Haar zachte gefluister,
Zachte woorden,
Die ze telkens opnieuw herhaalt.

Woorden die me telkens opnieuw pijn doen.
Alsof er telkens opnieuw een mes in mijn borstkas wordt gestoken.
Zachtjes, niet te hard.

Ik, die naar haar luister,
enkel om de pijn niet meer te voelen.
Ik, die mezelf pijn doe,
zodat zij mij niet meer pijn doet.
Ik, die mijn zachte pijn constant voel,
om de messteken niet meer te voelen.

Wist ik veel dat ik exact deed wat ze wilde,
Wist ik veel dat ik mezelf kapot aan het maken was,
Wist ik veel dat zij steeds sterker werd.

Tot het te laat was.

Ze was te sterk.
Ik kon haar niet meer verslaan.

En het was te laat...
Het spijt me...