Originally:

Let me do my work each day; and if the darkened hours of despair overcome me, may I not forget the strength that comforted me in the desolation of other times.

May I still remember the bright hours that found me walking over the silent hills of my childhood, or dreaming on the margin of a quiet river, when a light glowed within me, and I promised my early God to have courage amid the tempests of the changing years.

Spare me from bitterness and from the sharp passions of unguarded moments. May I not forget that poverty and riches are of the spirit.

Though the world knows me not, may my thoughts and actions be such as shall keep me friendly with myself.

Lift up my eyes from the earth, and let me not forget the uses of the stars. Forbid that I should judge others lest I condemn myself.

Let me not follow the clamor of the world, but walk calmly in my path.

Give me a few friends who will love me for what I am; and keep ever burning before my vagrant steps the kindly light of hope.

And though age and infirmity overtake me, and I come not within sight of the castle of my dreams, teach me still to be thankful for life, and for time's olden memories that are good and sweet; and may the evening's twilight find me gentle still.

Przekład mój:

Pozwól mi każdego dnia wykonywać swoją pracę; a jeśli ciemne godziny rozpaczy przytłoczą mnie, niech nie zapominam o sile umacniającej mnie w spustoszeniu minionych dni.

Spraw, abym wciąż pamiętał te jasne godziny, gdy wdrapywałam się na ciche wzgórza dzieciństwa lub dumałem nad brzegiem cichej rzeki, gdy światło  rozjaśniało mnie i obiecałem  młodemu Bogu mieć odwagę pośród pokus przyszłych lat.

Chroń mnie przed zgorzknieniem i namiętnościami bezkontrolnych chwil. Niech nie zapominam, że ubóstwo i bogactwo płyną z ducha.

Chociaż świat nie zna mnie do głębi, niech moje myśli i uczynki nastrajają mnie do siebie przyjaźnie.

Unoś moje oczy od ziemi i nie pozwalaj mi zapominać o pracy gwiazd.
Zabraniaj mi potępiać innych, abym nie potępił samego siebie.

Nie pozwalaj mi iść za zgiełkiem świata, lecz pomagaj stąpać spokojnie własną ścieżką.

Daj mi kilku przyjaciół, którzy będą kochać mnie takim, jakim jestem; i podtrzymuj zawsze przed moim błędnym krokiem tańczące światełko nadziei.

A choćby wiek i słabość dosięgły mnie, nawet jeśli nie dotrę do pałacu marzeń, ucz mnie wciąż być wdzięcznym za życie, za czas dobrych wspomnień pełnych słodyczy i niech zmierzch wieczorny mnie utuli.

*