist, glimlachend naar Fennekin.

'Komt goed,' zegt Pavél tegen mij. 'Geef me een moment.'

'En ik ben er weer!' roept Pavél. 'Met je Poké Balls,' voegt hij eraan toe met de Poké Balls in zijn hand.

'Bedankt PP,' zeg ik.

'PP? Waar staat dat nou weer voor?' vraagt professor Pavél aan mij.

'Professor Pavél,' leg ik uit. Professor Pavél knikt zonder enig leuke blik. 'Poké Ball ga,' zeg ik gespannen. De Poké Ball belandt op Fennekin en Fennekin wordt erin gezogen. 'Ik durf niet te kijken.' Ik draai me om, zodat ik niets zie wat er achter mijn rug gaande is..

'Het is al klaar,' zegt Aaron tegen mij.

Ik draai me weer op en pak de Poké Ball op. 'Kom eruit, Fennekin.' En Fennekin staat weer voor me. 'Gelukkig,' zucht ik.

'Julia, professor, ben ik nu aan de beurt?' vraagt Aaron ongeduldig.

'Oh, sorry, ik was zo druk met Julia,' zegt professor Pavél. 'Welke Pokémon wil je? Je kunt kiezen uit: Froakie de waterpokémon, Chespin de graspokémon en Fennekin de vuurpokémon.'

'Welke zal ik nemen, Julia?' vraagt Aaron. Hij porde mij zachtjes in mijn zij.

'Dat moet jezelf weten,' antwoord ik.

'Ik neem geen Fennekin,' zegt Aaron nadenkend. Dan lijkt Aaron een besluit te hebben genomen. 'Ik neem Chespin.' Zijn stem stond vol kracht en was beslist.

'Goede keuze,' knikt Pavél. 'Hier is Chespins Poké Ball.' Professor Pavél overhandigt Aaron een Poké Ball met het grasteken erop. 'O, voordat ik het vergeet; hier zijn jullie andere Poké Balls, een Pokédex en mijn nummer.' Professor Pavél gaf ons beide een klein, vierkant kaartje met alleen een nummer erop.

'Wat is nou weer een Pokédex?' vraag ik.

'In een Pokedex kun je Pokémon opzoeken,' legt professor Pavél uit.

'O, oké, bedankt,' glimlachte ik.

'Zo uw nummer staat in mijn telefoon.' Aaron laat zijn mobiel weer in zijn broekzak glijden en verkreukelt het papiertje waarna hij het in de prullenbak gooit.

'Dan gaan we maar,' zeg ik.

'Goed idee,' zegt Aaron.

'Doei, jongens,' zegt professor Pavél en hij heft zijn hand op om ons uit te zwaaien.

'Doei PP,' zeggen Aaron en ik tegelijk.

We staan nog maar net buiten en ik denk aan mijn ouders.

'Aaron, voor we op reis gaan, ga ik even terug naar mijn eigen wereld,' zeg ik.

'Dat is goed,' knikt Aaron mij toe.

'Kun jij op mijn spullen en Fennekin passen?' vraag ik.

'Ja, dat doe ik. Tot straks,' zegt Aaron.

Ik pak mijn boek en open het.

Het portaal verschijnt weer. 'Tot straks,' zeg ik en ik stap het portaal in.

Een fel licht doet pijn aan mijn ogen. Ik stap het portaal uit en sta weer in mijn slaapkamer. De vertrouwde jasmijngeur dringt mijn neus binnen en ik sluit snel mijn boek als ik voetstappen hoor. De slaapkamerdeur wordt geopend en mijn moeder komt tevoorschijn in het deurgat.

'Julia? Heb je je huiswerk gemaakt? Je was de hele middag nogal afwezig beneden,' zegt mijn moeder.

Ik veeg een lok uit mijn gezicht en laat me zakken op het bed. 'Hoe laat is het?' vraag ik schor.

'Bijna half zes.'

'Welke dag?'

'Welke dag? Je vergeet je eigen verjaardag toch niet? Kom op, er staan gasten te wachten en jij zit de hele dag in je kamer.' Mijn moeders stem klinkt streng, maar het doet me niets. 'Kom op, mee naar beneden.'

Ik doe wat ze zegt en sta op. Het boek verberg ik diep in mijn kledingkast onder een stapeltje kleding en volg mijn moeder de trap af naar beneden.

Ik word omhelst en gefeliciteerd als ik de woonkamer binnenkom. Zowel bekende als onbekende mensen drukken kussen op mijn wangen en duwen cadeaus in mijn handen. Mijn grootvader wenkt me dat ik moet komen naar de eetkamer en ik excuseer me.

'Julia, ik heb iets voor je,' zegt de oude man. Hij drukt wat in mijn handen en ik trek voorzichtig het lint los. Mijn grootvader kijkt er met volle trots naar en ik scheur het cadeaupapier. Een doosje maakt zich langzaam zichtbaar tussen de lagen. Ik til het dekseltje op en zie een zilveren ketting liggen op een robijnkleurig kussentje. Aan de ketting zit een bedel die je open kan vouwen.

'Pas openvouwen in noodgeval,' fluistert mijn grootvader en hij loopt langs me heen. Ik staar naar de ketting en nu ik hem aanraak, komt er een lichte rilling over mijn rug.