De vier trainers waren alweer een paar uur onderweg en Vanessa begon zin te krijgen in eten. Eigenlijk had ze altijd zin in eten, alleen haar buik klonk op dat moment als een aardbeving. Zuchtend plofte ze neer op de grond en graaide in haar tas. Dit was voor de rest van de groep een teken dat ze pauze gingen houden. Ze kwamen bij haar zitten en pakten ook eten en drinken uit hun tas. Anna wierp even snel haar blik op het ei dat in haar tas zat en haalde het eruit. 'Ik ben benieuwd welke Pokémon hierin zit.' Ze bekeek het ei aandachtig en wierp daarna haar blik naar Brian toe omdat deze zenuwachtig aan het lachen was. 'Jij weet welke Pokémon hierin zit, is het niet?' Hij lachte, slikte zijn brood door en antwoordde met een simpele ja. 'En je gaat me niet vertellen welke Pokémon hierin ziet?' 'Klopt.' Anna zuchtte en staarde naar het ei. Ze kon zoals gewoonlijk haar nieuwsgierigheid niet goed in bedwang houden en wilde Brian het liefst bekogelen met een vragenvuur, maar ze wist ook dat dat verspilde moeite was, omdat ze niets uit hem zou krijgen.

De groep tienjarigen stonden op het punt om weer ver te gaan met de reis toen Justin een Pokémon op de rots vlak bij hen ontdekte. Wat de jongeren niet wisten was dat de Pokémon daar al een hele tijd hun aandachtig had zitten bekijken. 'Jongens, kijk daar,' fluisterde Justin opgewekt, hij wees naar de Pokémon. Echter sprong net op het moment dat iedereen hun hoofd bij wilde draaien de Pokémon weg en verdween daardoor uit het zicht. 'Het was vast niets,' mompelde Vanessa. 'Kom, laten we verder gaan.'

De jongeren liepen ervandoor, maar de Pokémon die Justin gezien had liet het er niet bij zitten. Hij kroop achter de steen vandaan en besloot de jongeren te volgen. Hij voelde namelijk aan dat er iets catastrofaals te gebeuren stond en dat hij de tienjarigen moest waarschuwen daarvoor. Hij had de jongeren ingehaald en wist dat hij zijn kans nu moest grijpen om hen iets duidelijk te maken. Behendig sprong hij voor de jongeren en plantte bij het neerkomen zijn scherpe klauwen in de grond, waarna hij zijn hoofd omhoog hield en de jongeren met zijn rode ogen strak aankeek.

Justin slaakte een zenuwachtige gil. 'Dit is de Pokémon die net van de rots verdween!' 'Wat een mooie Pokémon,' zei Anna. Ze pakte haar Pokédex erbij en scande te Pokémon. 'In de Pokédex staat dat dit een Absol is, de Pokémon van onheil-' 'Klinkt eng,' onderbrak Vanessa haar. 'Wat staat er nog meer in?' Anna wierp een geïrriteerde blik. 'Ik was ook nog niet klaar met vertellen.' Ze vervolgde haar verhaal. ' 'Deze Pokémon houdt zich normaal gesproken bij mensen uit de buurt en verschijnt alleen voor hun ogen als er iets catastrofaals staat te gebeuren.' Brian zuchtte diep. 'Dat klinkt als een fabeltje, waar we ons geen zorgen over hoeven te maken. Kom we gaan door.' Anna keek schichtig van de jongen naar de Pokémon voor haar. 'Weet je het zeker? Misschien staat ons inderdaad wel iets catastrofaals te gebeuren als we nu door gaan.' Justin stapte naar Brian toe en legde een hand op de schouder van zijn vriend. 'Ik denk dat hij gelijk heeft, laten we doorgaan.' Anna trok haar wenkbrauw op. 'Ik dacht dat als er iemand was die me hierin zou steunen, dat jij het wel was.' Ook Vanessa mengde zich in het gesprek. 'Dit voelt echt als een verspilling van tijd jongens. We moeten door, we zijn nu nergens en het wordt al bijna donker.' 'Is dat niet juist een reden om dan hier te blijven?' Kaatste Anna terug. 'Voordat we zo meteen verdwaald zijn?' 'Nee,' Brian pakte Anna bij haar arm en trok haar mee, 'we gaan gewoon verder.' De Absol keek geïrriteerd toe naar de jongeren en probeerde ze nog tegen te houden. Anna merkte het op, alleen verzetten tegen Brians sterke greep had geen zin, dus ging ze er maar in mee, afvragend of het wel zo'n goed idee was.

