"Mama! Reeza is terug!" roept mijn kleine zusje, Maylee. Ze trekt me mee aan mijn arm, het tuinpad op, en ik moet lachen. In de deuropening staat mijn moeder. "Welkom thuis lieverd!" zegt ze en ze geeft me een knuffel. "Hoe was het in Oblivia? Is alles weer goed daar? En-" "Mam!" roep ik lachend. "Ik vertel straks wel hoe het was gegaan in Oblivia." zo gaat het dus altijd. Als ik terugkom van een missie of een lange reis, dan gaat mijn moeder van alles vragen. Daar kan ze niks aan doen, ze is gewoon nieuwsgierig. "Waar is Growlithe?" vraag ik. "Die is bij papa, schat." zegt mijn moeder. "En hij is natuurlijk weer aan het werk..." zucht ik. Hij is altijd aan het werk. "Ga maar even bij hem langs, hij zal vast blij zijn je te zien."

Ik loop het grote stuk grond van de Pokémonboerderij op. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hier ben geweest. "Reeza!" hoor ik iemand roepen. Ik kijk op en zie dat het mijn vader is. Ik ren op hem af en geef hem een knuffel. "Je wilt je Growlithe vast ook zien." zegt mijn vader. Ik knik. "Ik zal hem even halen." zegt hij en hij loopt het hoofdgebouw in.

Op onze boerderij hebben we ook een soort Pokémon Center en een daycare zitten voor reizende trainers. In het hoofdgebouw zit het Pokémon Center en kun je je Pokémon brengen en ophalen van de daycare. Dan heb je ook nog de kleinere gebouwtjes waarin zieke Pokémon van de boerderij worden geholpen en af en toe ook een paar wilde Pokémon die ik vind. En dan heb je nog het stuk waar de Pokémon van onze boerderij zitten. Dat deel is het grootste.

Even later komt mijn vader terug en Growlithe loopt met hem mee. "Hee Growlithe!" roep ik blij. Maar hij kijkt gauw weg. "Ook fijn om jou te zien..." mompel ik. "Ha ha, is hij nog steeds boos?" vraagt mijn vader. "Ik denk het wel." zeg ik. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

Laten we zeggen dat mijn Growlithe er niet erg van gecharmeerd was toen hij hoorde dat ik hem niet meenam naar Oblivia. Professor Hastings had gezegd dat het verstandiger was om een vliegende Pokémon mee te nemen, dus nam ik mijn Staraptor mee. Sindsdien was Growlithe nogal... humeurig. En eigenlijk alleen tegen mij.

"Ik moet nog even Maylee's Skitty halen en dan kunnen we naar huis." zegt mijn vader. "Skitty? Is er iets met haar gebeurd?" vraag ik geschrokken. "Verloren met een gevecht, meer niet." zegt mijn vader. "Oh, ik schrok al." zeg ik lachend. Hij loopt weer het hoofdgebouw in om Skitty te halen.

Als we thuiskomen staat mijn zusje blij voor de deur te wachten. "Skitty!" roept ze. Ze grist Skitty uit mijn vaders handen en knuffelt haar. "Jullie zijn net op tijd voor het eten." zegt mijn moeder. Dat komt goed uit, ik rammel van de honger. Tijdens het eten vertel ik wat er allemaal in Oblivia is gebeurd. Over hoe ik Ben en Summer kwijt was, over de Pokémon Pinchers en hun plannen en over het verdwenen Dolce Island. Mijn moeder keek nogal ongerust, maar mijn vader en mijn zusje zaten vol spanning te luisteren.

"Morgen moet ik naar de Ranger Union." zeg ik. "Oh, waarom dan?" vraagt mijn moeder. "Weet ik niet, Professor Hastings had alleen gezegd dat ik morgen langs moest komen." "Misschien krijg je wel weer een nieuwe missie!" roept mijn zusje enthousiast. Ik hoop het eigenlijk niet. Ik moet zeggen dat ik best wel verlang naar een paar dagen rust. Maar dat kan ik me niet veroorloven, er zijn altijd rangers nodig. Maar ik zie morgen wel waarom ik me moet melden.

-----A/N-----

Eindelijk ben ik er aan begonnen! Hopelijk was dit hoofdstuk een beetje goed. Als je een fout ziet, meld dit dan even, dan kan ik het verbeteren om het verhaal (hopelijk) leuker te maken!

Dit verhaal gaat over Reeza, een Top Ranger. Ze was een partner van Ben en Summer (Uit Pokémon Ranger: Guardian Signs). Hieronder zie je hoe ze er ongeveer uitziet (zodat jullie een beetje een idee hebben.)

Haar partner Pokémon zijn Staraptor en Growlithe.

Als je meer wilt weten kun je dat altijd vragen!