— Nieudacznica! — wykrzyknął Fiodor, kiedy jego młodsza siostra po raz kolejny zsunęła się z gałęzi starej gruszy.

Irina wystawiła mu język i jęła znów wdrapywać się na drzewo. Musiała pokazać bratu, że wcale nie jest taką nieudacznicą, za jaką ją uważał. Fiedia siedział na gałęzi z młodszymi braćmi i śmiał się gromko z siostry. Dziewczynka patrzyła na nich nienawistnie, co jakiś czas spoglądając na Dymitra, wysokiego, chudego chłopca, który umościł się na najwyższej gałęzi i machał radośnie nogami. Jako jedyny się z niej nie śmiał. Przypisała to faktowi, że nie był jej bratem. 

— Nie uda ci się! — krzyczał dalej Fiedia, patrząc, jak dziewczynka powoli gramoli się ku gałęziom.

Irina zacisnęła zęby i kontynuowała wspinaczkę. Chłopcy rechotali okrutnie, zajadając się gruszkami. Ona też miała na nie ochotę, jednak urwisy poobrywały już wszystkie owoce z niższych gałęzi i trzeba było zadać sobie nieco trudu, by wejść na wyżej i zerwać soczyste owoce. Wytężała wszystkie swoje siły, sapiąc i charcząc, ale nie poddawała się nawet mimo potu, który wystąpił na jej czoło. 

Nagle Irina poczuła, jak traci grunt pod stopami. Wyciągnęła dłonie, by czegoś się złapać, ale straciła równowagę i z głośnym krzykiem runęła w dół. Uderzyła o ziemię z impetem, kalecząc się w rękę. Z rany trysnęła strużka krwi, brudząc bielutką sukienkę Iriny, a ręka zapiekła niemiłosiernie, dziewczynka jednak nie zapłakała, lecz wróciła do wspinaczki.

— Nigdy tu nie wejdziesz! — wrzasnął Iwaszka, a za nim to samo powtórzyli jego bracia.

— A właśnie że wejdę! — odparła buńczucznie.

Tym razem szło jej dużo lepiej niż poprzednio, nawet mimo poranionej ręki. Bracia wciąż się z niej naigrawali, ona jednak przestała zwracać na nich uwagę. Tylko chudy, brązowowłosy Dymitr się nie odzywał. Było mu przykro, że chłopcy tak naśmiewają się z młodszej siostry. Gdyby jeszcze był starszy od Fiedii... Wtedy może ośmieliłby się ostro go złajać za jego zachowanie wobec siostry... Ale był od niego rok młodszy, przez co najstarszy z braci Wołkońskich zupełnie go nie szanował. 

Irina niemal dotarła już do chłopców. Trzeba było jeszcze tylko wspiąć się na wielką gałąź, na której siedzieli. Wyciągnęła dłonie w jej kierunku, kiedy obsunęła się jej noga. Próbowała złapać się gałęzi, lecz jej małe rączki nie mogły dosięgnąć wystającego konaru. Wyciągała je wyżej i wyżej, rozciągając drobne ciałko do granic możliwości, lecz bez skutku. Wtem panującą w sadzie ciszę przeciął głośny krzyk, a Irina runęła na ziemię.

Dymitr poczuł, jak ściska go w żołądku. Widział, że Irina próbuje się poruszyć, co znaczyło, że żyje, lecz wcale go to nie pocieszało. Natychmiast zaczął schodzić z drzewa. Za nim podążyli Aloszka i Iwaszka, jednak Fiedia dalej siedział na gałęzi i zajadał się soczystą gruszką.

Przerażony chłopczyk przysiadł obok leżącej dziewczynki. Nie płakała, nie krzyczała, ledwo się ruszała, lecz jej wykrzywione z bólu, czerwone lico dawało znać, że musi bardzo cierpieć. Kiedy dotknął delikatnie jej kostki, która była wykręcona pod dziwnym kątem, jęknęła.

— Bardzo cię boli? — zapytał, na co ta niechętnie skinęła główką.

Gruszecki zauważył, że zdarła sobie łokcie, z których teraz sączyły się cieniutkie strużki krwi. Te rany musiały sprawiać jej okropne cierpienie, ona jednak dzielnie powstrzymywała łzy. 

— Fiedia, schodź tu! — Dymitr spojrzał z dezaprobatą na siedzącego na drzewie chłopca. — Trzeba ją zanieść do domu!

