Chory świat, chore powietrze.

Chorzy ludzie, chore zasady.

Chciałabym tak cofnąć się ze trzy lata wcześniej.

Wtedy ten świat, wydawał się taki normalny.

Tęsknię za chodzeniem do szkoły.

Choć nigdy w życiu nie przypuszczałam, że przyznam to kiedyś na głos.

Takie rzeczy wydają się przecież nierealne, lecz nie teraz...

Tęsknię za spotkaniami w kawiarni, za siłownią i basenem.

Tęsknię za normalnym życiem.

Chociaż nikt z nas nie spodziewał się, że tak właśnie będzie...

Tęsknię za szarą codziennością, za pełnymi placami zabaw i za radością, której w moim życiu brak.

Przymuszona do spędzania wielu godzin przed komputerem.

Zamknięta w pokoju, rozdzielona z przyjaciółmi,

nic dziwnego, że odechciewa się żyć.

Tęsknię za tamtym światem za tamtym życiem.

I chociaż wtedy każdemu wydawało się, że ma pełno trosk, teraz jest ich jeszcze więcej.

Wszystkim nam towarzyszy lęk przed zarażeniem, przed śmiercią.

I nigdy w życiu nie przypuszczałam,

że jedna choroba zatrzyma nagle cały świat.

I nie ma znaczenia fakt, czy jesteś biedny, czy bogaty

Bo każdy odczuwa przed nią strach.

Tak bardzo mi normalnego życia brak.