Hoe de stilte haar omarmde.
Zachtjes. Liefdevol.
Maar het was niet wat ze dacht dat het was.

Ze dacht dat het haar ging redden.
Redden tegen haar zelf.
Maar dat deed het niet.

Het verzwolg haar,
Trok haar nog dieper.
Dieper dan ze al was.

En ze was al diep in de put.
Maar de stilte bracht haar naar de bodem.
En ze kon er niet meer uit.

Ze zag enkel duister.
Het licht was weg.
En zonder licht geen hoop.
En zonder hoop geen leven.

De dood kwam.
Hij gaf haar wat ze nodig had.
Wat ze zocht en wilde.

Rust.