Langzaamaan verdween het zonlicht van de route waar de jongeren op wandelden en werd de hemel verlicht met kleine lichtpuntjes. De jongeren waren nog niet bij een dorp of stad aangekomen en besloten dat het hoognodig was een plek op te zoeken waar ze droog zouden blijven, want de grijze wolken die vanuit de verte hun kant op kwamen, lieten zien dat het binnenkort nog wel eens kon gaan stormen. Voor de zekerheid stelde Justin dan ook voor om bij de dichtstbijzijnde grot hun kamp voor die nacht op te slaan.

Na enkele minuten kwamen de jongeren bij een grot aan. Precies op tijd stapten ze naar binnen want enkele seconden daarna viel de regen met bakken uit de hemel. Anna dacht voordat ze de grot binnen gingen nog een glimp op te hebben gevangen van de Absol die ze eerder die dag gezien hadden, maar schoof dat al snel af op waanbeelden, omdat ze uitgeput was door het lange reizen. Vermoeid ploften de vier jongeren neer op de grond en keken voor zich uit. Geen van hen had zin om nog iets te doen, dus besloten ze dat dit een goed moment was om even tot rust te komen met een kort dutje.

Terwijl de vier jongeren sliepen, waren Plusle en Togepi juist ontzettend actief. Die hele dag hadden ze niet veel uitgespookt en nu kregen ze de mogelijkheid om een grot te onderzoeken. De twee nieuwsgierige Pokémon hielden wel van wat avontuur en stonden dus al in de startblokken om weg te gaan. Ze keken nog snel even om hun heen of iemand op het punt stond hen tegen te houden, maar dat was niet het geval, want alle trainers waren in dromenland. Dit betekende dat de twee Pokémon ongestoord rond konden wandelen. Ze renden ervandoor, dieper de grot in.

Hoe verder ze de grot in gingen. Hoe donkerder het werd. Langzaamaan kroop een onbehagelijk gevoel over Plusle haar lichaam, alsof iets of iemand hen van een afstand aandachtig in de gaten hield. Ze kwam dan ook abrupt tot stilstand en probeerde door het donker te zien of ze iets of iemand op kon merken. Togepi daarentegen wandelde vrolijk door en kirde geamuseerde geluidjes uit, zoals Togepi dat altijd deed. Zonder dat ze het dan ook doorhad liep ze ergens tegenop. Van schrik slaakte ze een kort gilletje, waarnaar ze in paniek naar Plusle toe liep. Plusle keek verbaasd naar Togepi en richtte daarna haar blik naar een beweging achter haar. De vloer rommelde en werd gevolgd door aan en uit knipperende rode lichtjes. De twee Pokémon wisselden een korte blik met elkaar uit en kwamen al snel tot de conclusie dat het tijd was om er vandoor te gaan. Ze renden dan ook zo hard als ze konden terug naar de uitgang van de grot, daar waar de trainers sliepen.

De grond rommelde onder hen. Een slaperige Anna deed langzaam haar ogen open en liet ze wennen aan het licht. Weermaal gerommel, ditmaal krachtiger dan de eerste keer. Ze zag hoe de wand heen en weer schudde en de rest van de trainers ook langzamerhand weer wakker werd. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg Brian. Hij gaapte en wreef met zijn handen door zijn ogen. Justin kwam overeind uit zijn slaapzak en voelde aan de grond. 'Er komt iets op ons af.' Anna blikte zoekend om zich heen. 'Waar zijn Plusle en Togepi?'

Vlak nadat ze dat had gezegd, kwamen de twee Pokémon aangerend en sprongen ze bovenop hun trainster. Anna slaakte geschrokken een gil en wende zich tot de Pokémon. 'Waar komen jullie vandaan? Wat hebben jullie uitgespookt?' Vluchtig draaide Plusle zich om en wees in de richting waar ze vandaan gekomen waren. Weermaal trilde de grond en ditmaal was ook een harde bonk op de grond te horen. Alsof een reusachtig wezen hun kan op kwam lopen. En dat was ook precies wat er gebeurde. Om de hoek kwam een in hun ogen groot wezen vandaan. De rode lichtjes die zijn torso sierden, knipperden gevaarlijk. Hij haalde zijn ijzingwekkende hand omhoog en liet iets ontstaan. 'Hij gaat ons aanvallen met één van zijn aanvallen!' schreeuwde Justin paniekerig. Hij rende haastig de grot uit en werd gevolgd door Vanessa. Brian en Anna daarentegen konden niet zo makkelijk de grot uit komen en de Pokémon stond ook hun kant op gereageerd. De situatie zag er voor beide trainers hopeloos uit. Plusle en Togepi zaten angstig in Anna's armen en durfden niets te doen. Ook Brian leek door de angst verstijfd te zijn. Met een droevige blik staarde Anna naar de grote Pokémon die zijn aanval op hen afvuurde. Uit reflex dood ze op de grond in de hoop dat de aanval haar niets zou doen.

