Tussen het oorverdovende geluid,
de zwartheid en de dood,
daar groeide hoop.
Een klein stukje maar.
Net genoeg.

Net genoeg
om te overleven.
Om te geloven
in betere tijden.
Om te hopen
op die warme dagen
vol met kleur.

Net genoeg
om de zwartheid
even te vergeten.
De pijn, het verdriet.
Net genoeg.

Of net te weinig om alles te stoppen.
Nog even...
Nog even...
Blijf het herhalen.

Nog even...