De woorden waren net barcodes,
gegraveerd op mijn armen,

Het waren pijnlijke woorden,
Harde woorden,

En ik deed alsof ze me niet deerden,
Maar dat deden ze wel,

Ze deden even veel zeer,
Als ze diep waren,

En ze waren diep,
De woorden waren dieper
Dan de diepste oceaan,

En ik bleef maar doen alsof
de woorden normaal waren,
Alsof het zo hoorde,
Alsof het normaal was,

Om bekeken te worden,
Door duizenden blikken

En daarna de lelijkste namen te krijgen,
Enkel om zelf een betere naam te krijgen,

Maar het hielp niet,
Was het niet zo?

Het hielp echt niets,
Want de namen werden alleen maar erger,

Erger en harder,

Tot ze je dreven tot de grootste wanhoop,
Tot ze je deden denken dat er niets meer was,
Tot ze je deden denken dat je alleen was,
Tot ze je deden denken dat er niemand om je gaf,

En misschien was er ook niemand die om me gaf,
Die om ons gaf,

Want, lieve Serina, dat was het toch?
Wij waren eigenlijk hetzelfde,

Helemaal alleen.