Een enorme knal volgde, waarna er een sterke windvlaag langs haar raasde en een vieze grijze rookwolk voor haar ogen verscheen. Ze hief haar hoofd omhoog en zag daar de Pokémon van eerder staan, Absol. Hij keek haar met zijn grote rode ogen aan en richtte daarna zijn aandacht op de twee meter lange Pokémon. Brian zat bibberend tegen de muur aangedrukt en probeerde uit alle macht zichzelf bij elkaar te rapen. Anna kroop naar hem toe en sprak hem wat moed in, waarna beiden overeind kwamen en de grot uitrenden. Van een afstandje bekeken ze het gevecht tussen Absol en de onbekende Pokémon die hen net aanviel.

Nieuwsgierig pakte Vanessa haar Pokédex erbij. 'Kan het kloppen dat dit één van de drie is...' mompelde ze. De Pokédex gaf aan dat de Pokémon Registeel was. 'Ik wist het.' Met glinsterende ogen keek Vanessa naar de stalen legendarische Pokémon. Daarna richtte ze haar blik op de Absol, die hen al die tijd gewaarschuwd had voor het onheil dat nu over hen heen kwam. De Absol lag op de grond en lag er redelijk verslagen bij. Nog één klap van de Registeel zou fataal kunnen zijn. In een reflex greep Vanessa naar een Ultra Ball in haar tas en liet Regirock eruit komen. 'Regirock, ga Absol helpen. Gebruik Superpower op Registeel.' Zo snel als de Pokémon met zijn stenen lichaam kon, kwam hij op de Registeel af en deelde een fikse klap uit. De stalen Pokémon tuimelde achterover en knalde daarbij tegen de muur op. Zonder na te denken griste Vanessa een Ultra Ball uit haar tas en wierp die naar de Registeel toe. Gespannen wachtte de vrouwelijke trainster af of de Pokémon in de bal zou blijven, terwijl Anna, Justin en Brian naar de Absol toe renden. De Ultra Ball schudde drie keer heen en weer en klikte daarna dicht. Vanessa had de Registeel gevangen en daarmee het gevaar geweken.

Justin hurkte naast de gewonde Pokémon neer en slaakte een opgeluchte zucht. 'We zijn net op tijd ingegrepen,' mompelde hij. 'De Absol is er slecht aan toe.' De Absol gromde zacht en sloot zijn ogen. 'Kunnen we iets voor hem doen?' vroeg Anna. Justin dacht even na en greep daarna naar zijn Poké Balls. 'Misschien kan Breloom ons helpen, ik heb haar namelijk Synthesis aangeleerd.' De Pokémon kwam sierlijk uit haar Poké Ball en keek naar de gewonde Absol. 'Kun je hem helpen?' vroeg haar trainer. De Pokémon knikte en oefende de aanval uit op de Pokémon voor haar. Deze gloeide dankzij de aanval en kwam na enkele tellen weer volledig overeind. 'Goed gedaan Breloom!' riepen de drie trainers. Vanessa was ook bij hen komen staan en glimlachte naar de Pokémon. Justin liet zijn Pokémon terugkeren in haar Poké Ball en wende zich tot de Absol. 'Bedankt dat je ons wilde beschermen van het onheil.' De Absol gromde kort en snelde er daarna vandoor.

'Wat was het toch ook een indrukwekkende Pokémon...' mompelde Anna, nadat ze de grot hadden verlaten om hun reis voor te zetten. De gebroken nacht had hen nu toch al wakker gemaakt, waardoor ze de energie hadden er weer tegenaan te kunnen. 'Je hebt gelijk. Zo zie je maar weer wat voor fantastische Pokémon er in deze wereld leven,' reageerde Justin. 'Ja, ik ben benieuwd wat we nog meer tegen zullen komen,' lachte Brian.