Fiodor prychnął, jednak zaczął schodzić z drzewa. Kiedy znalazł się już na ziemi, Dymitr rozdysponował wszystkim zadania. Chłopcy wspólnymi siłami zanieśli dziewczynkę do domu. Przez całą drogę Irina nie wydała z siebie ani jednego dźwięku, nie licząc może cichych stęknięć, gdy jej bracia i Dymitr trafili na nierówność w terenie. Dymitr modlił się w duchu, by rodzice nie zrzucili na niego winy za ten wypadek, lecz wiedział, że najpewniej na nic się zdadzą te błagania. To on był tu gospodarzem i to od niego zależało bezpieczeństwo gości. W myślach już wyobrażał sobie czerwone pręgi z pasa, które powstaną na jego pośladkach po wszystkim. 

Kiedy chłopcy weszli z poranioną dziewczynką do salonu, w którym siedzieli ich rodzice, i ułożyli Irinę na kanapie, dorośli zamarli. Praskowia, matka Iriny, szczupła, jasnowłosa kobieta o eterycznej urodzie, podbiegła do nich z krzykiem, a panowie zaczęli gniewnie warczeć. Serce Dymitra waliło jak oszalałe. Nie tylko dostanie kilka razów pasem, ale przez tydzień nie będzie jadł deseru ani kolacji. Mógł zapomnieć o tym cudownym cieście czekoladowym, które upieczono dziś rano...

— Moje maleństwo! Co się stało? — zawodziła księżna Wołkońska, patrząc na zakrwawioną córeczkę.

Odpowiedziała jej cisza. Żaden z chłopców nie chciał zdradzić kobiecie, że to Fiedia wpadł na pomysł, by wspiąć się na drzewo i zrywać gruszki. O tym, że kazał Irinie samej wejść na gałąź i zerwać dla siebie owoce, woleli w ogóle nie wspominać. Kobieta jednak szybko się wszystkiego domyśliła.

— Fiodorze Aleksiejewiczu! — huknęła. — Miałeś pilnować, by Irinie nie stała się żadna krzywda! I do czego dopuściłeś?

— To ten łajdak Dymitr jest temu winien. — Uśmiechnął się perfidnie, na co Andrzej Pawłowicz Gruszecki, wysoki, tęgawy jegomość, pociemniał jak gradowa chmura i wstał od stołu.

Dymitr pobladł i wyciągnął przed siebie rękę, jakby chciał ochronić się przed ciosem. 

— Dymitrze Andriejewiczu. — Spojrzał na niego surowo ojciec. — Proszę iść do swojego pokoju i nie wychodzić stamtąd do jutra. Nie dostaniesz dzisiaj kolacji.

Dymitr powoli opuścił rękę, rad, że ojciec przynajmniej nie wspomniał nic o pasie. Zapewne chciał się pokazać przed gośćmi od jak najlepszej strony, ale Dymitra niewiele to obchodziło, jeśli w istocie miał uniknąć fizycznej kary. 

— To nie Dymitr! On mi pomógł! Nie karzcie go! — Rozległ się nagle krzyk Iriny. 

Wszyscy spojrzeli na nią ze zdumieniem. Dymitr uśmiechnął się do dziewczynki szeroko. Jego chłopięce serduszko podskoczyło z radości i wdzięczności. 

— Kto więc, Irinko? Czyżby Fiedia kłamał? — zapytał Aleksy Kiriłłowicz, wysoki i chudy dżentelmen o podłużnej twarzy, przypominający charta, ojciec dziewczynki.

— Tak... Siedział na drzewie i nie chciał zejść — jęknęła i zemdlała.

I chociaż Andrzej Pawłowicz błagał swego przyjaciela, by nie karał dziecka, Aleksy Kiriłłowicz był nieugięty. Fiodor nie dostawał kolacji przez cały tydzień, nie tylko za nieudzielenie siostrze pomocy, ale i za kłamstwo, jego ojciec był bowiem bardzo surowym człowiekiem i nie znosił, kiedy jego dzieci kłamały. A Dymitr następnego dnia w podzięce za uratowanie go przed niezasłużoną karą przyniósł dziewczynce cały koszyk gruszek, które ta tak bardzo chciała zjeść.

Na razie to tyle, na tygodniu powinien pojawić się rozdział!